David Weber - Honor królowej

— Cóż, zadaniem tej misji jest uniknięcie takiej sytuacji, nieprawdaż? — Houseman uśmiechnął się chłodno. — Sądzę, że nie ma pani nie przeciwko uniknięciu wojny, jeśli okaże się to możliwe?

Honor ugryzła się w język i skinęła z uśmiechem głową. Nie powinna dać się sprowokować i pozwolić, by tak ją zirytował. To nie jego wina, że wychowany został w miłym, cywilizowanym i bezpiecznym społeczeństwie, co uchroniło go od kontaktu z brutalną rzeczywistością. Poza tym, misją kierował nie ten nadęty bufon, tylko Courvosier, a co do jego zdrowego rozsądku nie miała żadnych wątpliwości.

Venizelos wykorzystał taktycznie chwilę ciszy, pytając Housemana o nową politykę podatkową rządu, a Honor zajęła się rozmową z komandorem porucznikiem DuMorne.

Zebrani w sali odpraw wstali, gdy weszła do niej Honor, a w ślad za nią Courvosier. Oboje podeszli do wolnych foteli u szczytu stołu i usiedli. Pozostali oficerowie także zajęli miejsca i Honor przyjrzała się im, korzystając z okazji, która nie nadarzała się często.

Obecni byli: Andreas Venizelos, jej zastępca, porucznik Stephen DuMorne — drugi oficer HMS Fearless, komandor Alice Truman dowodząca lekkim krążownikiem Apollo i jej zastępca, komandor porucznik Lady Ellen Prevost — obie złotowłose. Naprzeciwko nich siedział komandor Jason Alvarez, dowódca niszczyciela Madrigal wraz ze swym zastępcą, komandor porucznik Mercedes Brigham, najstarsza z obecnych, nie licząc Courvosiera, i podobnie jak i on pozbawioną jakichkolwiek złudzeń. Przyglądając się jej ciemnej twarzy, Honor przypomniała sobie, jak kompetentna jest Brigham. Najmłodszy stażem dowódca siedział na końcu: był nim komandor Alistair McKeon — kapitan niszczyciela HMS Troubadour. Obok miejsce zajął jego zastępca porucznik Mason Haskins.

Żaden z cywilnych podwładnych Courvosiera nie był obecny.

— Panie i panowie, dziękuję za przybycie i obiecuję, że postaram się nie zająć wam więcej czasu, niż jest to niezbędne — zagaiła Honor. — Jak wszyscy wiecie, jutro wychodzimy z nadprzestrzeni na granicy systemu Yeltsin. Dlatego chciałam spotkać się z wami wszystkimi i admirałem Courvosierem.

Odpowiedziały jej milczące przytaknięcia, choć kilku z obecnych, którzy dotąd jej nie znali, z początku było zaskoczonych koniecznością fizycznej obecności na odprawach. Większość starszych oficerów wolała odprawy elektroniczne, w czasie których wszyscy dowódcy pozostawali na swych okrętach. Honor uważała, że kontakty osobiste zbliżają, a siedzenie przy tym samym stole dobitniej uświadamia, iż wszyscy stanowią część jednego zespołu. Ułatwiało to także wymianę pomysłów, czasami z pozoru zwariowanych, dzięki którym zespól taki dysponował znacznie większym potencjałem niż suma jego elementów składowych. Czy zdanie to podzielał ktokolwiek z obecnych, nie miała pojęcia, i prawdę mówiąc, niewiele ją to obchodziło.

— Ponieważ zadaniem o priorytetowym znaczeniu jest pańska misja, admirale, być może najlepiej będzie, jeśli to pan zacznie, sir — zaproponowała, spoglądając na Courvosiera.

— Dziękuję, pani kapitan — Courvosier rozejrzał się i uśmiechnął. — Sądzę, że wszyscy jesteście aż do obrzydzenia zaznajomieni z celami tej misji, ale chciałbym mimo to omówić raz jeszcze jej najważniejsze aspekty. Po pierwsze: absolutnie najważniejsze jest zawarcie sojuszu z władzami Graysona. Ideałem, który nasz rząd chciałby osiągnąć, jest podpisanie formalnego traktatu, ale zgodzi się na każde rozwiązanie, które umocni naszą pozycję w tym systemie planetarnym i osłabi możliwość wciśnięcia się tu Ludowej Republiki Haven. Po drugie: pamiętajcie, że każda nasza oficjalna wypowiedź będzie odbierana przez pryzmat zagrożenia, jakie stanowią dla Graysona fanatycy z Masady, i cokolwiek by nie myśleli niektórzy członkowie mojej delegacji, tak władze, jak i mieszkańcy Graysona nie mają cienia wątpliwości, że obietnice powrotu tamtych jako zdobywców na ojczystą planetę nie są retoryką, tylko poważną groźbą. Od ostatniego starcia zbrojnego nie minęło aż tak wiele czasu. A obecna sytuacja jest bardzo, ale to bardzo napięta. Po trzecie: możecie pamiętać, bo jest to związane z układem sił w tym rejonie, że ta eskadra to siedemdziesiąt procent całej Marynarki Graysona. A biorąc pod uwagę ich zacofanie technologiczne, myślę, że sam Fearless mógłby ją zniszczyć w zwykłym boju spotkaniowym. Będą tego świadomi, obojętne, czy przyznają to oficjalnie czy nie, ale nie należy na każdym kroku przypominać im o tym. Trzeba natomiast uzmysłowić, jak cennymi możemy być sojusznikami. Nie pozwólcie pod żadnym pozorem sobie czy swoim ludziom wytykać im, że są gorsi czy pośledniejsi.

Pomimo cywilnego ubrania widać było, że mają do czynienia z wyższym rangą oficerem, a wagę słów podkreślała śmiertelnie poważna twarz, zwykle przypominająca oblicze zadowolonego cherubinka.

— Doskonale — ocenił, gdy siedzący skończyli potakiwać. — I pamiętajcie, że nie mamy do czynienia z ludźmi wywodzącymi się z tego samego środowiska kulturowego. Dopilnujcie, by wasze załogi także zdawały sobie z tego sprawę. Zwłaszcza kobiety muszą wykazać nadzwyczajną ostrożność w kontaktach z mieszkańcami. Proszę się nie krzywić, komandor Truman, i pomyśleć: skoro nam wydaje się to głupie, o ileż głupsze musi być dla młodszych oficerów czy reszty załogi. Zresztą niezależnie od naszej opinii, taki jest sposób życia gospodarzy i musimy go uszanować. Żebyśmy się dobrze zrozumieli: chcę, by wszyscy zachowywali się przez cały czas jak na profesjonalistów przystało, i to niezależnie od płci i od reakcji gospodarzy, dla których kobieta w mundurze, a zwłaszcza kobieta w oficerskim mundurze będzie naprawdę trudna do zaakceptowania.

Zawtórowały mu kolejne milczące potaknięcia, rozejrzał się więc ostatni raz i podsumował:

— To by było wszystko. Dopóki nie spotkam się z ich reprezentantami, nie będę miał lepszego wyczucia sytuacji ani większej znajomości faktów.

I usiadł.

— Dziękuję, sir — Honor pochyliła się nad stołem. — Chciałabym dodać tylko jedno do tego, co powiedział admirał Courvosier. Musimy zachować ostrożność, ale naszym zadaniem jest pomóc misji dyplomatycznej, nie zaś wywołać zamieszanie. Jeżeli wystąpią jakiekolwiek problemy, czy to z przedstawicielami rządu planetarnego, czy to z mieszkańcami Graysona, chcę się o nich dowiedzieć natychmiast i to nie od nich, lecz od was. Nie możemy sobie pozwolić na uprzedzenia, obojętnie jak bardzo nie wydawałyby się uzasadnione. I nie chcę o żadnych słyszeć. Czy to jasne?

Odpowiedział jej cichy, potakujący pomruk.

— Doskonale. — Potarła palcami lewej dłoni grzbiet prawej i dodała: — W takim razie przejdźmy do naszego rozkładu zajęć. Cztery frachtowce klasy Mandrake pozostają w systemie Yeltsin, ale ich ładunek może trafić na powierzchnię Graysona wyłącznie na polecenie admirała Courvosiera. Kiedy to nastąpi, zależy od wyników negocjacji. Oznacza to, że statki wraz z ładunkiem pozostają pod naszą opieką mimo dotarcia do systemu planetarnego, co powoduje, że musimy rozdzielić eskortę. W dodatku nasza obecność tutaj jest pokazem siły i ma na celu przypomnienie władzom Graysona, jak cennej pomocy może udzielić RMN w kwestii zabezpieczenia układu przed atakiem Masady czy Haven. Z drugiej strony, musimy dostarczyć bezpiecznie pięć frachtowców do układu Casca, a meldunki wywiadu donoszą o zwiększonej aktywności „piratów” w okolicy. Dlatego sądzę, że Fearless, jako robiąca największe wrażenie jednostka, powinien pozostać tutaj wraz z niszczycielem Madrigal jako jednostka wspierającą i zwiadowczą. Apollo zaś i Troubadour polecą z resztą konwoju, Mając Alistaira jako zwiadowcę, powinnaś sobie poradzić z każdą niespodzianką, Alice. Dotarcie do celu zajmie wam nieco ponad standardowy tydzień, ale w drodze powrotnej nie będziecie musieli nikogo eskortować, ta więc potrwa krócej. Chcę, żebyście wracali natychmiast i zrobili to na tyle szybko, by znaleźć się tu z powrotem po jedenastu dniach. My zaś, Jason, będziemy tymczasem działali w oparciu o założenie, że władze Graysona rzetelnie poinformowały nas o zagrożeniu, jakie stanowią fanatycy z Masady. Wątpię, prawdę mówiąc, by spróbowali nas zaatakować, ale w przeciwieństwie do pewnych członków delegacji dyplomatycznej nie zamierzam zakładać, że są ludźmi racjonalnymi i trzeźwo myślącymi… Nie ma się co śmiać, należy mu współczuć naiwności, ale nie to jest tematem naszej rozmowy. Chcę, by oba okręty utrzymywały przez cały czas zdolność manewrową, a jeśli będzie możliwość zejścia na powierzchnię, co jak sądzę nastąpi, nie powinno się tam znaleźć jednocześnie więcej niż dziesięć procent załóg.