David Weber - Wojna Honor

Dlatego właśnie nader szczęśliwym zrządzeniem losu było, iż nowy rząd Królestwa Manticore uznał za stosowne kontynuować negocjacje zapoczątkowane przez Saint-Justa. Bo gdyby zdecydował się kontynuować walkę, z Ludowej Republiki nie zostałoby nic w ciągu paru tygodni, a najdalej miesięcy. Szczęśliwie też większość lokalnych watażków, którzy nie uznali nowego rządu, nie zdołała osiągnąć porozumienia i stworzyć wspólnego frontu, bo wówczas Republika stanęłaby w obliczu wojny domowej. Częściowo była to zasługa błyskawicznych działań podjętych przez Theismana, Giscarda i Tourville’a, a częściowo braku wzajemnego zaufania i zdolności dalekowzrocznego planowania u przeciwników. Przeciągające się więc negocjacje z Królestwem Manticore były wszystkim na rękę, a ją dodatkowo rozpraszała prawie ciągła nieobecność Giscarda dowodzącego jedną z ważniejszych flot tłumiących bunty.

Na szczęście nigdy nie wątpiła, że Theismanowi uda się ta pacyfikacja… o ile Królewska Marynarka nie będzie się wtrącać, gdyż podjęcie przez nią ofensywy oznaczałoby szybki koniec i rządu centralnego, i wszystkich niezadowolonych z jego istnienia. I to nawet jeśli ich prawem kaduka zajęte systemy znajdowały się na przeciwległym krańcu Republiki niż atakująca flota Sojuszu. To, że nie potrafili się między sobą dogadać, skróciło czas, jakiego Theisman potrzebował na poradzenie sobie z większością z nich.

— Wiem, jak ważne było utrzymanie ich przy stole, dopóki nie skończymy porządków — powtórzyła. — Ale jeśli się nie mylę, to porządki w zasadzie skończyliśmy, prawda?

— Właściwie tak. W ciągu najbliższych dni spodziewam się raportu od Javiera i byłbym bardzo zaskoczony, gdyby nie znalazła się w nim informacja o końcu Mikasinovicha.

— Naprawdę? — ucieszyła się Pritchart.

Towarzysz generał Silas Mikasinovich był ostatnim poważnym problemem — w jakiś sposób zdołał stworzyć sobie miniimperium obejmujące sześć systemów planetarnych i zgromadzić dość okrętów i funkcjonariuszy byłego UB, by stanowić poważny orzech do zgryzienia. Dlatego Theisman zostawił go na koniec.

— Naprawdę, choć podejrzewam, że będziesz zmuszona zgodzić się na amnestię i wygnanie tak jak wobec paru innych. Będzie to szybsze i prostsze, a sądzę, że nasz ulubieniec jest wystarczającym realistą, by zdawać sobie sprawę, że obecnie to jego jedyna szansa.

— Niech już będzie, byleby poddał wszystkie okręty liniowe i nie wracał do Republiki — zgodziła się ponuro Pritchart.

— Tego możesz być pewna — zapewnił ją poważnie.

Z tego co wiedział, jak dotąd żaden większy od krążownika liniowego okręt, czy to Ludowej Marynarki, czy UB nie zniknął bez śladu. Sporo mniejszych zajęło się piractwem, głównie w Konfederacji, choć nie tylko, i chwilowo nie mógł na to nic poradzić, ale zdołał zapobiec dołączeniu do nich jakiegokolwiek okrętu liniowego. I miał zamiar utrzymać ten stan rzeczy.

— Jeśli rozwiążemy problem Mikasinovicha, to po tym jak Lester skończył z Carsonem zostaną nam cztery odizolowane enklawy. Na pierwszy ogień pójdą Agnelli i Listerman, a za cztery do sześciu miesięcy nie zostanie po nich ślad — oznajmił spokojnie Theisman. — I to będzie rzeczywisty koniec sprzątania.

— Doczekać się nie mogę — odparła z uśmiechem, po czym spoważniała niespodziewanie. — Tyle że pod pewnymi względami tylko pogorszy to sprawę. Jak długo masz z kim walczyć na różnych frontach domowych, mogę korzystać z ich obecności, by utrzymywać napaleńców na jakiej takiej smyczy.

— Masz na myśli Giancolę i jego bandę? — spytał. Pritchart kiwnęła głową.

— Toż to idiota! — prychnął Theisman.

— Idiota czy nie, a choć go naprawdę nie cierpię, nie sądzę, by był głupi, ale jest sekretarzem stanu — przypomniała chłodno Pritchart. — Przyznaję też, że jedynym powodem nominowania go był polityczny oportunizm, nie zaś podziw dla jego intelektu, którego jakoś nie czułam. Powód ten jest zresztą nadal aktualny.

— Co, przyznaję, nie wpływa ani na moją ocenę jego osoby, ani faktu, iż zajmuje to właśnie stanowisko.

— Byłabym bardzo zdziwiona, gdyby było inaczej — burknęła Pritchart, spoglądając średnio życzliwie na oprawioną kopię konstytucji wiszącą na ścianie.

Wśród różnych podpisów widniejących u dołu był i jej, i Arnolda Giancoli, bo należał on do delegatów, którzy przysięgali odtworzyć Republikę Haven w jej oryginalnym kształcie. Nie było natomiast podpisu Theismana, co uważała za jedną z większych złośliwości losu.

I w niczym nie zmieniało przykrej prawdy, że przynależność do konwencji konstytucyjnej była jedną z naprawdę niewielu rzeczy, jakie łączyły ją i Giancolę. Niestety, to nie wystarczyło, by utrzymać go poza rządem.

Arnold Giancola był urzędnikiem skarbu niższego szczebla za prezydenta Harrisa i podobnie jak setki tysięcy innych biurokratów utrzymał swoją pozycję pod rządami nowej władzy. W jego przypadku była to dystrybucja Doli w stolicy. Ani jego, ani pozostałych nikt nie pytał, czy chcą służyć nowej rewolucyjnej władzy czy nie, ponieważ państwo musiało funkcjonować, a Oscar Saint-Just miał wiele sposobów, by to zapewnić. Czystki objęły tylko ludzi na najwyższych stanowiskach. Wszystko natomiast wskazywało na to, że Giancola był kompetentniejszy od przeciętnego urzędnika i szczerze troszczył się o Dolistów znajdujących się w sferze swej jurysdykcji. Pritchart miała spore trudności, by w to uwierzyć, ale jak dotąd nic nie zaprzeczało tej właśnie wersji.

Przyciągnęło to uwagę nowych zwierzchników i po czterech czy pięciu latach standardowych przeniesiono go do departamentu stanu, gdzie zawsze potrzebni byli uzdolnieni administratorzy. Tu spisał się równie dobrze i szybko awansował, toteż wrócił do departamentu skarbu, gdy Rob Pierre nominował Avrama Turnera na wykonawcę olbrzymiego pakietu reform ekonomicznych. Powrót do departamentu stanu oznaczał też powrót do starego sąsiedztwa, gdzie prosperował pomimo chronicznych problemów wywołanych przez reformy. W końcu był doświadczonym administratorem obdarzonym na dodatek talentem zdobywania sobie lojalności podwładnych, robił też poza tym, co mógł, by zminimalizować skutki reform dla osób, za które czuł się odpowiedzialny. W rezultacie po upadku Komitetu dysponował poważną bazą zupełnie szczerego poparcia obywateli stolicy.

Wykorzystał ją rozsądnie — brat Jason został senatorem, kuzyn Gerard Młodszy posłem, a on sam odegrał poważną rolę w reorganizacji stolicy po zamachu Theismana. Miał najwyraźniej większe ambicje, ale zdał sobie sprawę, że jeśli spróbuje je zrealizować, Theisman rozgniecie go jak pluskwę i zaraz o tym zapomni. Skupił się więc na organizowaniu sobie w mieście potężnej machiny politycznej, co mu się nad podziw udało. To zapewniło mu nie tylko uczestnictwo w konwencji, ale pozwoliło wpłynąć na wybór co najmniej ośmiu senatorów (w tym także i siebie) oraz stosownej liczby reprezentantów do Kongresu.

I uczyniło zeń jedynego naprawdę poważnego kontrkandydata Pritchart w pierwszych wyborach prezydenckich przeprowadzonych zgodnie z odtworzoną konstytucją. Ponieważ okoliczności tych wyborów były, jakie były, Pritchart jako szefowa rządu tymczasowego, który dotrzymał obietnicy i doprowadził w terminie do wyborów, cieszyła się powszechnym poparciem, a na dokładkę miała też pełną aprobatę Theismana, wynik był z góry przesądzony. W sumie kandydatów było siedmioro, a Eloise zdobyła 73% głosów. Ale Giancola uzyskał 19%, co było olbrzymim sukcesem — pozostała piątka miała łącznie 8% głosów.