Isaac Asimov - De Foundation en Aarde

‘Wat jij dus van plan bent is het volgende,’ vatte Blits het gesprek samen. ‘We gaan naar Alpha Centauri B en, als dat niets oplevert, gaan we weer naar Alpha Centauri A.’

‘Ja, maar deze keer zijn we voorbereid als we op Nieuwe Aarde landen. We onderzoeken het eiland grondig voor we landen en ik reken erop, Blits, dat jij je mentale vaardigheden gebruikt om ons onzichtbaar…’

Op dat ogenblik schommelde de Verre Ster even alsof hij verschrikkelijk moest hikken en Trevize riep deels woedend en deels perplex uit: ‘Wie zit er aan de bediening?’

Maar toen hij dat vroeg, wist hij het.

Fallom die voor de bedieningspanelen stond, was volkomen in trance. Haar smalle, langvingerige handen waren zo ver mogelijk gespreid om te passen op de zachtglanzende handsilhouetten van de console. Falloms handen leken door de console te zinken hoewel die duidelijk hard en glad oogde.

Ze had Trevize vaak zo zijn handen zien houden, maar niet meer dan dat. Ze had evenwel goed begrepen dat hij op die manier het schip bediende.

Een keer had Fallom Trevize zijn ogen zien sluiten en ze sloot nu ook de hare. Na enkele ogenblikken leek het haar alsof ze een zwak, ver stemmetje in haar hoofd hoorde via haar transductie-lobben. Die waren nu belangrijker dan haar handen geworden. Ze spande zich in om de woorden te verstaan.

‘ Instructies ,” hoorde ze bijna smekend. ‘ Wat zijn je instructies? ’

Fallom zei niets. Ze had nooit Trevize iets tegen de computer horen zeggen, maar ze wist met heel haar hart wat ze wilde. Ze wilde terug naar Solaria, naar de troostende eindeloosheid van het landgoed, naar Jemby … Jemby … Jemby…

Ze wilde daarnaartoe. En terwijl ze dacht aan de wereld die ze liefhad, zag ze hem al op de monitor geprojecteerd zoals zoveel andere werelden die ze niet wilde. Ze deed haar ogen open en staarde naar het scherm, waar nu een andere wereld dan die akelige Aarde op moest komen. En wat ze toen zag, leek haar Solaria. Ze haatte de lege Galaxis waar ze tegen haar wil naar toe was gebracht. Tranen kwamen in haar ogen en het schip trilde.

Ze voelde die trilling en ze zwaaide ritmisch mee.

En toen hoorde ze harde voetstappen in de gang buiten en toen ze haar ogen opendeed zag ze het van woede verwrongen gezicht van Trevize dat haar het uitzicht op het scherm ontnam waarop datgene wat ze zo vurig verlangde. Hij schreeuwde iets, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Hij was het die haar van Solaria had meegenomen en die Bander gedood had en hij was degene die haar terugkeer verhinderde door zijn obsessie voor Aarde en ze was niet van plan naar hem te luisteren.

Ze zou het schip overmeesteren en daarmee naar Solaria gaan. En toen ze dat besloot, trilde het schip weer.

Blits greep vertwijfeld Trevizes arm vast. ‘Niet doen, niet doen!’

Ze hield hem met al haar kracht tegen terwijl Pelorat beduusd en roerloos op de achtergrond bleef staan.

Trevize gilde: ‘Haal je handen van de computer! Blits, uit de weg, ik wil jou geen pijn doen.’

Blits zei met een stem die bijna uitgeput leek: ‘Gebruik geen geweld tegen het kind. Dan zal ik jou pijn moeten doen, tegen alle instructies in.’

Trevizes ogen flitsten wild van Fallom naar Blits. Hij zei: ‘Haal jij haar er dan af, Blits. Nu!’

Blits duwde hem met verbazingwekkend veel kracht terug (vermoedelijk ontleend aan Gaia, dacht Trevize later).

‘Fallom,’ zei ze, ‘til je handen op.’

‘Nee!’ gilde Fallom, ‘ik wil met het schip naar Solaria. Daar wil ik naartoe. Daar.’ En ze knikte naar het scherm, niet bereid om zelfs maar één hand los te laten.

Maar Blits pakte het kind bij de schouders en toen haar handen Fallom aanraakten, begon het kind te beven.

Blits’ stem klonk zacht. ‘Nu. Vertel de computer om door te gaan waarmee hij bezig was. En ga met mij mee.’ Haar handen streelden het kind dat huilend in elkaar zakte.

Falloms handen lieten de console los. Blits ving haar in de oksels op en tilde haar overeind. Ze draaide het kind om, trok haar stevig tegen haar boezem aan en liet het kind daar gesmoord uitsnikken.

Blits zei tegen Trevize die als verdoofd in de deuropening stond: ‘Uit de weg, Trevize, en raak ons geen van beiden aan als we je passeren.’

Trevize deed snel een stap opzij.

Blits wachtte even en zei toen zacht tegen Trevize: ‘Ik heb even in haar geest moeten komen. Als ik daar schade heb toegebracht, zal ik het je niet licht vergeven.’

Trevize vocht tegen de verleiding om te zeggen dat het hem geen kubieke millimeter vacuüm kon schelen wat er met Falloms geest gebeurde; het enige waar hij bezorgd over was, was de computer. Maar geconfronteerd met de woedende blik van Gaia (want alleen Blits kon niet dat ene ogenblik van kille angst in hem oproepen) hield hij zijn mond.

Zo bleef hij even staan, ook toen Blits en Fallom naar hun hut gegaan waren. Hij bleef zo lang staan dat Pelorat zei: ‘Golan, gaat het weer? Ze heeft je toch niet pijn gedaan?’

Trevize schudde krachtig zijn hoofd alsof hij die verlamming waaraan hij blootgestaan had, van zich af wilde schudden. ‘Het gaat weer. Maar belangrijker is de vraag of dat nog in orde is.’ Hij ging voor de computer zitten en legde zijn handen op de twee handsilhouetten waar zo kort geleden nog Falloms handen op gerust hadden.

‘En?’ vroeg Pelorat angstig.

Trevize trok zijn schouders op. ‘Hij lijkt normaal te reageren. Misschien vind ik later een mankement, maar nu is er niets aan te zien.’ En toen, woedender: ‘De computer kan alleen goed met mijn handen werken, maar bij die hermafrodiet waren het niet alleen de handen. Het waren ook die transductie-lobben, dat weet ik zeker …’

‘Maar waarom heeft het schip dan getrild? Dat hoort hij toch niet te doen?’

‘Nee. Het is een gravitisch schip en we horen die inertieverschijnselen niet te hebben. Maar dat kleine monster…’ Hij zweeg en keek weer furieus.

‘Ja?’

‘Ik vermoed dat ze de computer met twee elkaar tegensprekende opdrachten heeft opgezadeld. En elk daarvan was zo sterk dat de computer geen keus had en ze allebei tegelijk moest uitvoeren. In een poging het onmogelijke te doen, moest de computer de inertieloze conditie van het schip tijdelijk opgeheven hebben. Dat is het enige wat die trilling verklaart.’

En toen ontspande zijn gezicht zich. ‘En misschien is het uiteindelijk wel goed geweest, want nu weet ik dat al mijn gepraat over Alpha Centauri A en B onzin was. Ik weet nu waar Aarde zijn geheim naar toe gebracht heeft.’

Pelorat staarde, negeerde toen die laatste opmerking en ging over op een eerder probleem. ‘Hoe heeft Fallom twee elkaar tegensprekende opdrachten gegeven?’

‘Nou, ze zei dat ze wilde dat het schip naar Solaria ging.’

‘Ja ja, natuurlijk.’

‘Maar wat bedoelde ze met Solaria? Ze kan Solaria niet in de ruimte herkennen. Ze heeft die planeet nooit vanuit de ruimte gezien. Ze was in slaap toen wij zo overhaast moesten vertrekken. En ondanks al dat gelees in jouw bibliotheek plus wat Blits haar verteld heeft, geloof ik toch niet dat ze de ware omvang van de Galaxis kan vatten. Honderden miljarden sterren en miljoenen bewoonde planeten. Zij is ondergronds en in haar eentje opgevoed en het enige wat ze kan vatten is het concept van dat er verschillende planeten bestaan. Maar hoeveel? Twee? Drie? Vier? Voor haar lijkt elke wereld op Solaria en die wereld wordt dan ook door haar smachtende verlangen Solaria. En omdat ik er van uitga dat Blits haar heeft willen kalmeren door te suggereren dat we haar terug naar Solaria zullen brengen als we Aarde niet kunnen vinden is zij op de gedachte gekomen dat Solaria vlak bij Aarde is.’

‘Maar hoe weet je dat, Golan? Hoe kom je erbij?’