Isaac Asimov - De Foundation en Aarde

‘Mogen we ook weten wat het resultaat is?’ vroeg Pelorat.

Trevize wierp een snelle blik op Blits. Die keek strak naar haar bord en hield zorgvuldig haar mond alsof ze zeker wist dat Pelorat op dit delicate ogenblik meer succes op antwoord had.

Trevize vroeg: ‘Ben jij ook zo nieuwsgierig, Blits?’

Ze keek hem even aan: ‘Jazeker.’

Fallom trapte gemelijk tegen een poot van de tafel en zei: ‘Hebben we Aarde gevonden?’

Blits kneep in de schouder van het kind, maar Trevize besteedde er geen aandacht aan.

Hij zei: ‘We moeten beginnen met een onweerlegbaar basisfeit. Alle informatie aangaande Aarde is op verschillende werelden uitgewist. Dat brengt ons tot een onontkoombare conclusie. Iets op Aarde wordt verborgen. Toch zien we zelf dat Aarde dodelijk radioactief is, hetgeen betekent dat alles daarop automatisch verborgen is. Niemand kan er landen en vanaf dit punt, vlak bij de buitenste rand van de magnetosfeer, kunnen en durven we ook niet dichterbij te komen. Er is voor ons hier dus niets te vinden.’

‘Weet je dat zeker?’ vroeg Blits zacht.

‘Ik heb nogal wat tijd bij de computer doorgebracht. Ik heb Aarde geanalyseerd waar en zover ik maar kon. Er is niets. En wat nog belangrijker is, ik voel ook dat daar niets is. Waarom zijn dan data over Aarde uitgewist? Wat verborgen moet worden gehouden, wordt nu effectiever verborgen gehouden dan wat ook.’

‘Het kan zijn,’ merkte Pelorat op, ‘dat er inderdaad vroeger, toen Aarde nog niet zo radioactief was dat er geen bezoekers konden landen, wel iets verborgen is geweest. De mensen op Aarde hebben misschien gevreesd dat iemand van buiten het zou vinden. En in die tijd heeft Aarde inlichtingen over zichzelf weggehaald. Waar we nu mee te maken hebben is nog een restantje van die onzekere tijd.’

‘Nee, dat denk ik niet,’ zei Trevize. ‘Want het uitwissen van data in de Imperiale Bibliotheek van Trantor heeft pas heel kort geleden plaatsgevonden.’ Hij wendde zich direct tot Blits. ‘Heb ik gelijk?’

Blits zei op vlakke toon: ‘Ik/wij/Gaia hebben dat ook uit het verstoorde brein van de Tweede Foundationist Gendibal geconcludeerd toen hij, jij en ik die ontmoeting met de Burgemeester van Terminus hadden.’

Trevize zei: ‘Dus alles wat verborgen moest worden gehouden en wat toen misschien gevonden kon worden, bestaat nog steeds. Het moet nog steeds te vinden zijn ondanks het feit dat Aarde radioactief is.’

‘Hoe is dat mogelijk?’ vroeg Pelorat angstig.

‘Denk eens na,’ zei Trevize. ‘Wat als datgene wat op Aarde was nu niet meer op Aarde is? Dat datgene verwijderd is toen het radioactieve gevaar te groot werd? Hoewel het geheim dus niet meer op Aarde zelf is, is het mogelijk dat we bij Aarde kunnen uitdokteren waar dat geheim naar toe gebracht is. En in dat geval, heeft Aarde zijn zaakjes nog steeds verborgen.’

Falloms stem piepte weer: ‘Als we Aarde niet kunnen vinden, brengen jullie me naar Jemby terug, heeft Blits beloofd.’

Trevize keek Fallom furieus aan, maar Blits zei zacht: ‘Ik heb gezegd, misschien, Fallom. We praten er later wel over. Ga nu naar je kamer en lees wat of speel op de fluit of wat je ook maar wilt. Ga … ga.’

Mokkend stond Fallom van tafel op.

Pelorat zei: ‘Maar hoe kun je dat zeggen, Golan? We zijn hier. We hebben Aarde gevonden. Kunnen we afleiden waar dat geheim, wat het ook is, zich nu bevindt, als het niet meer op Aarde is?’

Het kostte Trevize enige tijd eer zijn woede over Fallom was gezakt. ‘Waarom niet? Stel je eens voor. De radioactiviteit van de buitenste korst van Aarde wordt steeds erger. De bevolking neemt gestaag af door dood en emigratie en het geheim komt steeds meer in gevaar. Wie blijft er achter om het te beschermen? Uiteindelijk zal het naar een andere wereld vervoerd moeten worden, want anders heeft Aarde er niets meer aan. Ik kan me zo voorstellen dat ze daar niet zo gauw toe gekomen zijn, dat ze het min of meer tot de laatste minuut hebben uitgesteld. Weet je nog die oude man op Nieuwe Aarde, Janov, die jouw oren voltuitte met zijn versie van de geschiedenis van Aarde?’

‘Monolee?’

‘Ja, die. Zei die niet iets hoe Nieuwe Aarde gesticht is, dat de rest van de bevolking van Aarde daarnaar toe gebracht is?’

Pelorat zei: ‘Wil je daarmee zeggen, ouwe makker, dat datgene wat wij zoeken zich op Nieuwe Aarde bevindt? Dat de laatste Aardbewoners het hebben meegenomen?’

Trevize zei: ‘En waarom niet? Nieuwe Aarde is nauwelijks in de Galaxis beter bekend dan Aarde en de inwoners zijn er verdacht happig op om alle Buitenwerelders te weren.’

‘We zijn daar geweest,’ zei Blits. ‘We hebben niets gevonden.’

‘Omdat we daar alleen naar de locatie van Aarde hebben gezocht.’

Pelorat zei verbaasd: ‘Maar we zoeken toch naar iets met een hoge technologie? Iets dat onder de neus van de Tweede Foundation zelf inlichtingen kan wegkapen; ja, zelfs, excuseer de uitdrukking, onder Blits’ neus, Gaia’s neus. Die mensen op Nieuwe Aarde kunnen dan wel het weer op hun kleine grondgebied controleren en beschikken over enkele technieken van biotechnologie, maar je zult toch moeten toegeven dat hun technologisch niveau niet bijster hoog is.’

Blits knikte. ‘Ik ben het met Pel eens.’

Trevize zei: ‘Wij oordelen uit heel weinig feiten. Wij hebben nooit de mannen van de visserij gezien. We hebben alleen maar dat kleine deel van het eiland gezien waar wij op geland zijn. Wie weet wat we wel hadden kunnen vinden als we beter gezocht hadden? Die fluorescerende lampen kregen we ook pas in de gaten toen we ze brandend zagen. En als het schijnt, ik herhaal: schijnt dat hun technologie laag is, dan…’

‘Ja?’ vroeg Blits duidelijk niet overtuigd.

‘Dan kan dat een deel van de sluier zijn om de waarheid te verhullen.’

‘Onmogelijk,’ zei Blits.

‘Onmogelijk? Jijzelf hebt mij verteld, op Gaia, dat op Trantor het grootste deel van de bevolking bewust technologisch op een laag peil werd gehouden teneinde de kleine kern van de Tweede Foundation te verbergen. Waarom zou diezelfde strategie niet op Nieuwe Aarde gebruikt worden?’

‘Stel jij dan voor dat we naar Nieuwe Aarde teruggaan en weer het risico van infectie lopen, maar deze keer geactiveerd? Seksuele gemeenschap is ongetwijfeld een aangename manier om een infectie op te lopen, maar dat hoeft niet de enige te zijn.’

Trevize haalde zijn schouders op. ‘Ik ga ook niet graag naar Nieuwe Aarde terug, maar we zullen misschien wel moeten.’

‘Misschien?’

‘Misschien. Want er is nog een tweede mogelijkheid.’

‘En die is?’

‘Nieuwe Aarde omcirkelt de ster die de mensen Alpha Centauri noemen. Maar Alpha Centauri maakt deel uit van een binair stelsel. Als we de ster van Nieuwe Aarde Alpha Centauri A noemen, dan moet diens zwakkere metgezel Alpha Centauri B zijn. En wie weet cirkelt er een bewoonbare planeet rond de metgezel.’

Te zwak,’ zei Blits hoofdschuddend. ‘Die heeft maar een kwart van de helderheid van Alpha Centauri A.’

‘Hij is zwakker, maar niet te zwak. Als daar een planeet vlak bij de zon is, is het mogelijk.’

Pelorat zei: ‘Heeft de computer iets over mogelijke planeten voor de metgezel?’

Trevize glimlachte kil. ‘Dat heb ik nagegaan. Er zijn daar vijf planeten van gemiddeld formaat. Geen gasreuzen.’

‘En is een van die vijf bewoonbaar?’

‘De computer verstrekt over geen van de planeten inlichtingen. Alleen maar hun aantal en het feit dat ze niet groot zijn.’

‘O,’ zei Pelorat verslagen.

Trevize zei: ‘Daar hoef je niet zo teleurgesteld over te doen. Per slot heeft er geen enkele Ruimterwereld in de computer gestaan. En de informatie over Alpha Centauri A was minimaal. Al die dingen zijn bewust verstopt. En als er vrijwel niets over Alpha Centauri B bekend is, dan mogen we dat wel als een gunstig voorteken opvatten.’