Jack Campbell: Nieustraszony

Obrzuciła oboje beznamiętnym spojrzeniem.

— Czyżbym w czymś przeszkodziła?

Desjani wstała i odpowiedziała:

— Nie, pani współprezydent. Właśnie wychodziłam.

Geary przyglądał im się, nie mogąc się nadziwić. To przypominało obserwację dwóch okrętów wojennych zataczających wokół siebie kręgi, z tarczami wzmocnionymi do maksimum, bronią gotową do strzału, równocześnie starających się nie przekroczyć tej niewidzialnej granicy, za którą możliwa jest tylko krwawa rzeź. I nadal nie wiedział, co sprawiło, że zaczęły się do siebie tak odnosić.

— Dziękuję, kapitanie Desjani — rzekł cicho, jakby każde źle wypowiedziane przez niego słowo mogło dać sygnał do rozpoczęcia walki. Nie był na tyle zapatrzonym w siebie samcem, żeby myśleć, iż chodziło o niego, ale to jedynie potęgowało jego niepewność. Skąd ten nagły kryzys w stosunkach pomiędzy dwiema kobietami, które lubił i szanował?

Desjani opuściła kajutę, starając się przejść jak najdalej od stojącej obok włazu przeciwniczki. Geary westchnął ciężko i spojrzał na Wiktorię.

— Wiesz, jak wiele mam problemów na głowie? — zapytał.

— Kilka razy miałam okazję to zauważyć — odparła Rione nie zmieniając tonu.

Geary przyglądał się jej przez chwilę, zastanawiając się, jak ona to robi, że jest mu zarazem tak znajoma i obca.

— Z kim mam teraz przyjemność? Rozmawiam z Wiktorią czy panią współprezydent Rione?

Odpowiedziała kolejnym chłodnym spojrzeniem.

— To zależy od tego, kto pyta, John Geary czy „Black Jack”?

— Nadal nazywam się John Geary.

— Na pewno? Wydawało mi się niedawno, że widzę „Black Jacka”. Chyba nawet zamierzał kogoś rozstrzelać. Kto wie, czy nie własnoręcznie.

— Pewnie nie był jedynym chętnym. — Geary odwrócił wzrok. — Może i widziałaś „Black Jacka”. Ale to nie on podjął ostateczną decyzję.

— Ale był już blisko, nieprawdaż? — Rione trzymała się od niego nieco dalej niż na odległość wyciągniętej ręki, co miało podkreślić zarówno fizyczną, jak i emocjonalną separację. — I jak się czujesz z myślą, że mógłbyś to zrobić, gdybyś tylko chciał?

— Okropnie.

— I to wszystko?

Zrobił głęboki wdech i wypuścił powietrze z płuc bardzo powoli, aby nieco się uspokoić, zanim zacznie mówić.

— Tak. Cholernie się bałem, bo bardzo mi się taka ewentualność podobała. Dlatego, że chciałem, aby ci idioci zapłacili za wszystkie krzywdy, jakie wyrządzili innym i wiedziałem, że mogę do tego doprowadzić, jeśli tylko zechcę. I właśnie ta wiedza tak bardzo mnie przerażała. — Geary przeniósł spojrzenie na Rione. — A co ty o tym sądzisz?

— Ja? — Współprezydent pokręciła głową. — A dlaczego miałabym cokolwiek sądzić?

— Czy to oznacza, że zakończyliśmy nasz związek? Przyszłaś, aby mi to oznajmić? To dlatego unikałaś mnie od czasu narady?

— Zakończyliśmy? — Rione potrzebowała minuty na przemyślenie tej sprawy. A potem znów pokręciła głową. — Nie. Są pewne sprawy… z którymi muszę sobie poradzić. Ale tak czy inaczej, chcę stać u boku Johna Geary’ego. Wydaje mi się, że może mnie potrzebować.

— A co z „Black Jackiem”? — zapytał Geary, wciąż mając w pamięci, że winna jest wierność przede wszystkim Sojuszowi, a dopiero w następnej kolejności jemu.

— Jeśli powróci, tym bardziej powinnam znajdować się w pobliżu. — Gdy to mówiła, absolutnie obojętnym głosem, ich spojrzenia się spotkały.

W to potrafię uwierzyć, ale dlaczego, Wiktorio? — pomyślał. — Dlatego, że chciałabyś zapanować nad potęgą, jakiej on może chcieć użyć? Czy dlatego, że chcesz ochronić Sojusz przed zagrożeniem z jego strony i wbijesz mu nóż w plecy, gdy będzie spał? Czy ja choć przez moment podejrzewałem, że sypiam z kobietą, która jest zdolna mnie zabić, jeśli uzna, że zagrażam sprawie, w którą ona wierzy? I w którą ja też wierzę. Ale z drugiej strony, tylko w takim układzie mogę mieć na nią oko.

— Czeka nas jeszcze długa droga do przestrzeni Sojuszu — powiedział Geary. — Ale dotrzemy tam, choćby Syndykat bardzo starał się nam przeszkodzić. Ta flota musi wrócić do domu i kapitan John Geary też. Każda pomoc, jakiej możesz mu udzielić, będzie mile widziana. — No, może prawie każda.

— Teraz wierzę, że flota dotrze do przestrzeni Sojuszu. — Rione zgodziła się z nim zadziwiająco łatwo. — Ale czy John Geary zdoła to zrobić?

Winien jestem wdzięczność mojej redaktorce, Anne Sowards, za jej ogromne wsparcie i pracę nad tekstem oraz mojemu agentowi, Joshui Bilmesowi, za inspirujące sugestie i nieustanną pomoc. Pragnę również podziękować Catherine Asaro, Robertowi Chase’owi, J. G. (Huckowi) Huckenpohlerowi, Simchy Kuritzky, Michaelowi La Violette, Aly Parsons, Budowi Sparhawkowi i Constance A. Warner za ich uwagi, komentarze i rekomendacje. Dziękuję także Charlesowi Petitowi za jego cenny wkład w odniesieniu do zasad walki w przestrzeni kosmicznej.

Jack Campbell