William Gibson - Neuromancer

— Chryste — mruknął. — Chyba zwariuję.

— Mnie nie musisz tego mówić — odezwał się czyjś głos. — Sama wiem. Jesteś gangsterem, prawda?

Spojrzal na nią, mrużąc oczy przed pasmem słońca. Wysokie, młode ciało i opalenizna ze wzmacniacza melaniny, choć nie była to paryska robota.

Przykucnęła obok jego krzesła, ociekając wodą na kafelki.

— Cath — przedstawiła się.

— Lupus. — Po chwili milczenia.

— Co to za imię?

— Greckie.

— Naprawdę jesteś gangsterem? — Wzmacniacz melaniny nie zapobiegł wystąpieniu piegów.

— Jestem narkomanem, Cath.

— Co bierzesz?

— Stymulanty. Stymulanty centralnego układu nerwowego. Wyjątkowo silne stymulanty centralnego układu nerwowego.

— A masz jakieś? — Przysunęła się. Krople wody zmoczyły nogawki jego spodni.

— Nie. To właśnie problem, Cath. Wiesz, gdzie mogę je dostać? Zakołysała się na opalonych piętach i polizała kosmyk kasztanowych włosów, który opadł obok ust.

— Co lubisz?

— Bez koki, bez amfetaminy, ale ostre. Musi być ostre.

I to by było wszystko, pomyślał, zachowując dla niej swój uśmiech.

— Betafenethylamina — stwierdziła. — Żaden problem, ale płacisz swoim chipem.

— Chyba żartujesz. — Partner i współmieszkaniec Cath zdziwił się, gdy Case opowiedział mu o niezwykłych cechach swojej trzustki z Chiby. — Może dałbyś radę ich zaskarżyć? Błąd w sztuce lekarskiej?

Miał na imię Bruce i wyglądał jak męska wersja Cath. Kompletna, łącznie z piegami.

— Powiedzą, że to jeden z tych przypadków. Zgodność tkanki i takie tam… — Lecz piwne oczy Bruce’a przesłoniła już mgiełka znudzenia. Ma okres skupienia uwagi krótszy niż komar, pomyślał Case.

Pokój był mniejszy niż jego i Molly i leżał na innym piętrze, bliżej powierzchni. Pięć wielkich Cibachromów Tally Isham, naklejonych na szyby balkonu, sugerowało dłuższy pobyt.

— Niezłe, co? — Cath zauważyła, że ogląda slajdy. — Moje. Kiedy ostatnio zjechaliśmy na dno studni, zrobiłam je w Piramidzie S/N. Była tak blisko i uśmiechnęła się tylko, tak naturalnie. A wiesz, Lupus, że nie było tam wesoło w dzień po tym, jak terroryści Chrystusa Króla wpuścili do wody anioła.

— Tak — mruknął Case. — Straszna historia.

— Do rzeczy — przerwał Bruce. — Chciałeś kupić betę…

— Problem w tym, czy mój metabolizm ją przepuści.

— Mam propozycję-oświadczył chłopak. — Spróbujesz. Jeśli trzustka przepuści, firma stawia. Pierwszy raz za darmo.

— Już to gdzieś słyszałem. — Case chwycił jaskrawy, niebieski plaster, który podał mu Bruce.

— Case? — Molly usiadła na łóżku i odgarnęła włosy sprzed szkieł.

— A któż by inny, maleńka?

— Co w ciebie wstąpiło? — Lustra śledzity go, gdy szedł przez pokój.

— Zapomniałem, jak się to wymawia-odparł, wyjmując z kieszeni koszuli ciasno zwinięty pasek owiniętych w folię plastrów.

— Rany boskie — jęknęła. — Tego tylko było nam trzeba.

— Nie znam prawdziwszych słów.

— Spuściłam cię z oczu na dwie godziny, a już się naładowałeś. — Potrząsnęła głową. — Mam nadzieję, że będziesz gotów na tę uroczystą kolację z Armitage’em. To dziś wieczorem, w Dwudziestym Wieku. Mamy oglądać, jak Riviera robi swoje sztuczki.

— Taak… — Case wygiął grzbiet. Na twarzy stężał mu uśmiech zachwytu. — Cudownie.

— Człowieku, jeśli coś przeszło przez to, co chirurdzy w Chibie zrobili z twoją trzustką… jak przestanie działać, marnie będziesz wyglądał.

— Dziwka, dziwka, dziwka — stwierdził, rozpinając pasek. — Smutek. Wyrzutek. Wciąż to słyszę. Zdjął spodnie, koszulę i slipy.

— Uważam, że powinnaś okazać rozsądek i wykorzystać mój nienaturalny stan. — Spojrzał w dół. — Popatrz tylko, jaki nienaturalny.

— To nie potrwa długo. — Zaśmiała się.

— Ależ potrwa. Na tym właśnie polega nienaturalność.

— Co z tobą, Case? — spytał Armitage, gdy kelner posadził ich przy stoliku w Vingtieme Siecle. Była to najmniejsza i najdroższa z kilku restauracji pływających po niewielkim jeziorze w pobliżu Intercontinentalu.

Case zadrżał. Bruce nie uprzedził go, jakie będą efekty. Spróbował podnieść szklankę wody, ale ręce mu się trzęsły.

— Chyba coś mi zaszkodziło.

— Chcę, żeby cię zbadał jakiś lekarz.

— To zwykła reakcja histaminowa-skłamał Case. — Choruję czasem w podróży, kiedy zmieniam jedzenie.

Armitage włożył ciemny garnitur, zbyt oficjalny w tym lokalu, i białą, jedwabną koszulę. Złota bransoleta brzęknęła cicho, gdy podnosił do ust kieliszek wina.

— Zamówiłem już dla was — powiedział.

On i Molly jedli w milczeniu, a Case niepewnie ciął stek, redukując go do niewielkich kawałków, które popychał w gęstym sosie, by w końcu odsunąć nakrycie.

— Rany! — Molly spojrzała znad własnego, pustego już talerza. — Daj mi. Wiesz, ile to kosztuje? Musieli przez lata hodować całe zwierzę, a potem je zabić. To nie mięso z kadzi hodowlanej.

Nabiła kawałek na widelec.

— Nie jestem głodny — wykrztusił Case. Miał wrażenie, że mózg wysmażył mu się jak frytka. Nie, pomyślał. Raczej wrzucili go na gorący tłuszcz i zostawili, a tłuszcz stygł, mętną, gęstą masą tężejąc na fałdach płatów czoło wych, przeszywanych zielonofioletowymi błyskami bólu.

— Wyglądasz potwornie — stwierdziła uprzejmie Molly. Case spróbował wina. Po betafenethylaminie smakowało jak jodyna.

Światła przygasły.

— Le Restaurant Vingtieme Siecle — odezwał się bezcielesny głos z wyraźnym akcentem Ciągu — ma zaszczyt przedstawić holograficzny kabaret pana Petera Riviery.

Lekkie oklaski pozostałych gości. Kelner zapalił pojedynczą świecę, ustawił ją na środku blatu i zaczął zbierać talerze. Po chwili świece płonęły na każdym z kilkunastu stolików. Nalewano wino.

— Co się dzieje? — spytał Case.

Armitage nie odpowiedział.

Molly dłubała w zębach burgundowym paznokciem.

— Dobry wieczór. — Riviera wystąpił na niewielką scenę w kącie sali. Case mrugnął niepewnie. Przez swoje fatalne samopoczucie nie zauważył sceny. Nie widział, skąd wyszedł Riviera. Niepokój narastał.

Z początku uznał, że tamten stoi w świetle reflektora.

Riviera Iśnił. Światlo oblepiało go jak skóra, ukazując ciemne kulisy za sceną. Emitował.

Uśmiechnął się. Miał na sobie białą, wieczorową marynarkę. W kla-ie, we wnętrzu czarnego goździka, płonęły błękitne węgle. Paznokcie zajaśniały, gdy uniósł dłonie w geście powitania, jak gdyby obejmował publiczność. Case słyszał cichy plusk wody za ścianą restauracji.

— Dzisiaj chciałbym wykonać utwór szczególny. — Oczy Riviery płonęły. — Nowe dzieło.

Na wyciągniętej dłoni uformował się zimny rubin światła. Upuścił go. W miejscu zderzenia z podłogą zatrzepotała skrzydłami szara gołębica. Podleciała w górę i zniknęła. Ktoś gwizdnął. Głośniejsze oklaski.

— Zatytułowałem je „Lalka”. — Opuścił ręce. — Chciałbym zadedykować jego premierę, dzisiaj, w tym miejscu, Lady3Jane Marie-France Tessier-Ashpool. — Uprzejme oklaski. Gdy ucichły, oczy Riviery odszukały ich stolik. — I jeszcze innej damie.

Światła w restauracji zgasły zupełnie, na kilka sekund pozostawiając jedynie błyski świec. Holograficzna aura Riviery przybladła, ale Case nadal go widział, jak ze spuszczoną głową stoi na scenie.