John Tolkien - Hobbitinn

Þá hrökk hann upp með andfælum og komst að því að hluti draumsins var raunverulegur. Sprunga hafði virkilega opnast aftast í hellinum og var orðin að allvíðum gangi. Í því sá hann í taglið á síðasta hestinum hverfa inn í raufina. Að sjálfsögðu rak hann upp skerandi neyðaróp, eins hvellt og hátt og hobbitar geta gefið frá sér, sem er furðu hávært miðað við stærð þeirra.

Út þustu dríslarnir, stórir dríslar, voldugir hörmulega ljótir dríslar, heil hersing af dríslum áður en nokkur gæti sagt skrattinn hafi það! Þeir voru sex um hvern dverg að minnsta kosti og jafnvel tveir um Bilbó. Allir voru þeir gripnir og dregnir inn um skoruna áður en nokkur gæti sagt farðu til fjandans! Allir nema Gandalfur. Þar kom neyðaróp Bilbós að haldi. Því að Gandalfur vaknaði upp við það á broti úr sekúndu, og þegar dríslarnir komu og ætluðu að grípa hann brá fyrir blindandi leiftri eins og eldingu inni í sjálfum hellinum og gaus upp púðurlykt og margir þeirra féllu dauðir niður.

Skoran small saman og því miður voru Bilbó og dvergarnir þá öfugu megin við hana! En hvað skyldi hafa orðið að Gandalfi? Það höfðu hvorki þeir né dríslarnir minnstu hugmynd um og dríslarnir töfðu ekkert við að ganga úr skugga um það. Þeir héldu Bilbó og dvergunum heljartökum og hrintu þeim áfram. Þarna var kolniðamyrkur sem aðeins dríslar geta vanið sig við, sem búa djúpt undir í fjöllunum, og sjá í gegnum myrkrið. Gangarnir lágu þvers og kruss í allar áttir, en dríslarnir áttu í engum vanda með að rata um þá, ekki meira en ef þú ferð út á næsta pósthús. Leiðin lá neðar og neðar og loftið varð hræðilega þungt. Dríslarnir voru mjög harðhentir og skemmtu sér við að kreista fangana miskunnarlaust og flissuðu og hlógu með hræðilega rámum strigarómi. Bilbó leið nú enn verr en þegar tröllið tók hann upp á tánum. Hann óskaði sér þess aftur og aftur að hann væri kominn heim í fallegu björtu hobbitaholuna sína. Og ekki í síðasta sinn.

Nú rofaði fyrir rauðu ljósi framundan. Dríslarnir fóru að syngja eða réttara sagt að krunka í takt við slyttulegt flatfótatak sitt á steingólfinu um leið og þeir hristu fanga sína eftir hljóðfallinu.

Þetta hljómaði ömurlega. Og klettaveggirnir bergmáluðu svo undir tók viðlagið um að kremja og lemja og andstyggilegan hlátur þeirra sem á eftir fylgdi potum í þá stöngum! og klípum þá með töngum! Þeir fengu líka að kenna á raunverulegri merkingu orðanna, því að síðast tóku dríslarnir fram svipur sínar og létu höggin dynja á þeim sviss, hviss og ráku þá á harðahlaupum á undan sér og þá voru nú fleiri en einn af dvergunum farnir að hrína og jarma eins og ég veit ekki hvað, þegar þeir hrökkluðust undan þeim niður í víðari hellisgeim.

Salurinn var lýstur upp af rauðu báli á miðju gólfi og blysum á veggjunum og þar var allt morandi af dríslum. Þar ríkti mikil kátína. Allir hlógu þeir, stöppuðu niður fótum og klöppuðu saman höndum, þegar dvergarnir (með vesalings Bilbó aftastan og næst undir svipunum) voru reknir inn, meðan drísilrekarnir hóuðu hátt og létu svipurnar smella yfir þeim. Þarna voru hestarnir þeirra líka komnir og allar klifjarnar lágu á víð og dreif og byrjað að rífa upp bögglana, því dríslarnir voru áfjáðir í að komast í ránsfenginn, þefa af honum, káfa á honum og rífast um hann.

Hræddur er ég um að þetta hafi verið í síðasta sinn sem þeir félagar fengu að líta þessa ágætu hesta sína, þar á meðal sterkbyggða hvíta burðarhestinn sem Elrond hafði léð Gandalfi í stað fyrra fáksins sem ekki taldist hentugur í fjallaferðir. Því að Dríslar éta jafnt stóra stríðsfáka, smáhesta og asna (og margt ennþá hræðilegra) enda eru þeir alltaf glorhungraðir. En þessa stundina höfðu fangarnir meiri áhyggjur af sjálfum sér. Dríslarnir bundu hendur þeirra fyrir aftan bak, hlekkjuðu þá saman í eina lest og teymdu yfir í fjarlægari enda hellisins, en aftastur í röðinni eins og venjulega var Bilbó dreginn.

Þarna í skugganum sat beljaki mikill, höfuðstór drísill á stórri steinhellu og allt í kringum hann stóðu vopnaðir skrattar og hristu axir og skeglusverð sem þeir eru vanir að bera. Þessir drísildjöflar eru ofboðslega grimmir og þar eftir siðlausir og illfýsnir. Þeir skapa aldrei neitt fagurt en eru því snjallari í að úthugsa ýmiskonar vélabrögð. Þeir standa engum að baki í að grafa jarðgöng og námur, nema kannski færustu dvergum, en ótrúlegt er hvað þeir geta atað sig út við það. Þeir smíða sjálfir ýmiskonar gróf áhöld, svo sem hamra, axir, sverð og rýtinga, haka og tangir og allskyns pyntingartæki en fá aðra, fanga og þrælavinnuafl, til að framleiða þau í stærri stíl. Þeir fara hraksmánarlega með fanga sína, píska þá áfram og pína í neðanjarðarsmiðjum sínum uns þeir láta þar lífið unnvörpum í myrkri og kafna af loftleysi.

Eigi er ólíklegt að frá þeim hafi upphaflega komið sum af þeim hryllingstækjum sem síðan hafa hrellt heiminn, einkum hin hugvitssamlegu tæki til að drepa sem allra flesta í einu, en þeir voru svo snoknir yfir hverskyns vélum og tólum og sprengiefnum að þeir máttu varla vatni halda. Hinsvegar nenntu þeir ekki að vinna meira með höndunum en hægt var að komast af með. En í þá daga og úti á auðnum hafði tækni þeirra þó ekki þróast (sem svo er kallað) eins langt og síðar varð. Það var ekki hægt að segja að þeir hötuðu dverga umfram allt annað, nema þá helst þá sem ráðsettir voru og vel efnum búnir. Þess voru jafnvel dæmi að verstu drísildjöflarnir gerðu bandalag við dverga. Samt var þeim sérstaklega illa við Þorinsþjóð vegna styrjaldarinnar við hana sem minnst hefur verið á, en kemur annars ekki þessari sögu við. Þar fyrir utan gera dríslar engan greinarmun á hverja þeir handsama, en þeim finnst mikið varið í að framkvæma það á lævísan og snjallan hátt og án þess að fangarnir fái varið sig.

„Hvaða ræflalýður er þetta?“ spurði Stórdrísillinn.

„Dvergar og þetta eitthvað í viðbót!“ svaraði einn pískaranna og kippti í keðjuna á Bilbó svo hann skall niður á hnén. „Við komum að þeim þar sem þeir höfðu skriðið í skjól í Anddyrinu okkar.“

„Hvaða skýringu gefurðu á því?“ spurði Stórdrísillinn og sneri sér að Þorni. „Af þér er einskis góðs að vænta, ætla ég! Voruð þið kannski að njósna um einkahagi þjóðar minnar. Já ætli ekkí! Þjófar, það kæmi mér ekki á óvart! Morðingjar og álfavinir! Ekki er ólíklega til getið! Svona nú! Hverju svararðu því?“