Neil Gaiman: Gwiezdny pył

Co dziewięć lat lud zza Muru i spoza wzgórza rozstawiał na łące swe kramy i przez jeden dzień i noc odbywał się tam magiczny jarmark. Przez ów jeden dzień i jedną noc co dziewięć lat mieszkańcy obu światów handlowali ze sobą.

Wystawiano tu na sprzedaż cuda, dziwy i czary, rzeczy, o których nikomu się nie śniło i których nikt nie potrafił sobie wyobrazić. (Po co komu — zastanawiał się Dunstan — wydmuszki, w których zamknięto burzę?). Podzwaniał w kieszeni zawiniętymi w chustkę monetami, szukając czegoś małego i taniego, co ucieszyłoby Daisy.

Nagle, ponad szmerem i gwarem jarmarku usłyszał delikatne dzwonienie. Ruszył w jego stronę. Minął kram, przy którym pięciu rosłych mężczyzn tańczyło do przeraźliwie ponurej melodii wygrywanej na katarynce przez melancholijnego czarnego niedźwiedzia; na innym łysiejący człowiek w kolorowym kimonie rozbijał porcelano-we talerze i nieustannie zachwalając swój kunszt, wyrzucał szczątki do wypełnionej żarem misy, z której unosił się barwny dym.

Delikatne dzwonienie stawało się coraz głośniejsze.

W końcu Dunstan dotarł do kramu, z którego dobiegało, i ujrzał, że nikt za nim nie stoi. Wszędzie wokół leżały kwiaty: dzwonki i hiacynty, narcyzy i naparstnice, ale też fiołki i lilie, maleńkie szkarłatne dzikie róże, jasne przebiśniegi, błękitne niezapominajki i mnóstwo innych, których Dunstan nie potrafił nawet nazwać. Wszystkie zrobione były ze szkła bądź kryształu; nie umiał stwierdzić — dmuchanego czy rżniętego. Idealnie naśladowały żywe kwiaty. Dzwoniły i brzęczały, niczym odległe szklane dzwoneczki.

— Halo! — zawołał Dunstan.

— I ty witaj pięknie w ten dzień targowy — odparła kra marka, wyskakując z malowanego wozu zaparkowanego tuż za kramem. Uśmiechnęła się szeroko; w ciemnej twarzy błysnęły białe zęby. Należała do ludu zza Muru; Dunstan rozpoznał to natychmiast po jej oczach i uszach widocznych pod kręconymi, czarnymi włosami. Oczy miała ciemnofiołkowe, uszy przypominały uszy kota — lekko zakrzywione i pokryte miękkim ciemnym futrem. Była bardzo piękna.

Podniósł jeden z kwiatów.

— Śliczny — rzekł. To był fiołek; gdy tak trzymał go w ręku, kwiat wydawał z siebie odgłos przypominający dźwięk, który słychać, gdy przesunie się łagodnie mokrym palcem po krawędzi szklanego kieliszka. — Ile kosztuje?

Wzruszyła ramionami. Był to śliczny gest.

— Na początku nigdy nie rozmawiamy o cenie — oznajmiła. — Może być znacznie wyższa niż to, co gotów jesteś zapłacić. Wówczas odszedłbyś i oboje bylibyśmy biedniejsi. Najpierw porozmawiajmy o towarze.

Dunstan zawahał się. W tym momencie obok kramu przemknął dżentelmen w czarnym jedwabnym cylindrze.

— Proszę — mruknął w stronę Dunstana. — Spłaciłem dług i jesteśmy kwita.

Dunstan potrząsnął głową, jakby próbował ocknąć się z dziwnego snu, i odwrócił się do młodej damy.

— Skąd pochodzą te kwiaty? — spytał. Uśmiechnęła się tajemniczo.

— Na zboczu góry Calamon wyrasta szklanych kwiatów łan. Powrócić stamtąd trudniej jeszcze niżeli cało dotrzeć tam.

— A do czego właściwe służą? — spytał Dunstan.

— Kwiaty te pełnią głównie funkcję dekoracyjną i rozrywkową. Dają radość. Można je podarować ukochanej osobie, jako znak uczucia, a dźwięk, który z siebie wydają, cieszy uszy. Poza tym przepięknie odbijają światło. — Uniosła dzwoneczek i Dunstan mimo woli pomyślał, że promień słońca załamujący się w fioletowym krysztale nie dorównuje blaskiem i odcieniem barwie jej oczu.

— Rozumiem — rzekł.

— Wykorzystuje się je też w pewnych zaklęciach czarnej i białej magii. Jeśli jesteś panie magiem…?

Dunstan pokręcił głową. Nie mógł nie dostrzec, że w młodej kobiecie jest coś niezwykłego.

— Ach tak. Mimo wszystko to prześliczne kwiaty — rzekła i uśmiechnęła się ponownie.

Owym czymś niezwykłym był cienki srebrny łańcuch opasujący jej przegub, zbiegający do kostki i znikający w malowanym wozie.

Dunstan wspomniał coś o nim.

— Łańcuch? Więzi mnie tutaj. Jestem osobistą niewolnicą czarownicy, do której należy kram. Schwytała mnie wiele lat temu, gdy bawiłam się przy wodospadzie, w kraju mojego ojca, wysoko w górach. Zwabiła mnie, przyjmując postać ślicznej żabki, która zawsze wymykała mi się z rąk, póki nie opuściłam ziemi ojca. Wtedy powróciła do swej prawdziwej postaci i wsadziła mnie do worka.

— I zawsze będziesz jej niewolnicą?

— Nie zawsze. — Dziewczyna z magicznego ludu uśmiechnęła się. — Odzyskam wolność w dniu, gdy księżyc straci córkę, jeśli wydarzy się to w tygodniu, w którym połączą się dwa poniedziałki. Czekam cierpliwie na ów dzień, a na razie robię to, co mi każe. A także marzę. Czy teraz kupisz ode mnie kwiat, młody panie?

— Nazywam się Dunstan.

— To solidne imię — odparła z drwiącym uśmieszkiem. — Gdzie twe kleszcze, panie Dunstanie? Czy chwycisz nimi diabła za czubek nosa?

— A ty? Jak się nazywasz? — spytał Dunstan, rumieniąc się.

— Nie mam już imienia. Jestem niewolnicą. Odebrano mi imię. Odpowiadam na „hej, ty!” albo na „dziewczyno!”, „głupia dziewko!” i wiele innych złorzeczeń.

Dunstan dostrzegł, jak jedwabista materia szaty ciasno opina postać dziewczyny. Był boleśnie świadom wdzięcznych krzywizn jej ciała i wpatrzonych w siebie fiołkowych oczu. Przełknął ślinę.

Wsunął dłoń do kieszeni i wyciągnął chustkę. Nie mógł | już patrzeć na tę kobietę. Wysypał pieniądze na ladę.

— Weź dość, bym mógł kupić ten kwiat — rzekł, podnosząc śnieżnobiały przebiśnieg.

— Przy tym kramie nie przyjmujemy pieniędzy. — Odepchnęła monety.

— Nie? Co zatem weźmiesz? — Z każdą chwilą denerwował się coraz bardziej. Pragnął już tylko kupić kwiat dla… dla Daisy, Daisy Hempstock… kupić kwiatek i odejść, bo tak naprawdę w obecności owej młodej damy czuł się coraz bardziej niezręcznie.

— Mogłabym zabrać kolor twoich włosów — odparła. — Albo wszystkie wspomnienia z czasów, nim skończyłeś trzy lata. Mogłabym odebrać ci słuch z lewego ucha — niecały, lecz dość dużo, byś nie mógł zachwycać się muzyką, szmerem rzeki, świstem wiatru.

Dunstan pokręcił głową.

— Albo mógłbyś mnie pocałować. Tylko raz. Tu, w policzek.

— Tę cenę zapłacę chętnie! — rzekł Dunstan i pochylił się nad kramem wśród melodyjnych dźwięków szklanych kwiatów, by ucałować niewinnie jej miękki policzek. Wówczas poczuł jej zapach, upajający, magiczny. Woń owa wypełniła mu głowę, pierś i umysł.

— Proszę — rzekła, wręczając mu przebiśnieg. Ujął go dłońmi, które nagle wydały mu się wielkie i niezręczne, zupełnie niepodobne do małych, doskonałych rąk magicznej dziewczyny. — Do zobaczenia w nocy, Dunstanie Thorn. Gdy zajdzie księżyc, przyjdź tu i huknij jak sówka. Potrafisz?

Przytaknął i potykając się, odszedł. Nie musiał pytać, skąd znała jego nazwisko. Wzięła je sobie, gdy go pocałowała, wraz z innymi rzeczami, na przykład z jego sercem.

Przebiśnieg dzwonił mu w dłoni.

— Ależ, Dunstanie Thorn — powiedziała Daisy Hempstock, gdy spotkał ją obok namiotu pana Bromiosa. Siedziała przy stole wraz ze swą rodziną i rodzicami Dunstana, pożywiając się brązowymi kiełbaskami i pijąc ciemne piwo. — Co się stało?

— Przyniosłem ci prezent — wymamrotał Dunstan, wysuwając przed siebie dłoń z dzwoniącym cicho kwiatkiem, połyskującym w popołudniowym słońcu. Ujęła go, zaskoczona, palcami wciąż lśniącymi od tłuszczu z kiełbasek W tym momencie wiedziony nagłym odruchem Dunstan nachylił się ku niej i na oczach jej matki, ojca i siostry, na oczach Bridget Comfrey, pana Bromiosa i innych ucałował dziewczynę w policzek.