Naomi Novik: Nefrytowy Tron

— Patrz, jest Miankai — powiedziała cicho Roland do Dyera i pomachała do chłopca siedzącego u boku Mianninga.

Chłopiec miał na sobie strój podobny do stroju następcy tronu, w tym samym ciemnożółtym odcieniu, a na głowie ozdobny kapelusz; siedział wyprostowany z poważną miną. Zobaczywszy, jak Roland macha do niego, uniósł nieco dłoń, by odpowiedzieć na powitanie, lecz zaraz szybko ją opuścił i zerknął na Yongxinga, aby sprawdzić, czy ten zauważył jego gest. Z ulgą odchylił się do tyłu, gdy się przekonał, że nie zwrócił na siebie uwagi.

— Skąd, u licha, znacie księcia Miankaia? Czy on kiedykolwiek przyszedł do rezydencji następcy tronu? — zapytał Hammond.

Także i Laurence chciałby to wiedzieć, jako że z jego rozkazu gońcom nie wolno było opuszczać kwater samodzielnie, tak więc nie mogli poznać nowych osób, nawet innych dzieci.

Roland spojrzała na niego ze zdziwieniem i powiedziała:

— Jak to, przecież pan przedstawił go nam na wyspie.

Twarz Laurence’a stężała. Mógł to być ten sam chłopiec, którego przyprowadził ze sobą Yongxing, lecz teraz nie był tego absolutnie pewny. W oficjalnych szatach chłopiec wyglądał zupełnie inaczej.

— Książę Miankai? — powiedział Hammond. — Chłopiec, którego przyprowadził Yongxing, to książę Miankai?

Chyba mówił coś jeszcze, a przynajmniej poruszał ustami, lecz teraz nic już się nie dało usłyszeć, ponieważ zagrzmiały bębny. Zapewne były ukryte gdzieś pod sceną, mimo to ich dźwięk zabrzmiał czysto i tak donośnie jak umiarkowana salwa burtowa z jakichś dwudziestu czterech dział.

Oczywiście przedstawienie było dość zagadkowe, jako że zostało odegrane w całości w języku chińskim, ale ruch, sceneria i aktorzy robili duże wrażenie. Postacie wyłaniały się i chowały pomiędzy trzema poziomami sceny, kwiaty wyrastały, przepływały chmury, słońce i księżyc wschodziły i zachodziły, a wszystko stanowiło tło dla wyrafinowanego tańca i udawanych pojedynków. Laurence był zafascynowany spektaklem, mimo iż hałas był trudny do wytrzymania i po jakimś czasie zaczęła go boleć głowa. Zastanawiał się nawet, czy sami Chińczycy rozumieją słowa wypowiadane przy akompaniamencie bębnów, pozostałych instrumentów oraz eksplodujących co jakiś czas sztucznych ogni.

Nie mógł liczyć na wyjaśnienia Hammonda czy Stauntona, bo obaj przez cały czas prowadzili rozmowę na migi, nie zwracając najmniejszej uwagi na scenę. Hammond miał lornetkę teatralną, ale obserwowali przez nią głównie siedzącego po drugiej stronie dziedzińca Yongxinga i pomstowali na dym i ogień, które pojawiły się na zakończenie pierwszego aktu przedstawienia, zasłaniając im widok.

Nastąpiła krótka przerwa, podczas której przygotowywano scenę do drugiego aktu, i wtedy obaj wykorzystali moment na normalną rozmowę.

— Laurence — powiedział Hammond. — Muszę cię przeprosić, miałeś rację. Yongxing rzeczywiście chciał, żeby chłopiec został towarzyszem Temeraire’a zamiast ciebie, i teraz wreszcie rozumiem dlaczego: chce posadzić chłopaka na tronie i wystąpić w roli regenta.

— Czy cesarz jest chory albo stary? — zapytał zdziwiony Laurence.

— Nie — powiedział z naciskiem Staunton. — Wcale nie.

Laurence wytrzeszczył oczy.

— Panowie, można by odnieść wrażenie, że oskarżacie go o krolobójstwo albo bratobójstwo. Chyba nie mówicie tego poważnie.

— Też chciałbym tak myśleć — odparł Staunton. — Jeśli podejmie taką próbę, znajdziemy się w samym środku wojny domowej i poniesiemy klęskę bez względu na jej wynik.

— Do tego nie dojdzie — powiedział śmiało Hammond. — Książę Mianning nie jest głupcem, podobnie jak cesarz. Yongxing przyprowadził chłopca do nas nie bez powodu, co oni z pewnością zrozumieją, tak jak i to, że pasuje to do reszty jego poczynań, których nie omieszkam przedstawić księciu Mianningowi. Najpierw próbuje cię przekupić, proponując warunki, których zapewne nie miał prawa oferować, potem jego sługa atakuje cię na okręcie. I jeszcze gang hunhun, który napadł na nas zaraz po tym, jak nie pozwoliłeś zbliżyć się chłopcu do Temeraire’a. Wszystko to układa się w jednoznaczny obraz.

Mówił w radosnym uniesieniu, całkiem głośno, i zadrżał, gdy Temeraire, który usłyszał ich rozmowę, odezwał się z gniewem:

— Chcesz powiedzieć, że teraz mamy dowody? Że to Yongxing stał za tym wszystkim, że nastawał na życie Laurence’a i że przez niego zginął Willoughby?

Temeraire uniósł ogromny łeb i obrócił go w stronę Yongxinga, a jego źrenice zwęziły się do wąskich czarnych szparek.

— Nie tutaj, Temeraire — rzucił pospiesznie Laurence i położył dłoń na jego boku. — Nie rób teraz nic, proszę.

— Nie, nie — powiedział zaniepokojony Hammond. — Oczywiście nie mam na razie pewności. To przypuszczenia, poza tym nie możemy podejmować jakichkolwiek działań przeciw niemu… musimy to zostawić w ich rękach…

Aktorzy wrócili na scenę, więc trzeba było skończyć rozmowę. Mimo to Laurence czuł pod palcami gniewny rezonans w piersi Temeraire’a, niemal niesłyszalny warkot. Temeraire zacisnął pazury na krawędzi kamiennych płyt, podniósł krezę i wydął nozdrza. Nie zwracał już uwagi na przedstawienie, skupił się wyłącznie na Yongxingu.

Laurence pogłaskał Temeraire’a, by go uspokoić. Cały plac wypełniała scena i przybyli goście, więc nie chciał nawet myśleć o tym, co by się stało, gdyby Temeraire ruszył do ataku i dał upust wściekłości na Yongxinga. Co więcej, Laurence nie miał pojęcia, co można zrobić księciu. Yongxing był przecież bratem cesarza, a spisek, odkryty przez Hammonda i Stauntona, wydawał się zbyt niewiarygodny.

Gdzieś za sceną zabrzmiały cymbały i dzwonki, z góry opuściły się dwa ozdobne smoki z ryżowego papieru, z których nozdrzy strzeliły iskry, pod nimi zaś, na najniższym poziomie, pojawiła się niemal cała trupa aktorów, którzy zaczęli biegać z mieczami i nożami ozdobionymi sztucznymi klejnotami, pozorując wielką bitwę. Znowu rozległy się grzmoty bębnów, potężny huk, niemal jak uderzenie, wydusił powietrze z jego płuc. Laurence zaczerpnął tchu, a potem sięgnął powoli do barku i namacał rękojeść krótkiego sztyletu, który tkwił pod obojczykiem.

— Laurence! — powiedział Hammond, podtrzymując go. Granby wrzeszczał do ludzi i roztrącał krzesła. Po chwili wraz z Blythe’em osłonił Laurence’a. Temeraire odwrócił łeb, by spojrzeć na niego.

— Nie jestem ranny — powiedział oszołomiony Laurence: o dziwo, początkowo nie czuł bólu, więc spróbował wstać, po czym pomacał ranę. Plama krwi rozszerzała się wokół noża.

Temeraire przeraźliwie ryknął, zagłuszając hałas i muzykę. Wszystkie smoki stanęły na tylnych łapach, spoglądając w jego stronę, a bębny nagle umilkły. W ciszy Roland zawołała:

— To on rzucił nóż, ten tam, widziałam! — I wskazała jednego z aktorów.

Mężczyzna stał z pustymi rękami, podczas gdy pozostali aktorzy ściskali atrapy mieczy, i miał skromniejszy strój. Zorientował się, że jego próba ukrycia się między grającymi nie powiodła się, i rzucił się do ucieczki, lecz za późno. Aktorzy rozpierzchli się w jednej chwili na wszystkie strony, a Temeraire skoczył niezgrabnie na scenę.

Mężczyzna krzyknął przeraźliwie, gdy rozpłatały go pazury Temeraire’a. Smok cisnął zakrwawione ciało na ziemię, a potem znieruchomiał nad nim na moment, by się upewnić, że zamachowiec nie żyje, po czym uniósł głowę i spojrzał na Yongxinga. Wyszczerzył zęby, syknął i ruszył na księcia. W jednej chwili Lien skoczyła do przodu i osłoniła Yongxinga. Odtrąciła przednią łapą wystawione pazury Temeraire’a i warknęła.