John Flanagan: De Magiër van Macindaw

De veerman, een gespierde kerel van een jaar of veertig, lag op het dek te doezelen in de middagzon. Maar hij was meteen klaarwakker toen hij ergens in zijn hazenslaapje het gerinkel van paardentuig herkende. Hij ging rechtop zitten, wreef zijn ogen uit en stond op.

‘Ik wil graag naar de overkant, naar het eiland,’ zei Will.

De man salueerde wat onhandig. ‘Natuurlijk, mijnheer. Tot uw dienst. Natuurlijk, heer Jager!’

De man was duidelijk een beetje zenuwachtig. Will zuchtte. Hij was er nog steeds niet aan gewend dat de meeste gewone mensen een beetje bang waren van Grijze Jagers — zelfs van een groentje zoals hij. Van nature was Will een vriendelijke jongen, die vaker wel dan niet behoefte had aan vrolijk gezelschap. Maar dat gezelschap was de gemiddelde Jager helaas maar zelden gegund. Bovendien was het natuurlijk ook wel nuttig enige afstand te bewaren tot de gewone mensen. Het korps Grijze Jagers had altijd iets van mysterie en geheimzinnigheid om zich heen gehad. Hun boogschietkunst was legendarisch, en ze konden zich bijna onzichtbaar maken. Eigenlijk was alles aan hun korps tamelijk geheim. Dat gaf de Jagers een zekere mystiek.

De veerman sjorde aan de dikke kabel die tussen het vasteland en het eiland gespannen was. Aan elk uiteinde van de boot ging het touw over een katrol. De boot lag met een uiteinde in het water, en door de andere kant op te tillen gleed zij gemakkelijk helemaal de zee in. Will concludeerde dat de manier waarop het touw om de katrollen geslagen was een soort hefboomeffect veroorzaakte, waardoor het zware ding gemakkelijk door één man voortbewogen kon worden.

Er hing een bord met prijzen aan de reling en de veerman zag hem de tarieven bestuderen.

‘Een Jager hoeft niet te betalen, hoor, mijnheer. U mag gratis naar de overkant!’

Maar Will schudde van nee. Halt had hem geleerd dat hij altijd overal voor moest betalen. Je moet niemand iets schuldig zijn, zei hij altijd, vooral geen vriendendienst.

Hij maakte snel een rekensom. Een halve royaalper passagier, hetzelfde bedrag voor een paard. En vier penningen voor andere dieren. Samen bijna twee royalen. Hij liet zich van zijn paard glijden en nam een gouden drie-royalen-munt uit zijn beurs. Dat gaf hij aan de veerman.

‘Geef me er maar één terug,’ zei hij. De man keek naar de munt, en daarna naar de ruiter en zijn twee paarden. Hij begreep duidelijk de rekensom niet. Will wees met zijn hoofd naar het pakpaard.

‘Daar ligt nog een dier, boven op dat paard,’ legde hij uit.

De veerman knikte en gaf hem één royaal terug. ‘Dank u wel,’ zei hij, en hij keek nieuwsgierig naar het pakpaard dat Will nu voorzichtig de veerpont op leidde, met hond en al.

‘Een mooi hondje,’ zei hij. ‘Is ’t van u?’

‘Ik heb haar langs de weg gevonden. Ze heeft een flinke jaap in haar zij. Iemand vond het blijkbaar nodig haar met een mes lelijk toe te takelen, en haar daarna voor dood achter te laten in de berm.’

De veerman wreef nadenkend over zijn stoppelbaard. ‘John Buttel heeft net zo’n herder. En hij is er ook wel het type naar om een hond zo te mishandelen en dan voor lijk achter te laten. Een pesthumeur, die man, vooral als hij te diep in het glaasje gekeken heeft.’

‘En wat doet die Buttel voor de kost?’ wilde Will weten.

De veerman haalde zijn schouders op. ‘Van huis uit is hij herder. Maar eigenlijk doet hij van alles. Er zijn mensen die zeggen dat hij zijn eigenlijke beroep vooral ’s nachts uitoefent. In de struiken langs de weg, als u begrijpt wat ik bedoel. Kijken of er misschien in het donker nog een reiziger langskomt. Maar niemand heeft dat ooit kunnen bewijzen. In ieder geval kan hij net iets te goed omgaan met die lange speer die hij altijd bij zich heeft. Als hij er aankomt, ga dan maar een straatje om, zal ik maar zeggen.’

Will keek weer naar het diertje op zijn pakpaard en dacht aan de wreedheid waar die lange snee een stille getuige van was.

‘Nou, als het die Buttel was die haar dit heeft aangedaan, dan kan hij maar beter míj uit de weg blijven!’ zei hij koeltjes.

De veerman keek de jongeman nog eens goed aan. Hij had een regelmatig en open gezicht. Maar die ogen… Die ogen hadden ook iets hards en onverbiddelijks, vond hij. Eén ding wist hij zeker: met Jagers wist je het nooit. Hij kon eruitzien als een vriendelijke jongen, deze knaap hier, maar hij zou het grijsgroen van het Jagerstenue niet dragen als hij niet keihard was. Jagers, dat waren vreemde snuiters — dat waren het. Er waren zelfs mensen die beweerden dat ze aan tovenarij deden en de veerman wist niet zeker of die mensen maar wat fantaseerden. Stiekem maakte hij het gebaar om boze geesten af te weren en liep naar de voorkant van de boot. Wat hem betrof was de conversatie daarmee geëindigd.

‘Laten we maar gaan dan,’ zei hij tegen de zee. Will voelde dat de sfeer net iets anders was geworden. Hij keek Trek even aan en fronste zijn wenkrauwen. Maar het paard gunde hem geen antwoord.

De veerman trok aan de dikke tros en daar gleed de veerboot de zee op. Kleine golfjes sloegen tegen de boeg en tegen de lage zijkant. Will zag dat het huis van de veerman aan de overkant van het water op het eiland lag, een klein hutje van ruwe planken met een rieten dak. Waarschijnlijk ook een veiligheidsmaatregel, dacht hij.

Al snel knerpte de boeg aan de overkant over de kiezels van het strand. De stroming trok het veerbootje opzij toen het niet verder kon. De veerman knoopte de reling van touw los en wenkte Will dat hij van het schip kon gaan. Will klom op Treks rug en terwijl zij voorzichtig naar voren liepen klosten de paardenhoeven hol op de planken van de veerboot.

‘Dankjewel,’ zei Will, terwijl Trek op het strand sprong.

De veerman salueerde weer. ‘Tot uw dienst, Jager,’ zei hij. En hij keek de slanke gestalte na, die voorbij het strand tussen de bomen uit het zicht verdween.

Het was nog een half uur rijden naar het kasteel. De weg liep langzaam omhoog, door een bos — als je het zo kon noemen — van door de wind gekromde lage bomen, die ver uit elkaar stonden. Er was dus veel licht en lucht — heel anders dan de dichte bossen rond kasteel Redmont, of de donkere dennenbossen die Will in Skandia had leren kennen.

De bladeren aan de takken verkleurden al wel, maar de meeste hingen nog gewoon aan de boom. Al met al geen onprettig land, dacht Will. Terwijl hij daar zo reed zag hij ook flink wat wild — konijnen natuurlijk, en wilde kalkoenen. Eén keer zag hij iets wits wegflitsen, toen een hert de benen nam en hem zijn achterste liet zien. Waarschijnlijk werd er hier flink gestroopt. Will had best begrip voor dorpelingen die hun karige dieet af en toe aanvulden met wat wild of gevogelte. Gelukkig viel het stropen onder de plaatselijke wetten en was hij niet degene die de dorpsbewoners moest bestraffen. Dat was de taak van de jachtopzieners van de baron. Will zou er in zijn nieuwe functie wel achter moeten zien te komen wie de beroepsstro pers waren. Stropers wisten namelijk over het algemeen precies wat er gaande was in een streek. En zonder dat soort informatie waren de Grijze Jagers blind en doof.

De bomen stonden steeds verder uit elkaar tot Will weer in het volle zonlicht reed. De stijgende weg kwam uit op een hoger gelegen vlakte van ongeveer een kilometer bij een kilometer. Daar, in het midden, lagen kasteel Zeeklif en het bijbehorende dorpje — een slordig groepje huisjes aan de voet van de muren.

Het kasteel zelf viel een beetje tegen, voor iemand die gewend was aan de elegante schoonheid van Araluen, het kasteel van de koning, of aan de indrukwekkende omvang van Redmont. Eigenlijk was Zeeklif niet veel meer dan een fort. De muren waren nauwelijks vijf meter hoog. Toen hij beter keek zag hij bovendien dat een heel stuk van die muren niet eens van steen was gebouwd, maar van hout — grote dikke stammen, die gewoon rechtop in de grond gezet waren en met ijzeren banden aan elkaar vastgeklonken zaten. Nou ja, als eerste barrière tegen invallers was de muur goed genoeg. Maar het was allemaal bij lange na niet zo indrukwekkend als de massieve roodstenen muren van Redmont.