Ursula Le Guin - Inny wiatr

— Mów dalej, Olcho — poprosił. I Olcha podjął swą opowieść.

Pozostali dwaj mistrzowie w milczeniu słuchali opowieści Mistrza Ziół o Thorionie. Olcha zdobył się na odwagę i spytał o coś, co niezmiernie go dręczyło: jak umarli docierają do muru? Jak trafiają tam magowie?

— To podróż duchowa — odpowiedział natychmiast Mistrz Przywołań.

Stary uzdrowiciel przemówił z większym wahaniem.

— Ciało nie przekracza muru, pozostaje przecież tutaj. A jeśli mag udaje się tam w wizji, jego uśpione ciało wciąż czeka, żyje. Owego podróżnego, który wyrusza w drogę, oddalając się od ciała, nazywamy duszą, duchem.

— Ale moja żona wzięła mnie za rękę — zaprotestował Olcha. Nie mógł się zdobyć na to, by powtórzyć, iż ucałowała go w usta. — Czułem jej dotknięcie.

— Albo tak ci się wydawało — wtrącił Mistrz Przywołań.

— Jeśli dotknęli się cieleśnie, jeśli powstała więź — rzekł Mistrz Ziół, zwracając się do Mistrza Przywołań — może to ona pozwala innym umarłym przychodzić do niego, wzywać go, nawet dotykać.

— Dlatego właśnie musi się im opierać. — Mistrz Przywołań zerknął na Olchę. Oczy miał małe, ogniste.

Olcha wyczuł w jego słowach nutę oskarżenia. Niesprawiedliwego.

— Próbuję się im opierać, panie. Próbowałem. Ale jest ich tak wielu, a ona z nimi. I wszyscy cierpią, wzywają mnie.

— Oni nie mogą cierpieć. Śmierć oznacza koniec wszelkiego cierpienia.

Mistrz Ziół miał inne zdanie:

— Może cień bólu pozostaje bólem. W owej krainie są też góry i noszą nazwę Ból.

Do tej pory Odźwierny prawie się nie odzywał. Teraz przemówił cichym, spokojnym głosem.

— Olcha naprawia, nie niszczy. Wątpię, by zdołał zerwać tę więź.

— Jeśli ją stworzył, może też ją zerwać — zauważył Mistrz Przywołań.

— A stworzył?

Olchę tak przeraziły ich słowa, że zaprotestował gniewnie:

— Nie mam takiej mocy, panie!

— Zatem muszę zejść pośród nich — oznajmił Mistrz Przywołań.

— Nie, mój przyjacielu — powiedział Odźwierny, a stary Mistrz Ziół dodał:

— Przede wszystkim nie ty.

— Ale to moja sztuka.

— I nasza.

— Kto zatem?

— Wygląda na to — rzekł Odźwierny — iż Olcha jest naszym przewodnikiem. Szuka u nas pomocy i może zdoła też pomóc nam. Towarzyszmy mu wszyscy w jego wizji, do muru, lecz nie na drugą stronę.

I tak przerażony Olcha późno owej nocy, gdy pozwolił sobie w końcu zasnąć, znów znalazł się na szarym wzgórzu. Tym razem jednak towarzyszyli mu Mistrz Ziół — ciepła obecność w chłodnej ciemności — Odźwierny, mglisty i srebrzysty w blasku gwiazd, oraz potężny Mistrz Przywołań, niedźwiedź, ciemna siła.

Teraz stali nie w miejscu, gdzie zbocze opadało w mrok, lecz w pobliżu, spoglądając ku szczytowi. Mur przebiegał w poprzek wierzchołka wzgórza. Był niski, sięgał niewiele ponad kolana. Niebo, na którym jaśniała garść gwiazd, było idealnie czarne.

Nic się nie poruszało.

Trudno byłoby pójść w górę, aż do muru, pomyślał Olcha. Zawsze dotąd mur znajdował się poniżej.

Jeśli jednak pójdę, może Lilia tam będzie, tak jak wtedy, za pierwszym razem. Może zdołam chwycić ją za rękę i magowie zabiorą ją wraz ze mną. Albo może uda mi się przekroczyć mur w najniższym miejscu i pójść do niej.

Powoli ruszył w górę. Wędrówka okazała się łatwa. Już niemal dotarł na miejsce.

— Haro! — głęboki głos Mistrza Przywołań pociągnął go z powrotem niczym pętla na szyi, szarpnięta gwałtownie smycz. Olcha potknął się, postąpił chwiejnie jeszcze jeden krok i tuż przed murem opadł na kolana, wyciągając ręce ku kamieniom.

— Ratujcie mnie! — krzyczał, ale do kogo? Do magów czy do cieni za murem?

A potem na jego ramionach spoczęły ręce, żywe ręce, ciepłe i silne, i znalazł się w komnacie. Dłonie uzdrowiciela spoczywały na jego ramionach. Wokół nich jasno płonęło magiczne światło. Oprócz niego w komnacie było czterech mężczyzn, nie trzech.

Stary Mistrz Ziół siedział na łóżku i uspokajał Olchę, który trząsł się, dygotał, szlochał.

— Nie mogę tego zrobić — powtarzał i sam nie wiedział, czy zwraca się do magów, czy do umarłych.

Gdy strach i rozpacz zaczęły ustępować, poczuł ogromne znużenie. Niemal bez zainteresowania spojrzał na przybysza. Jego oczy miały barwę lodu, włosy i skóra były białe. Mieszkaniec dalekiej północy. Z Enwas bądź Bereswek, pomyślał Olcha.

Człowiek ów zwrócił się do magów.

— Co robicie, przyjaciele?

— Ryzykujemy, Azverze — odparł stary Mistrz Ziół.

— Kłopoty na granicy, Mistrzu Wzorów — dodał Mistrz Przywołań.

Olcha spostrzegł, jakim szacunkiem darzą owego Azvera, i z jak wielką ulgą go powitali. Opowiedzieli mu pokrótce, w czym kryje się problem.

— Jeśli on zechce pójść ze mną, pozwolicie mu? — spytał Mistrz Wzorów, gdy skończyli. I odwróciwszy się do Olchy, dodał: — W Wewnętrznym Gaju nie musisz się lękać swoich snów. My też nie będziemy musieli się ich obawiać.

Wszyscy przytaknęli. Mistrz Wzorów skinął głową i zniknął. Tak naprawdę go tam nie było.

Nie było go. Widzieli tylko iluzję. Po raz pierwszy Olcha miał okazję oglądać wielką moc owych mistrzów w działaniu i gdyby nie to, że już dawno przekroczył granice strachu i zdumienia, poczułby niepokój.

Wyruszył w ślad za Odźwiernym spokojnymi ulicami w noc, zostawiając za sobą mury szkoły, pola pod wysokim okrągłym wzgórzem. Potem wędrowali brzegiem strumienia śpiewającego cicho w ciemności wodne pieśni. Przed sobą widzieli wysoki las, gromady drzew ukoronowanych szarym blaskiem gwiazd.

Mistrz Wzorów wyszedł im na spotkanie. Wyglądał dokładnie tak jak w komnacie Olchy. Przez chwilę rozmawiali cicho z Odźwiernym. A potem Olcha podążył za jasnowłosym magiem do Gaju.

— Drzewa są ciemne — rzekł do Krogulca — ale pod nimi nie kryje się ciemność. Jest tam światło, jasność.

Krogulec przytaknął bez słowa, uśmiechając się lekko.

— Gdy tylko się tam znalazłem, zrozumiałem, że będę mógł spać. Miałem wrażenie, jakbym cały czas spał, był pogrążony w koszmarnym śnie i wreszcie się ocknął, by móc zasnąć naprawdę. Mistrz Wzorów zabrał mnie do zakątka ukrytego wśród korzeni ogromnego drzewa, wysianego suchymi liśćmi. Powiedział, że mogę się tam położyć. Zrobiłem to i zasnąłem. Nie potrafię opisać słodyczy tego snu.

Południowe słońce grzało coraz mocniej. Weszli do domu i gospodarz poczęstował gościa chlebem, serem oraz kawałkiem suszonego mięsa. Dom składał się z tylko jednej długiej izby oraz małej zachodniej wnęki, był jednak duży i przewiewny. Mocny, wzniesiony z szerokich desek i belek. Lśniąca drewniana podłoga, głębokie kamienne palenisko.

— To szlachetny dom — zauważył Olcha.

— I stary. Nazywają go domem Starego Maga. Nie chodzi tu o mnie ani o mojego mistrza Aihala, lecz o jego mistrza, Heletha, który wraz z Aihalem uciszył wielkie trzęsienie ziemi. To dobry dom.

Olcha zdrzemnął się chwilę pod drzewami; promienie słońca padały na niego spomiędzy szumiących liści. Gospodarz także odpoczywał, ale niezbyt długo. Gdy Olcha się ocknął, pod drzewem stał spory koszyk pełen małych złocistych śliwek, a Krogulec krzątał się na pastwisku, naprawiając ogrodzenie. Olcha poszedł mu pomóc, lecz praca była już skończona. Kozy jednak zniknęły bez śladu.

— Żadna nie daje mleka — westchnął Krogulec, gdy wrócili do domu. — Nie mają nic do roboty, więc wynajdują coraz to nowe metody pokonania ogrodzenia. Hoduję je z czystej rozpaczy. Pierwsze zaklęcie, jakiego się nauczyłem, pozwalało przywołać zbłąkane kozy. Nauczyła mnie go ciotka. Teraz równie dobrze mógłbym zaśpiewać im miłosną pieśń. Chodźmy sprawdzić, czy nie weszły w szkodę u wdowca. Nie znasz czarów wzywających kozy, prawda?