Terry Pratchett - Zbrojni

Zawsze potem trudno było sobie przypomnieć, jak wyglądał świat, kiedy ona znajdowała się „dans une certaine condition”, jak to delikatnie określała jej matka.

Pamiętała na przykład, że widziała zapachy. Ulice i budynki… istniały, naturalnie, ale tylko jako szare, monochromatyczne tło, a na nim dźwięki i — tak — zapachy płonęły niczym jaskrawe linie… barwnego ognia i chmury… no, barwnego dymu.

O to wiśnie chodzi. Na tym się wszystko załamywało. Potem nie miała już odpowiednich słów, żeby opisać to, co słyszała i czuła. Gdyby człowiek mógł choćby na moment zobaczyć wyraźnie ósmy kolor, a potem opisać go po powrocie do siedmiobarwnego świata, mówiłby, że to… „coś w rodzaju zielono-fioletowego”. Doświadczenia niełatwo się przenoszą z jednego gatunku na drugi.

Czasami, choć niezbyt często, Angua uważała, że ma szczęście i widzi oba światy. Zawsze też było te dwadzieścia minut po Przemianie, kiedy wszystkie zmysły są wyczulone, a świat jarzy się w pasmach widm niczym tęcza. To wspomnienie niemal wynagradzało jej niewygody.

Istnieją różne odmiany wilkołaków. Niektórzy muszą jedynie golić się co godzinę i nosić kapelusz, żeby ukryć uszy. Uchodzą za prawie normalnych.

Ale ona i tak ich rozpoznawała. Wilkołaki potrafią zauważyć inne wilkołaki nawet wśród tłumu na ulicy. Zdradzało je coś dziwnego w oczach. Oczywiście, jeśli było dość czasu, dało się zauważyć inne charakterystyczne cechy. Wilkołaki mieszkały samotnie i nie podejmowały prac, które wymagały bliskiego kontaktu ze zwierzętami. Obficie używały perfum lub płynu po goleniu i były bardzo wybredne, jeśli chodzi o jedzenie. I prowadziły dzienniki z fazami księżyca wyraźnie zaznaczonymi czerwonym atramentem.

Życie wilkołaka na wsi jest trudne. Wystarczy, że zginęła gdzieś kura, a natychmiast stawał się podejrzanym numer jeden. Wszyscy twierdzili, że w mieście jest łatwiej.

Z pewnością było tu porażająco.

Angua widziała naraz kilka ostatnich godzin ulicy Wiązów. Strach opryszka był gasnącą pomarańczową linią. Ślad Marchewy to rozszerzająca się bladozielona chmura z odcieniem sugerującym, że jest lekko zaniepokojony; towarzyszyły jej dodatkowe tony starej skóry i proszku do polerowania zbroi. Inne tropy, słabe i mocne, przecinały ulicę tam i z powrotem.

Jeden przypominał stary dywanik z wygódki.

— Cześć, suczko — odezwał się jakiś głos z tyłu.

Odwróciła głowę. W psim systemie widzenia Gaspode nie wyglądał lepiej, tyle że teraz był również ośrodkiem chmury zmieszanych odorów.

— Aha. To ty.

— Zgadza się. — Gaspode podrapał się gorączkowo. Spojrzał na nią z nadzieją. — Tylko pytam, rozumiesz, chcę załatwić tę sprawę od razu, dla samej zasady, żefy potem do tego nie wracać… Przypuszczam, że nie ma szansy, żefym mógł ofwąchać…

— Najmniejszej.

— Tylko spytałem. Fez urazy. Angua skrzywiła pysk.

— Jak to możliwe, że tak strasznie pachniesz? Znaczy owszem, kiedy byłam człowiekiem, też paskudnie cuchnąłeś, ale teraz…

Gaspode zrobił dumną minę.

— Nieźle, co? To nie przyszło samo. Musiałem się napracować. Gdyfyś ryła prawdziwym psem, fyłofy to dla ciefie jak porządny płyn po goleniu. A przy okazji, potrzefujesz ofroży, panienko. Nikt cię nie zaczepi, jeśli masz ofrożę.

— Dzięki.

Gaspode’a wyraźnie coś niepokoiło.

— Tego… Nie wyrywasz serc, prawda?

— Nie, chyba że mi na tym zależy — odparła Angua.

— Jasne, oczywiście — zgodził się szybko Gaspode. — Gdzie teraz idziesz?

Ruszył truchtem na krzywych nogach, by dotrzymać jej kroku.

— Chcę powęszyć u Młotokuja. Nie prosiłam, żebyś szedł ze mną.

— Nie mam nic innego do rofoty. W Zeferkach u Hargi nie wystawiają śmieci przed północą.

— Nie masz domu, do którego mógłbyś wracać? — zainteresowała się Angua, kiedy przebiegli pod straganem z rybami.

— Domu? Ja? Domu? Oczywiście. No proflemo. Roześmiane dzieciaki, wielka kuchnia, trzy posiłki dziennie, nadęty kot u sąsiadów, żeby fyło kogo pogonić, własny koc i miejsce przy kominku, wiesz, to stary pieszczoch, ale i tak go kochamy i w ogóle. Zero fraków. Ale lufie się czasem wyrwać.

— Tyle że, jak widzę, nie masz obroży.

— Spadła.

— Naprawdę?

— Pod ciężarem wszystkich tych zdofień.

— Tak przypuszczałam.

— Pozwalają mi rofić, co zechcę — zaznaczył Gaspode.

— Rozumiem.

— Czasami nie wracam do domu, no, całymi dniami.

— Naprawdę?

— Fywa, że tygodniami.

— Jasne.

— Ale zawsze się cieszą, kiedy wracam.

— Mówiłeś, zdaje się, że sypiasz na uniwersytecie — przypomniała Angua, kiedy na Szronowej odskoczyli przed wózkiem.

Przez chwilę Gaspode pachniał zakłopotaniem, ale błyskawicznie odzyskał głos.

— Rzeczywiście — przyznał. — Wiesz, jak to fywa w rodzinie… Wszystkie dzieciaki chcą cię nosić na rękach, dawać herfatniki i takie tam, ludzie fez przerwy cię głaszczą. Działa na nerwy. Dlatego często tam sypiam.

— Aha.

— Częściej tam niż gdzie indziej, szczerze mówiąc.

— Naprawdę?

Gaspode zaskomlał krótko.

— Musisz uważać, wiesz? Takiej młodej suczce jak ty mogą się w tym psim mieście przytrafić duże kłopoty.

Dotarli do drewnianego pomostu za warsztatem Młotokuja.

— Skąd ty… — zaczęła Angua.

Unosiła się tu mieszanina zapachów, a jeden z nich był ostry jak piła.

— Fajerwerki?

— I strach — dodał Gaspode. — Dużo strachu. Obwąchał deski.

— Ludzki strach, nie krasnoludzi. Krasnoludzi łatwo można poznać. To przez tę ich szczurzą dietę, rozumiesz? Fiu, fiu… Musiał być rzeczywiście mocny, skoro tak długo wytrzymał.

— Wyczuwam jednego człowieka i jednego krasnoluda.

— Zgadza się. Jednego martwego krasnoluda.

Gaspode przytknął swój zmaltretowany nos do szczeliny pod drzwiami i głośno wciągnął powietrze.

— Są też inne rzeczy — oznajmił. — Ale wściekle ciężko poznać tak flisko rzeki i w ogóle. Jest olej… smar… i różne… Hej, dokąd fiegniesz?

Ruszył za Anguą, która z nosem przy ziemi zawróciła na Szronową.

— Idę za tropem.

— Po co? Przecież wiesz, że on ci nie podziękuje.

— Kto nie podziękuje?

— Ten twój młody człowiek.

Angua zatrzymała się tak nagle, że Gaspode wpadł na nią z tyłu.

— Chodzi ci o kaprala Marchewę? On nie jest moim młodym człowiekiem.

— Akurat. Jestem psem, nie? Wszystko tkwi w nosie, nie? Zapach nie kłamie. Feromonia. Klasyczna płciowa alchemia.

— Przecież znam go dopiero od paru nocy!

— Aha!

— Co ma znaczyć to „aha”?

— Nic, nic. Zresztą nic w tym złego.

— Nie istnieje żadne „to”, żeby mogło w nim być coś złego!

— Pewnie, pewnie. Alefy nie ryło — dodał szybko Gaspode — nawet gdyfy istniało. Wszyscy lufią kaprala Marchewę.

— Lubią, to fakt. — Angua uspokajała się. — Jest bardzo… sympatyczny.

— Nawet Wielki Fido tylko ugryzł go w rękę, kiedy Marchewa prófował go pogłaskać.

— Kto to jest Wielki Fido?

— Główny Szczekacz Psiej Gildii.

— Psy mają gildię? Psy? Spróbuj czegoś innego, ten numer nie przejdzie.

— Nie, poważnie. Prawo grzefania w śmietnikach, miejsca wylegiwania się na słońcu, nocne dyżury szczekania, prawo rozmnażania, przydziały czasu wycia… Cała ta kość gumowa.

— Psia Gildia — warknęła sarkastycznie Angua. — No tak.