Terry Pratchett: Muzyka duszy

Ludzie przybywali do Ankh-Morpork, by zdobyć fortunę. Niestety, inni ludzie też chcieli ją zdobyć.

W dodatku tutejsi mieszkańcy nie chcieli chyba słuchać bardów, nawet takich, którzy zdobyli nagrodę jemioły i harfę stulecia na wielkim Eisteddfod w Llamedos.

Imp znalazł sobie miejsce na jednym z głównych placów, nastroił harfę i zagrał. Nikt nie zwracał na niego uwagi, najwyżej po to, żeby odepchnąć go z drogi albo też — najwyraźniej — żeby okraść jego miskę. W końcu, kiedy właśnie zaczął wątpić, czy przybywając tutaj, podjął słuszną decyzję, nadeszło dwóch strażników. Przez chwilę przyglądali się Impowi.

— To jest harfa. To coś, na czym on gra, Nobby — stwierdził jeden z nich.

— Cymbał.

— Nie, przecież cymbał… — Gruby strażnik spojrzał gniewnie. — Całe życie czekałeś, żeby mnie tak nazwać, co, Nobby? Założę się, że urodziłeś się z nadzieją, że ktoś powie co”ś o instrumentach, a ty nazwiesz go cymbałem i będziesz udawał, że to tylko dyskusja! Wstydź się!

Imp przestał grać. W tych okolicznościach było to niemożliwe.

— To harfa, naturalllnie — zapewnił. — Wygrałem ją…

— A, jesteś z Llamedos, co? — domyślił się gruby strażnik. — Poznałem po akcencie. Bardzo muzykalni ludzie żyją w tym Llamedos.

— Dla mnie brzmi to jak bulgot ze żwirem — odparł chudszy, identyfikowany jako Nobby. — Masz licencję, kolego?

— Llicencję? — zdziwił się Imp.

— Bardzo pilnują licencji ci z Gildii Muzykantów — oświadczył Nobby. — Przyłapią cię na graniu muzyki bez licencji, to biorą twój instrument i wpychają…

— No, no — przerwał mu gruby strażnik. — Nie strasz chłopaka.

— Powiem tyle: nie jest to przyjemne, nawet jak grasz na flecie piccolo.

— Alle przecież muzyka powinna być za darmo, jak powietrze i niebo — przekonywał Imp.

— W tym mieście nie jest. To tylko dobra rada, kolego.

— Nigdy nie słyszałem o Gillldii Muzykantów.

— Jest przy ulicy Blaszanej Pokrywki — poinformował Nobby. — Chcesz być muzykantem, musisz wstąpić do gildii.

Imp został wychowany w poszanowaniu dla prawa. Llamedosa-nie byli w)jątkowo praworządni.

— Pójdę tam natychmiast — obiecał. Strażnicy spoglądali za nim.

— Ma na sobie nocną koszulę — zauważył kapral Nobbs.

— To szata barda, Nobby — wyjaśnił sierżant Colon. — Bardzo bardyjscy ludzie żyją w tym Llamedos.

— Ile pan mu daje, sierżancie?

Colon pokiwał ręką tam i z powrotem, gestem człowieka, który wie, o czym mówi.

— Dwa, najwyżej trzy dni.

Wyminęli gmach Niewidocznego Uniwersytetu i ruszyli Tyłami, zakurzoną uliczką, gdzie prawie nie było ruchu. Dlatego właśnie stała się popularna wśród strażników-jako miejsce, gdzie można przyczaić się, zapalić i badać głębie myśli.

— Zna pan łososie, sierżancie? — zapytał Nobby.

— To ryba, której jestem świadomy. Owszem.

— Wie pan, że teraz sprzedają ją w plasterkach, zapakowaną w puszki…

— Tak dano mi do zrozumienia, w istocie.

— Właśnie… Jak to się dzieje, że wszystkie puszki są tej samej wielkości? Przecież łosoś jest cieńszy na obu końcach.

— Ciekawe spostrzeżenie, Nobby. Myślę…

Colon urwał nagle, wpatrzony w coś po drugiej stronie ulicy. Kapral Nobbs podążył wzrokiem za jego spojrzeniem.

— Ten sklep… — powiedział sierżant Colon. — Ten sklep, o tam… Czy był tam też wczoraj?

Nobby popatrzył na łuszczącą się farbę, niewielkie okno wystawowe z szybą obrośniętą brudem i krzywe drzwi.

— Jasne — stwierdził. — Zawsze tam był. Jest tam już od lat.

Colon przeszedł przez ulicę i spróbował zetrzeć brud z szyby. Wewnątrz, w mroku, rysowały się niewyraźnie ciemne kształty.

— Zgadza się, pewnie — wymamrotał. — Ale czy był tu już od lat… wczoraj?

— Dobrze się pan czuje, sierżancie?

— Chodźmy stąd, Nobby. — Sierżant ruszył tak szybko, jak tylko potrafił.

— Dokąd, sierżancie?

— Dokądkolwiek, byle nie tutaj.

Pośród ciemnych stosów towaru coś wyczuło ich odejście.

Imp podziwiał już budynki różnych gildii: majestatyczny fronton Gildii Skrytobójców, wspaniałe kolumny Gildii Złodziei, dymiący, ale jednak imponujący dół w miejscu, gdzie jeszcze dzień wcześniej stała Gildia Alchemików. Kiedy wreszcie znalazł Gildię Muzykantów, przeżył rozczarowanie. Nie był to nawet budynek, tylko kilka ciasnych pokoików nad warsztatem golibrody.

Usiadł w pomalowanej na brązowo poczekalni i czekał. Przed sobą na ścianie widział tabliczkę: „Dla własnej wygody i komfortu NIE BĘDZIESZ PALIŁ”. Imp nigdy w życiu nie palił. W Llamedos było zbyt wilgotno, by cokolwiek mogło się palić. Ale teraz nagle ogarnęła go chęć, by spróbować.

Oprócz niego w poczekalni siedział troll i krasnolud. Nie czuł się swobodnie w ich towarzystwie. Stale mu się przyglądali.

Wreszcie odezwał się krasnolud:

— Nie jesteś elfi, co?

— Ja? Nie!

— Wyglądasz trochę elfio z tymi włosami.

— Wcallle nie ellfi, skąd! Słowo!

— Skąd ty? — zainteresował się troll.

— Llamedos — wyjaśnił Imp.

Przymknął oczy. Wiedział, co krasnoludy i trolle tradycyjnie robią z ludźmi podejrzanymi o bycie elfami. Gildia Muzykantów mogłaby się od nich uczyć.

— Co tam czymasz? — spytał troll. Miał przed oczami dwa duże kwadraty ciemnego szkła podtrzymywane drucianymi ramkami zaczepionymi o uszy.

— To moja harfa, rozumiesz.

— Na tym grasz?

— Tak.

— To jesteś druidem?

— Nie!

Troll milczał przez chwilę, zbierając myśli.

— Wyglądasz jak druid w tej koszuli. Krasnolud po drugiej stronie Impa zachichotał.

Trolle nie lubiły też druidów. Były gatunkiem, który spędza sporo czasu w nieruchomych, podobnych do głazów pozach. Uważały, że mają powód do niechęci wobec innego gatunku, który przeciąga te głazy na belkach o sześćdziesiąt mil dalej i ustawia w kręgi, zakopując po kolana w ziemi.

— W Llamedos wszyscy się tak ubierają, rozumiesz — wyjaśnił Imp. — Allle ja jestem bardem! Nie druidem! Nie znoszę kamullców.

— Łój… — rzucił cicho krasnolud.

Powoli i znacząco troll zmierzył Impa wzrokiem. Po czym rzekł bez śladu jakiejś szczególnej groźby w glosie:

— Ty dawno w mieście?

— Dopiero co przybyłem — odparł Imp. Nie dobiegnę nawet do drzwi, myślał. Zaraz rozgniecie mnie na miazgę.

— Dam ci bezpłatną radę o czymś, co lepiej wiedzieć. To bezpłatna rada, której udzielam ci gratis za darmo. W tym mieście „kamulec” to słowo na trolla. Brzydkie słowo, używane przez głupich ludzi. Nazwiesz trolla kamulcem, to lepiej szykuj się do poszukania własnej głowy. A już szczególnie kiedy wyglądasz trochę elfio z tymi uszami. To przyjacielska rada, bo jesteś bardem i robisz muzykę, jak ja.

— Jasne! Dziękuję! Tak! — Imp aż osłabł z ulgi. Złapał harfę i zagrał kilka nut. To nieco rozluźniło atmosferę, ponieważ wszyscy wiedzą, że elfy nigdy nie potrafiły grać muzyki.

— Lias Chalkantyt — przedstawił się troll, wyciągając przed siebie coś masywnego z palcami.

— Imp y Celyn — odparł Imp. — Nic wspólllnego z przesuwaniem głazów. W żaden sposób.

Mniejsza, bardziej szorstka dłoń pojawiła się przed Impem z drugiej strony. Wzrok barda powędrował wzdłuż umocowanego do niej ramienia. Właściciel dłoni i ramienia, krasnolud, był niski, nawet jak na krasnoluda. Na kolanach trzymał wielki róg z brązu.