Terry Pratchett - Ostatni bohater

— Musisz przecież wrócić i… — zaczął Cohen.

— Nie. Muszę zobaczyć, jak to się skończy. Pewnie zwariowałem, ale tego właśnie chcę.

— Ten kawałek możesz sobie wymyślić — wtrąciła Vena.

— Nie, proszę pani — odparł minstrel. — Chyba nie mogę. Nie sądzę, żeby ta wyprawa skończyła się w sposób, jaki potrafiłbym sobie wyobrazić. Nie kiedy widzę pana Cohena w jego rybim hełmie i pana Williego jako boga bycia komuś niedobrze po raz drugi, pan Lęk może tu na mnie zaczekać. I nic mi przecież nie grozi. Niezależnie od wszystkiego, kiedy bogowie odkryją, że atakuje ich człowiek z pomi dorem na głowie i drugi, przebrany za muzę przekleństw, to naprawdę, ale to naprawdę będzie im zależało, żeby cały świat wiedział, co się zdarzyło potem.

Leonard wciąż był nieprzytomny. Rincewind próbował ocierać mu czoło mokrą gąbką.

— Oczywiście, że mu się przyglądałem — zapewnił Marchewa, zerkając na poruszające się wolno dźwignie. — Ale to on zbudował „Latawca”, więc dla niego wszystko było proste. Ehm… tego bym nie dotykał…

Bibliotekarz wciągnął się na fotel pilota i obwą chiwał dźwignie. Gdzieś pod nimi stukał i brzę czał automatyczny rumpel.

— Będziemy musieli szybko coś wymyślić — stwierdził Rincewind. — Statek nie będzie sam sobą sterował w nie skończoność.

— Może gdybyśmy delikatnie… Lepiej tego nie robić…

Bibliotekarz pobieżnie obejrzał pedały. Potem jedną ręką odepchnął Marchewę, a drugą zdjął z haka okulary ochronne Leonarda. Objął stopami pedały. Pchnął dźwignię uruchamiającą rumpel księcia Harana i gdzieś w głębi, pod jego stopami, coś głośno brzęknęło.

Statek zadygotał, a biblio tekarz rozprostował palce, przebierał nimi przez chwilę, po czym chwycił dwie największe dźwignie.

Marchewa i Rin cewind rzucili się do foteli.

Bramy Dunmanifestin rozwarły się, na pozór same z siebie. Srebrna Orda wkroczyła do wnętrza. Trzymali się blisko siebie i rozglą dali podejrzliwie.

— Lepiej zrób sobie zakładki dla nas w swoim notesie, mały — szepnął Cohen. — Nie tego się spodziewałem.

— Nie rozumiem — odpowiedział minstrel.

— Powinny się tu odbywać hulanki w wiel kiej hali — wyjaśnił Mały Willie. — A są … sklepy. I każdy bóg ma inny rozmiar.

— Bogowie mogą być każdej wielkości — stwierdził Cohen, gdy zobaczył zbliżającą się grupę bóstw.

— Może lepiej… wpadniem tu innym razem? — zaproponował Caleb.

Wrota zatrzasnęły się za nimi.

— Nie — rzekł Cohen.

Nagle otoczył ich tłum.

— Jesteście pewnie nowymi bogami — zagrzmiał głos z nieba. — Witajcie w Dun manifestin. Chodźcie z nami.

— O, bóg ryb — odezwał się jakiś bóg, zrównując się z Cohe nem. — I jak tam ryby, wasza potężność?

— Eee… Co? Aha… Są, no… mokre. Ciągle bardzo mokre.

— A rzeczy ? — Bogini zwróciła się do Hamisha. — Jak tam rzeczy?

— Ciągle se leżą dookoła.

— Czy jesteś wszechmocny?

— Tak, skarbie, ale biere na to pigułki.

— A ty jesteś muzą przekleństw? — zapytał inny bóg Truckle'a.

— Prawda jak demony — odparł desperacko Truckle.

Cohen uniósł wzrok i zoba czył Offlera, boga krokodyla. Nietrudno było go rozpoznać, zresztą Cohen widywał go już wiele razy. Jego posągi w świą tyniach na całym świecie całkiem udatnie oddawały podobieństwo. Była to może właściwa chwila na refleksję, że tak wiele z owych świątyń znacznie zubożało wskutek działań Cohena. Cohen jednak nie tracił czasu na refleksje, gdyż nie zwykł się nimi zajmować.

Wydawało mu się za to, że Orda jest gdzieś zaganiana.

— Dokąd idziemy, przyjacielu? — zapytał.

— Fofaczeć na gfę, fasza fybość — wyjaśnił Offler.

— A tak, Tę, którą wy… my, bogowie, rozgrywamy na… śmiertelnikami.

— W samej rzeczy — przyznał inny bóg. — A obec nie odkryliśmy grupę śmiertelników rzeczywiście atakujących Dunmanifestin.

— A to demony, nie? — Cohen uprzejmie pokiwał głową. — Niech posmakują gorącego gromu, oto moja rada. To jedyna zrozumiała dla nich mowa.

— Głównie dlatego, że innej nie używacie — mruknął pod nosem minstrel, obserwując spod oka zebrane wokół planszy bóstwa.

— Owszem, też uznaliśmy, że to dobry pomysł — przyznał bóg. — A przy okazji, jestem Los.

— Och, jesteś Losem? — zdziwił się Cohen, kiedy dotarli już do planszy. — Zawsze chciałem cię poznać. Myślałem, że będziesz ślepy.

— Nie.

— A co byś powiedział, gdyby ktoś wetknął ci palce w oczy ?

— Słucham?

— To taki mały żarcik.

— Cha, cha — powiedział Los. — Zastanawiam się, rybny boże, czy jesteś dobrym graczem.

— Nigdy nie byłem hazardzistą — wyjaśnił Cohen, kiedy pojedyncza kostka pojawiła się między palcami Losu. — Kufel to dobra gra.

— Może zainteresowałaby cię niewielka próba?

Tłum ucichł. Minstrel spojrzał w bez denne oczy boga i zrozu miał, że kiedy gra się z Lo sem, kostka zawsze jest obciążona.

Dałoby się usłyszeć przelot jaskółki.

— Owszem — zgodził się Cohen. — Czemu nie?

Los rzucił kostkę na planszę.

— Sześć — powiedział, wciąż patrząc w oczy Cohenowi.

— Zgadza się. Znaczy, ja też muszę rzucić szóstkę?

— Ależ nie — uśmiechnął się Los. — Jesteś przecież bogiem. A bo gowie grają, żeby wygrać. Ty, o po tężny, musisz wyrzucić siódemkę.

— Siódemkę? — powtórzył minstrel.

— Nie rozumiem, czemu miałoby to sprawić kłopot komuś, kto ma prawo tu przebywać.

Cohen obracał kostkę w pal cach. Miała regulaminowe sześć ścianek.

— Ja natomiast widzę, że to może być pewien kłopot — stwierdził. — Ale jedynie dla śmiertelników, ma się rozumieć. — Raz czy dwa podrzucił kostkę w po wietrze. — Siedem?

— Siedem — potwierdził Los.

— Zawęźlony problem.

Minstrel patrzył na niego, czując, jak dreszcz przebiega mu po plecach.

— Zapamiętasz, co powiedziałem, mały? — upewnił się Cohen.

„Latawiec” skręcił w wy sokiej chmurze.

— Uuk! — zawołał zachwycony bibliotekarz.

— Pilotuje lepiej niż Leonard! — pochwalił Rincewind.

— Pewnie przychodzi mu to… łatwiej — szepnął Marchewa. — No wiesz… Jest w końcu naturalnie atawistyczny.

— Naprawdę? Zawsze uważałem go za kogoś naturalnie dobrodusznego. No, chyba że ktoś go nazwie małpiszonem, oczywiście.

„Latawiec” zakręcił znowu, sunąc po niebie niczym wahadło.

— Uuk!

— Jeśli wyjrzycie przez okno po lewej stronie, możecie zobaczyć praktycznie wszystko — przetłumaczył Rincewind.

— Uuk!

— A je śli wyjrzycie przez okno na prawej burcie, zobaczycie… na bogów!

Po prawej stronie wznosiła się Góra. Na szczycie, migocząc w blasku słońca, wyrastał dom bogów. A nad nim, ledwie widoczny nawet w kry stalicznie czystym powietrzu, wirował połyskliwy lej pola magicznego Dysku, uziemiającego się w samym środku świata.

— Czy… jesteś człowiekiem bardzo religijnym? — zapytał Rincewind. Chmury przemykały za oknem.

— Wierzę, że wszystkie religie odzwierciedlają pewien aspekt prawdy ostatecznej. Owszem — potwierdził Marchewa.

— Niezła gadka — pochwalił go mag. — Może uda ci się ją sprzedać.

— A ty ? — zainteresował się Marchewa.

— No… Słyszałeś o takiej religii, która uznaje kręcenie się w kółko za formę modlitwy?