Terry Pratchett - Ostatni bohater

— Dla mnie najwyżej łyżeczkę — poprosił Rincewind. — A co to za aparat, który wisi przede mną?

— To nowe urządzenie do patrzenia za siebie — wyjaśnił Leonard. — Nazwałem je Urządzeniem do Patrzenia za Siebie.

— Patrzenie za siebie zawsze jest błędnym posunięciem — oświadczył Rincewind. — Spowalnia.

Struga deszczu zadudniła o plan dekę. Marchewa spróbował zobaczyć coś przed sobą. W osłonie wycięto szczelinę, więc…

— A przy okazji, kim jesteśmy? — zapytał. — To znaczy, jak powinniśmy siebie nazywać?

— Może durniami? — zaproponował Rincewind.

— Ale oficjalnie. — Marchewa rozejrzał się po ciasnej kabinie. — I jak nazwiemy ten pojazd?

— Magowie nazywają go wielkim latawcem — odparł Rincewind. — Ale wcale nie jest podobny. Latawiec to takie coś na sznurku, co…

— Musi mieć jakąś nazwę — stwierdził Marchewa. — Wyruszanie na wyprawę pojazdem bez nazwy przynosi pecha.

Rincewind przyjrzał się dźwigniom przed swoim fotelem. W więk szości miały związek ze smokami.

— Siedzimy w wiel kim drewnianym pudle, a za nami jest ze setka smoków, którym za chwilę zacznie się odbijać — powiedział. — Uważam, że koniecznie potrzebujemy nazwy. Tego… czy rzeczywiście potrafi pan kierować tym czymś, Leonardzie?

— Właściwie nie, ale zamierzam szybko się nauczyć.

— I to dobrej nazwy — uznał Rincewind.

Eksplozja rozjaśniła mroczny od burzy horyzont przed dziobem. Szalupy uderzyły w Obwód i wy buchnęły gwałtownym, jasnym płomieniem.

— I to zaraz — dodał Rincewind.

— Latawiec, prawdziwy latawiec, to takie śliczne zwierzątko, jakby wiewiórka. Potrafi latać, a wła ściwie szybować. Myślałem o niej, kiedy…

— A zatem „Latawiec” — zdecydował Marchewa. Spojrzał na przypiętą przed fotelem listę i posta wił haczyk przy jednym elemencie. — Czy mam teraz odrzucić zakotwiczenie plandeki?

— Tak. Ehm… tak, proszę odrzucić — zgodził się Leonard.

Marchewa szarpnął dźwignię. Pod nimi i z tyłu rozległ się głośny plusk, a po tem szum bardzo szybko sunącej liny.

— Rafa przed nami! Widzę skały! — Rincewind poderwał się i wycią gnął rękę.

Płomienie lśniły na czymś niskim i nieru chomym, otoczonym pianą przyboju.

— Nie ma odwrotu — stwierdził Leonard, gdy tonąca kotwica zerwała z „Latawca” plandekę niczym brezentową skorupkę z ogromnego jaja. Uniósł ręce i zaczął ciągnąć za rozmaite uchwyty i gałki jak organista grający fugę.

— Klapki Naoczne nr 1… zrzucone… Pęta… zrzucone… Panowie, kiedy powiem, każdy z was niech pociągnie za tę dużą dźwignię obok siebie.

Skały zbliżały się szybko. Biała woda na krawędzi nieskończonego wodospadu poczerwieniała od ognia i lśniła od błyskawic. Poszarpane kamienie wyrastały już o kilka sążni, żarłoczne niby zęby krokodyla.

— Teraz! Lustra… w dół ! Dobrze! Mamy płomień! Teraz… co to było… Aha! Złapcie się czegoś mocno!

Wśród trzasku rozkładających się skrzydeł, w ogniu smoków „Latawiec” uniósł się z pękają cej barki w burzę, ponad krawędzią świata…

Jedynym dźwiękiem był cichy szept rozcinanego powietrza. Rincewind i Mar chewa wstawali z dygo czącej podłogi. Ich pilot wpatrywał się w okno.

— Spójrzcie na ptaki! Och, spójrzcie na ptaki!

W spokojnym, rozjaśnionym słońcem powietrzu poza linią sztormu ptaki tysiącami szybowały i krążyły wokół latającego statku. Przywodziły na myśl wróble próbujące atakować orła. I rze czywiście statek wyglądał jak orzeł, który pochwycił w wodo spadzie gigantycznego łososia…

Leonard stał jak oczarowany, łzy ściekały mu po policzkach.

Marchewa delikatnie stuknął go w ramię.

— Panie Leonardzie…

— Są piękne… Takie piękne…

— Panie Leonardzie, musimy pilotować to urządzenie. Pamięta pan? Drugi stopień?

— Słucham? — Artysta drgnął i frag ment świadomości powrócił do jego ciała. — A tak, dobrze, oczywiście. — Usiadł ciężko w fo telu. — Tak… żeby mieć pewność… Tak. Teraz, no, teraz sprawdzimy przyrządy.

Położył drżącą dłoń na dźwigni i oparł stopy na pedałach. „Latawiec” zatoczył się w bok w po wietrzu.

— Ojoj… Aha, teraz chyba mam… Przepraszam… tak… Aj, przepraszam… ojej… No, teraz…

Rincewind, przez kolejne szarpnięcie rzucony na okno, spojrzał na szeroką strugę wodospadu.

Tu i tam, do samego dołu, ze ściany białej wody sterczały wyspy wielkości gór. Lśniły w słońcu.

Między nimi przesuwały się białe obłoczki. Wszędzie były ptaki — krążyły, szybowały, siedziały w gniaz dach…

— Tam są lasy…Te skały wyglądają jak malutkie kraje. Są ludzie! Widzę domy!

„Latawiec” skręcił w jakąś chmurę i Rin cewind poleciał do tyłu.

— Poza Krawędzią żyją ludzie — powiedział.

— Pewnie rozbitkowie — domyślił się Marchewa.

— Tego… Chyba już wiem, o co w tym chodzi — odezwał się Leonard, patrząc nieruchomo przed siebie. — Rincewindzie, bądź tak miły i pocią gnij za ten lewarek, dobrze?

Rincewind spełnił prośbę. Z tyłu coś brzęknęło i statek lekko zadrżał, gdy odpadła klatka pierwszego stopnia.

Wirowała powoli w po wietrzu, a małe smoki rozkładały skrzydła i odfru wały z po wrotem na Dysk.

— Myślałem, że będzie ich więcej — zdziwił się Rincewind.

— To tylko te, których użyliśmy, żeby przeskoczyć nad Krawędzią — wyjaśnił Leonard, gdy „Latawiec” skręcał leniwie. — Większość pozostałych wykorzystamy, żeby zlecieć w dół.

— W dół ? — powtórzył Rincewind.

— Oczywiście. Musimy lecieć w dół, i to jak najszybciej. Nie ma czasu do stracenia.

— W dół ? To nie jest odpowiednia chwila, żeby mówić o dole ! Tłumaczyliście, że dookoła! Dookoła może być, ale nie w dół !

— Owszem, ale żeby przelecieć dookoła, musimy najpierw polecieć w dół. Szybko — powiedział z wy rzutem Leonard. — Zapisałem to przecież w swoich notatkach…

— W dół to nie jest kierunek, z którego byłbym zadowolony.

— Halo? Halo? — rozległ się głos w po wietrzu.

— Kapitanie Marchewa — powiedział Leonard, gdy Rincewind usiadł ponury w fo telu. — Wyświadczy mi pan przysługę, otwierając tamtą skrzynkę.

Wieko odsłoniło kawałek rozbitego omniskopu i twarz Myślaka Stibbonsa.

— To działa! — Jego krzyk wydawał się stłumiony i po mniejszony, niby pisk mrówki. — Żyjecie!

— Nastąpiło oddzielenie smoków pierwszego stopnia. Wszystko idzie dobrze — zameldował Marchewa.

— Nie, wcale nie! — wrzasnął Rincewind. — Oni chcą lecieć w…

Nie oglądając się, Marchewa sięgnął poza Leonarda i na ciągnął magowi na twarz kapelusz.

— Smoki drugiego stopnia są niemal gotowe do odpalenia — stwierdził Leonard. — Musimy brać się do pracy, panie Stibbons.

— Proszę prowadzić ścisłe obserwacje wszystkich… — zaczął Myślak, ale Leonard uprzejmie zamknął skrzynkę.

— Do rzeczy — powiedział. — Jeśli panowie otworzycie te klamry obok was i prze kręcicie te duże czerwone dźwignie, będziemy chyba gotowi do rozpoczęcia składania skrzydeł. Sądzę, że w miarę wzrostu prędkości wirniki ułatwią ten proces. Pęd powietrza podczas spadania wykorzystamy do zredukowania rozmiaru skrzydeł, które przez pewien czas nie będą nam potrzebne.

— Rozumiem to — odparł słabym głosem Rincewind. — Tyle że tego nienawidzę.

— Jedyna droga powrotna do domu wiedzie w dół, Rincewindzie — oświadczył Marchewa, poprawiając pas bezpieczeństwa. — I załóż hełm.