Terry Pratchett - Ciekawe czasy

— Uważa, że przyparł cię do muru — wyjaśnił Saveloy. — Skąd wie, że nie pozwolę magowi zginąć?

— Obawiam się, że to psychologia.

— Przecież to nie ma sensu! — krzyknął Cohen. — Jeśli go zabijesz, sam zginiesz parę sekund później! Osobiście o to zadbam!

— Otóż wcale nie — odparł pan Hong. — Kiedy wasz Wielki Mag zginie, kiedy ludzie zobaczą, jak łatwo go zabić… jak długo pozostaniesz cesarzem? Zwyciężyłeś dzięki sztuczkom!

— Jakie są twoje warunki? — zapytał Saveloy.

— Nie mam żadnych. Niczego nie możecie mi ofiarować, czego sam nie potrafiłbym sobie wziąć.

Pan Hong wyrwał jednemu z żołnierzy kapelusz Rincewinda i wcisnął go jeńcowi na głowę.

— To twoje — syknął. — „Maggus”, co? Nie umiesz nawet dobrze pisać! I co, maggu? Nie chcesz jeszcze czegoś powiedzieć?

— Och, nie!

Pan Hong uśmiechnął się pogardliwie.

— Tak już lepiej — pochwalił.

— Och, nieee!

— Doskonale.

— Aarrgh!

Pan Hong zamrugał. Trzymany mocno jeniec przez moment zdawał się wydłużać, aż osiągnął wysokość dwa razy większą od normalnej, a potem stopy strzeliły mu aż pod brodę.

I zniknął z krótkim trzaskiem.

Na placu zapadła cisza, jeśli nie liczyć odgłosu kilku tysięcy ludzi ogarniętych zdumieniem.

Pan Hong niepewnie pomacał ręką powietrze.

— Pan Hong? — usłyszał.

Odwrócił się. Za nim stał niski człowieczek, brudny i ubłocony. Na nosie miał okulary z pękniętym szkłem.

Pan Hong spojrzał na niego tylko przelotnie. Znowu próbował chwycić powietrze, jakby nie chciał uwierzyć własnym oczom.

— Proszę o wybaczenie, panie Hong — odezwał się przybysz. — Ale czy przypadkiem zapamiętał pan Bes Pelargic? Jakieś sześć lat temu? Zdaje się, że toczył pan spór z panem Tangiem. Nastąpiła potyczka. Kilka zniszczonych ulic. Nic wielkiego.

Pan Hong zamrugał.

— Jak śmiesz się do mnie zwracać? — wykrztusił zdumiony.

— To nie ma właściwie znaczenia — ciągnął Dwukwiat. — Po prostu chciałbym, żeby pan sobie przypomniał. Ja… bardzo mnie to rozgniewało. Ehm… chcę z panem walczyć.

— Ty chcesz walczyć ze mną? Czy ty wiesz, z kim rozmawiasz? Masz w ogóle jakieś pojęcie?

— Ehm. Tak. O tak — zapewnił Dwukwiat.

Pan Hong zdołał się wreszcie skoncentrować. Nie miał za sobą najlepszego dnia.

— Ty bezrozumny, głupi człowieczku! Nie masz nawet miecza!

— Hej! Czterooki!

Odwrócili się obaj. Cohen rzucił swój miecz. Dwukwiat chwycił go niezgrabnie i niemal upadł pod ciężarem.

— Dlaczego to zrobiłeś? — zdziwił się Saveloy.

— Chłop chce zostać bohaterem. Mnie to pasuje.

— Przecież zginie!

— Możliwe. Całkiem możliwe. Na pewno może to zrobić — zgodził się Cohen. — Ale to już nie ode mnie zależy.

— Ojcze! — Kwiat Lotosu chwyciła Dwukwiata za ramię. — On cię zabije! Chodźmy stąd!

— Nie.

Motyl złapała ojca za drugą rękę.

— Nie przyczynisz się tym do niczego dobrego — oświadczyła. — Chodźmy. Znajdzie się dogodniejszy moment…

— On zabił waszą matkę — przypomniał zimno Dwukwiat.

— Nie on, jego żołnierze.

— Tym gorzej. On nawet nie wiedział. Proszę, cofnijcie się obie.

— Posłuchaj, ojcze…

— Jeśli mnie nie posłuchacie, naprawdę się rozgniewam.

Pan Hong wydobył swój długi miecz. Klinga lśniła.

— Czy wiesz cokolwiek o walce, urzędniku?

— Nie, właściwie nie — odparł Dwukwiat. — Ale najważniejsze jest, że ktoś powinien stanąć przeciwko tobie. Nieistotne, co się z nim potem stanie.

Ordyńcy obserwowali spór z wyraźnym zainteresowaniem. Byli twardzi, ale mieli słabość do bezsensownej brawury.

— Tak… — Pan Hong spojrzał wokół na milczący tłum. — Niech wszyscy widzą, co się stanie.

Wzniósł miecz.

Zagrzmiało.

Szczekający Pies opadł na bruk tuż przed nim.

Był bardzo gorący. Lont płonął.

Coś zasyczało.

A potem biel przesłoniła świat.

Po dłuższej chwili Dwukwiat podniósł się z bruku. Był chyba pierwszym stojącym na placu; ci, którzy nie rzucili się na ziemię, uciekli.

Z pana Honga pozostał tylko jeden but, który dymił. Ale dymiące ślady ciągnęły się z tyłu aż na schody.

Chwiejąc się lekko, Dwukwiat podążył za tymi śladami.

Wózek inwalidzki leżał przewrócony. Jedno koło wirowało powoli. Dwukwiat zajrzał za wózek.

— Nic się panu nie stało, panie Hamish?

— Co?

— To dobrze.

Reszta ordy zebrała się w krąg na szczycie schodów. Wokół kłębił się dym — kula w przelocie podpaliła część pałacu.

— Słyszysz mnie, Ucz? — powtarzał Cohen.

— Pewno, że cię nie słyszy! Jak może cię słyszeć, kiedy tak wygląda? — powiedział Truckle.

— Może jeszcze żyje — upierał się Cohen.

— On jest martwy, Cohen. Całkiem, ale to całkiem martwy. Żywi ludzie mają więcej ciała.

— Ale wy żyjecie? — upewnił się Dwukwiat. — Widziałem, że szczeknął prosto na was.

— Odskoczyliśmy z drogi — wyjaśnił Mały Willie. — Jesteśmy dobrzy w odskakiwaniu z drogi.

— Biednemu Uczowi brakowało naszego doświadczenia w nieumieraniu — dodał Caleb.

Cohen wyprostował się.

— Gdzie jest Hong? — zapytał. — Osobiście go…

— On też nie żyje, panie Cohen — poinformował Dwukwiat.

Cohen skinął głową, jakby było to czymś całkiem normalnym.

— Byliśmy to winni staremu Uczowi — stwierdził.

— Niezły był chłop — przyznał Truckle. — Chociaż miał dziwne pomysły z tym przeklinaniem.

— Miał mózg. Przejmował się czasem. Może i nie żył jak barbarzyńca, ale niech mnie demony porwą, jeśli nie będzie miał barbarzyńskiego pogrzebu. Zgoda?

— W płonącej łodzi? — zaproponował Mały Willie.

— Coś takiego… — zdziwił się Saveloy.

— W wielkiej jamie, na szczycie stosu ciał swoich wrogów — uznał Caleb.

— Na niebiosa, cała czwarta B?!

— Pod kurhanem — oświadczył Vincent.

— Naprawdę nie róbcie sobie kłopotu — zaprotestował Saveloy.

— W płonącej łodzi, na stosie ciał swoich wrogów i pod kurhanem — zdecydował Cohen. — Nic nie jest za dobre dla starego Uczą.

— Ależ zapewniam, że czuję się doskonale — przekonywał Saveloy. — Ja… tego… oj…

RONALD SAVELOY?

Saveloy obejrzał się.

— Aha — powiedział. — No tak. Rozumiem.

ZECHCE PAN IŚĆ ZA MNĄ.

Pałac i orda znieruchomiały, a potem rozwiały się niczym sen.

— Zabawne — stwierdził Saveloy, podążając za Śmiercią. — Nie spodziewałem się, że tak to będzie wyglądało.

NIEWIELU SPODZIEWA SIĘ, ŻE BĘDZIE TO WYGLĄDAŁO JAKKOLWIEK.

Gruby czarny piasek zachrzęścił pod tym, co — jak Saveloy podejrzewał — należało wciąż nazywać stopami.

— Gdzie jesteśmy?

NA PUSTYNI.

Była jaskrawo oświetlona, chociaż niebo nad nią pozostawało czarne. Saveloy spojrzał w stronę horyzontu.

— Jaka jest duża?

DLA NIEKTÓRYCH BARDZO DUŻA. DLA PANA HONGA, NA PRZYKŁAD, ZAWIERA WIELE ZNIECIERPLIWIONYCH DUCHÓW.

— Nie sądziłem, że pan Hong wierzy w duchy.

TERAZ ZAPEWNE UWIERZY WIELE DUCHÓW WIERZYŁO W PANA HONGA.

— No tak… A co się teraz stanie?

— Dalej, dalej, nie mam całego dnia! Z życiem, chłopie!

Saveloy odwrócił się i spojrzał na kobietę na koniu. Był to wielki koń, ale i kobieta była wielka. Miała warkocze, hełm z rogami i napierśnik, nad którym co najmniej tydzień musiał pracować doświadczony kowal. Obrzuciła Saveloya wzrokiem niepozbawionym życzliwości, ale też bardzo niecierpliwym.