Susanna Clarke - Jonathan Strange i pan Norrell

Pan Honeyfoot próbował się uśmiechać pokrzepiająco do towarzyszy, ale jak na tak biegłego w sztuce przyjaznych uśmiechów dżentelmena nieszczególnie się popisał.

Nagle usłyszeli dzwony kościoła St Michael le Belfrey wybijające połowę godziny. W katedrze brzmiały niczym dzwony z innej, odległej krainy. Nie był to wcale radosny dźwięk. Zgromadzeni dżentelmeni doskonale wiedzieli, że bicie dzwonów często towarzyszy magii, zwłaszcza magii nieziemskich istot — elfów. Poza tym w dawnych czasach bicie srebrnego dzwonu oznaczało, że jakiś obywatel Anglii wielkiej cnoty lub urody zostanie uprowadzony przez elfy, by już na zawsze zamieszkać w niezwykłej krainie. Nawet Król Kruków, który nie był elfem, lecz Anglikiem, miał godny pożałowania zwyczaj porywania mężczyzn i kobiet i więzienia ich w zamku w Innych Ziemiach [9]. Gdybyśmy ja i ty, czytelniku, dysponowali mocą zniewolenia dowolnej osoby, która nam się szczególnie spodobała, gdybyśmy mogli wybierać spośród wszystkich ludzi żyjących na świecie i gdybyśmy mogli tę osobę zatrzymać u naszego boku na całą wieczność, to coś mi się zdaje, że nasz wybór padłby zapewne na kogoś bardziej interesującego niż członek Uczonego Towarzystwa Magów Yorku. Ale ta krzepiąca myśl nie nawiedziła umysłów zgromadzonych w katedrze dżentelmenów. Co więcej, kilku z nich zaczęło się zastanawiać, jak bardzo list doktora Foxcastle’a rozsierdził pana Norrella, i naszły ich poważne obawy.

Gdy dźwięk dzwonów zamarł, z głębokich cieni nad głowami magów przemówił głos. Nadstawili uszu. Wielu z nich w wyniku głębokiego napięcia wyobraziło sobie, iż słyszą polecenia niczym w baśniowej opowieści. Uznali, że być może są to tajemnicze zakazy. Wiadomo, że zakazy w baśniach zawsze wydają się dziwaczne, ale z reguły nietrudno ich przestrzegać. „Nie zjadaj ostatniej kandyzowanej śliwki z niebieskiego słoja w kącie kredensu”. „Nie tłucz żony kijem z piołunu”. Ale w baśniach zazwyczaj wszystkie okoliczności sprzysięgają się przeciwko bohaterom, tak że robią oni dokładnie to, czego robić nie powinni, a za to czeka ich straszliwa kara.

Magowie uznali więc, że dobiegający z góry głos zwiastuje im zgubę. Tylko w jakim języku przemawiał? Raz panu Segundusowi wydawało się, że usłyszał słowo „nikczemnik”, innym razem „interficere”, czyli łaciński czasownik oznaczający „zabić”. Poza tym głos nie przypominał ludzkiej mowy, co tylko potęgowało obawy dżentelmenów, że lada moment zjawią się elfy, by się z nimi rozprawić. Był niezwykle szorstki, głęboki i chrypiący, zupełnie jakby pocierano chropawy kamień innym kamieniem. Mimo to dźwięki te układały się w zdania. Magowie z trwogą zerknęli w mrok, ale dostrzegli jedynie niewyraźny kształt kamiennej figurki, która wyrastała i potężnej kolumny i sterczała w ponurej pustce.

Gdy pierwsze przerażenie minęło i dżentelmeni przywykli do dziwnego dźwięku, zaczęli rozpoznawać coraz więcej słów — staroangielskich i łacińskich, pomieszanych tak, jakby mówca nie miał pojęcia, że posługuje się dwoma językami. Na szczęście ten okropny mętlik nie przysparzał magom specjalnego trudu, gdyż większość przywykła do rozwikływania pisaniny uczonych sprzed wieków. Gdyby przetłumaczyć owe słowa na współczesny język, brzmiałoby to mniej więcej tak: Dawno, dawno temu — mówił głos — pięćset lat albo i wcześniej, zimową porą o zmierzchu miody człowiek oraz dziewczę o włosach przyozdobionych bluszczem weszli do kościoła. Nie było nikogo prócz kamieni. Nikt prócz kamieni nie widział, jak mężczyzna dusi kobietę. Upadła na kamienie i to też widziały tylko one. Młodzieniec nigdy nie poniósł kary za swój grzech, gdyż nie było świadków, nikogo prócz kamieni. I tak mijały lata, a gdy człowiek ten wchodził do kościoła, kamienie krzyczały: „Oto człowiek, który zamordował dziewczę z bluszczem we włosach!” Nikt nas jednak nie słyszał. Ale nie jest za późno! Wiemy, gdzie go pochowano! W rogu południowego transeptu! Szybko! Szybko! Przynieście oskardy! Dawajcie łopaty! Odrzućcie brukowce! Wykopcie jego kości! Roztrzaskajcie je łopatą! Pogruchoczcie jego czaszkę o filary! Niech i kamienie posmakują zemsty! Jeszcze nie jest za późno! Jeszcze nie jest za późno!

Ledwie magowie pojęli tę informację, rozległ się inny kamienny głos, który dochodził chyba z prezbiterium. Przemawiał dziwną angielszczyzną, pełną zapomnianych słów. Uskarżał się na żołnierzy, którzy weszli do kościoła i wybili kilka okien. W następnym wieku zaś roztrzaskali belkę tęczową z drewnianym krucyfiksem, zniszczyli twarze świętych, wynieśli tacę na datki. Raz naostrzyli groty o brzeg kropielnicy. Trzysta lat później strzelali w kapitularzu. Drugi głos najwyraźniej nie rozumiał, że kościół może przetrwać wieki, ale ludzie żyją nieco krócej.

— Raduje ich zniszczenie! — wykrzykiwał. — Sami na to zasłużyli!

Podobnie jak pierwszy, drugi mówca mieszkał w kościele od wieków i zapewne słyszał wiele kazań i modlitw, lecz najpiękniejsze chrześcijańskie cnoty — miłosierdzie, miłość, pokora — były mu nieznane. Tymczasem pierwszy głos nadal opłakiwał dziewczę z bluszczem we włosach i oba lamenty ścierały się w nieprzyjemny sposób.

Pan Thorpe odważnie zajrzał do prezbiterium, aby sprawdzić, kto mówi.

— To posąg — oznajmił.

I wtedy członkowie towarzystwa raz jeszcze spojrzeli w mrok ponad swoimi głowami, skąd dochodził pierwszy nieziemski głos. Teraz już nie mieli wątpliwości, kto przemawia, gdyż kamienna figura z przejęciem wymachiwała niezgrabnymi rękoma.

Inne rzeźby i posągi znajdujące się w katedrze także przemówiły. Kamiennymi głosami relacjonowały, co widziały za swego kamiennego żywota. Pan Segundus powiedział później pani Pleasence, że zrobił się harmider nie do opisania. W końcu w katedrze Yorku nie brakowało kamiennych ozdób, nierzadko ze skrzydłami.

Mnóstwo uskarżało się na sąsiedztwo i nic w tym dziwnego, skoro posążki zmuszone były tkwić obok siebie przez setki lat. Piętnastu kamiennych królów stało, każdy na swym kamiennym piedestale, pod wielką kamienną ścianą. Mieli mocno skręcone włosy, jakby wcześniej nawinięte na papiloty i nigdy nie rozczesane (pani Honeyfoot mawiała na ich widok, że ma chętkę potraktować szczotką każdą z królewskich głów). W chwili, gdy królowie zyskali głos, natychmiast wszczęli spór, besztając jeden drugiego. Poszło o to, że piedestały były tej samej wysokości, a królowie — nawet ci z kamienia — nade wszystko nie lubią być równi innym. Obok zbite w gromadkę statuetki trzymające się za ręce zerkały kamiennymi oczyma ze szczytu kolumny. Gdy tylko zaklęcie zadziałało, każda z tych postaci poczęła odpychać od siebie pozostałe. Zapewne po tylu latach ścierpły im kamienne ręce i figurki miały dość uścisków innych.

Jeden z posągów przemówił chyba po włosku. Nikt nie wiedział dlaczego, dopiero pan Segundus odkrył później, że to kopia dzieła Michała Anioła. Najwyraźniej posąg opisywał całkiem inny kościół, taki, w którym żywe czarne cienie kontrastują z jaskrawym światłem. Innymi słowy, opisywał to, co widział w Rzymie oryginał.

Pan Segundus z zadowoleniem zauważył, że magowie, choć bardzo wystraszeni, pozostali w kościele. Niektórych tak zdumiały te widoki, że prędko zapomnieli o strachu i biegali wokół, by podziwiać coraz więcej cudów, czynić obserwacje, sporządzać notatki w małych dzienniczkach. Chyba całkiem zapomnieli o perfidnym dokumencie, który od tej chwili zabraniał im studiowania magii.

Długo jeszcze magowie Yorku (już wkrótce mieli stracić ten tytuł!) wędrowali po nawach i patrzyli na cuda. Przez cały czas ich uszy atakowała okropna kakofonia tysięcy kamiennych głosów.