Margit Sandemo - Dom Hańby

Saga o czarnoksiężniku tom 11

Są lata czterdzieste osiemnastego stulecia.

Od wielu lat islandzki czarnoksiężnik Móri i jego norweska żona, Tiril, cierpią z powodu prześladowań ze strony Zakonu Świętego Słońca, bardzo starego, przenikniętego złem zakonu rycerskiego. Móri i jego rodzina posiadają nowe wiadomości na temat zagadki Świętego Słońca, ogromnej, złocistej kuli o magicznej sile. Kula zaginęła przed tysiącami lat.

Istnieją ponadto jeszcze dwa ogromne kamienie szlachetne, którymi rycerski zakon pragnie nade wszystko zawładnąć. Najstarszy syn Tiril i Móriego, obdarzony niezwykłymi zdolnościami młodzieniec imieniem Dolg o urodzie przypominającej elfa, znalazł wiele lat temu przepięknej urody szafir. Teraz Dolg jest już dorosły i właśnie niedawno zdobył również czerwony kamień, który rodzina nazywa granatem. Tajemniczy duch opiekuńczy Dolga, Cień, pomógł mu znaleźć ten klejnot na Islandii, sam Cień bowiem jest również osobiście zainteresowany wszystkimi trzema kamieniami Słońca.

Niegdyś, bardzo dawno temu, kiedy czarnoksiężnik Móri przekraczał granicę pomiędzy światem realnym a zakazanym światem równoległym, przyprowadził ze sobą na ziemię grupę duchów, które od tej pory wspierają rodzinę w jej walce ze złym zakonem.

Ostatnio zakon poniósł straszliwą porażkę. Na Islandii zostało unicestwionych siedmiu rycerzy, w Norwegii padli kolejni dwaj bracia zakonni, gdy próbowali pojmać w charakterze zakładniczki siostrę Dolga, Taran, za którą mogliby potem żądać wydania zakonowi wielkiego szafiru. Owi zakonnicy zostali zabici przez śmiertelnie niebezpieczną istotę, pozostającą na ziemi od czasów Świętego Słońca. Był to Sigilion, człowiek jaszczur, również pragnący pojmać Taran. W walce z tym potworem Taran otrzymała pomoc ze strony Sol z Ludzi Lodu.

Drugim obrońcą Taran był jej anioł stróż, Uriel, który się w niej zakochał i otrzymał pozwolenie, by żyć na ziemi, właśnie ze względu na Taran.

Pozostali członkowie rodu to matka Tiril, księżna Theresa, i jej mąż Erling Miffler, oraz ich dwoje przybranych dzieci, Rafael i Danielle.

Wciąż towarzyszy rodzinie pies Nero. W podzięce za życzliwość Tiril duchy przedłużyły mu życie. Ma on teraz blisko trzydzieści lat, ale jest sprawny i silny niczym młody szczeniak.

Obecnie Móri, Tiril i ich dwaj synowie, Dolg oraz Villemann, są w drodze powrotnej z Islandii. Rodzina ma się połączyć w Bergen, by opowiedzieć sobie nawzajem o swoich przygodach.

Do tej pory historia czarnoksiężnika dotyczyła przede wszystkim walki z zakonem rycerskim i bardzo niekiedy ponurych przygód, przeżywanych często na granicy światów, naszego i równoległego świata duchów. Romantycznych spraw było w niej stosunkowo niewiele. Teraz jednak dwie pary rodzeństwa są prawie dorosłe, wszyscy czworo doświadczają smutnych i radosnych przeżyć miłosnych, nie stronią także od erotyki. Taran podjęła już intensywne uwodzicielskie zabiegi wobec Uriela, i nie są to wcale zabiegi beznadziejne!

M6ri i jego najbliżsi mieli okazję wysłuchać historii o obcych krajach i światach, powzięli więc podejrzenie, że – być może – istnieją też na ziemi jakieś zapomniane, żywe istoty z dawno minionego czasu.

Są to jedynie niejasne przypuszczenia, ale jeśli legenda o Sigilionie została zrozumiana właściwie, to można przyjąć, że tego rodzaju nieszczęsne istoty naprawdę żyją w naszym świecie. Daleko, daleko poza wszelkimi horyzontami, w ukrytej twierdzy, cztery samotne istoty prowadzą być może żałosną egzystencję.

Rodzina Móriego pragnie je odnaleźć i uratować, ma przy tym nadzieję dowiedzieć się czegoś więcej o Świętym Słońcu.

Przede wszystkim jednak muszą wrócić do domu, przebyć drogę z Norwegii do Theresenhof w Austrii. Zwyczajna, nieskomplikowana podróż – tak im się przynajmniej wydaje.

Bergen, podczas oczekiwania a na statek z Islandii

Okazało się, że będzie dużo trudniej niż sądzono nadać pięknemu blondynowi, eks-aniołowi stróżowi, nową tożsamość i przygotować go do życia wśród ludzi. Pojawił się przecież jako dorosły mężczyzna, a przybył dosłownie znikąd. Już samo znalezienie dla niego nazwiska nastręczało problemów. Minęło bardzo, bardzo wiele czasu od tamtej pory, kiedy prowadził ziemski żywot, i nazwisko, którego wówczas używał, było obecnie po prostu nie do przyjęcia. Wtedy bowiem był kobietą i jego ówczesne imię można by teraz przetłumaczyć jako Gustawa.

On sam zresztą pragnął nosić jakieś wspaniale imię i cała rodzina przyznawała mu rację.

– No bo nie możemy się do niego zwracać per Kalle czy Sune, czy jakimś podobnym, równie współczesnym imieniem – dowodziła Taran, która w tej sprawie była bardzo ważną stroną. – To po prostu do niego nie pasuje.

Uriel siedział na skrzyni przywiezionej z Christianie, której jeszcze nie zdążył rozpakować. Powtarzał nieustannie, że podobają mu się wyłącznie wspaniale imiona z czasów króla Artura. Galahad, Gawain, Lancelot, Tristan, Parsifal…

Taran jednak miała powyżej uszu wszelkiego rodzaju rycerzy i ich spraw, protestowała więc stanowczo.

– A dlaczego nie Adalbert? – zaproponowała babcia Theresa i Uriel spojrzał na nią z zainteresowaniem, Taran się to nie podobało.

– Nic! A poza tym dzisiaj nikt nie używa formy Adalbert, najwyżej Albert, a to już brzmi zupełnie inaczej. Nie, wujku Erlingu, Genzeryk także nie! [W języku norweskim genser oznacza sweter wkładany przez głowę, pulower (przyp. tłum.)]To było piękne imię dla wodza Wandalów, ale posłuchajcie, jak to brzmi we współczesnym języku norweskim. Ludzie zaczną go pytać, jak mu się nosi pulower. Czy nie moglibyśmy mu znaleźć jakiegoś bardziej norweskiego imienia?

– Fjodolf brzmi bardzo norwesko – zaproponował Rafael z szelmowskim błyskiem w oku i Taran cisnęła w niego podróżną poduszką.

By dotrzeć na czas do Bergen i nie spóźnić się na powitanie statku płynącego z Islandii., musieli odłożyć na bok wszystko, co się w jakikolwiek sposób wiązało z weselem. Babcia Theresa prosiła Taran, by pamiętała o swoim panieńskim honorze i mogła z podniesionym czołem stanąć w bergeńskim kościele przystrojona w dziewiczy wianek. Dobrze znała swoją wnuczkę i nie miała wątpliwości, że takie napomnienia są jak najbardziej na miejscu.

Ponadto Uriel i Taran powinni lepiej się nawzajem poznać, zanim zdecydują się na tak poważny krok, jak małżeństwo zawierane na życie. Podróż miała być dla nich czasem prawdziwej próby.

I rzeczywiście, była to próba. Ale przeszli przez nią śpiewająco. No, może czasami pojawiały się mniej czyste tony, ale jednak. Zdarzyło się kiedyś, że mówili sobie dobranoc przed drzwiami pokoju Taran w gospodzie… Ale wszystko skończyło się bardzo dobrze. Jeśli tak można określić błyskawiczną ucieczkę Uriela do swego pokoju. Podobnie jak wiele młodych panien Taran wypróbowywała swoje uwodzicielskie sztuczki, by widzieć, jak jej ukochany traci panowanie nad sobą. Niebezpieczeństwo, polega tu na tym, że dziewczyna sama poddaje się czarowi chwili i dość łatwo przekracza wyznaczone granice..

Taran również kilkakrotnie przeżyła szok, gdy posunęła się zbyt daleko. Nie miała pojęcia, jakie erotyczne siły w niej drzemią, trwała w przekonaniu, że zawsze i wszystko jest w stanie kontrolować.