Margit Sandemo: Próba Ognia

– Co ja takiego znalazłam? – spytała Erlinga, trzymającego w rękach kamienną księgę.

– To bardzo interesujące – odparł. – Te staroświeckie litery dość trudno pojąć, ale, Tiril… Myślę, że znalazłaś, śpiących wielkich mistrzów!

– Jednego na pewno – wykrztusiła z trudem i opowiedziała o tym, jakiego wstrząsu doznała na widok rozpłatanego mnicha. – Jeśli to nie on jest wielkim mistrzem, to już sama nie wiem, kogo szukamy.

Zeszli dróżką kawałek w dół i znaleźli się w małym zagajniku, skąd nie było widać upiornych ruin. Ich samych też nikt by tu nie zobaczył. Niedaleko, w dole, widzieli małą kotlinkę i domyślali się, że są bardzo blisko skalistego wzniesienia. Tylko że teraz niżej niż poprzednio.

Podziękowali swoim przyjaciołom duchom za nieocenioną pomoc i obiecali, że odtąd będą ich wzywać znacznie częściej.

– Dlaczego zawsze mamy was wołać jedynie w potrzebie? – zastanawiał się głośno Móri. – Dlaczego nie pomyśleć o jakimś wspaniałym przyjęciu w Theresenhof?

Wszyscy uznali, że to świetny pomysł. Tiril i Erling również, choć Tiril niepewnie pomyślała o menu. Bo co właściwie jadają duchy?

Na koniec wyściskała Zwierzę, przytuliła policzek do jego głowy i powiedziała cicho: „Dziękuję ci, mój przyjacielu. Często o tobie myślę”.

Wkrótce duchy zniknęły i nagle ludzie poczuli się bardzo samotni w ciemnym lesie.

– Wiecie co? – rzekł Erling nieoczekiwanie dla samego siebie. – Ja ich lubię!

– Oczywiście – odparł Móri spokojnie.

– No jasne – potwierdziła Tiril z naciskiem.

– Ale teraz nie mogę już dłużej tłumić ciekawości oświadczył Móri. – Chodźcie, rzućmy chociaż okiem na te tablice, zanim się całkiem ściemni. Potem szybko stąd zmykamy!

Wyszli na skalną półkę, gdzie było trochę więcej światła. Wszyscy pochylili się nad „księgą”.

– Zaczynamy od górnej – zaproponował Erling. – Patrzcie! Patrzcie na rysunek!

Wszyscy widzieli wyraźnie. Znak słońca z lekko falistymi promieniami. Ta płyta leżała na samym wierzchu i została chyba trochę nadgryziona zębem czasu, ale mogli bez trudu odczytać dość niewyraźne pismo.

– Uff, to okropnie stare – westchnęła Tiril.

– Powinienem sobie z tym poradzić – rzekł Erling. – Jestem przyzwyczajony do starych hanzeatyckich dokumentów. To ten sam styl. Zaraz zobaczymy… Mój Boże, po francusku! Dlaczego akurat ten język, który znam najsłabiej?

– Dziwne, ja też nie pojmuję, skąd się tu wziął napis po francusku – westchnęła Tiril zmartwiona.

– No cóż, znajdujemy się przecież w związku szwajcarskim, a to tereny trójjęzyczne. W Szwajcarii mówi się po niemiecku, po francusku lub po włosku. No i właśnie jesteśmy bardzo blisko francuskojęzycznych kantonów.

– To wygląda beznadziejnie – mruknęła Tiril. – Czyżbyśmy mieli do czynienia z jakąś organizacją obejmującą cały świat?

– Może nie cały świat – odparł Móri. – Ale przecież, od dawna wiedzieliśmy, że jest w to zamieszanych wiele krajów. No, co tam odcyfrowałeś, Erlingu?

Erling sylabizował:

– “Les Grand… Ma…res…” To ostatnie, to z pewnością ma być „Maitres”, potem brak rodzajnika i następuje słowo „Ordre”, znowu coś wypadło, a wszystko kończy się pompatycznie: „Soleil Sainte”. Tak, w swobodnym przekładzie powinno to chyba brzmieć: „Wielcy Mistrzowie Zakonu Świętego Słońca”. Tiril, ty naprawdę odnalazłaś „śpiących wielkich mistrzów”. Te tablice opowiadają chyba o nich.

Tiril rozpromieniła się, jakby sama była świętym słońcem.

Ale pod spodem jest coś jeszcze – wskazał Móri.

– No, masz rację. Zobaczmy, co to. Jakieś takie małe i znowu po francusku – narzekał Erling.

– Tłumacz od razu, jeśli możesz – poprosiła Tiril.

– Spróbuję.

Erling mozolnie sylabizował napis. Wielu liter brakowało, w końcu jednak zdołał uchwycić sens.

– Tu jest napisane: „Mistrzowie nowego czasu”.

– Nowego czasu – jęknęła Tiril rozczarowana. – Nie było ich chyba zbyt wielu.

– Zobaczymy. Trzeba odwrócić kamień.

W milczeniu przyglądali się kolejnej płytce.

– Oj – szepnęli jednocześnie Tiril i Móri. Kiedy dwoje ludzi żyje ze sobą przez wiele lat, uczą się podobnych reakcji, które wyrażają w ten sam sposób.

– „ORDOGNO ZŁY Z LEON” – czytał Erling. – „Wielki Mistrz A. D. 953 – 960. Obrońca kamienia Ordogno”.

– Mamy zatem „Stain Ordogno” – powiedział Móri. – Co tam jest dalej?

– Brak nam teraz czasu, by studiować wszystko dokładnie, ale o tym draniu to chciałbym się dowiedzieć czegoś więcej – syknął Erling. – Tylko że mój francuski nie jest za dobry. Napisano tu mniej więcej coś w tym rodzaju „Pierwszy, który objął Zakon Świętego Słońca po tym, jak spoczywał on przez wiele wieków w spokoju. Ordogno Zły wiedział wszystko o starym zakonie z Rzymu i wyrył wszystko, co mu było wiadome, na tak zwanym kamieniu Ordogno”.

– Dziękuję ci – szepnął Móri. – Czytaj dalej!

– „Ale zapis na tym kamieniu znany jest tylko wielkim mistrzom. I także to, gdzie się kamień znajduje”.

– Znakomicie! – zawołała Tiril. – Dalej!

– Nie, dalej już nic nie ma.

– No to następna tablica!

Erling odwrócił płytę. Nie, tablica jest potłuczona, tekst rozbity, całkiem się zatarł.

– Jaka szkoda – szepnął Móri. – A może kolejne…

Móri odwrócił jeszcze jedną tablicę, z tym samym, niestety, skutkiem. Ale później znowu natrafili na jako tako czytelny tekst i nadzieja powróciła.

– „ROBERT LE DIABLE, KSIĄZĘ NORMANDII, Wielki Mistrz A. D. 1020 – 1035”. Nie, to przecież historyczna postać. Robert Diabeł zwany też Szczodrym lub Wspaniałym, czyż to nie on był ojcem Rolfa Piechura?

– Nie, nie ojcem, był jego krewnym, a poza tym ojcem Wilhelma Zdobywcy – wyjaśniła Tiril. – Rzeczywiście żelazny człowiek. Pomordował swoich zbuntowanych wasali, nikomu nie przepuścił. Co tam o nim mamy?

– Nic. Wszystko zatarte. Okazuje się, że zależy, z jakiego gatunku kamienia została zrobiona płyta. Na granicie zachowało się wspaniale, ale wapień jest kiepskim materiałem.

– Popatrzmy na następną tablicę!

– Czy mamy jeszcze na to czas? – zapytał Móri niespokojnie.

– Zostało ich jeszcze tylko parę – zapewnił Erling. – „DROGO Z NEAPOLU. 1040 – 1051”. O nim napisano niewiele. Tylko to, że był słaby. Chcieli pewnie przez to powiedzieć, że był sympatycznym człowiekiem, bo wydaje mi się, że w to wszystko zamieszane jest wiele zła i wszelkiego diabelstwa. Potem znowu mamy płytę z wapienia, ta rozsypuje mi się pod palcami. No, a następna… O, spójrzcie!

– Ha! – wykrzyknęła Tiril z triumfem. – Tutaj mamy dziadka z Tierstein!

– No, rzeczywiście! – ucieszył się Móri. – Erlingu, czytaj!

– Sam dałbyś sobie z tym radę równie dobrze jak ja, ponieważ teraz zaniechali francuskiego i przeszli na niemiecki. W każdym razie napisano tutaj, co następuje: „GILBERT, HRABIA Z TIERSTEIN, 1080 – 1096”.

– To musi być ten starszy, ojciec, który fragmenty klucza podzielił pomiędzy trzech synów.

– Świetnie – mruknęła Tiril. – Tak. To on, bo na następnej płycie mowa jest o synu. O naszym znajomym, potwornym hrabim von Tierstein, którego mieliśmy przyjemność spotkać w Tiveden. Kiedy on żył?

– Kiedy żył, nie wiem. Ale był Wielkim Mistrzem Zakonu Świętego Słońca od 1097 do 1140.

– To bardzo długo – stwierdził Móri. – I obaj z ojcem posiadali księgę o kamieniu Ordogno. Ale w tym mniej więcej okresie wiedza o kamieniu musiała zaginąć, bo później już nic o tym nie słychać. Do naszych czasów zachowały się jedynie wzmianki w legendach.