Joanna Papuzińska - Rokiś

– Warto, bracie! – namawiał Rokiś. – Ja także miałem już wszystkiego dosyć, ale… – zniżył głos i zaczął szeptać coś do ucha utopcowi.

– A tam, opowiadasz bajdy! – zabulgotał utopiec, przewracając żabimi oczkami. – A ja ci mówię, że jest tylko jeden sposób na ludzi! Za nóżkę i pod wodę, pod wodę! – tak się zapalił do swojego pomysłu, że zaczął plaskać kaczą łapą o powierzchnię jeziora, wzbijając wysokie fontanny wody.

– Cicho, głupolu! – ofuknął go Rokiś. – Pleciesz sam nie wiesz co!

– Wiemco, wiemco, wiemco! – bąblował zaperzony utopiec. Wypadł na brzeg i rozejrzał się wokoło. – O, widzisz! Znowu postawili. Zaraz zrobimy porządeczek!

Puścił się pędem w stronę wbitej w ziemię tablicy, na której widniał napis:

„Plaża niestrzeżona. Kąpiel surowo wzbroniona”.

Uwiesił się na drągu i zaczął go ciągnąć ku sobie. Drugi utopiec zabulgotał wesoło i przyłączył się do niego. Tablica przechyliła się w bok.

– Ej, chlup! – wrzasnęły utopce i przewróciły tablicę na piach.

– Ej, chlup! – krzyknęły znowu i pociągnęły tablicę do wody.

– Ej, łup! – zawołała Kaśka z wściekłością. Wyrwała tablicę z rąk utopców i z całej siły plasnęła w jednego z nich.

Utopiec pisnął przeraźliwie i rozpłaszczył się na piasku jak kot z filmów rysunkowych.

Kaśka z rozmachem wbiła tablicę z powrotem w piach.

Przerażony Rokiś chwycił ją za spódnicę i z całej siły pociągnął za sobą.

– Zwiewamy! Oni się z nami policzą!

Pognali przed siebie, ścigani tupotem dziesiątków mokrych łap. To inne utopce wygramoliły się z wody, aby pomścić obrażenie swego towarzysza.

– Lecz w tej chwili wyrósł przed Kaśką i Rokisiem ich czarny, skrzydlaty pojazd. Wskoczyli na grzbiet koguta i unieśli się w górę, a Kaśka pomachała wesoło ręką wygrażającym im z dołu utopcom.

Lekki wiatr odmuchiwał mokrą spódnicę i warkocze. Toteż gdy dolatywali do domu, Kaśka była już prawie sucha.

Okno zamknęło się za nimi samo, w kuchni zapaliło się światło i Kaśka ze zdumieniem ujrzała, że Rokiś podnosi z podłogi całe, nie naruszone jajko i ustawia je z powrotem na podstawce.

Nie zdążyła jednak zażądać od niego wyjaśnień, gdyż właśnie w drzwiach kuchni stanął tata.

– Czy wy nigdy nie skończycie tego zmywania?

– Tato! Gdzieśmy by… – zaczęła Kaśka, ale głos odmówił jej nagle posłuszeństwa i zamiast słów wydobył się z buzi imponujący skrzek, jakiego nie powstydziłby się sam król utopców.

– O Boże! – jęknął tata. – Znów ta chrypa! Gdzieś ty się mogła tak przeziębić? Wal mi zaraz do łóżka, dam ci aspirynę i mleka z miodem!

I Kaśka, chyba pierwszy raz w życiu, z wielkim zapałem wykonała to polecenie.

Kaśka siedzi na małym stołeczku w kuchni, tuli do siebie Kabaczka i oblewa łzami jego lśniące futro.

To wszystko przeze mnie, Kabaczku! Biedny Rokiś! Ciągle go strofowałam i dogadywałam mu! A on ostatnio był już taki grzeczny! Od rana do wieczora siedział z nosem w książce. Na pewno teraz błąka się gdzieś po mieście, zziębnięty i przestraszony. Jeszcze go gdzieś samochód potrąci!

Kaśka nie może sobie przypomnieć: czy wieczorem Rokiś był jeszcze w domu, czy już nie. Ale rano, ponieważ nie obudził jej tak jak zwykle, zaczęła przetrząsać wszystkie kąty i zakamarki w mieszkaniu, przekonana, że gdzieś się schował i że szykuje jakiś nowy figiel. Nie było go jednak nigdzie, za to około wpół do dziesiątej usłyszała znajome miauczenie pod drzwiami. Otworzyła i do przedpokoju wkroczył Kabaczek, a minę miał taką, jakby chciał powiedzieć:

– No, bywały tu różne nieporządki w tym domu, ale teraz, mam nadzieję, będzie już spokój, więc wam przebaczam i przyszedłem trochę z wami pomieszkać.

Wtedy Kaśka przelękła się nie na żarty, bo Kabaczek, jak wyprowadził się do Feli w dniu przybycia Rokisia, tak i nosa od tej pory w domu nie pokazał. Jeśli więc teraz wrócił… Czy znaczy to, że uznał, iż nie grozi mu już spotkanie z nieprzyjacielem?

– Kabaczku, ty coś wiesz? – Kaśka obejmuje dłońmi pyzatą mordkę, chcąc zajrzeć kocurowi w oczy.

Ale Kabaczkowe ślepia znikają między szpareczkami powiek.

– Spałem… śpię… będę spać… – mruczy kocisko. – Nie widziałem… nie słyszałem…

Więc Kaśka strąca Kabaczka z kolan i telefonuje do tatowej redakcji. Ale pani Ela, sekretarka, mówi, że tato przecież poszedł na szóstą rano na dyżur do drukarni i dotąd go jeszcze w redakcji nie było. Co robić?

Budzik terkocze z oburzeniem, że oto już wpół do jedenastej, a Kaśka nie spakowała jeszcze tornistra i nie włożyła butów na nogi.

Wkłada więc buty i tornister, zatrzaskuje drzwi i smętnie wlecze się do szkoły.

Pani Stawska dziwi się, dlaczego Kaśka, zawsze rozbrykana i wesoła, siedzi dziś cichutko z głową wciśniętą w ramiona i nawija na palec koniec prawego warkoczyka.

W drodze ze szkoły Kaśka stawia ponure, wielkie kroki, a jej worek z kapciami kołuje w powietrzu jak żałosny, czarny nietoperz.

Rokiś zginął, przepadł bez śladu! A oni oboje z tatą już prawie-prawie wymyślili sposób na przekonanie mamy po jej powrocie, że Rokiś jest w domu bardzo pożyteczny i że winien u nich w ogóle zostać! Że bardzo pomaga w kuchni i parzy taką świetną herbatę! Co prawda, gdyby tata znał prawdziwe przyczyny „strasznej chrypy”, na pewno nie dałby się za nic ubłagać i wygnałby Rokisia na cztery wiatry, ale przecież chrypa trwała tylko dwa dni!

– Ach, tato, pociesz mnie! – woła Kaśka już od progu, widząc ojca siedzącego w zamyśleniu nad biurkiem.

– Ty sama mnie pociesz! – wybucha nagle tato. – Piętnaście lat pracy! I taki wstyd! Chyba zakopię się w ziemię jak kret i wyjdę za trzy miesiące, kiedy już z wszyscy o mnie zapomną! Patrz!

I tata ze złością zaczyna wymachiwać Kaśce przed nosem rozłożonym numerem gazety.

– Ale Rokiś… – wtrąca się Kaśka ze swoim nieszczęściem.

– Pal sześć Rokisia! – krzyczy tato. – Zobacz lepiej, jakie głupstwa zalęgły mi się w moim własnym artykule! W tej drukarni to już dziada z babą tylko brakuje, jeśli mogą dziać się takie rzeczy! Słuchaj tylko, przeczytam ci!

Tata z furią podnosi do oczu gazetę i zaczyna czytać wzburzonym głosem:

„…Śpieszymy zawiadomić naszych czytelników: Słonko śmieje się z pomocą władz powiatowych i wojewódzkich! Udało się załatwić kompromitującą sprawę opieki dentystycznej dla dzieci ze szkoły podstawowej w Suchodole. Opisywaliśmy ją w drukowanym kilka dni sto lat temu artykule pt.»Paląca sprawa«. W imieniu dzieci, które nareszcie doczekały się lekarza, dziękujemy, prezesie, wszystkim, którzy przyczynili się do rozwikłania tego problemu”.

– Słonko śmieje się z pomocą władz powiatowych? Co za kretyństwo! I pomyśleć, że sam podpisywałem ten numer do druku! Musiałem mieć chyba sto stopni gorączki.

– Zamieści się sprostowanie… – pociesza tatę Kaśka.

– Pewnie, że sprostowanie, ale wstyd będzie i tak! A zawsze miałem takie dobre oko do błędów drukarskich – rozżala się tata.

– Tyle kłopotów! I jeszcze Rokiś zginął! O Boże, co tu zrobić? – jęczy Kaśka.

– Wiesz co? – podrywa się nagle tata. – Sprzątnąć chałupę! Jest to podobno świetny sposób na nieszczęście… Tak mówiła pewna znajoma piosenkarka. Ty weź się za kurze i za te rozgrzebane bambetle, a ja oporządzę podłogę. Potem ja zmywanie, a ty – wycieranie, dobrze? Bo przecież dziś jest wtorek i niewykluczone, że mama…