Margit Sandemo - Bestia I Wilki

Zebrani drgnęli. Skąd on może wiedzieć, czy to będzie chłopiec, czy dziewczynka?

Marco pożegnał się już ze wszystkimi. Stanął jeszcze na moment przy zwłokach brata.

– Zajmiemy się nim – powiedział Viljar. – Będzie miał godny pogrzeb. I spocznie wśród swoich przodków.

– Dziękuję – odparł Marco i ruszył w stronę lasu.

– A nie zabierzesz swoich rzeczy? – zawołała za nim Malin, pociągając nosem.

Odwrócił się i potrząsnął głową, a jego czarne loki tańczyły wokół twarzy. Nigdy nie widzieli nic równie pięknego jak ten uśmiech, który posłał im na pożegnanie.

Wkrótce zniknął za zabudowaniami.

W lesie na wzgórzach czekały na niego dwa czarne anioły.

– Bądź pozdrowiony, Marco – powiedziały. – Twoi rodzice są bardzo z ciebie zadowoleni.

– Ale musiałem zabić własnego brata – rzekł z rozpaczą.

– To było nieuniknione. Ulvar miał w swoich żyłach zbyt dużo krwi Tengela Złego. Nie mogliśmy go pokonać, bo był wybrańcem złych mocy. A Tengel jest silny, wiesz o tym. Silniejszy niż większość mocy na tym świecie i poza nim.

– Mimo to moje serce jest ciężkie.

– Wiemy o tym. Twoi rodzice również są w żałobie.

– Dlaczego pozwoliliście mu działać tak długo?

W ciemnych oczach jednego z czarnych aniołów pojawił się wyraz zamyślenia, jakby spoglądał w przyszłość.

– To dziecko, które dziewczyna nosi, będzie miało wnuka…

– Ach, tak – rzekł Marco po krótkiej pauzie. – A wtedy godzina wybije?

– Wtedy Ludzie Lodu uzbroją się do walki z Tengelem Złym. Jak więc widzisz, czas się zbliża.

– Ale Ludzie Lodu nie będą musieli walczyć sami?

Czarny anioł uśmiechnął się tajemniczo.

– Nie. Nie będą musieli walczyć sami. Ale też pomoc będzie niezbędna. Nigdy ten świat nie widział równie potężnej i strasznej siły jak Tengel Zły, ten, który był dość odważny i wytrwały, by dotrzeć do Źródeł Życia i napił się tam wody zła.

Milczeli przez chwilę. Tu w górze las szumiał ponuro.

Marco westchnął.

– A ja? Co ja mam teraz robić?

– Teraz zaczyna się twój czas nauki, Marco.

Młody człowiek wyprostował się.

– Jestem gotów. Prowadźcie mnie tam, gdzie macie życzenie!

A na dole w Lipowej Alei Henning otwierał drzwi przed zdruzgotaną Agnetą.

Przeżyli długie i bardzo trudne chwile na drodze do Christianii. Przesiedzieli ponad godzinę nad rowem, przekonując się nawzajem, obwiniając siebie samych o to, co zrobili lub czego nie zrobili, tłumacząc szeptem trudne sprawy. Wiele łez zostało wylanych w ciągu tej godziny. Okazano wiele wyrozumiałości i ciepła. Rumieńce wstydu wypływały na policzki Agnety i znikały, samotność i rozpacz pojawiały się na przemian z zakazaną, ale coraz silniejszą nadzieją.

Teraz Henning zapraszał ją serdecznym gestem, by weszła do domu w Lipowej Alei.

Agneta pochyliła głowę i starała się odwzajemnić jego uśmiech. Czuła dla niego bezgraniczną wdzięczność, lecz akurat w tej chwili nie była w stanie okazać innych uczuć oprócz rozpaczy.

Razem z Agnetą ten próg przekraczała wnuczka Sagi. To był jej dom, Lipowa Aleja, stara siedziba rodu.