Jenny Carroll: Najczarniejsza Godzina

Później, kiedy wiedzieliśmy, że policja i karetka są w drodze, zostawiliśmy ojca Dominika i razem z Jackiem poczekaliśmy na taksówkę, starannie unikając tematu, o którym, jestem przekonana, wszyscy myśleliśmy: o Paulu.

To nie tak, że nie próbowałam wyciągnąć z Jacka czegoś o bracie. Rozmowa przebiegała mniej więcej następująco:

Ja: A więc, Jack, co jest z twoim bratem?

Jack: (krzywiąc się) Nie chcę o tym mówić.

Ja: Rozumiem cię doskonale. On jednak wydaje się poruszać swobodnie między krainą żywych, a zmarłych i to mnie niepokoi. Myślisz, że to możliwe, żeby był synem Szatana?

Jesse: Susannah…

Ja: Oczywiście, w jakiś najsympatyczniejszy sposób.

Jack: Powiedziałem, że nie chcę o tym mówić.

Ja: Co jest absolutnie zrozumiałe. Ale czy ty przedtem wiedziałeś, że Paul jest pośrednikiem? Czy byłeś tak samo zaskoczony jak my? Bo nie wydawałeś się bardzo zdziwiony, kiedy wpadłeś na niego tam, na górze.

Jack: Naprawdę nie chcę w tej chwili o tym mówić.

Jesse: On nie chce o tym mówić, Susannah. Zostaw chłopca w spokoju.

Jesse'emu łatwo było to powiedzieć. Jesse nie wiedział tego, co ja. A mianowicie że Paul, Maria i Diego… razem spiskowali. Minęło trochę czasu, zanim się zorientowałam, ale teraz, kiedy to do mnie dotarło, miałam ochotę walnąć się po głowie za to, że wcześniej tego nie zauważyłam: Paul umówił się ze mną w piątek wieczorem, kiedy Maria skłoniła Jacka do wyegzorcyzmowania Jesse'a; uwaga Paula, że „Lepiej łapać muchy na miód niż na ocet”. Czyż Maria nie użyła dokładnie tych samych słów w rozmowie ze mną, parę godzin wcześniej? Cała trójka – Paul, Maria i Diego – tworzyła bandycką spółkę, której członków łączyła nienawiść do jednej osoby: Jesse'a. Jaki jednak powód do nienawiści mógł mieć Paul, który Jesse'a spotkał po raz pierwszy w czyśćcu? Teraz, rzecz jasna jego niechęć znalazła uzasadnienie: Jesse wyrządził mu poważną szkodę na ciele, za co Paul poprzysiągł mu zemstę przy najbliższym spotkaniu. Jestem pewna, że Jesse nie wziął tego zbyt poważnie, ale ja się martwiłam. Tak dużo trudu kosztowało mnie wyciągnięcie Jesse'a z jednego bagna. Nie obserwowałabym z entuzjazmem, jak pogrąża się w kolejnym.

Nic nie mogłam na to poradzić. Jack nie chciał mówić. Dzieciak doznał poważnego urazu. No, coś w tym rodzaju. Robił takie wrażenie, jakby niedawno świetnie się bawił. Po prostu nie chciał rozmawiać o bracie.

To mnie rozczarowało, bo miałam mnóstwo pytań. Na przykład, jeśli Paul był pośrednikiem – a musiał być; jak inaczej znalazłby się na górze? – dlaczego nie pomógł młodszemu bratu z tym widzę – nieżywych – ludzi, dlaczego nie dodał mu odwagi, nie zapewnił biedaka, że nie zwariował?

Chcąc jednak wyciągnąć od niego informacje, zawiodłam się boleśnie.

Podejrzewam, że gdybym miała brata takiego jak Paul, też nie chciałabym o nim mówić.

Kiedy odstawiliśmy Jacka bezpiecznie do hotelu, ruszyliśmy z Jesse'em na długi spacer do domu (nie miałam przy sobie dość pieniędzy na taksówkę).

Może jesteście ciekawi, o czym rozmawialiśmy, przemierzając te trzy kilometry. Mnóstwo rzeczy moglibyśmy, oczywiście, omówić.

A jednak, prawdę mówiąc, nie pamiętam. Nie sądzę, żebyśmy rozmawiali o czymś ważnym. Właściwie to co mieliśmy jeszcze powiedzieć?

Zakradłam się do domu równie niepostrzeżenie, jak poprzednio się z niego wymknęłam. Nikt się nie obudził, poza psem, a ten, przekonawszy się, że to ja, natychmiast ponownie zasnął. Nikt nie zauważył mojej nieobecności.

Nigdy nie zauważają.

Poza mną tylko Szatan wiedział o zniknięciu Jesse'a i jego radość na widok mojego współlokatora powinna wprawić w zmieszanie wszystkie koty świata. Jego mruczenie słychać było w całym pokoju…

Fakt, że nie słyszałam go długo. A to dlatego, że po wejściu do pokoju pościeliłam łóżko, zsunęłam sandały i wsunęłam się pod kołdrę. Nawet nie umyłam twarzy. Popatrzyłam jeszcze raz na Jesse'a, upewniając się, że naprawdę wrócił, a potem zasnęłam.

Nie obudziłam się aż do niedzieli.

Mama była przekonana, że zachorowałam. Przynajmniej do momentu, kiedy zobaczyła guza na moim czole. Wówczas uznała, że to tętniak. Usilnie starałam się jej wyjaśnić, że to żadna z tych dwóch rzeczy – że jestem po prostu bardzo, bardzo zmęczona – ale i tak nie uwierzyła i z pewnością zaciągnęłaby mnie w niedzielę rano do szpitala na badania – rany, spałam prawie dwa dni – tylko że musieli z Andym jechać po Profesora na obóz.

Problem polega na tym, że umieranie, nawet przez pół godziny, bywa wyczerpujące.

Obudziłam się wściekle głodna. Gdy mama i Andy odjechali – wymuszając na mnie przedtem obietnicę, że nie wyjdę z domu przez cały dzień i będę grzecznie czekała na ich powrót, tak żeby mogli ocenić ponownie stan mojego zdrowia – połknęłam dwa bajgle i michę płatków, zanim Śpiący i Przyćmiony rozczochrani jak nieboskie stworzenia, pokazali się przy stole. Ja za to zdążyłam już wziąć prysznic i ubrać się. Byłam gotowa przeżyć kolejny dzień… prawdopodobnego bezrobocia, ponieważ nie miałam pewności, czy Hotel i Kompleks Golfowy Pebble Beach przedłuży ze mną kontrakt, jako że opuściłam dwa dni pracy z rzędu.

Śpiący jednak mnie pocieszył.

– Jest w porządku – powiedział, pakując sobie garść płatków do ust. – Rozmawiałem z Caitlin. Powiedziałem jej, że strasznie się czujesz. W związku z tym truposzem na podwórku. Nie będzie robiła trudności.

– Naprawdę? – W gruncie rzeczy w ogóle go nie słuchałam. Przyglądałam się jak je Przyćmiony To niezwykłe widowisko. Władował sobie do gęby połowę bajgla i wydawał się połknąć ją w całości. Żałowałam, że nie mam aparatu fotograficznego, żeby zarejestrować to wydarzenie dla potomności. Albo przynajmniej móc udowodnić kolejnej dziewczynie, która uzna go za cudo, że się myli. Patrzyłam, jak nie odrywając wzroku od rozłożonej na stole gazety, wsadził drugą połowę bajgla do ust i pożarł ją, obywając się i tym razem bez żucia, podobnie jak węże połykają szczury.

To była najobrzydliwsza rzecz, jaką w życiu widziałam. No, może poza żukami w soku pomarańczowym.

– Och. – Śpiący odchylił się do tylu na krześle i wziął coś z blatu za plecami. – Caitlin powiedziała, żeby ci to dać. To od Slaterów. Wczoraj wyjechali.

Złapałam kopertę, którą rzucił w moją stronę. Była wypchana. Zawierała coś twardego. Napisano na niej „Susan”.

– Mieli wyjechać dopiero dzisiaj – powiedziałam, rozdzierając kopertę.

– Cóż. – Śpiący wzruszył ramionami. – Wyjechali wcześniej. Co ja na to poradzę? Przeczytałam pierwszy z listów w kopercie. Był od pani Slater.

Droga Susan!

Cóż ci mogę powiedzieć? Dokonałaś cudów, jeśli chodzi o Jacka. To zupełnie inne dziecko. Jackowi zawsze było trudniej niż Paulowi. Nie jest chyba tak bystry jak Paul. W każdym razie, było nam bardzo przykro, że nie możemy się pożegnać, musieliśmy jednak wyjechać przed czasem. Proszę przyjmij ten drobny dowód naszego uznania i pamiętaj, że Rick i ja jesteśmy twoimi dłużnikami na zawsze.

Nancy Slater

Liścik zawierał czek na dwieście dolarów. Nie żartuję. To nie był mój tygodniowy zarobek. To był napiwek. Położyłam czek i list obok miski z płatkami i wyjęłam z koperty drugą kartkę. Była od Jacka.

Droga Suze!

Uratowałaś mi życie. Wiem, że mi nie wierzysz, ale tak jest. Gdybyś nie zrobiła dla mnie tego wszystkiego, nadal bym się bał. Nie sądzę, żebym jeszcze kiedyś się bał. Dziękuję i mam nadzieję, że twoja głowa ma się lepiej. Napisz do mnie, jak tylko będziesz miała okazję.