Jenny Carroll: Najczarniejsza Godzina

Jesse obejrzał się.

– Znajdziemy wyjście. Nie martw się, Susannah. To musi być gdzieś tutaj. Znajdziemy ten otwór.

Nie będziemy mogli znaleźć. Czułam to. Nawet szukanie nie miało sensu. Przy tak gęstej mgle nie mieliśmy najmniejszej szansy odnaleźć otworu, przez który tu się dostałam.

Susannah Simon, którą tak trudno było zabić, już właściwie nie żyje.

Zaczęłam odwiązywać sznur, którym byłam owinięta w pasie. Jeśli mam spotkać swego stwórcę, to chcę wyglądać jak najlepiej.

– To musi być tutaj – mówił Jesse, starając się rozgarnąć rękami mgłę. – Susannah, to musi być gdzieś tutaj.

Pomyślałam o ojcu Dominiku. I o Jacku. Biedny Jack. Jeśli sznur został przecięty, to mogło oznaczać tylko jedno: że w kościele doszło do jakiejś katastrofy. Maria de Silva, praktykująca katoliczka, której ojciec Dominik nie podejrzewał o napaść na poświęconym gruncie, nie bała się aż tak bardzo obrazić Pana, jak ojciec Dominik sobie wyobrażał. Miałam nadzieję, że ani jemu, ani Jackowi nic się nie stało. To do mnie miała pretensje, nie do nich.

– Susannah. – Jesse patrzył na mnie zaniepokojony – Susannah, dlaczego nie szukasz? Nie możesz się poddać, Susannah. Znajdziemy to miejsce. Wiem, że je znajdziemy.

Podniosłam na niego oczy. Nawet go nie widziałam. Myślałam o mamie. Jak ojciec Dominik jej to wyjaśni? To znaczy, jeśli sam jeszcze nie zginął. Moja mama będzie miała mnóstwo, ale to mnóstwo wątpliwości, jeśli znajdą moje ciało w bazylice. Przecież nie chodziłam do kościoła nawet w niedzielę. Skąd mogłam się tam wziąć w piątek w nocy?

– Susannah! – Jesse złapał mnie za ramiona. Potrząsnął mną, tak że włosy opadły mi na twarz. – Susannah, czy ty mnie słuchasz? Zostało nam tylko pięć minut. Musimy znaleźć wyjście. Zawołaj go.

Zamrugałam, odgarniając włosy z czoła. To już było coś. Nie będę się musiała martwić o dobrą farbę, by ukryć siwiznę. Bo nigdy nie osiwieję.

– Zawołać kogo? – zapytałam półprzytomnie.

– Odźwiernego – rzucił Jesse przez zaciśnięte zęby. – Powiedziałaś, że to twój przyjaciel. Może pokaże nam drogę.

Spojrzałam mu w oczy. Zobaczyłam w nich coś, czego nie widziałam nigdy przedtem. Uświadomiłam sobie nagle, co to takiego.

Strach. Jesse się bał.

Nagle ja również się przestraszyłam. Przedtem byłam w szoku. Teraz się przeraziłam. Bo skoro Jesse się boi, to znaczy, że stanie się coś okropnego. Bo Jesse'a nie jest tak łatwo przestraszyć.

– Zawołaj go – powtórzył.

Oderwałam od niego wzrok i rozejrzałam się. Wszędzie widziałam tylko mgłę, ciemne niebo i jeszcze więcej mgły. Ani śladu odźwiernego. Ani śladu przejścia do kościoła misyjnego Junipero Serry. Żadnego korytarza z drzwiami. Nic.

A potem nagle coś się pojawiło. W naszą stronę posuwała się jakaś postać. Poczułam ulgę. Odźwierny. On mi pomoże. Wiedziałam, że on…

Tyle że kiedy podszedł bliżej, okazało się, że to wcale nie odźwierny. Ten człowiek nie miał na głowie niczego poza włosami. Kręconymi, brązowymi włosami. Zupełnie jak…

– Paul? – krzyknęłam z niedowierzaniem.

Nie mogłam w to uwierzyć. Paul. Paul Slater. W naszą stronę szedł Paul Slater. Ale jak…

– Suze – odezwał się swobodnie, podchodząc do nas. Ręce trzymał w kieszeniach spodni, a jego koszula Brooks Brothers była rozpięta. Wyglądał, jakby wpadł tu na chwilę po długim dniu na polu golfowym. Paul Slater. Paul Slater.

– Co ty tutaj robisz? Czy ty… czy ty nie żyjesz?

– Właśnie chciałem cię zapytać o to samo. – Popatrzył na Jesse'a, który nie puścił moich ramion. – Kim jest twój przyjaciel? Sądzę, że to twój przyjaciel.

– Ja… – Spojrzałam na Jesse'a, potem na Paula, a potem znowu na Jesse'a. – Przyszłam tutaj po niego – wyjaśniłam. – To mój przyjaciel. Mój przyjaciel Jesse. Jack przypadkiem go wyegzorcyzmował i…

– Ach – mruknął Paul, kołysząc się na piętach. – Tak. Mówiłem ci, żebyś dała sobie spokój z Jackiem. Wiesz, on nigdy nie będzie jednym z nas.

Wytrzeszczyłam oczy Nie mogłam pojąć, co się dzieje. Paul Slater tutaj? To nie ma sensu. Chyba że nie żyje… – Jednym z… nas?

– Jednym z nas – powtórzył Paul. – Mówiłem ci, Suze. Wszystkie te dobre uczynki, pośredniczy nonsens… Nie mogę uwierzyć, że na to poszłaś. – Pokręcił głową, chichocząc pod nosem. – Myślałem, że jesteś mądrzejsza. Staruszek, to rozumiem, on jest z zupełnie innego świata, z innego pokolenia. A Jack jest, oczywiście… cóż, po prostu się do tego nie nadaje. Ale ty, Suze… Więcej się po tobie spodziewałem.

Jesse puścił moje ramiona, ale jedną ręką ujął mnie mocno za nadgarstek… Nadgarstek z zegarkiem ojca Dominika.

– To nie jest, jak rozumiem, odźwierny – wycedził.

– Nie. To jest brat Jacka, Paul. Paul, jak się tu dostałeś? Czy umarłeś?

Paul przewrócił oczami.

– Nie. Proszę. A ty też nie musiałaś robić tego całego cyrku, żeby tu przyjść. Możesz, podobnie jak ja, przychodzić tutaj i odchodzić, kiedy ci się podoba, Suze. Tyle czasu spędziłaś, udzielając „pomocy” – palcami zaznaczył w powietrzu cudzysłów – zagubionym duszom jak ta – skinął głową w kierunku Jesse'a – że nie zdołałaś skupić się nad odkrywaniem swojego prawdziwego potencjału. Otworzyłam szeroko oczy.

– Powiedziałeś mi… powiedziałeś mi, że nie wierzysz w duchy.

Uśmiechnął się jak dzieciak przyłapany z ręką w słoiku ze słodyczami.

– Powinienem był wyrażać się jaśniej. Nie wierzę w celowość tego, żeby pozwalać im wchodzić sobie na głowę, jak to się dzieje w twoim wypadku. – Spojrzał na Jesse'a wyzywająco.

Nadal miałam problem ze zrozumieniem tego, co widziałam… i słyszałam.

– Ale… ale czyż to nie jest właśnie to, czym mają zajmować się pośrednicy? – wyjąkałam. – Pomaganiem zagubionym duszom?

Paul wzdrygnął się, jakby kłębiąca się wokół nas mgła stała się nagle zimna.

– Skądże – powiedział. – No, może ten staruszek. I chłopak. Ale nie ja. Ani z pewnością nie ty, Susannah. Gdybyś raczyła poświęcić mi trochę swojego czasu, zamiast tak bardzo angażować się w ratowanie tego tam – uśmiechnął się krzywo w stronę Jesse'a – miałbym okazję pokazać ci, do czego jesteś zdolna. A jest tego znacznie więcej, niż jesteś w stanie sobie wyobrazić.

Jedno spojrzenie na Jesse'a przekonało mnie, że jeśli nie przerwę tej rozmowy, dojdzie do rozlewu krwi. Zobaczyłam, jak na jego szczęce porusza się mięsień, którego przedtem nie zauważyłam.

– Paul, chcę, żebyś wiedział, ile dla mnie znaczy to, że, jak się wydaje, trzymasz rękę na pulsie mistycznego świata. Teraz jednak, jeśli nie wrócę na ziemię, obudzę się nieżywa. Pomijając już fakt, że, o ile się nie mylę, twój młodszy brat może być obecnie w bardzo trudnej sytuacji z powodu faceta o nazwisku Diego oraz laski w krynolinie. Paul skinął głową.

– Tak, dzięki tobie i twojej odmowie przekonania się o swoim prawdziwym powołaniu, życie Jacka znalazło się w niebezpieczeństwie, tak samo jak życie księdza.

Jesse zrobił nagle krok w stronę Paula, powstrzymałam go jednak, podnosząc rękę.

– A może udzieliłbyś nam drobnej pomocy, eee, Paul, skoro tyle wiesz? – zapytałam. To nie zabawa, starać się powstrzymać Jesse'a od zdecydowanych posunięć. Wyraźnie miał ochotę urwać chłopakowi głowę. – Jak się stąd wydostać?

Paul wzruszył ramionami.

– Och, tylko to cię interesuje? – zapytał. – To łatwe. Po prostu idź w stronę światła.