Terry Brooks: Druid Shannary

Mieszkał zatem ciągle z ojcem, a dar, w którego błogosławieństwo tak wierzyła, szybko się rozwinął. Magia dawała mu różne możliwości. Obdarzyła go intuicją. Odkrył, że często potrafi wyczuć coś w ludziach, zanim mu o tym powiedzą: zmiany nastroju i nastawienia, emocje, których nie chcieli ujawniać, ich opinie i pomysły, potrzeby i nadzieje, a nawet motywy ich działania. W Hearthstone zawsze byli jacyś goście – przejeżdżający tędy podróżni, wędrowni kramarze, handlarze, traperzy, myśliwi, a nawet tropiciele – nie musieli nic mówić, a i tak Walker wiedział o nich wszystko. Mówił im o tym. Ujawniał swoją wiedzę. To było jak gra i uwielbiał bawić się w ten sposób. Niektórych to jednak przerażało i ojciec zabronił mu tego. Walker posłuchał, ale odkrył wtedy nową, o wiele ciekawszą umiejętność, a mianowicie, że potrafi porozumiewać się z leśnymi zwierzętami, z ptakami i rybami, a nawet z roślinami. Potrafił wyczuć, co myślą i czują, tak samo, jak to robił z ludźmi, aczkolwiek ich uczucia i myśli były bardziej ograniczone i obracały się wokół najbardziej życiowych kwestii. Znikał na całe godziny, w czasie których odbywał wycieczki i uczył się, przeżywał w wyobraźni przygody i wyruszał na poszukiwawcze i badawcze wyprawy. Bardzo szybko zaczął nazywać siebie „badaczem życia”.

Z czasem stawało się widoczne, że intuicja Walkera ma mu również pomóc w przyswajaniu szkolnej wiedzy. Zaczął czytać książki z biblioteki ojca, kiedy tylko się nauczył, że litery alfabetu tworzą słowa na wystrzępionych stronach ojcowskich ksiąg. Bez wysiłku opanował matematykę, a nauki przyrodnicze pojmował intuicyjnie. Nic niemal nie trzeba mu było wyjaśniać. W jakiś sposób wydawał się rozumieć istotę rzeczy. Jego szczególną pasją stała się jednak historia. Pamięć do faktów, miejsc, wydarzeń i ludzi miał wprost fenomenalną. Zaczął samodzielnie sporządzać notatki, zapisując wszystko, czego się nauczył, aby zgromadzić wiedzę, którą w przyszłości podzieli się z innymi.

Im bardziej dorastał, tym bardziej wydawało się zmieniać podejście ojca do Walkera. Początkowo odsuwał od siebie podejrzenia, pewny, że się myli. Odczucie jednak trwało dalej. W końcu zapytał ojca wprost i Kenner – wysoki, szczupły mężczyzna o szybkich ruchach i dużych, inteligentnych oczach, jąkała z całych sił starający się przezwyciężyć tę wadę i zręczny rzemieślnik – przyznał mu rację. Kenner sam nie władał magią. Zauważył pewne jej oznaki, kiedy był młody, ale zniknęły wkrótce po wyjściu z chłopięcych lat. Tak samo stało się z jego ojcem i ojcem jego ojca przed laty, i każdym Ohmsfordem, którego znał, aż do czasów Brin. Ale wyglądało na to, że z Walkerem jest inaczej. Magia Walkera wydawała się przybierać na sile. Kenner powiedział mu, że się boi, iż jego umiejętności w końcu nim zawładną, że rozwiną się aż do punktu, gdzie nie będzie już w stanie przewidzieć ani kontrolować ich skutków. Przyznał jednak, tak samo jak Risse, że nie powinien ich tłumić, że magia jest darem, który zawsze ma jakiś szczególny cel.

Wkrótce potem opowiedział Walkerowi dzieje magii w rodzie Ohmsfordów. Opowiedział mu o druidzie Allanonie i Brin – dziewczynie z Shady Vale i o tajemniczej obietnicy, którą druid jej przekazał. Walker miał dwanaście lat, kiedy usłyszał tę opowieść. Chciał wiedzieć, co to była za obietnica, ale ojciec znał tylko tę historię, która krążyła w rodzie Ohmsfordów.

– Ona objawia się w tobie, Walkerze – powiedział. – A ty z kolei przekażesz ją swoim dzieciom, a one swoim, aż pewnego dnia okaże się potrzebna. Oto twoje dziedzictwo.

– Ale jaki pożytek z dziedzictwa, które nie służy żadnemu celowi? – Walker domagał się odpowiedzi.

– Magia zawsze ma jakiś cel – odpowiedział Kenner. – Nawet jeśli go nie pojmujemy.

Ledwie rok później, kiedy Walker, zostawiając za sobą dzieciństwo, wchodził w wiek młodzieńczy, magia ujawniła, że ma jeszcze inną, ciemniejszą stronę. Walker odkrył, że potrafi być siłą niszczącą. Czasami, przeważnie kiedy był zły, jego emocje przekształcały się w energię. Kiedy tak się działo, był w stanie rzucać przedmiotami i niszczyć je, nie dotykając ich. Czasami potrafił wezwać kształt ognia. Nie był to zwyczajny ogień. Nie płonął jak zwykle i miał inny kolor – odcień kobaltu. Niewiele też robił sobie z tego, co Walker próbował z nim uczynić. Działał wedle swojej woli i całe tygodnie zajęło chłopcu nauczenie się, jak go opanować. Próbował to ukryć przed ojcem, ale ten i tak się dowiedział, tak jak w końcu dowiadywał się wszystkiego o swoim synu, aczkolwiek niewiele mówił na ten temat. Walker czuł, że dystans między nimi powiększa się coraz bardziej.

Walker był niemal mężczyzną, kiedy ojciec postanowił odesłać go z Hearthstone. Zdrowie Kennera Ohmsforda pogarszało się stale przez ostatnie kilka lat. Silne niegdyś ciało wycieńczyła choroba. Opuścił dworek, który od narodzin był domem Walkera, i zabrał chłopca do Shady Vale, aby zamieszkać z resztą rodziny Ohmsfordów – Jaralanem, Mirianną oraz ich synami, Parem i Collem.

Dla Walkera Boha przeprowadzka okazała się najgorszą rzeczą, jaka kiedykolwiek go spotkała. Shady Vale, choć trochę większe od wioskowej osady, po Hearthstone wydawało się ciasne. Tam wolność była nieograniczona – tutaj napotkał granice, których nie mógł przekraczać. Walker nie przywykł do tak wielu ludzi wokół siebie i wyglądało na to, że nie potrafi znaleźć swojego miejsca w nowym otoczeniu. Wymagano, aby uczęszczał do szkoły, ale nie było nic, czego mógłby się tam nauczyć. Nauczyciel i inne dzieci nie lubili go i nie ufali mu. Był obcy, zachowywał się inaczej niż oni, wiedział zdecydowanie zbyt wiele i dlatego szybko postanowili, że nie chcą mieć z nim nic wspólnego. Magia stała się pułapką, której nie potrafił uniknąć. Objawiała się we wszystkim, co czynił, i kiedy zdał sobie sprawę, że powinien się z nią kryć, było już na to za późno. Kilka razy oberwał, ponieważ nie mógł się bronić. Przerażała go myśl, co mogłoby się wydarzyć, gdyby uwolnił ogień.

Po niecałym roku życia w miasteczku jego ojciec zmarł. Walker żałował, że on także nie umarł.

Dalej mieszkał z Jaralanem i Mirianną Ohmsfordami. Byli dla niego dobrzy i rozumieli trudności, które napotykał, ponieważ ich własny syn – Par, zaczął właśnie ujawniać oznaki własnej magii. Par był potomkiem Jaira Ohmsforda, brata Brin. Obie strony rodu przekazywały magię swych przodków dalszym pokoleniom latami po śmierci Allanona, tak więc pojawienie się magii Para nie było zupełnie nieoczekiwane. W dodatku jego magia nie była tak skomplikowana i nieprzewidywalna, przejawiając się głównie w umiejętności chłopca stwarzania za pomocą głosu obrazów, które wyglądały jak żywe. Par był wtedy jeszcze mały – miał pięć czy sześć lat i niewiele rozumiał z tego, co się z nim dzieje. Coll nie był jeszcze wystarczająco silny, aby bronić brata, tak więc Walker wziął chłopca pod swoje skrzydła. Wydawało się to zresztą naturalne. W końcu tylko Walker potrafił zrozumieć, czego doświadcza Par.

Jego relacje z Parem zmieniły wszystko. Dały mu coś, na czym mógł się skupić. Zamiast martwić się o własne przeżycie, zyskał cel. Mnóstwo czasu spędzał z Parem, pomagając mu przywyknąć do obecności magii w jego ciele. Doradzał, jak jej używać, udzielał niezbędnych przestróg i uczył stosowania koniecznych środków ochronnych. Próbował nauczyć chłopca, jak radzić sobie ze strachem i niechęcią ludzi, którzy nie zechcą go zrozumieć. Stał się mentorem Para.