John Flanagan - Czarnoksiężnik z Północy

No i, oczywiście, nosiłby wysoki szpiczasty kapelusz, w którym mierzyłby chyba trzy metry.

Will nie spodziewał się drobnego człowieka, o kilka centymetrów niższego niż on sam, który miał rozwichrzone, przerzedzone siwe włosy, zaczesane na wyłysiały czubek głowy. Dosyć duże uszy, spiczasty nos. Lekko cofnięty podbródek. Prosty brązowy strój z samodziału, trochę przypominający habit mnicha. Na nogach miał, pomimo zimowego chłodu, sandały.

Jednak najbardziej zdziwiły Willa jego oczy. Tęczówki czarnoksiężnika powinny być ciemne, złowrogie, mroczne od tajemnic i nieprzeniknionej grozy. Spoglądał zaś w piwne oczy, błyskające wyraźnie iskierkami humoru.

Zbity z tropu, opuścił łuk.

– Kim jesteś? – spytał.

Człowieczek wzruszył ramionami.

– Pewnie jednak ja powinienem zadać to pytanie – powiedział łagodnie. – Bądź co bądź, przybywacie do mojego domu.

Xander, zatroskany pogarszającym się z minuty na minutę stanem swego pana, nie bawił się w słowne gierki.

– Ciebie zwą Malkallam? – spytał ostro.

Drobny człowieczek obrzucił uważnym wzrokiem sekretarza. Zacisnął wargi. Rozważał odpowiedź.

– Tak mnie zwą – odrzekł wreszcie. Wesołe iskierki zgasły w jego oczach.

– Zatem potrzebujemy twojej pomocy – oznajmił Xander. – Mój lord został otruty.

Krzaczaste brwi Malkallama ściągnęły się, w głosie maga zabrzmiał złowieszczy ton.

– Zwracasz się do najbardziej przerażającego czarnoksiężnika w tych stronach. Błagasz go o pomoc? – spytał. – Wtargnąłeś do mojego królestwa, lekceważysz ostrzegawcze znaki, jakie ustawiłem, narażasz się na gniew straszliwego Nocnego Wojownika, który mnie ochrania. Po to, by żądać ode mnie pomocy?

– Jeżeli naprawdę tyś jest Malkallam, tak właśnie czynię – odparł niewzruszony Xander. Za nic miał groźbę, kryjącą się w słowach czarnoksiężnika.

Brwi maga przestały się marszczyć. Człowieczek z podziwem pokręcił głową.

– Cóż, jedno uważam za pewne. Nie brakuje ci odwagi – burknął, choć już przyjaźniejszym tonem. – Proponuję, byśmy przyjrzeli się lordowi Ormanowi.

– Wiesz, kto to taki? – spytał Will.

Lord kolebał się w siodle, mamrocząc coś nieprzytomnie. Malkallam właśnie podchodził do Ormana.

– Oczywiście, że wiem, zwiadowco – parsknął.

Zrezygnowany Will tylko wzruszył ramionami. Po co właściwie kazano mu się przebierać za minstrela…? Najpierw Orman, a teraz Malkallam przejrzeli go na wylot.

– Skąd ty…? – zaczął Will.

Czarnoksiężnik uciszył młodzika ruchem ręki.

– Uwierz, nie trzeba alchemii, aby się połapać – tłumaczył rzeczowo. – Węszysz po moim lesie od paru dni. Dosiadasz konia o takim samym pokroju, jak te, na których jeżdżą zwiadowcy. Nosisz łuk. Do boku przytroczyłeś wielką saksę. Idę o zakład, że chowasz gdzieś w zanadrzu nóż do rzucania. Twoja opończa jest szczególna. W niepokojący sposób zlewa się z otoczeniem. Kimże więc mógłbyś być? Minstrelem?

Will rozdziawił usta, zabrakło mu słów. Jednak Xander przywołał ich do porządku.

– Błagam! – jęknął. – Mój pan kona, a wy dwaj wdajecie się w pogaduszki.

Brwi Malkallama uniosły się raz jeszcze.

– Oto stoją, ramię w ramię, zwiadowca oraz czarnoksiężnik. A ten nam zarzuca, że ucinamy sobie pogawędkę. Dzielny to człek, w rzeczy samej.

Jednak nim skończył mówić, już bystrymi oczami badał twarz Ormana. Wyprężył się przy tym, bo sięgał z trudem końskiego grzbietu, a musiał dotknąć lorda.

– Trobarze! – zawołał. – Zostaw na chwilę psa. Zdejmij chorego.

Olbrzym niechętnie przerwał zabawę. Porzucił owczarka i poczłapał w kierunku Ormana.

Xander zsunął się z siodła. Stanął między swoim panem a potężną postacią. Will także zsiadł. Jak na jego gust, sprawy toczyły się zbyt pośpiesznie. Wymienili z Wyrwijem zdziwione spojrzenia. Wierzchowiec zapewne wzruszyłby łopatkami, gdyby zdołał. „A co ja tam wiem?" – chciałby powiedzieć. „Jestem tylko koniem".

Olbrzym zatrzymał się przed zdeterminowaną łysą wiewiórką, która wyrosła na jego drodze.

– Trobar nie uczyni mu krzywdy. – Malkallam nieco się zniecierpliwił. – Skoro żądasz ode mnie pilnej pomocy, szybciej będzie, jeśli pozwolisz wnieść lorda do domu.

Xander niechętnie odstąpił. Wielkolud rozplatał sznury przytrzymujące Ormana na koniu. Pozwolił nieprzytomnemu zsunąć się z siodła. Utulił go w ramionach jak w bezpiecznej kołysce. Spojrzał pytająco na Malkallama. Czarnoksiężnik wskazał dom.

– Do środka, do mojej pracowni.

Trobar ruszył. Nieprzytomny lord zdawał się ważyć w jego ramionach tyle co piórko. Xander biegł obok. Will i Malkallam szli z tyłu.

– Interesujące, jak zareagował na obecność twojego psa – rzucił czarnoksiężnik przyjaznym tonem. – Pewnie dlatego, że sam jako dziecko miał owczarka. Jedyny przyjaciel odmieńca. Myślę, że śmierć ukochanego czworonoga złamała Trobarowi serce. Później wieśniacy wygnali go precz.

– Rozumiem – zgodził się Will. Wybrał najbezpieczniejszą odpowiedź, jaką zdołał wymyślić.

Malkallam zerknął kątem oka. Taki młody, pomyślał, a obarczany tak wielką odpowiedzialnością. Uśmiechnął się dyskretnie. Zwiadowca niczego nie zauważył. Mag wskazał przybyszom ławę ustawioną na ganku.

– Nie ma potrzeby, żebyście wchodzili, kiedy ja będę badał lorda Ormana – wyjaśnił.

Will przytaknął. Skwapliwie skorzystał z ławy. Natomiast Xander wyprężył się jak struna.

– Ja tam wchodzę – oznajmił z wielką mocą.

Malkallam tylko wzruszył ramionami.

– Skoro chcesz. Bądź co bądź, ty go tu przywiozłeś. Pozwól mi tylko na jedną uwagę. Chyba trochę za późno na rozważania, czy go nie skrzywdzę.

– Nie rozważam – odparł chłodno Xander. – Ja tylko… – Urwał.

Malkallam czekał, zachęcając, by skończył zdanie. Kiedy sekretarz milczał, czarnoksiężnik sam go wyręczył:

– …martwisz się mimo wszystko, że mógłbym go jednak skrzywdzić.

Xander wzruszył ramionami. Dokładnie to miał na myśli. Zdawał sobie jednak sprawę, że głośne wyrażanie lęków nie zda się na nic, skoro osobiście poprosił czarnoksiężnika o pomoc.

– Pamiętaj, nie spuszczam cię z oka – zapewnił. Dłoń spoczęła na sztylecie zawieszonym u pasa. Tyle, że każdy natychmiast rozpoznałby człowieka nienawykłego do posługiwania się bronią.

Malkallam uśmiechnął się.

– Jestem pewien, że twój pan byłby z ciebie dumny. Jeżeli zdecyduję się uczynić z nim coś okropnego, najpierw postaram się przemienić cię w traszkę.

Xander przez chwilę zerkał na czarnoksiężnika podejrzliwie. Wreszcie uznał, że Malkallam prawdopodobnie żartuje. Prawdopodobnie. Bez zbędnego gadania wszedł za magiem do środka.

Will z westchnieniem ulgi oparł plecy o grube bale, z których zbudowano dom. Słońce właśnie zajrzało pod okap, ogrzewało stopy zwiadowcy. Wreszcie mógł wyprostować nogi. Nagle poczuł znużenie. Dzień toczył się błyskawicznie. Wydarzenie goniło wydarzenie. Ucieczka z zamku, poszukiwanie kryjówki Malkallama, spotkanie z czarnoksiężnikiem. Cały czas był w nieustannym napięciu. Teraz, kiedy zyskał moment spokoju, Will poczuł się zupełnie wyczerpany.

Inni mieszkańcy siedziby Malkallama ciągle się na niego gapili. Usiłował nie zwracać na to uwagi. Z ich strony nic mu nie groziło, byli po prostu ciekawi.

Powoli podniósł wzrok, zauważywszy poruszenie przy drzwiach.

Trobar, olbrzym, wyszedł z domu. Rozejrzał się po polanie, dostrzegł sukę. Leżała tam, gdzie ją zostawił, wciąż czujna. Podszedł, przyklęknął na jedno kolano, łagodnie gładził łeb owczarka. Z błogością zamknęła ślepia. Szukała jego dotyku.