Becca Fitzpatrick - Szeptem

Dobra – pomyślałam. – Sprawa załatwiona. I nagle, bez uprzedzenia, zapytałam:

– Właściwie dlaczego chcesz się ze mną umówić?

Do tej chwili wmawiałam sobie, że mam w nosie, co Patch o mnie myśli. Teraz jednak poczułam, że to kłamstwo. I nawet gdybym później miała za to słono zapłacić, rozpierała mnie tak wielka ciekawość jego osoby, że byłam gotowa pójść z nim wszędzie.

– Chcę pobyć z tobą sam na sam – odpowiedział i w okamgnieniu moja linia obrony wzięła w łeb.

– Posłuchaj, nie chcę być niegrzeczna, ale…

– Właśnie widzę.

– Sam się dopraszasz! – krzyknęłam pięknie i bardzo dojrzale. – Koniec dyskusji! Nie idę na imprezę.

– Bo rano jest szkoła, czy może boisz się zostać ze mną sam na sam?

– I jedno, i drugie – tak jakoś mi się to wymsknęło.

– Boisz się facetów czy… tylko mnie?

Wzniosłam oczy do nieba na znak, że na takie głupie pytania nie mam zamiaru odpowiadać.

– Czujesz się przy mnie niepewnie? – Nie wykrzywił ust, ale i tak było widać, że jest rozbawiony taką hipotezą.

Szczerze mówiąc, tak właśnie na mnie działał. Poza tym uwielbiał pozbawiać mnie zdolności logicznego myślenia.

– Przepraszam – powiedziałam. – O czym mówiliśmy?

– O tobie.

– O mnie?

– O twojej intymności.

Roześmiałam się, nie wiedząc, co odpowiedzieć.

– Jeśli chodzi ci o mnie… i płeć przeciwną… to Vee już mi zrobiła taki wykład. Nie chce mi się go słuchać ponownie.

– A co ci powiedziała roztropna i poczciwa Vee? Zaczęłam bawić się rękami, więc prędko je schowałam.

– A czemu cię to tak ciekawi? Lekko pokręcił głową.

– Ciekawi? Rozmawiamy o tobie. Wręcz frapuje – odparł z bajecznym uśmiechem. Serce mi stanęło.

– Zajmij się lepiej pracą – upomniałam.

– Wierz albo nie, ale cieszę się, że w szkole nie ma faceta, który by spełniał twoje oczekiwania.

– Zapomniałam, że jesteś autorytetem w dziedzinie moich tak zwanych oczekiwań – odpowiedziałam z drwiną.

Spojrzał na mnie tak, że poczułam się przezroczysta.

– Nie jesteś wycofana, Noro. Nieśmiała też nie. Po prostu musisz mieć naprawdę silną motywację, żeby sobie zadać trud poznania drugiej osoby.

– Nie rozmawiajmy już o mnie.

– Wydaje ci się, że potrafisz każdego rozpracować.

– Nic podobnego – odparłam. – Bo przykładowo… bo na przykład nie wiem nic… o tobie.

– Nie jesteś gotowa na znajomość ze mną.

Nie zabrzmiało to nonszalancko. Miał śmiertelnie po ważny wyraz twarzy.

– Zajrzałam do twojej kartoteki.

Moje słowa zawisły w powietrzu sekundę przed spotkaniem naszych spojrzeń.

– Z pewnością jest to nielegalne – szepnął.

– Ale nic w niej nie ma. Żeby choć wykaz szczepień.

Nawet nie udając zaskoczenia, rozsiadł się wygodnie. Oczy zabłysły mu jak obsydian.

– I mówisz mi o tym, bo się boisz, że wywołam epidemię? Odry czy świnki?

– Mówię ci, żebyś wiedział, że czuję, iż coś jest z tobą nie w porządku. Nie wszystkich udało ci się okpić. Dowiem się, co kombinujesz. I wszystko obnażę.

– Nie mogę się doczekać.

Zarumieniłam się, za późno łapiąc aluzję. Nad głową Patcha zobaczyłam, jak między stołami przemyka w naszą stronę Vee.

– Idzie Vee – ostrzegłam. – Odejdź!

Nie ruszył się z miejsca, wpatrzony we mnie i zadumany.

– No co się tak gapisz? Zaczął się zbierać.

– Bo jesteś zupełnie inna, niż sądziłem.

– Ty też – skontrowałam. – Jesteś gorszy.

Następnego dnia rano, kiedy zadzwonił dzwonek, stwierdziłam zdumiona, że na pierwszej lekcji – wuefie – pojawił się Elliot. Miał na sobie baseballowe spodenki do kolan i białą bluzę Nike. Był w nowych, drogich tenisówkach. Zauważył mnie, podając pani Sully jakąś karteczkę. Pomachał mi i przysiadł się do mnie na trybunie.

– Byłem ciekaw, kiedy znów na siebie wpadniemy – powiedział. – W sekretariacie odkryli, że dwa lata nie chodziłem na wuef. W szkołach prywatnych nie jest obowiązkowy. Teraz debatują, jak w mój dwuletni program wcisnąć jeszcze dwa zaległe lata. No więc jestem. Wuef mam na pierwszej i czwartej lekcji.

– Nadal nie wiem, dlaczego się przeniosłeś. -Straciłem stypendium, a rodziców nie było stać na moją naukę.

Pani Sully zagwizdała.

– Rozumiem, że ten gwizdek coś oznacza? – spytał Elliot.

– Dziesięć okrążeń sali, bez obcinania rogów. – Podniosłam się z miejsca. – Jesteś wysportowany?

Elliot poderwał się i zatańczył na poduszeczkach dużych palców. Wykonał kilka wymachów nogami w powietrzu. Zakończył występ wykopem, o mało nie wybijając mi zębów, po czym odparł z uśmiechem:

– Wysportowany? Do szpiku kości.

Dziesięć razy obiegliśmy salę w kółko i wyszliśmy na zewnątrz. Zebrała się paskudna mgła, zatykająca płuca tak, że nie mogłam oddychać. Z nieba spadło kilka kropel w usilnej próbie uraczenia Coldwater burzą. Zerknęłam w stronę drzwi budynku, lecz na próżno: pani Sully była jak z kamienia.

– Potrzebuję dwóch kapitanów do softballu! – krzyknęła. -Żwawo, proszę mi tu nie spać! Ręce w górę, czekam! Jak się ktoś nie zgłosi, to wybiorę sama, a ja nie zawsze gram fair!

Elliot podniósł rękę.

– Świetnie – powiedziała do niego pani Sully. – Podejdź tu, do bazy domowej. A na kapitana czerwonych poproszę… Marcie Millar.

– Czemu nie. – Marcie omiotła wzrokiem Elliota.

– Elliot, nie ociągaj się, wybieraj – zachęciła pani Sully.

Elliot podrapał się po brodzie i obejrzał całą klasę, oceniając wyłącznie po wyglądzie, kto z nas będzie najlepszy do ataku, a kto do obrony.

– Nora – powiedział.

Marcie dotknęła dłonią karku i się roześmiała.

– Dzięki – zwróciła się do Elliota, posyłając mu zjadliwy uśmiech, który z nieznanych mi przyczyn hipnotyzował płeć przeciwną.

– Za co? – spytał Elliot.

– Za wystawienie nam zwierzyny. – Wskazała palcem na mnie. – Istnieje sto powodów, dla których ja jestem cheerleaderką, a Nora nie. Najważniejszy z nich to koordynacja ruchów.

Popatrzyłam na nią krzywo i podchodząc do Elliota, wciągnęłam przez głowę niebieską koszulkę.

– Przyjaźnię się z Norą – spokojnie, niemal chłodno oznajmił Marcie Elliot. Przesadził, ale nie miałam ochoty go poprawiać. Marcie zrobiła taką minę, jakby ją oblano kubłem lodowatej wody, co bardzo mnie ucieszyło.

– Bo nie poznałeś nikogo lepszego. Na przykład mnie. Owinęła włosy wokół palca. – Jestem Marcie Millar. Wkrótce o mnie usłyszysz.

Albo miała tik, albo do niego mrugnęła.

Elliot zupełnie nie zareagował i jego notowania u mnie od razu poszły w górę. Byle koleś natychmiast padłby na kolana i błagał Marcie, by mu łaskawie poświęciła swa uwagę.

– Chcecie tak stać do południa i czekać, aż się rozleje, czy wreszcie weźmiecie się do roboty? – zapytała pani Sully.

Po wybraniu drużyn Elliot wziął nas do boksu i ustalił porządek pałkowania. Nasunął mi kask na głowę i wręczył kij.

– Grey, zaczynasz. Wystarczy nam tylko bezpieczne zagranie.

Biorąc zamach dla wprawy, o mały włos nie zwaliłam go z nóg.

– A ja już liczyłam na home run.

– Doczekasz się i tego. – Skierował mnie do bazy domowej – Stań na stanowisku miotania i z całej siły się zamachnij.

Oparłam kij na barku, z myślą, że przy oglądaniu World Series powinnam bardziej uważać. Okej, może powinnam to oglądać. Kask spadł mi na oczy, więc go uniosłam, próbując mierzyć wzrokiem kwadrat, który całkiem zasłoniły upiorne smugi mgły.