Robert Jordan - De Grote Jacht

De knecht boog bijna dubbel en bleef gebogen staan. ‘Vergeef me, mijn heer,’ fluisterde hij schor. ‘Vergeef me, maar Tema kan niet gehoorzamen.’

Rhand werd rood van verlegenheid en keek bezorgd rond – er was niemand anders te zien. Toen omvatte hij de schouders van de man en trok hem omhoog. Mogelijk kon hij Tema en enkele anderen niet met dat gedoe laten ophouden, maar hij kon proberen te voorkomen dat iemand anders het zag. ‘Waarom niet, Tema? Tema, kijk me aan, alsjeblieft. Waarom niet?’

‘Het is bevolen, mijn heer,’ zei Tema, nog steeds fluisterend. Hij sloeg telkens zijn ogen neer, niet uit angst, maar uit schaamte dat hij niet kon doen wat Rhand vroeg. Shienaranen vonden schande net zo erg als andere mensen het vonden als dief gebrandmerkt te worden. ‘Er mag geen paard deze stal uit tot het bevel is ingetrokken. En ook niet uit de andere burchtstallen, mijn heer.’

Rhand had zijn mond al open om de man te zeggen dat het best mocht, maar likte in plaats daarvan zijn lippen. ‘Geen enkel paard, uit geen enkele stal?’

‘Ja, mijn heer. Het bevel kwam zojuist. Enkele ogenblikken geleden.’ Tema’s stem klonk steeds krachtiger. ‘Ook de poorten zijn allemaal gesloten, mijn heer. Niemand mag zonder toestemming in of uit. Zelfs de stadswacht niet, is Tema verteld.’

Rhand slikte hevig, maar het hielp weinig tegen zijn dichtgeknepen keel. ‘Dat bevel, Tema. Kwam dat van heer Agelmar?’

‘Natuurlijk, mijn heer. Van wie anders? Heer Agelmar gaf het bevel natuurlijk niet rechtstreeks aan Tema, zelfs niet aan de man die het aan Tema doorgaf, maar wie anders, mijn heer, kan in Fal Dara zo’n bevel geven?’

Wie anders? Rhand sprong op toen de grootste klok van de klokkentoren in de burcht een doordringend gelui liet horen. De andere klokken voegden zich erbij, en toen de klokken van de stad. ‘Als Tema zo vrij mag zijn,’ riep de knecht boven het gebeier uit, ‘dan moet mijn heer heel blij zijn.’

Rhand moest schreeuwen om te worden verstaan. ‘Blij? Waarom?’

‘Het welkom is afgelopen, mijn heer.’ Tema’s zwaai omvatte de klokkentoren. ‘De Amyrlin Zetel zal naar mijn heer vragen, en naar de vrienden van mijn heer, om nu te komen.’

Rhand zette het op een hollen. Hij had nog net de kans om de verbazing op Tema’s gezicht te zien en toen was hij weg. Hij gaf er niet om wat Tema dacht. Ze zal me nu laten halen.

Rhand holde niet zo ver, slechts tot aan het poortje om de hoek bij de stal. Voor hij er was, ging hij langzamer lopen en probeerde er ontspannen en ongehaast uit te zien.

De hoogpoort was dicht. Twee man konden er amper tegelijk doorheen, maar net als alle andere poorten in de buitenmuur was hij beslagen met brede zwartijzeren banden en afgesloten met een dikke balk. Voor de poort stonden twee schildwachten in kuras en maliën met simpele puntige helmen en het lange zwaard op de rug. Hun goudkleurige overmantel toonde de Zwarte Havik op de borst. Een van hen kende hij een beetje: Ragan. Het litteken van een Trollok-pijl had een wit driehoekje achtergelaten op Ragans donkere wang achter de spijlen van de helm. Toen hij Rhand zag, rimpelde het litteken zich tot een grijns.

‘Vrede begunstige u, Rhand Altor.’ Ragan schreeuwde bijna om boven de klokken uit te komen. ‘Gaat u konijnen vangen door ze op hun kop te slaan of houdt u nog steeds vol dat die stok een boog is?’ De andere schildwacht schoof wat dichter naar de poort toe. ‘Vrede begunstige je, Ragan,’ zei Rhand toen hij voor hen stilstond. Met moeite hield hij zijn stem kalm. ‘Je weet dat het een boog is. Je hebt me ermee zien schieten.’

‘Op een paard is het niks,’ zei de andere schildwacht zuur. Rhand herkende hem nu aan zijn diepliggende, haast zwarte ogen die nooit leken te knipperen. Ze staarden hem aan van onder de helm als tweelingnissen in een grot. Hij veronderstelde dat hij het slechter had kunnen treffen dan Masema op wacht bij de poort, maar afgezien van Rode Aes Sedai kon hij niets bedenken. ‘Hij is te lang,’ voegde Masema eraan toe. ‘Ik kan met een rijboog drie pijlen afschieten terwijl u er met dat monster een kwijtraakt.’

Rhand dwong zich te grinniken alsof hij het een grapje vond. Masema had in zijn aanwezigheid nooit een grapje gemaakt of ergens om gelachen. De meeste mannen in Fal Dara hadden Rhand aanvaard. Hij oefende met Lan en at aan heer Agelmars tafel en het belangrijkste van alles: hij was naar Fal Dara gekomen in het gezelschap van Moiraine, een Aes Sedai. Maar sommigen leken niet te kunnen vergeten dat hij een buitenlander was, zeiden amper twee woorden tegen hem en dan alleen als ze moesten. Masema was de ergste van allemaal.

‘Voor mij is hij goed genoeg,’ zei Rhand. ‘Nu we het erover hebben, Ragan, kun je me niet doorlaten? Al die herrie en dat gedoe zijn mij te veel. Het is beter buiten op konijnen te jagen, ook als ik er geen tegenkom.’

Ragan draaide zich half om naar zijn kameraad en Rhand kreeg weer enige hoop. Ragan was gemakkelijk in de omgang, zijn manier van doen was tegengesteld aan zijn grimmige litteken, en hij leek Rhand wel te mogen. Maar Masema stond al nee te schudden. Ragan zuchtte. ‘Het is niet mogelijk, Rhand Altor.’ Hij gaf een vrijwel onmerkbaar knikje in de richting van Masema. Als het aan hem had gelegen... ‘Niemand mag zonder een geschreven pas naar buiten. Jammer dat je het niet eerder vroeg. Het bevel om de poorten te sluiten is net gekomen.’

‘Maar waarom zou heer Agelmar mij willen binnenhouden?’ Masema stond de pakken en zadeltassen op Rhands rug te bekijken. Rhand probeerde hem te negeren, ik ben zijn gast,’ vervolgde hij tegen Ragan. ‘Op mijn eer, ik had de afgelopen weken elk moment weg kunnen gaan. Waarom zou hij dat bevel voor mij hebben uitgevaardigd? Het bevel kwam toch van heer Agelmar?’ Masema stond daar even van te knipperen en zijn eeuwige frons werd nog dieper; hij leek Rhands bepakking haast te vergeten.

Ragan lachte. ‘Wie anders kan zo’n bevel geven, Rhand Altor? Natuurlijk, Uno gaf het aan mij door, maar van wie kon het anders komen?’

Masema’s ogen bleven strak op Rhands gezicht gericht en knipperden niet. ‘Ik wil er gewoon in m’n eentje op uit, da’s alles,’ zei Rhand. ‘Nou, dan zoek ik mijn heil wel in een van de tuinen. Geen konijnen, maar daar zal het tenminste niet zo druk zijn. Het Licht verlichte jullie en vrede begunstige jullie.’

Hij liep weg zonder op hun heilwens te wachten en besloot in ieder geval niet in de buurt van de tuinen te komen. Bloedvuur, als de plechtigheid in de voorhof is afgelopen, kan ik in elke tuin een Aes Sedai tegenkomen. Hij voelde Masema’s blik in zijn rug branden – hij wist zeker dat het Masema was – en bleef gewoon doorlopen. Opeens hield het klokgelui op; hij struikelde haast. De tijd vloog voorbij. Heel veel tijd. Tijd voor de Amyrlin Zetel om naar haar vertrekken te worden geleid. Tijd voor haar om hem te laten halen, een zoektocht te beginnen als hij niet werd gevonden. Zodra hij uit het zicht van de achterpoort was, begon hij weer te hollen. Vlak bij de keukens van de barakken lag de Karrenpoort, waar alle burchtvoorraden werden binnengebracht. Hij was gesloten en gebarricadeerd en er stonden twee wachten voor. Hij haastte zich erlangs, de moestuin door, alsof hij nooit van plan was geweest er te blijven staan.

Ook voor de Hondenpoort, achter in de burcht, net hoog en breed genoeg voor één man te voet, stonden wachten. Hij ging terug voor ze hem zagen. Er waren niet veel poorten voor zo’n grote burcht, en als de Hondenpoort werd bewaakt, zouden alle poorten dat zijn. Misschien kon hij een stuk touw vinden... Hij klom een van de buitenmuurtrappen op naar de brede borstwering met de kantelen. Het was niet prettig zo hoog te staan, onbeschut als die vreemde wind weer zou opsteken, maar van hieraf kon hij over de hoge schoorstenen en spitse stadsdaken kijken, helemaal tot aan de stadsmuur. Zelfs na een kleine maand deden de huizen nog steeds vreemd aan voor zijn Tweewater-ogen. De dakborden liepen bijna tot aan de grond door, alsof de huizen geheel uit daken van houten planken bestonden. Daaruit rezen hoge schoorstenen schuin op, zodat de wintersneeuw erlangs kon glijden. Een breed bestraat plein omringde de burcht, maar op honderd pas van de muur begonnen drukke straten, waar mensen zich met hun dagelijkse zaken bezighielden. Neringdrijvers met voorschoten onder hun winkelluifels, handelende boeren in eenvoudige kledij die naar de stad waren gekomen, straatventers, kooplieden en stadsmensen. Allen stonden in groepjes ongetwijfeld het onverwachte bezoek van de Amyrlin Zetel te bespreken. Hij kon een stroom van karren en mensen door een van de stadspoorten zien trekken. Blijkbaar hadden de wachten daar geen bevel gekregen iedereen tegen te houden.