Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

Zelfs vrouwe Beldair werd door het verhaal meegezogen en leunde naar de Ogier toe, maar een van de keukenjongens, die te klein was om langs de volwassenen te kijken, keek over zijn schouder. Zijn ogen werden groot toen hij Samitsu en Sashalle ontwaarde. Hij bleef hen aanstaren alsof hij in hun blikken gevangenzat, maar reikte met een hand naar vrouw Beldair tot hij een mouw te pakken kreeg en eraan rukte. De eerste keer schudde ze hem los zonder om te kijken. Bij de tweede keer keek ze nijdig om. Toen zag ook zij de Aes Sedai. ‘De genade zij met u, Aes Sedai,’ zei ze, terwijl ze haastig losse haarpieken in haar kapje stopte en een kniks maakte. ‘Hoe kan ik u van dienst zijn?’ Ledar brak midden in zijn zin af en even verstijfden zijn oren. Hij keek niet om naar de deuropening.

‘Wij wensen uw bezoekers te spreken,’ zei Sashalle en kwam de keuken in. ‘We zullen uw keuken niet lang verstoren.’

‘Natuurlijk, Aes Sedai.’ Als vrouwe Beldair verrast was door twee zusters die met keukenbezoek wilden spreken, liet ze dat niet blijken. Haar hoofd zwaaide van links naar rechts en ze nam iedereen in zich op. Ze klapte in haar mollige handen en begon bevelen te spuien. ‘Eldrid, die knolrapen schillen zich niet vanzelf. Wie hield de vijgensaus in de gaten? Er is moeilijk aan gedroogde vijgen te komen! Waar is je druiplepel, Kasi? Andil, rennen. Haal wat...’ Koks en keukenhulpen vlogen uit elkaar in iedere richting en al gauw was de keuken gevuld met het gekletter van potten en pollepels, hoewel iedereen zo stil mogelijk probeerde te werken om de Aes Sedai niet te storen. Ze probeerden zelfs niet in hun richting te kijken, hoewel dat wel enige moeite kostte.

De Ogier kwam moeiteloos overeind en zijn hoofd reikte bijna tot aan de dikke zolderbalken. Zijn kleren waren zoals Samitsu zich herinnerde van eerdere ontmoetingen met Ogier: een lange, donkere jas die uitwaaide over kaplaarzen. Vlekken op zijn jas zeiden haar dat hij flink wat gereisd had; Ogier waren een kieskeurig volkje. Hij wendde zich half tot haar en Sashalle en maakte een buiging. Hij wreef over zijn brede neus alsof die jeukte en verborg daarmee zijn gezicht gedeeltelijk. Maar voor een Ogier leek hij vrij jong te zijn. ‘Vergeef ons, Aes Sedai,’ mompelde hij, ‘maar we moeten echt verder.’ Hij bukte zich en raapte een enorme leren tas op waar bovenop een grote opgerolde deken was vastgebonden. De tas puilde uit met allerlei hoekige vormen, net als de grote zakken van zijn jas. Hij hees de brede draagriem over een schouder. ‘We hebben nog een lange weg te gaan voor het vallen van de nacht.’ Maar zijn gezel bleef met gespreide handen op het tafelblad zitten. Het was een jongeman met lichtblond haar en een baard van een week. Aan zijn gekreukte bruine jas te zien had hij er wel meer dan één nacht in geslapen. Hij keek met een achterdochtige blik naar de Aes Sedai. Zijn donkere ogen waren die van een in het nauw gedreven vos. ‘Waar gaan jullie naartoe dat je bij het vallen van de avond kunt bereiken?’ Sashalle bleef voor de jonge Ogier stilstaan, dichtbij genoeg om haar hoofd in de nek te moeten leggen om hem aan te kijken, maar ze deed het heel bevallig. ‘Ben je op weg naar de bijeenkomst waarvan we gehoord hebben, in stedding Shangtai? Meester... Ledar, is het niet?’

Zijn lange oren bewogen heftig en bleven toen stilliggen. Zijn enorme ogen vernauwden zich tot de uiteinden van zijn hangende wenkbrauwen tegen zijn wangen aan lagen. ‘Ledar, zoon van Shandin, zoon van Koimal, Aes Sedai,’ zei hij met tegenzin. ‘Maar ik ga beslist niet naar de Grote Stronk. De Ouderen zouden me niet binnen gehoorsafstand willen hebben.’ Hij grinnikte met een diepe basstem, maar het klonk gedwongen. ‘Waar wij naartoe willen zullen we vanavond niet bereiken, Aes Sedai, maar elke roede die we achter ons laten is een roede die we morgen niet hoeven te lopen. We moeten opstappen.’ De jonge gezel stond op en speelde onzeker met het lange gevest van het zwaard in zijn riem. Maar hij maakte geen aanstalten om de tas en de dekenrol aan zijn voeten op te pakken toen de Ogier in de richting van de deur naar de straat liep. Zelfs niet toen de Ogier over zijn schouder keen en zei: ‘We moeten gaan, Karldin.’

Sashalle gleed met een vloeiende beweging naar de Ogier toe, hoewel ze drie stappen moest doen tegen één van hem. ‘Je vroeg naar werk als metselaar, Meester Ledar,’ zei ze bruusk,’ maar je handen zijn niet zo vereelt als die van de metselaars die ik ben tegengekomen. Het zou beter voor je zijn om mijn vragen te beantwoorden.’ Samitsu onderdrukte een zegevierend glimlachje en ging naast de Rode zuster staan. Dus Sashalle dacht dat ze haar gewoon opzij kon zetten om zelf uit te zoeken wat er aan de hand was? Nou, er stond haar een verrassing te wachten. ‘Je moet echt nog een poosje blijven,’ zei ze zachtjes tegen de Ogier. Door de geluiden in de keuken zou niemand iets kunnen opvangen, maar dat was geen reden voor zorgeloosheid. ‘Toen ik naar het Zonnepaleis kwam, had ik al gehoord van een jonge Ogier, een vriend van Rhand Altor. Hij verliet Cairhien een paar maanden geleden, vergezeld door een jongeman die Karldin heette. Dat klopt, Loial?’ De oren van de Ogier werden slap. De jongeman slikte een ruwe vloek in die zeer zeker ongepast was in tegenwoordigheid van een paar zusters. ‘Ik vertrek wanneer ik wil, Aes Sedai,’ zei hij ruw, maar op zachte toon. Hij bleef van haar naar Sashalle kijken, maar hield ook het keukenpersoneel in de gaten. ‘Voor ik ga, wil ik een paar antwoorden. Wat is er met... mijn vrienden gebeurd? En met hém? Is hij krankzinnig geworden?’ Loial zuchtte diep en maakte een kalmerend gebaar met een van zijn enorme handen. ‘Kalm, Karldin,’ mompelde hij. ‘Rhand zou het niet op prijs stellen als je moeilijkheden met de Aes Sedai zou veroorzaken. Kalm.’ Karldins stuurse blik werd alleen maar stuurser. Het kwam Samitsu ineens voor dat ze dit op een betere manier had kunnen aanpakken. Dit waren niet de ogen van een in het nauw gedreven vos, maar die van een wolf. Ze was te zeer gewend geraakt aan Damer en Jahar en Eben, veilig gebonden en getemd. Dat was misschien wat overdreven, hoewel Merise het met Jahar probeerde, maar het scheen dat de verschrikking van gisteren de zelfgenoegzaamheid van vandaag kon worden als je er maar lang genoeg aan blootgesteld was. Karldin was ook een Asha’man, en niet gebonden of getemd. Had hij het mannelijke deel van de Kracht gegrepen? Ze moest bijna lachen. Vlogen vogels?

Sashalle bekeek de jonge gezel met een onderzoekende blik. Haar handen lagen te stil op haar rokken, maar Samitsu was blij dat ze het licht van saidar niet om haar heen zag gloeien. Asha’man konden het voelen als een vrouw de Kracht vasthield en dat zou hem kunnen verleiden... tot onbezonnen daden. Zeker, zij en Sashalle konden hem samen de baas – maar ook als hij de Kracht al gegrepen had? Natuurlijk konden ze hem de baas. Natuurlijk – maar het zou veel beter zijn als het niet hoefde.

Sashalle nam de leiding niet over, dus legde Samitsu lichtjes een hand op zijn linkerarm. Door zijn mouw heen voelde die aan als een ijzeren staaf. Hij voelde zich dus even weinig op zijn gemak als zijzelf. Even weinig als zijzelf? Licht, Damer en die twee anderen hadden haar inzichten om zeep geholpen!

‘De laatste keer dat ik hem zag leek hij me even normaal als de meeste mannen,’ zei ze zacht, met een klein beetje nadruk. Geen enkel lid van het keukenpersoneel was dichtbij, maar een paar wierpen verstolen blikken naar de tafel. Loial ademde opgelucht uit en het klonk als de wind die door de opening van een grot blies, maar ze hield haar aandacht op Karldin gericht. ‘Ik weet niet waar hij is, maar een paar dagen geleden was hij nog in leven.’ Alanna was verder zo gesloten als een oester geweest en aanmatigend bovendien, met Cadsuanes bericht in haar vuist. ‘Fedwin Mor stierf aan vergif, vrees ik, maar ik heb geen benul wie het hem heeft toegediend.’ Tot haar verrassing schudde Karldin slechts met een spijtig vertrokken gezicht zijn hoofd en mompelde iets onverstaanbaars over wijn. ‘Wat de anderen aangaat, zij zijn uit vrije wil zwaardhand geworden.’ Voor zover een man iets uit vrije wil deed. Haar eigen Roshan had zeker geen zwaardhand willen worden, tot zij besloten had dat ze hem als zwaardhand wilde. Zelfs een vrouw die geen Aes Sedai was kon een man meestal wel overhalen om te doen wat zij wenste. ‘Ze geloofden dat het een betere keuze was, veiliger ook, dan terug te keren naar... de anderen zoals jij. Zie je, de schade hier werd met saidin aangericht. Je begrijpt toch wie erachter moet hebben gezeten? Het was een poging om degene te doden voor wiens geestelijke gezondheid je vreest.’