Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

‘Dan moeten we hen doden,’ zei Aram grimmig. ‘Sulin zei dat de Speervrouwen hen met opzet gevangen hebben genomen terwijl ze geen wapens droegen, zodat ze ondervraagd konden worden. Ze zullen zich niet zomaar gai’shain laten maken. Als er ook maar één ontsnapt, kan die de Shaido vertellen waar we zijn. Dan komen ze achter ons aan.’

Perijns gewrichten voelden aan alsof ze verroest waren; ze deden pijn toen hij opstond. Hij kon de Shaido niet zomaar laten gaan. ‘We kunnen ze ook laten bewaken, Aram.’ Door zijn haast was hij Faile al eens bijna helemaal kwijtgeraakt, en nu was hij alweer te haastig geweest. Haastig. Wat een mild woordje voor het afhakken van iemands hand. Hij had altijd zijn best gedaan om zorgvuldig na te denken en zorgvuldig te handelen. Nu moest hij nadenken, maar elke gedachte deed hem pijn. Faile was verdwaald in een zee van in het wit geklede gevangenen. ‘Misschien weten andere gai’shain waar ze is,’ prevelde hij terwijl hij zich omdraaide naar het kamp. Maar hoe kon hij een gai’shain van de Shaido in handen krijgen? Ze mochten immers alleen onder bewaking het kamp verlaten. ‘Wat wil je met dat ding doen, jongen?’ vroeg Elyas. Perijn wist ook zonder te kijken wat hij bedoelde. De bijl. ‘Laat die maar zitten voor de eerlijke vinder.’ Zijn stem werd ruw. ‘Misschien maakt een dwaze speelman er ooit nog een verhaal over.’ Hij liep met grote passen terug naar het kamp, zonder ook maar één keer achterom te kijken. Nu de lus leeg was, was de brede gordel om zijn middel te licht. Alles was zinloos.

Drie dagen later keerden de wagens zwaarbeladen terug uit So Habor. Balwer kwam Perijns tent binnen met een lange, ongeschoren man die gekleed was in een vuile wollen mantel en een zwaard droeg dat er een stuk beter onderhouden uitzag. In eerste instantie herkende Perijn hem niet vanwege de baard die al zeker een maand niet meer was geknipt. Toen ving hij zijn geur op.

‘Ik verwachtte niet jou ooit nog terug te zien,’ zei hij. Balwer knipperde met zijn ogen, wat gelijkstond aan een verschrikte kreet van de gemiddelde man. Ongetwijfeld had het iele mannetje ernaar uitgekeken om hem te verrassen.

‘Ik was op zoek naar... naar Maighdin,’ zei Tallanvor ruw, ‘maar de Shaido waren sneller dan ik. Meester Balwer zegt dat jij weet waar ze is.’

Balwer wierp de jongere man een waarschuwende blik toe, maar zijn stem klonk nog even droog en emotieloos als hij rook. ‘Meester Tallanvor kwam net voordat ik wegging aan in So Habor, Heer. Het was puur toeval dat ik hem tegen het lijf liep. Maar wellicht is het een gelukkig toeval. Hij heeft misschien bondgenoten voor u. Ik zal hem het verhaal laten doen.’

Tallanvor keek fronsend naar zijn laarzen en zei niets. ‘Bondgenoten?’ spoorde Perijn hem aan. ‘Tenzij het een leger is, zal ik er niet veel aan hebben, maar ik kan alle hulp gebruiken die je me bieden kunt.’

Tallanvor keek naar Balwer, die een halve buiging maakte en hem een vriendelijke, bemoedigende glimlach schonk. De ongeschoren man ademde diep in. ‘Bijna vijftienduizend Seanchanen. Voor het grootste deel zijn het trouwens Taraboners, maar ze rijden onder Seanchaanse vaandels. En... En ze hebben minstens een tiental damane.’ Zijn stem werd dringender toen hij sneller begon te praten, alsof hij zijn verhaal wilde afmaken voordat Perijn hem kon onderbreken. ‘Ik weet dat het zo’n beetje gelijkstaat aan het aanvaarden van de hulp van de Duistere, maar zij jagen ook op de Shaido. En trouwens, ik zou zelfs de hulp van de Duistere aanvaarden om Maighdin te bevrijden.’

Even kon Perijn de twee mannen alleen maar aanstaren. Tallanvor streek zenuwachtig met zijn duim over het gevest van zijn zwaard en Balwer zag eruit als een mus die afwachtte welke kant een krekel op zou springen. Seanchanen. En damane. Ja, het zou inderdaad gelijkstaan aan hulp van de Duistere aanvaarden. ‘Ga zitten en vertel me meer over die Seanchanen,’ zei hij.

Vanaf de dag dat ze Ebo Dar verlieten, was het reizen met Valan Luca’s Grote Reizende Vertoning en Schitterende Tentoonstelling van Verbazingwekkendheden en Wonderen even erg als Mart zich had voorgesteld. Ten eerste regende het bijna elke dag een paar uur en één keer had het drie dagen achtereen geregend. Een koude, winterse regen die nog net geen sneeuw was, en die met bakken uit de lucht viel. Je jas was binnen de kortste keren doorweekt. Er liep water van de harde aarden weg alsof hij van steen was, waardoor er een dunne laag gladde modder achterbleef, en de lange rij wagens en paarden en mensen ging al langzaam genoeg wanneer de zon scheen. Aanvankelijk waren de kunstenmakers blij dat ze de stad achter zich lieten. Vooral toen ze zagen hoe de bliksem schepen liet zinken en er vreemde moorden plaatsvonden waardoor niemand zich meer gerust voelde. Blij om weg te komen van een jaloerse Seanchaanse edele die achter zijn vrouw aan zat en zijn woede zou kunnen botvieren op iedereen die had geholpen haar uit zijn klauwen te bevrijden. Aanvankelijk hadden ze zo snel gelopen als hun paarden konden worden voortgetrokken, en hadden ze de paarden gemaand om nóg een stap te zetten, nóg een span af te leggen. Maar met elke span waren ze verder van het gevaar, zoveel veiliger, maar tegen de eerste middag...

‘We moeten voor de paarden zorgen,’ legde Luca uit terwijl het span werd losgemaakt van zijn belachelijk beschilderde wagen en weggeleid door de motregen. De zon was halverwege de horizon gezakt, maar er rezen al grijze rookpluimen op uit de tenten en de schoorstenen op de wagens. ‘Er zit niemand achter ons aan en het is nog een heel eind naar Lugard. Goede paarden zijn moeilijk te vinden, en duur.’ Luca trok een zuur gezicht en schudde zijn hoofd. Dingen die geld kostten maakten hem altijd boos. Hij was zuinig, behalve waar het zijn vrouw betrof. ‘Niet veel plaatsen tussen hier en daar waar het de moeite is om langer dan een dag te blijven. In de meeste dorpen hebben we niet eens voldoende toeschouwers, zelfs niet als het hele dorp uitloopt, en je kunt nooit voorspellen hoe het zal gaan tot je de spullen opzet. Maar je betaalt me niet genoeg om mijn verdiensten op te geven.’ Hij trok zijn geborduurde rode mantel wat hoger op tegen de kilte en keek over zijn schouder naar zijn wagen. Er dreef een bittere geur door de regen. Mart wist niet zeker of hij wilde eten wat de vrouw van Luca kookte. ‘Je weet zeker dat er niemand achter ons aan zit, toch, Cauton?’

Mart trok geërgerd zijn wollen muts wat omlaag en beende tandenknarsend weg door de fel gekleurde verzameling tenten en wagens. Hij betaalde niet genoeg? Voor wat hij had aangeboden zou Luca bereid moeten zijn om zijn paarden de hele weg naar Lugard te laten galoppéren. Nou ja, niet precies galopperen – hij wilde de beesten tenslotte niet dood hebben – maar die opgeblazen vent zou in ieder geval bereid moeten zijn om haast te maken. Niet ver van Luca’s wagen zat Chel Vanin op een kruk met drie poten te roeren in een soort stoofpot die in een ketel boven een vuurtje hing. Er droop regen in de ketel vanaf de rand van zijn hoed, maar de dikke man leek het niet te merken, of het kon hem niet schelen. Gorderan en Fergin, twee Roodarmen, vloekten terwijl ze haringen in de modder sloegen voor de vies bruine tent die ze deelden met Harnan en Metwyn. En met Vanin, maar Vanin bezat vaardigheden waardoor hij boven het opzetten van tenten stond, en de Roodarmen stribbelden slechts een klein beetje tegen. Vanin was een ervaren smid, maar belangrijker nog, hij was de beste spoorzoeker en paardendief in het land, hoe onwaarschijnlijk dat ook leek als je hem zag.

Fergin zag Mart en slikte een vloek in toen hij zich met de hamer op zijn duim sloeg. Hij liet de hamer vallen, stak zijn duim in zijn mond en liet zich klagend op zijn hurken zakken. ‘We moeten de hele nacht in dit weer buiten zitten om die vrouwen te bewaken, Heer. Kunt u daar niet een paar van die paardenverzorgers voor inhuren, zodat wij tenminste droog blijven tot we geen keus meer hebben?’ Gorderan porde Fergin met een dikke vinger in zijn schouderblad.