Kim Robinson - Czerwony Mars

Angela i Sam zaczęli wznosić okrzyki radości.

— Jak się dowiemy, że się udało? — spytała praktycznie Sasza.

— Poczekamy, aż opadnie pył i będziemy mogli spojrzeć jeszcze raz — odparła Nadia. — Jeśli powódź się zatrzymała, nie powinno już być ani otwartej wody, ani w ogóle żadnego ruchu.

Sasza skinęła głową. Siedzieli, spoglądali w dół na stary kanion i czekali. Nadia nie myślała o niczym, a kiedy przez głowę przelatywały jej jakieś myśli, były zwykle ponure. Wiedziała, że potrzebuje więcej ruchu i działania, niż było jej dane w ostatnich kilku godzinach, i ponad wszystko pragnęła zagubić się w pracy, aby nie pozostawało jej czasu na rozmyślanie; podczas każdej, nawet najkrótszej przerwy jej umysł wypełniały bowiem obrazy tragicznej sytuacji: zrujnowane miasta, tysiące trupów, zniknięcie Arkadego. Najwyraźniej nikt już nad tym wszystkim nie panował. I chyba nikt również nie miał żadnego planu, jak z tego wybrnąć. Oddziały policyjne niszczyły kolejne miasta, aby stłumić rebelię, a buntownicy niszczyli je, aby ją podtrzymać. Efekt końcowy będzie taki, że wszystko zostanie całkowicie zrujnowane, pomyślała Nadia. Praca całego życia zostanie po prostu wysadzona w powietrze na jej oczach! I to bez żadnego powodu! Zupełnie bez powodu.

Nie, nie mogła sobie pozwolić na rozpacz. Musiała się skupić na tym, co pozytywne: tam na dole osuwisko na szczęście zasypywało stację wodną, a pędząca w górę szybu woda została zablokowana i zamarzła, tworząc prowizoryczną tamę. Co będzie dalej, trudno powiedzieć. Jeśli ciśnienie hydrostatyczne w warstwie wodonośnej jest wystarczająco wysokie, może się zdarzyć nowy wybuch, ale jeśli zapora okaże się dostatecznie mocna… Cóż, nic więcej nie da się już zrobić. Chociaż, gdyby zabezpieczyli ją czymś, gdyby stworzyli jakiś zawór bezpieczeństwa i obniżyli ciśnienie w tamie osuwiska…

Wiatr powoli rozpraszał pył. Towarzysze Nadii cieszyli się. Gdy pył zupełnie opadł, okazało się, że stacja wodna zniknęła, przykryta świeżymi, czarnymi kamieniami, które spadły z północnej ściany. Jej stożek wzbogacił się o nowy łuk. Ale wszystkie kamienie upadły blisko siebie i nie wszędzie było ich tak wiele, jak Nadia się spodziewała. Sama formacja wciąż istniała, a warstwa skały leżąca na stacji wodnej nie była zbyt gruba. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że powódź się zatrzymała. Woda nie ruszała się, tkwiąc w postaci klocowatego, brudnobiałego pasa, niczym lodowiec spływający do środka kanionu. A wokół niego podnosiło się bardzo niewiele zmrożonej pary. Ale…

— Zjedźmy z powrotem do Lasswitz i obejrzyjmy formację na monitorach — zaproponowała Nadia.

Zjechali więc na dół drogą w ścianie kanionu i dotarli do garażu Lasswitz. Ruszyli pustymi ulicami w walkerach i hełmach. Centrum badawcze warstwy wodonośnej znajdowało się obok biura zarządu. Niesamowicie wyglądało opustoszałe teraz miasto, w którym spędzili ostatnie kilka dni.

W centrum przejrzeli odczyty komputerowe pomiarów wykonanych przez szeregi podziemnych czujników. Wiele z nich już nie funkcjonowało, ale te, które działały, wskazywały, że ciśnienie hydrostatyczne wewnątrz warstwy wodonośnej jest wyższe niż kiedykolwiek przedtem i nadal rośnie. Nagle, jak gdyby dla podkreślenia sytuacji, pod stopami zebranej grupki lekko zatrzęsła się podłoga. Żadne z nich nigdy dotąd nie przeżyło czegoś takiego na Marsie.

— Cholera! — zaklął Jeli. — Na pewno zaraz znowu wybuchnie!

— Będziemy musieli wydrążyć szyb odpływowy — powiedziała Nadia. — Coś w rodzaju ciśnieniowego zaworu bezpieczeństwa.

— Co się stanie, gdy wybuchnie tak samo jak ten główny? — spytała Sasza.

— Jeśli umieścimy go na wyższym końcu formacji wodonośnej albo w połowie, aby przechwycił pewną część wypływu, może się udać. Powinno działać tak dobrze jak pewna stara stacja wodna, którą ktoś wysadził w powietrze, a która w innym razie świetnie funkcjonowałaby nadal — ironicznie wyrzuciła z siebie jednym tchem rozgoryczona Nadia, po czym potrząsnęła głową. — Musimy zaryzykować. Jeśli się nam powiedzie, będzie wspaniale, gdy nam się nie uda, możemy spowodować wybuch… Ale jeżeli nic nie zrobimy, stacja i tak wybuchnie.

Nadia poprowadziła małą grupkę przyjaciół główną ulicą do magazynu robotów w garażu i usiadła w centrum dowodzenia. Znowu zajęła się programowaniem. Standardowe wiercenie, aby wywołać maksymalny wybuch odgradzający. Woda powinna podejść do powierzchni pod ciśnieniem artezyjskim, a potem zostałaby skierowana do rurociągu, który z ich polecenia zbudowałyby roboty, i wyprowadzona poza region Kanionu Arena. Nadia wraz z przyjaciółmi obejrzała mapy topograficzne i przeprowadziła wiele symulacji odpływu wody do kanionów równoległych do Areny na północ i południe. Stwierdzili, że dział wodny jest ogromny, cała kraina wygląda tu jak olbrzymia misa, na której dnie leży Burroughs. Doszli do wniosku, że gdziekolwiek wyprowadzą wodę — zwłaszcza tak dużą jej ilość — i tak spłynie ku miastu. Musieliby ją posłać rurami przez prawie trzysta kilometrów, aby wydostała się poza Syrtis i dotarła do następnej niecki.

— Słuchajcie — zasugerował Jeli — skierujmy ją ku Nili Fossae, wtedy popłynie prosto na północ do Utopia Planitia i zamarznie na północnych wydmach.

— Saxowi musi się niezwykle podobać ta rewolucja — powtórzyła po raz kolejny Nadia. — Bez pytania kogokolwiek o zgodę robimy teraz rzeczy, których UNOMA nigdy by nie zaaprobowała.

— Tylko że równocześnie wiele z jego projektów obraca się wniwecz — zauważył Jeli.

— Jak sądzę, i tak mu się to opłaci. “Czysty zysk”, jak mawia Sax. Cała ta woda na powierzchni…

— Zapytamy go.

— Jeśli jeszcze kiedykolwiek będziemy mieli okazję.

Jeli przez chwilę milczał, a potem spytał:

— A tak naprawdę, dużo jest tu tej wody?

— Wiecie co? Tu nie chodzi tylko o Lasswitz — wtrącił nagle Sam. — Niedawno słyszałem w wiadomościach, że wysadzono także formację wodonośną Lowella. Był to podobno tak duży wybuch, jak te, które powstały przy tworzeniu się kanałów odpływowych. Ta woda nasączy miliardy kilogramów regolitu, a do końca nie wiadomo, jak dużo jej jest. Nie mogę w to wszystko uwierzyć.

— Ale po co oni to robią? — spytała Nadia.

— To jest najlepsza broń, jaką mają, jak sądzę.

— Nie wydaje mi się wcale taka dobra! Nie mogą nijak kierować własnymi poczynaniami ani ich powstrzymać!

— No tak, ale nikt inny również nie zdoła tego zrobić. Wyobrażacie to sobie? Zniknęły zapewne całe miasta na stoku pod Lowellem: Franklin, Drexler, Osaka, Galileo, może nawet i Silverton. To były miasta ponad-narodowców. Powódź może też zalać wiele miast górniczych przy kanałach…

— Więc obie strony atakują infrastrukturę — oznajmiła posępnie Nadia.

— To prawda.

Musiała się wziąć do pracy, nie miała wyboru. Skłoniła ich, by zajęli się znowu programowaniem, i resztę tego dnia oraz cały dzień następny spędzili przy komputerach, kierując zespoły robotów do drążenia terenu. Cały czas kontrolowali pracę urządzeń automatycznych. Wiercenie nie było trudne: należało tylko dopilnować, by ciśnienie w warstwie wodonośnej nie spowodowało wybuchu. A zbudowanie rurociągu, który miał przesłać wodę na północ, było jeszcze prostsze, operacje te od lat zostały całkowicie zautomatyzowane. Jednak dla pewności uruchomili większą niż zwykle liczbę maszyn. Rurociąg miał biec na północ, do koryta kanionu i dalej znowu na północ. Nie było potrzeby włączać pomp; ciśnienie artezyjskie samo bez trudu powinno regulować przepływ wody, ponieważ kiedy opadnie na tyle nisko, aby powstrzymać wypchnięcie cieku z kanionu, niebezpieczeństwo wybuchu przy niższym końcu niemal przestanie istnieć.