James White - Gwiezdny chirurg

Lonvellin liczył się z tym, że na początku Etlanie będą próbowali bezlitośnie go wykorzystać, wcale mu to jednak nie przeszkadzało. Potem miało się to zmienić. Co więcej, nie zamierzał ograniczać się do podarunków, chciał także pomóc w różnych sprawach. Zamierzał w końcu ogłosić, że jego statek zepsuł się na dobre, i zamieszkać na planecie na stałe. Reszta była kwestią upływu czasu, którego miał pod dostatkiem.

Wylądował przy drodze łączącej dwa małe miasta i wkrótce napotkał pierwszego tubylca, który jednak, mimo ostrożności Lonvellina i pełnego wykorzystania przezeń możliwości autotranslatora, uciekł. Po kilku godzinach zaczęły spadać na statek i całą, gęsto zadrzewioną okolicę małe, prymitywne pociski z głowicami zawierającymi jakiś łatwopalny materiał. Niedługo potem las został rozmyślnie podpalony.

Nie znając przyczyn wrogości Etlan wobec obcych, nie wiedział, jak z nimi postępować, poprosił więc o pomoc podobnych do tubylców Ziemian. Rychło zjawiła się na miejscu cała ekipa kontaktowa Korpusu. Całkiem jawnie wylądowała na planecie.

Specjaliści dowiedzieli się, że Etlanie panicznie boją się obcych, gdyż uważają ich za nosicieli wszelakich chorób. Ciekawe jednak, że nie mieli nic przeciwko tym gościom, którzy należeli do ich rasy albo do gatunków zewnętrznie podobnych, od których o wiele łatwiej mogliby się czymś zarazić. Medycyna już dawno ustaliła, że choroby jednej rasy rzadko są groźne dla innej. Każda istota inteligentna, która opanowała sztukę podróży kosmicznych, powinna o tym wiedzieć, pomyślał Conway. To była zawsze pierwsza lekcja wynikająca z kontaktu międzygwiezdnych kultur.

Mimo zmęczenia próbował coś z tego wszystkiego zrozumieć, sięgnął nawet do opracowań przygotowanych w ramach federacyjnego programu kolonizacji, gdy major Stillman zapewnił mu inne, mniej wyczerpujące zajęcie.

— Na miejscu będziemy za trzy dni, doktorze — powiedział. — Myślę zatem, że pora, aby przeszedł pan krótki kurs szpiegostwa. Ściślej, powinien pan się nauczyć nosić etlańską odzież. Bardzo twarzowe przebranie, chociaż ja mam zbyt krzywe nogi na kilt…

Następnie Stillman wyjaśnił, że kontakt przebiegał dotąd dwutorowo. Jedna ekipa Kontrolerów wylądowała w całkowitej tajemnicy i pojawiła się miedzy tubylcami, używając ich języka i strojów. Nic więcej nie było potrzebne, gdyż Ziemianie byli łudząco podobni do Etlan. Większość później uzyskanych informacji zdobyto w ten właśnie sposób i żaden z agentów nie został zdemaskowany. Druga grupa zaś pojawiła się otwarcie jako obcy i porozumiewała się z Etlanami, używając autotranslatorów. Oficjalnym powodem ich wizyty była pogłoska o panującej na Etli zarazie i chęć niesienia pomocy medycznej. Tubylcy gładko przełknęli tę historię i przyznali, że składano im już podobne propozycje, a co dziesięć lat przybywa do nich imperialny statek pełen najnowszych leków, lecz pomimo to zaraza robi coraz większe postępy. Kontrolerzy otrzymali od Etlan wolną rękę, chociaż dano im do zrozumienia, że najpewniej i tak są kolejną bandą dobrze wychowanych złodziei.

Oczywiście przybysze nie przyznali się, że wiedzą cokolwiek o lądowaniu Lonvellina, a gdy w końcu zeszło na ten temat, wypowiadali się dosyć neutralnie.

Sprawa nie należała zatem do nieskomplikowanych, a co gorsza, z meldunków zakonspirowanych agentów wynikało, że z każdym dniem komplikuje się coraz bardziej. Niemniej Lonvellin obmyślił genialnie prosty plan zaprowadzenia porządku na planecie. Gdy Conway usłyszał, na czym ten plan polega, pożałował nagle, że tak bardzo starał się wyleczyć Lonvellina. Siedziałby sobie dalej spokojnie w Szpitalu i nie musiałby teraz walczyć z buntem narastającym w okolicach okrężnicy…

Etla była siedliskiem chorób i cierpienia, a jej mieszkańcy hołdowali wielu przesądom, czego doskonałą ilustracją było to, jak potraktowali Lonvellina. Brakło im tolerancji wobec istot, które czymkolwiek się od nich różniły. To ostatnie wynikało oczywiście z poprzednich dwóch czynników, ale utrwalało godny pożałowania stan. Lonvellin zaproponował, żeby przerwać błędne koło, doprowadzając do znaczącej poprawy stanu zdrowia tubylców. Na tyle znaczącej, aby nawet najbardziej nierozgarnięci twardogłowi musieli to zauważyć. I gdyby Kontrolerzy ogłosili, że cały czas stosowali się do instrukcji Lonvellina, nienawidzący obcych Etlanie musieliby nieco spuścić z tonu. A to dałoby Lonvellinowi szansę pozyskania zaufania tubylców i realizacji pierwotnego planu odrodzenia miejscowej kultury.

Conway odparł, że chociaż nie jest ekspertem w takich sprawach, plan wydaje mu się bardzo dobry.

Stillman był ekspertem i miał podobne zdanie.

— Świetny plan — ocenił. — To znaczy będzie świetny, jeśli zadziała.

Dzień przed przybyciem do celu kapitan poprosił Conwaya do sterówki na, jak to określił, kilka minut rozmowy. Trwało właśnie zliczanie pozycji statku przed ostatnim skokiem. Znajdowali się stosunkowo blisko widocznego na ekranach układu podwójnego, w którym jedna z gwiazd była niestabilnym karłem.

Conway pomyślał zrazu, że to właśnie ten widok sprawił, iż kapitan poczuł się mały i samotny wobec ogromu wszechświata i zapragnął czyjegoś towarzystwa. Dotychczasowe bariery pomiędzy nimi jakby znikły, a pułkownik Williamson odezwał się tonem, z którego Conway wywnioskował, że pod kapitańskim mundurem bije chyba normalne, ludzkie serce. Ponadto dowiedział się, że kapitan ma jeszcze inne ludzkie cechy.

— Wie pan, doktorze, nie chciałbym, żeby zabrzmiało to jak krytyka Lonvellina — zaczął przepraszająco. — Szczególnie że był pańskim pacjentem i być może stał się pańskim przyjacielem. Nie chcę też, aby pan uznał, że po prostu narzekam, bo zaangażował do jednej operacji krążownik federacyjny i wiele mniejszych jednostek. Nie o to chodzi…

Williamson zdjął czapkę i wygładził kciukiem zagięcie otoku. Conway mógł przy tej okazji zobaczyć, że kapitan ma rzadkie, siwiejące włosy i czoło pokryte schowanymi normalnie pod czapką zmarszczkami. Po chwili nałożył z powrotem nakrycie głowy i znów był wzorowym wyższym oficerem.

— Mówiąc wprost, Lonvellin jest tylko utalentowanym amatorem. Tacy zawsze przydają roboty zawodowcom, bo za nic mają wszelkie planowanie i całą resztę. Jednak to akurat nie problem, a sytuacja, na którą zwrócił nam uwagę, naprawdę wymaga natychmiastowego działania. Ważne jest co innego. Korpus ma olbrzymie doświadczenie w kwestiach zwiadu, kolonizacji i reform, potrafimy też sobie radzić z patologiami społecznymi w rodzaju tych na Etli. Chociaż muszę przyznać, że w Korpusie nie ma nikogo, kto w pojedynkę mógłby dorównać Lonvellinowi, nie mamy też obecnie żadnego planu, który byłby lepszy od jego propozycji…

Conway zaczął się zastanawiać, czy kapitan przejdzie kiedyś do rzeczy, czy może tylko chciał sobie upuścić nieco pary i po prostu się wygadać. Niemniej dotąd Williamson nie zrobił na nim wrażenia kogoś skłonnego do narzekania.

— Myślę, że jako druga w hierarchii osoba odpowiedzialna za realizację planu Lonvellina powinien pan wiedzieć, co o tym myślimy i jakie działania dotąd podjęliśmy. Na Etli pracuje w tej chwili prawie dwa razy więcej agentów, niż zakłada Lonvellin. Następni są już w drodze. Bardzo szanuję naszego długowiecznego przyjaciela, ale uważam, że sytuacja jest znacznie bardziej złożona, niż on jest uprzejmy sądzić.

Conway zastanawiał się chwilę, po czym spytał:

— Zdziwiło mnie, dlaczego do operacji o charakterze głównie kulturowym skierowano tak wielką jednostkę jak Vespasian. Uważa pan, że możemy natrafić na jakieś nieznane zagrożenie?