Isaac Asimov - Druga Fundacja

To był właśnie moment, w którym Arkadia mogła zacząć realizować swój dokładnie obmyślony plan. Wiedziała doskonałe z książek, że metresa władcy jest osobą, która faktycznie sprawuje rządy, że wywiera przemożny wpływ na wszystkie jego decyzje. Dlatego, jeśli wujek Homir nie wskóra nic u Stettina — a była pewna, że tak się stanie — ona musi naprawić to niepowodzenie przy pomocy lady Callii. Co prawda, lady Callia była zagadkową postacią. Wydawała się zupełnie tępa. No, ale z drugiej strony historia dowodzi…

— Jest pewien powód, pani — rzekła — ale czy zachowasz to w sekrecie?

— Jak pragnę szczęścia! — odparła Callia, robiąc przy tym odpowiedni gest nad białymi, falującymi piersiami.

Arkadia wiedziała z góry, że taka będzie odpowiedź.

— Wujek Homir jest wielkim autorytetem w sprawach Muła. Napisał o tym całą masę książek. Otóż on uważa, że z chwilą kiedy Muł podbił Fundację, zmieniła się cała historia Galaktyki.

— Ojej!

— On uważa, że Plan Seldona…

Callia z rozradowaną miną klasnęła w ręce, — Słyszałam o Planie Seldona! W każdym videofilmie o Handlarzach mówi się o tym. Podobno ten plan był tak zrobiony, żeby Fundacja zawsze zwyciężyła. To ma coś wspólnego z nauką, chociaż nigdy nie mogłam się zorientować co. Zawsze się denerwuję, kiedy mam słuchać wyjaśnień. Ale mów dalej, kochanie. Ty wyjaśniasz zupełnie inaczej. Wszystko wydaje się takie proste.

— No więc sama widzisz, pani — podjęła na nowo Arkadia — że kiedy Fundacja została pobita przez Muła, Plan Seldona zawiódł i od tamtej pory już się nie liczy. I kto teraz utworzy Drugie Imperium?

— Drugie Imperium?

Tak, pewnego dnia musi ono powstać, ale jak? To właśnie jest problem. No i jest jeszcze Druga Fundacja.

— Druga Fundacja? — lady Callia była zupełnie zdezorientowana.

Tak, oni planują bieg wydarzeń, są następcami Seldona. Powstrzymali Muła, ponieważ jego działanie było przedwczesne, ale teraz mogą popierać Kalgan.

— Dlaczego?

— Dlatego, że teraz Kalgan ma najwięcej danych, żeby stać się zalążkiem nowego imperium.

Wyglądało na to, że lady Callia zaczyna powoli rozumieć.

— Chcesz powiedzieć, że Misio ma stworzyć nowe imperium?

Tego nie można stwierdzić na pewno. Tak myśli wujek Homir, ale żeby się upewnić, musi przejrzeć archiwum Muła.

— To wszystko jest takie skomplikowane — rzekła lady Callia niepewnym głosem.

Arkadia poddała się. Zrobiła wszystko, co mogła.

Pierwszy Obywatel Stettin był w złym humorze. Spotkanie z tym niewydarzonym fajtłapą z Fundacji było zupełnie bezproduktywne. A nawet gorzej — było irytujące. Być absolutnym władcą dwudziestu siedmiu światów, dysponować największą w Galaktyce siłą militarną, mieć najbardziej w całym wszechświecie wybujałą ambicję i rozmawiać o jakichś bzdurach z antykwariuszem! Niech to szlag trafi.

Miał pogwałcić zwyczaje obowiązujące na Kalganie, tak? Miał pozwolić na to, żeby przewrócono do góry nogami pałac Muła, i to tylko po to, żeby jakiś dureń mógł napisać kolejną książkę? Poszukiwania naukowe! Autorytet wiedzy! Czy ten wymoczek wyobrażał sobie, że on poważnie weźmie takie frazesy? A poza tym — ścierpła mu lekko skóra, gdy to pomyślał — była jeszcze sprawa klątwy Muła. Nie wierzył w to — nikt inteligentny nie mógł wierzyć w takie brednie. Ale jeśli już miał się przeciwstawić ostatniej woli Muła, to z ważniejszych powodów niż te, które przedstawił ten dureń.

— A ty czego tu chcesz? — warknął i lady Callia, która właśnie pokazała się w drzwiach, aż się skurczyła ze strachu.

— Jesteś zajęty?

— Tak. Jestem zajęty.

— Ale nie ma tu nikogo, Misiu. Nie mogę z tobą porozmawiać nawet przez chwilę?

— Na Galaktykę! Czego chcesz? Mów szybko.

— Ta dziewczynka — zaczęła, jąkając się — powiedziała mi, że wybierają się do pałacu Muła. Pomyślałam, że mogłabym z nimi iść. Tam, w środku, musi być wspaniale.

— Powiedziała ci tak? A ja ci mówię, że ani oni się tam nie wybierają, ani my. Teraz wracaj do swoich. spraw. Mam cię już prawie powyżej uszu.

— Ależ, Misiu, dlaczego się nie wybierają? Nie chcesz im pozwolić? Ta dziewczynka mówiła, że ty stworzysz imperium!

— Nie obchodzi mnie, co mówiła… Zaraz, co powiedziałaś? — Podszedł szybko do Callii i chwycił ją tak mocno za ramię, że jego palce wpiły się w. jej ciało. — Co ci mówiła?

— Boli mnie. Nie mogę sobie przypomnieć, co mówiła, kiedy się tak na mnie patrzysz.

Puścił ją. Przez chwilę masowała ramię, na którym wyraźnie widać było czerwone ślady jego palców. Potem rzekła płaczliwie.

— Musiałam jej obiecać, że ci nie powiem.

— To źle. Mów! I to zaraz.

— Mówiła, że Plan Seldona został zmieniony i że gdzieś tam jest inna Fundacja, która stara się, żebyś stworzył nowe imperium. To wszystko. Aha, i mówiła, że pan Munn to ważny uczony i że potwierdzenie tego wszystkiego można znaleźć w pałacu Muła. To dokładnie wszystko, co powiedziała. Gniewasz się?

Ale Stettin nic nie odpowiedział. Wyszedł spiesznie z pokoju, zostawiając Callię w niepewności. Spoglądała za nim żałośnie swymi wielkimi jak u krowy oczami. Nie minęła godzina, jak zostały wysłane dwa rozkazy opatrzone urzędową pieczęcią Pierwszego Obywatela. Skutkiem jednego z nich pięćset liniowców wzniosło się w przestrzeń na, jak to oficjalnie określono, ćwiczenia operacyjne. Drugi natomiast dotyczył tylko jednego człowieka i wprawił go w wielką konfuzję.

Homir Munn skończył właśnie przygotowania do odlotu, kiedy dotarł do niego drugi ze wspomnianych rozkazów Stettina. Był to, oczywiście, nie tyle rozkaz, ile oficjalne pozwolenie na wstęp do pałacu Muła. Munn czytał je kilka razy, ale jakoś nie czuł z tego powodu wielkiej radości.

Za to Arkadia była uszczęśliwiona. Wiedziała, co się stało. A w każdym razie myślała, że wie.

Poli stawiała śniadanie na stole, patrząc jednym okiem na telewizor wyrzucający z siebie spokojnie najnowsze wiadomości. Można było bez obawy zastawiać stół, a jednocześnie zerkać w inną stronę. Wszystkie składniki śniadania znajdowały się w sterylnych pojemnikach jednorazowego użytku, w których się je od razu podgrzewało, więc przyrządzenie śniadania sprowadzało się dla niej do sporządzenia menu, ustawienia pojemników na stole i uprzątnięcia ich po posiłku.

Naraz zamarła w bezruchu, a potem jęknęła:

— Och, jacy ludzie się niegodziwi — a Darell mruknął coś pod nosem w odpowiedzi.

Jej głos wzniósł się do poziomu przenikliwego jazgotu, w który zawsze automatycznie wpadała, kiedy zaczynała lamentować nad nikczemnością świata.

— No i niech pan teraz powie, czemu ci okropni Kalgańczycy — mocno zaakcentowała drugą sylabę, przeciągając „a” — tak postępują? Wszyscy już myśleli,. że wreszcie dadzą spokój. Ale nie — cały czas tylko mącą i mącą.

Niech pan tylko spojrzy na ten tytuł „Zamieszki przed konsulatem Fundacji”. No, ja bym im coś powiedziała, gdyby to zależało ode mnie. Cały kłopot z ludźmi, że mają krótką pamięć. Zapominają, i już — zupełnie jakby w ogóle byli bez pamięci. Niech pan, doktorze, pomyśli o tej ostatniej wojnie, jak umarł Muł — oczywiście byłam wtedy jeszcze mała — nic, tylko zmartwienia i kłopoty. Zabili mojego rodzonego wuja, miał dopiero dwadzieścia parę lat i zostawił młodą żonę — dopiero dwa lata po ślubie — z małym dzieckiem. Nawet go pamiętam — miał jasne włosy i taki dołek w brodzie. Mam gdzieś jego trójwymiarowe zdjęcie… A teraz to jego dziecko — to była dziewczynka — ma już dorosłego syna, i też służy we flocie i wszystko się może zdarzyć… No więc nasi latali na patrole, i wszyscy dorośli zmieniali się tylko stale w obronie stratosferycznej… wyobrażam sobie, co by zrobili, gdyby Kalgańczycy posunęli się tak daleko. Mama opowiadała nam, że racjonowano wtedy jedzenie, i jakie były ceny i podatki. Człowiek ledwo wiązał koniec z końcem.