Clifford Simak: Czas jest najprostszą rzeczą

— Oczywiście, w ostateczności ucieknę. Nie jestem bohaterem, Harriet. Przeciwnie. Szczerze mówiąc jestem tchórzem.

— Przyrzekasz, że w razie czego uciekniesz? — spytała z naciskiem.

— Daje ci słowo, Harriet. Przysięgam. Ale ty mi w zamian obiecaj, że wrócisz do Fishhooka. Tam dopiero będziesz bezpieczna. Pojedziesz stąd prosto do Pierre, na lotnisko.

Bez słowa odwróciła się i wsiadła do samochodu. Włączyła silnik. Wyjrzała przez okno.

— A ty? Przecież ty również będziesz potrzebował samochodu.

— W Hamilton mogę mieć ich tyle, ile dusza zapragnie — roześmiał się wykonując ręką szeroki gest. Oni ich nie zabrali ze sobą.

Dziewczyna wyprostowała się na fotelu. Oparła dłonie na kierownicy.

— Jeszcze jedno — przerwał cisze Blaine. — Co się z tobą działo, gdy byłem w wozowni?

Roześmiała się ostro, drapieżnie.

— Gdy tylko nadjechał Rand, ruszyłam po pomoc. Chciałam zadzwonić do Pierre. Po ludzi, którzy by pomogli.

— Ale?

— Ale zaczepiła mnie policja i wsadziła do pudła. Wypuścili dopiero rano. Was już nie było. Od tego czasu szukałam cię.

— Dzielna dziewucha z ciebie — mruknął i w tym momencie dotarł do niego odległy dźwięk wielu motorów samochodowych. Warkot narastał, przybliżał się. Blaine zesztywniał.

— Szybko — syknął. — Wyłącz światła i ruszaj natychmiast. Tamtędy, w poprzek wzgórza. Trafisz na starą szosę prowadzącą na północ.

— Ale co się stało, Shep?

— Nie słyszysz? To warkot samochodów. Nadchodzi obława. Już wiedzą, że Finn nie żyje.

— A ty, Shep?

— O mnie się nie martw. No, już jedź!

— Zobaczymy się?

— Odjeżdżaj, Harriet! Nie ma czasu. I dziękuję. Dziękuję za wszystko. Pozdrów Charline.

— Do zobaczenia, Shep — powiedziała jeszcze i auto ruszyło. Zatoczyło pętle wokół placu i odjechało w kierunku majaczących na tle rozgwieżdżonego nieba wzgórz.

Dobrze zrobiła — mruknął do siebie z zadowoleniem, gdy auto z Harriet zniknęło już w ciemności. Z pewnością ktoś, kto jedzie tymi dzikimi górami, tak daleko od Fishhooka, nie powinien mieć żadnych kłopotów.

Żegnaj Harriet pozdrów Charline. Czemu jej tak powiedziałem? — zastanawiał się chwile Blaine. Chyba dlatego, że chciał w ten sposób pożegnać ostatecznie tamto, stare życie. Było to jego ostatnie pozdrowienie dla przeszłości, która minęła już bezpowrotnie. Słowa te były jak ostatnie wyciągniecie ręki, ostatnie muśniecie palcami czegoś, co bezpowrotnie odchodziło. Charline może sobie dalej wydawać swoje absurdalne, bezsensowne przyjęcia, na których spotykać się będą najbardziej dziwaczni, nie zapraszani wcale goście. Ale Fishhook jest już martwy. Jest martwy mimo swej pozornej wspaniałości i potęgi. I tego Blaine naprawdę żałował. Żałował tych wspomnień z czasów, kiedy Fishhook właśnie stanowił największą, najbardziej fascynującą przygodę ludzkości.

Blaine stał samotnie na pustym placu i wsłuchiwał się w narastający jazgot aut. Daleko, na zachodzie widział już lekką łunę ich reflektorów. Lodowaty podmuch wiatru dobiegł znad rzeki targając nogawkami jego spodni, powodując ostry dreszcz ciała.

Na całym świecie — pomyślał Blaine. Na całym świecie dzisiejszej nocy słychać będzie taki sam ryk silników, pisk opon, tupot stóp umykających w popłochu ludzi.

Włożył dłoń do kieszeni i namacał palcami chłodną kolbę rewolweru, który zabrał z torebki Harriet. Palce odruchowo zacisnęły się na pękatej kolbie. Ale pistolet nie był żadnym wyjściem. Droga wiodła nie tedy.

Należy wybrać inną. Długą i ciernistą, najeżoną trudnościami i niebezpieczeństwem. Normaków trzeba stopniowo izolować, dławić ich własną miernotą, dać im czego pragną: zostawić im planetę pełną normalnych ludzi, pełną tych, których marzeniem jest gnicie przez wieki całe w tym jednym zakątku kosmosu, bez marzeń o gwiazdach, bez wiedzy o wszechświecie. Jak Człowiek przybity na stałe do fotela wkopanego w ziemie, w maleńkim, dogorywającym miasteczku.

Bez nowo kooptowanych dewiatów sam Fishhook w przeciągu nadchodzącego stulecia zachwieje się — w swoich posadach. I zginie. Gdyż dewiaci żyjący na innych planetach będą zabierać mu sprzed nosa tych, których tak rozpaczliwie będzie potrzebował.

Owe sto lat to dla ludzkiej rasy zaledwie mgnienie oka; dla rasy człowieka, która na innych planetach bezpiecznie będzie budować swe życie i kulturę takie, jakich odmówiono jej na Ziemi.

Ruszył przez pusty plac kierując się w stronę wzgórz. Musi opuścić miasto, zanim przybędą tutaj samochody.

Wiedział, że znów jest sam, że znów toczy samotną walkę. Lecz tym razem samotność tak nie doskwierała. Miał cel. Miał zadanie, które — uświadamiał to sobie z odcieniem dumy — samodzielnie i z mozołem wykuł w trudnej walce.

Złożył ręce na piersiach chroniąc w ten sposób dłonie przed zimnem niesionym przez wiatr. Przyspieszył nieco kroku. Ma jeszcze dużo do zrobienia. Bardzo dużo.

Kątem oka dojrzał naraz podejrzany ruch w cieniu rosnących po lewej stronie drzew Zatrzymał się gwałtownie wkładając jednocześnie dłoń do kieszeni kurtki i zaciskając palce na rękojeści broni.

Od ciemnej kępy drzew oderwał się jakiś cień i zbliżał w jego stronę. Wolno. Jakby z wahaniem. Niepewnie.

— Shep?

— Anita! — krzyknął ze ściśniętym gardłem. — Ty maleńka idiotko!

Anita! Ruszyła biegiem, wynurzyła się z ciemności i już była w jego ramionach.

— Nie mogłam odejść — szeptała. — Nie mogłam. Nie mogłam cię zostawić. Wiedziałam, że wrócisz. Przytulił ją do siebie z całych sił. Uniosła w górę twarz. On pochylił nisko głowę. Ich usta zetknęły się. I naraz wszystko przestało się liczyć. Wszystko było nieważne. Nie istniał świat. Nie istniał kosmos. W nieskończonym wszechświecie byli tylko oni dwoje. Była krew i łzy, pałające blaskiem gwiazdy i zawodzący pośród wzgórz porywisty wiatr. I oni dwoje. Więcej nic.

I jeszcze był potępieńczy skowyt hamujących na szosie aut. — Uciekajmy! — wykrzyknął jej w ucho Blaine. — Uciekajmy! — Jak wiatr!

Biegli. — Tam, na wzgórze — krzyknęła Anita wskazując kierunek. — Zostawiłam tam samochód. Przygotowałam go przed zapadnięciem zmroku.

W połowie zbocza przystanęli i jak zahipnotyzowani spoglądali za siebie, w dół.

Pierwsze płomienie pożaru ukazały się nad pogrążonym w ciemności miasteczkiem, a cisze rozdarł wydobywający się z setek gardeł jęk zawodu. Rozległ się suchy trzask wystrzału, potem drugi, trzeci. — Strzelają do cieni — roześmiała się dziko Anita. — Tam już nikogo nie ma. Nawet psy i koty dzieciaki pozabierały ze sobą.

Ale w innych miasteczkach i osiedlach, w wielu innych miejscach jest coś więcej niż cienie — pomyślał Blaine. Tam też jest pożoga i dymiące lufy karabinów. Pętle zaciskane na szyjach i zakrwawione noże. Słychać tupot uciekających stóp i posępne wycie pośród wzgórz.

— Anito — spytał — Anito, czy rzeczywiście istnieją wilkołaki?

— Istnieją. Spójrz tam, w dół.

I to była prawda. Ciemnota umysłów i bezmyślność. Okrucieństwo, głupota i nietolerancja. To były właśnie wilkołaki tego świata.

Blaine i Anita w milczeniu odwrócili się i zaczęli mozolnie piąć się pod górę.

W dole, za nimi, rósł płomień nienawiści. Ogromniejący, gorętszy. Ale wysoko, ponad szczytami wzgórz, odległe gwiazdy lśniły obiecująco jasnym, przyzywającym do siebie światłem.