Robert Heinlein - Daleki patrol

— Wystarczy … — westchnął, jak gdyby skończył przed chwilą jedną z codziennych żmudnych czynności.

— Jones, posiada pan zadziwiający talent … Co prawda czytałem kiedyś o czymś podobnym, ale po raz pierwszy stykam się z tym osobiście. Może słyszał pan o „Ślepym łamie”?

— Nie, sir.

— Chyba można znaleźć coś o nim w bibliotece pokładowej … — na moment umilkł — Jestem daleki od oczerniania pańskich umiejętności, ale w czasie prawdziwych manewrów radziłbym nie robić zeń użytku. Czy Pan rozumie, dlaczego?

— Tak jest, sir. Dziękuję.

— Albo może raczej powiedzmy, że nie powinien pan korzystać ze swych umiejętności, aż do chwili, gdy zauważy pan jakiś błąd. W tym Przypadku oczywiście należy zareagować. W każdym bądź razie ostatni głos mają u nas tablice.

— Tak jest.

— Świetnie. A kiedy skończy pan dyżur, proszę mnie odwiedzić. Będę czekał w kajucie.

Gdy kończył służbę, był już dzień. Poszedł korytarzem i stanął przed drzwiami kabiny Hendrixa. Wtem drogę zabiegła mu Ellie.

— Max!

— Hallo, Ellie! — w jednej chwili zrobiło mu się głupio, gdyż uświadomił sobie, że od momentu swego awansu ani razu nie widział przyjaciółki.

— Hallo! … — przywitał ją tak po prostu, jak gdyby nigdy nic. Stanęła naprzeciwko.

— Wygląda pan niezwykle przystojnie z tymi przekrwionymi oczami … bardzo pasują do wypustek na koszuli. A gdzie się pan tak długo podziewał? Może to z powodu nagłego awansu? Strasznie zważniałeś, Max. Nawet nie byłeś ani razu u Chipsie.

To akurat było nieprawdą. Poszedł raz na dół, lecz nie spotkał tam Ellie. Wizyty nie ponowił, gdyż człowiek, który go zastąpił, nie znosił zwierząt i tę nagłą odmianę losu przypisywał niecnym knowaniom samego Maxa.

— Przykro mi … — odparł jednak, nie wspominając o swej bytności w stajni — Nie miałem czasu.

— Głupia wymówka. Ale teraz pójdzie pan ze mną do salonu, a ja natrę panu uszu. Już wymyśliłam taką zagrywkę, że pozostanie pan absolutnie bez szans. Szach i mat! Max otwarł usta, szybko zamknął, lecz po chwili znowu je otworzył.

— Nie.

— Proszę mówić głośniej! Użył pan słowa, którego nie rozumiem.

— Niech pani zechce mnie wysłuchać, Ellie. Czekam tu właśnie na doktora Hendrixa, a gdy tylko wypuści mnie z powrotem, będę musiał skombinować przynajmniej kwadrans drzemki. Jestem do tyłu na dziesięć godzin!

— Może pan spać kiedy indziej.

— Nie mogę. Mam cztery godziny odpoczynku na przemian z czterema godzinami służby. Spojrzała ze zdziwieniem.

— To przecież samobójstwo!

— Można wytrzymać …

— O, nie! Kuszę dojść z tym do ładu! Porozmawiam z kapitanem.

— Ellie! Niech pani mi się nie waży niepokoić kapitana!

— A dlaczegóżby nie? Kapitan Blaine to pocieszny, stary mors. Proszę się nie martwić. Zaraz wszystko naprawię.

— Niech pani nie mówi doń ani słowa. Dano mi tutaj ogromną szansę i nie zamierzam zastanawiać się, czy z niej korzystać. To po pro-stu jest zrozumiałe samo przez się. Jeśli zaś pani zacznie interweniować, może mi pani popsuć szyki, a wtedy wrócę z powrotem do stajni.

— Nie miałam takich intencji.

— Ale ciągle pani nic nie rozumie. Być może Blaine jest istotnie starym morsem, ale tylko dla pani. Dla mnie pozostaje on niezmiennie kapitanem tego statku i moim najwyższym zwierzchnikiem. Zrobiła nadąsaną minę.

— Chciałam tylko pomóc.

— Tak też i myślałem. A poza tym przykro mi, lecz do salonu wejść nie mogę. To zabronione.

— Ale myślałam … myślę, że pan po prostu nie chce się ze mną spotykać, choć przecież ma pan taki ładny mundur i pracuje na wyżętym pokładzie. Dlaczego? Zanim zdążył odpowiedzieć, pojawił się doktor Hendrix.

— Dzień dobry, Jones. Dzień dobry, miss Coburn. To mówiąc zamknął się w kabinie.

— Ellie … muszę już iść — powiedział niepewnie Max. Obrócił się i nie czekając na odpowiedź zapukał do kajuty. Doktor Hendrix przeszedł do porządku dziennego nad tym, co zobaczył w korytarzu. Nie wspomniał ani słowem o tej podejrzanej schadzce, tylko od razu przystąpił do rzeczy.

— Niech pan siada, Jones. To, co pan dzisiaj zaprezentował, jest niezwykle interesujące. Chciałbym jednak wiedzieć, jak dalece sięga pański talent. Czy dotyczy tylko liczenia?

— Chyba nie, sir.

— Zapewne ciężko pan pracował, aby móc osiągnąć takie wyniki …

— Nie sądzę, sir.

— Hm … A zatem spróbujmy raz jeszcze. Może czytał pan jakąś sztukę Szekspira?

— Tak, w szkole. Czytałem „Hamleta” i „Jak się wam podoba”, a później jeszcze „Opowieść zimową” … ale nie wzbudziło to we mnie entuzjazmu … — dodał po chwili wahania.

— Przypuszczam, że nie chciałby pan czytać tego po raz drugi, co? Ma pan jakieś wspomnienia z tej lektury?

— Oczywiście, sir.

— Hm … — doktor Hendrix zdjął z regału gruby, oprawny w skórę tom — Weźmy na przykład … akt drugi, scenę trzecią. Mówi tam Leontes „Nor night nor day nor rest: it is but weakness…”

— „…it is but weakness to bear the matter thus; mere weakness. If the cause were not in being…” — I tak dalej, aż Hendrix mu przerwał.

— W porządku. Rozumiem, że można czytać Szekspira, bo chociaż niekiedy wydaje się, jakby ten facet był nieco głupkowaty, w końcu jednak coś w sobie ma. Ale tabele … Muszę przyznać, że nigdy ich nie czytałem … w każdym razie nie we właściwym sensie tego słowa.

— Ta sprawa wygląda następująco, sir. Wuj Chet, w chwili, gdy przechodził już na emeryturę, zostawił mi swe księgi nawigacyjne oraz wiele mi opowiadał o lotach kosmicznych. A ponieważ szybko przeczytałem te książki …

— … ma pan w głowie całą bibliotekę zawodowego astronauty, czy tak?

— Przeczytałem wszystko, co otrzymałem, sir.

Doktor Hendrix wyciągnął książki, dotyczące swej własnej specjalności. Już nie interesowały go tabele, których znajomości Max dowiódł dwa razy. Przekładał kartkę za kartką, stawiał pytania, a w końcu rzucał tylko numery stron. Wreszcie się zmęczył.

— Chociaż wiem … — zaczął nieomal szeptem — … że historia psychologii odnotowała już kilka podobnych przypadków, jednak muszę przyznać, że osobisty kontakt z podobnym fenomenem jest dla mnie wstrząsający.

Uśmiechnął się.

— Ciekaw jestem co myślałby o tym Witherspoon.

— Kto?

— Najwyższy Sekretarz. Obawiam się, że bardzo bolałby nad pańskim przypadkiem … Jest bardzo konserwatywny, zwłaszcza w kwestii chronienia tajemnic naszego zawodu.

Maxowi odszedł dobry humor.

— Czy pan myśli, że mógłbym mieć jakieś trudności? Nie wiedziałem, iż nie należy czytać tych książek.

— Co takiego? Absurd. W astronautyce nie istnieją żadne tajemnice. My wszyscy posługujemy się tymi samymi książkami i ja sam nie mam osobiście nic przeciwko temu, aby czytali je pasażerowie. Astronautyka to nie nauki tajemne … co najwyżej ciężka praca. Tylko nieliczni ludzie są wystarczająco pojętni, by móc zrozumieć istotę tych skomplikowanych obliczeń, które, na przykład, towarzyszą tranzycji. Cała aura niesamowitości i tajemnicy pochodzi raczej od polityków … od tych członków naszej gildii, którzy za wszelką cenę chcą zachować zawodowy prestiż. Doktor Hendrix pobębnił palcami w poręcz.

— Jones … — przemówił po dłuższej pauzie — … chciałbym, żeby pan mnie właściwie zrozumiał. Kelly jest zdania, że powinniśmy pana zatrzymać u siebie na stałe.