Jack Chalker: Charon: Smok u wrót

— Rzeczywiście zmieniłeś się — strofował go komputer. — Czuję się zobowiązany do złożenia krótkiego raportu nadzwyczajnego. A ty dodasz swoje wnioski.

— Jeszcze nie. W porządku… posłuchaj. Pozwól mi spędzić jakiś dzień w bibliotece i w laboratorium statku. Chcę także sprawdzić łączność. Czuję, że będę w stanie wykryć położenie floty obcych.

— Nie wierzę ci. Chcesz tylko odwlec całą sprawę. Upodobniłeś się do swoich odpowiedników tam, na dole.

— Trzy dni. Nawet ty musisz przyznać, że trzy dni zwłoki niczego nie zmienia. Poza tym rozwiązanie jest tak niesamowite, że i tak teraz nikt by mi nie dał wiary. Nawet t y musisz to przyznać.

Przez krótką chwilę komputer wydawał się wahać.

— W porządku — powiedział wreszcie. — Trzy dni. Cóż jednak takiego według ciebie może się wydarzyć w ciągu tych trzech dni?

— Zobaczysz. A poza tym, zanim skończymy, chcę jeszcze odtworzyć zapis z Meduzy.

— Ale przecież ten zapis nie jest kompletny.

— Nie szkodzi. Meduza jest kluczem do tego wszystkiego. Bądź gotów do działania, kiedy wrócę.

Przeszedł na zaplecze, wziął prysznic, ubrał się i podszedł do specjalnie zabezpieczonych drzwi, które łączyły go z ogromnym statkiem, a jednocześnie całkowicie go od niego izolowały. Nacisnął płytę identyfikacyjną; drzwi pozostały zamknięte. Wściekły odwrócił się i wrzasnął w kierunku pustego pomieszczenia:

— No dobrze już! Wypuść mnie, ty draniu! Zawarliśmy przecież umowę!

— Czy naprawdę wiesz, co zamierzasz zrobić, czy jedynie czepiasz się nadziei? — spytał beznamiętny głos komputera.

— Słuchaj… Kimże ja w końcu tu jestem; więźniem czy odpowiedzialnym za całość spraw agentem? rzucił gniewnie.

— Ale wrócisz?

— Naturalnie, że wrócę! A gdzie niby mógłbym stąd uciec?

— Co planujesz?

— Ja… och, powiedzmy, że w tej chwili mój umysł jest jakby rozdwojony.

— No, cóż…

— Czy mógłbym cię okłamywać?

Ponownie nastąpiła krótka przerwa, po czym drzwi otworzyły się bezgłośnie.