Arthur Clarke - Kolebka

Przez prawie całą następną godzinę leżał w łóżku usiłując zmusić się do dalszego spania dla odmiany folgując swoim rojeniom, że to co znalazł poprzedniego dnia, jest dopiero zaczątkiem znaleziska — bezmiaru drogocennych skarbów. Nick uwielbiał fantazjować. Zawsze z łatwością wyobrażał sobie wszystkie sceny z powieści, które tak uwielbiał czytać. Teraz przez chwilę widział nagłówki z Miami Herold obwieszczające o odkrytym przez niego złotym skarbie zatopionym w okolicach wybrzeża Key West.

Około szóstej Nick zrezygnował z podejmowanych prób zaśnięcia i wstał z łóżka. Obok szafki stała mała torba.

Wyciągnął z niej złoty trójząb, aby na niego popatrzeć, tak jak to robił cztery czy pięć razy poprzedniej nocy. Co to takiego — pytał sam siebie. To musi mieć jakieś praktyczne zastosowanie, bo jak na ozdobę jest zbyt brzydkie.

Amanda będzie wiedziała. Jeżeli ktokolwiek może mi powiedzieć, skąd to pochodzi, to na pewno ona.

Przeszedł przez sypialnię do rozsuwanych szklanych drzwi i rozchylił zasłonę. Prawie dniało. Za małym balkonem na zewnątrz widział plażę i ocean. Jego mieszkanie znajdowało się na trzecim piętrze i miało niczym nie przesłonięty widok spokojnego brzegu. Ponad wodą unosiła się we wdzięcznym szyku para brązowych pelikanów czekając na okazję, by zejść w dół, do wody i złapać nie podejrzewającą niczego rybę pływającą zbyt blisko powierzchni. Nick zobaczył dwoje ludzi około siedemdziesiątki, którzy powoli spacerowali wzdłuż brzegu. Trzymali się za ręce i spokojnie rozmawiali. Kobieta parę razy odchodziła, by podnieść muszlę i włożyć ją do małej, zapinanej na zamek błyskawiczny torebki.

Nick wrócił do drzwi, wziął dżinsy, które poprzedniej nocy rzucił na podłogę. Wciągnął je na slipy i poszedł do salonu niosąc torbę z trójzębem. Ostrożnie położył złoty przedmiot na stole, gdzie mógł go obejrzeć, a potem zawrócił do otwartej kuchni, aby nastawić maszynkę do kawy i włączyć radio.

Pominąwszy książki, salon Nicka umeblowany był dokładnie tak jak setki nadbrzeżnych mieszkań na Florydzie: wygodna kanapa i fotele w kolorze jasnego kremu; parę jasnozielonych paproci w charakterze ozdoby. Dwa małe obrazy przedstawiające wodne ptactwo na pustej plaży ozdabiały ściany. Jasnobeżowe zasłony, które harmonizowały z dywanem, stanowiły ramę dla szerokich, rozsuwanych drzwi prowadzących na balkon z trzcinowymi meblami.

To książki przydawały mieszkaniu pewnego charakteru.

Wzdłuż ścian naprzeciw kanapy, między salonem a sypialnią, znajdowała się duża drewniana szafa na książki.

Zajmowała prawie całą przestrzeń między rozsuwanymi drzwiami naprzeciw balkonu a drzwiami sypialni. Mimo że ogólnie mieszkanie sprawiało wrażenie zabałaganionego (gazety i sportowe magazyny porozrzucane na stoliku do kawy, odzież i ręczniki na podłodze w sypialni i w łazience, brudne naczynia w zlewie, zmywarka do naczyń otwarta i zapełniona do połowy), to biblioteczka była najwyraźniej dobrze utrzymana. Było tam chyba ze czterysta czy pięćset książek, na czterech półkach; broszury, książki i cała reszta starannie ułożone według kategorii.

Z przodu każdej grupy książek, z zewnętrznej strony półki widniała przyklejona taśmą kartka papieru identyfikująca kategorię. Nick skończył A Fan’s Notes w czwartek i już włożył książkę z powrotem na właściwe miejsce na półce (pod kategorią „Ameryka XX wiek, AG”), tuż obok tuzina innych książek Williama Faulknera. Potem wybrał do poczytania w łóżku dziewiętnastowieczną francuską powieść Pani Bovary Gustawa Flauberta. Nick czytał już wcześniej tę książkę, w czasie drugiego roku studiów na Harvardzie, i nie miał o niej najlepszego zdania. Jednak ostatnio zaskoczyło go, że znalazł ją na kilku listach dziesięciu najlepszych powieści wszechczasów, obok takich arcydzieł jak Zbrodnia i kara Dostojewskiego. Hmm, może za pierwszym razem czegoś nie zauważyłem, myślał sobie poprzedniej nocy postanawiając przeczytać książkę ponownie.

Nie był jednak w stanie skupić się na niezwykle szczegółowych opisach życia w prowincjonalnej Francji sprzed stu pięćdziesięciu laty. Gdy śledził historię rozkosznej Emmy Bovary, kobiety, dla której pustka jednostajnego życia była wystarczającym powodem do romansów, które w końcu wywołały skandal w jej miasteczku, niejeden raz nurtowała go myśl o własnym życiu. Nie był w stanie wciągnąć się w powieść i w duchu wciąż powracał do perspektyw, jakie otwierał złoty przedmiot znajdujący się w torbie.

Pijąc poranną kawę wciąż obracał przedmiot w dłoniach. Wtedy zaświtał mu pomysł. Poszedł z powrotem do drugiej sypialni naprzeciw kuchni, a następnie do pralni i otworzył drzwi do ustępu. Ten klozet najczęściej służył Nickowi za magazyn. W kącie ubikacji znajdowały się cztery kartony pełne rupieci, które wziął z sobą do kupionego przed siedmiu laty mieszkania. Przez cały ten czas nie otworzył kartonów ani razu. Ale pamiętał, że w jednym z nich była paczka z fotografiami obiektów, jakie zabrali z wraku Santa Rosa. Może jak popatrzę na te zdjęcia, myślał sobie usiłując znaleźć właściwy pojemnik, zobaczę coś, co przypomina ten przedmiot.

W końcu znalazł właściwy karton i wyciągnął go na środek salonu. Swego czasu jego zawartość musiała być dobrze uporządkowana, bo znajdowały się tam skoroszyty z klasyfikującymi etykietami umieszczonymi wewnątrz. Ale papiery, fotografie i wycinki z gazet w większości powypadały z pierwotnych miejsc i teraz były rozrzucone po całym pudle w chaotycznej gmatwaninie. Nick wydobył wycinki z Miami Herald. Pożółkły przez lata i zostały zepchnięte do jednego rogu. Pięcioro ludzi, w tym Nick, figurowało na wielkiej fotografii z pierwszej strony.

Przerwał na chwilę i spojrzał na zdjęcie oraz na nagłówek. To naprawdę było tak dawno. Prawie osiem lat, od kiedy znaleźliśmy Santa Rosa. Nagłówek identyfikował pięcioro osób na fotografii jako załogę Neptuna, łodzi która odnalazła stary hiszpański okręt o nazwie Santa Rosa, zatopiony w Zatoce Meksykańskiej jakieś piętnaście mil na północ od Dry Tortugas; złote i srebrne przedmioty o wartości ponad dwu milionów dolarów, jakie odzyskano ze statku, ułożone były przed szczęśliwą, uśmiechniętą załogą. Od lewej do prawej stali: Greta Erhard, Jake Lewis, Homer Ashford, Ellen Ashford i Nick Williams. To było zanim zaczęli się obżerać, myślał sobie Nick. Ellen jadła przez Gretę, ponieważ wydawało jej się, że w ten sposób usprawiedliwi to, co stało się z Homerem. A Homer jadł, bo mógł sobie na to pozwolić, zupełnie jak ze wszystkim innym u niego. Dla niektórych ludzi ograniczenia są jedyną rzeczą, która ich ratuje. Jeżeli mają wolność, wpadają w szał.

Nick pogrzebał głębiej w kartonie szukając w nim ze dwudziestu fotografii, które przedstawiały największe ze złotych przedmiotów, jakie odzyskali z Santa Rosa. W końcu zaczął odnajdywać niektóre ze zdjęć, po cztery, pięć, w różnych częściach tego, co było teraz beznadziejną stertą na dnie kartonu. Za każdym razem, gdy znajdował jakieś nowe fotografie, wyciągał je, uważnie na nie patrzył, a potem kręcił głową przyznając, że ten złoty trójząb nie przypomina żadnego przedmiotu z Santa Rosa.

Na dnie kartonu Nick natknął się na żółty skoroszyt owinięty starannie gumową opaską. Pomyślał najpierw, że może to ten, który zawiera resztę zdjęć z Santa Rosa.

Rozwinął go i pośpiesznie otworzył. Z wnętrza wyśliznęły się fotografie 8x11 pięknej kobiety tuż po trzydziestce i upadły na podłogę. Potem wypadły odręczne notatki, kilka listów w kopertach, i wreszcie jakieś dwadzieścia stron maszynopisu z podwójnym odstępem. Nick westchnął. Jak to możliwe, że nie rozpoznał tego skoroszytu?