Colin Wilson - Pasożyty umysłu

Mogliśmy dysponować napięciem obecnym w tym zbiorowisku. Tłum stanowił jakby jeden ogromny, otwarty dla nas umysł. Umysł ten był całkowicie skoncentrowany na olbrzymim, owadopodobnym obiekcie, który zbliżał się właśnie ku powierzchni Ziemi. Ludzie byli zahipnotyzowani i całkowicie podatni na sugestię.

Najważniejsza część operacji spoczywała teraz w moich rękach. Umysły ich podobne były do odbiorników telewizyjnych, podczas gdy ja byłem stacją nadawczą. Dzięki temu wszyscy uświadomili sobie nagle, że otwierają się wielkie drzwi po obu stronach statku. Następnie, przez owe drzwi — mające ponad tysiąc stóp wysokości — ukazali się przybysze z Księżyca. Także i oni mieli ponad tysiąc stóp wysokości. Wyglądem przypominali owady: zielonego koloru, o długich nogach podobni do polnych koników. Mieli twarze zbliżone do ludzkich: długie, haczykowate nosy i małe, ciemne oczka. Poruszali się szarpanymi ruchami, jakby trudno im było dostosować się do ziemskiej grawitacji. Kończyny ich zakończone były szponami jak u ptaka.

Następnie, długimi skokami, przybysze ci skierowali się ku obserwujących ich armiom. Przekazałem wojskom fale koszmarnej paniki zawierającej pewność, że nastąpi ich straszliwa zagłada. Jednocześnie uwolniłem je od napięcia, które przykuwało walczących do miejsca i nakazałem im obserwować wszystko bez cienia nadziei. W rezultacie nastąpiła paniczna ucieczka. Wrażenie paniki było tak dokuczliwe — nieomal nieprzyzwoite w tym skrajnym przerażeniu — że przerwaliśmy telepatyczny kontakt z nimi i pozwoliliśmy im uciekać. Żaden nawet się nie obejrzał. Tysiące z nich padało na ziemię, byli tratowani przez innych — według późniejszych danych zginęło w ten sposób około piętnastu procent uciekających. Straty nie byłyby większe nawet wtedy, gdyby wrodzy przybysze okazali się prawdziwi.

Wszystko to okazało się bardzo nieprzyjemnym przeżyciem. Jeszcze całe tygodnie przypominała mi się ta panika; powracała jak obrzydliwy smak w ustach. Było to jednak konieczne. Oczywiście, zakończyło to wojnę. Od tej chwili Gwambe i Hazard przestali być przywódcami. Zostali całkowicie zignorowani i zapomniani. Wojna okazała się snem, z którego wszyscy się obudzili, dziecięcą grą, która dobiegła końca. W ciągu następnych trzech dni brygady Organizacji Światowej (działające w ścisłej współpracy z prezydentem Stanów Zjednoczonych) zdołały aresztować tysiące ludzi spośród rozproszonych armii, włączając w to Gwambego i Hazarda. (Tego ostatniego zastrzelono podczas „próby ucieczki”, Gwambe zaś został zamknięty w zakładzie psychiatrycznym w Genewie, gdzie zmarł rok później).

Mogłoby wydawać się, że po tym zwycięstwie zechcemy osiąść na laurach. W rzeczywistości, z dwu powodów, nie mieliśmy na to ochoty. Zwycięstwo nasze było dziecinnie proste. Zrelacjonowałem je tu dość szczegółowo ze względu na jego historyczne znaczenie, ale jako pewien typ strategii nie zasługuje na więcej niż dwie linijki opisu. Po wtóre — naprawdę interesująca część zadania ciągle jeszcze była przed nami. Chodziło o wydobycie świata z pewnego rodzaju szaleństwa oraz rozważenie metody ostatecznego zniszczenia pasożytów.

W przyjętych przez nas metodach nie było nic spektakularnego. Po prostu powiedzieliśmy ludziom prawdę. Następnego dnia po naszym „zwycięstwie” prezydent Melville oświadczył w telewizyjnym wystąpieniu, że rząd Stanów Zjednoczonych ma wszelkie podstawy, by sądzić, że „przybysze z Księżyca” opuszczają nasz system słoneczny i że nie ma już bezpośredniego zagrożenia dla naszej planety. Dodał też: „Jednakże w obliczu stałej groźby ataku spoza Ziemi, Stany Zjednoczone wzywają do natychmiastowego sformowania Rządu Zjednoczonego Świata, dysponującego pełnymi prerogatywami do mobilizacji Światowych Sił Obronnych”. Propozycja ta została natychmiast przyjęta przez Narody Zjednoczone. Wtedy to rozpoczęła się realizacja wielkiego zadania, co tak wyczerpująco udokumentował Wolfgang Reich w swej książce Przebudowa Świata.

Najważniejszym naszym przedsięwzięciem było, oczywiście, zniszczenie pasożytów. Uznaliśmy jednak, że nie było ono najpilniejsze. Obroty Księżyca spowodowały znaczne osłabienie ich mocy poprzez ograniczenie podstawowego źródła pobudzania. Był jeszcze jeden powód, by zająć się nimi dopiero w drugiej kolejności. Mówiłem już, że pasożyty stanowiły w pewnym sensie „cień” ludzkiego tchórzostwa i bierności. Karmiły się niepowodzeniami i paniką, żerowały na ludzkim lęku. W tej sytuacji najlepszym sposobem zwalczania ich było wywołanie atmosfery siły i celowości. I to właśnie uznaliśmy za nasze główne zadanie w następnym roku. Zasadniczym problemem było, aby Światowe Siły Bezpieczeństwa stały się rzeczywiście efektywne, by likwidowały wszelkie oznaki działalności pasożytów. Znaczyło to, że dwudziestka spośród nas musiała zaangażować się w problemy organizacyjne. Równie istotne było przekonanie ludzi, że pasożyty są czymś realnym, wobec czego ludzkość musiała utrzymywać ciągłą czujność. To z kolei oznaczało, że musieliśmy rozszerzyć naszą grupę tak, by liczyła tysiące, czy nawet miliony osób. Dlatego właśnie tylko dwudziestu z nas (włączając w to Ebnera i Fleishmana) mogliśmy oddelegować do Światowej Organizacji Bezpieczeństwa.

Pozostali oddali się zadaniu nauczania.

Muszę powiedzieć na ten temat kilka słów, jako że, w gruncie rzeczy, wszystko zależało od tego, czy odniesiemy sukces na tym polu. Znalezienie kandydatów do nauki technik „kontroli umysłu” nie było zadaniem łatwym. Mogłoby się wydawać, że nie stanowi to żadnego problemu; w końcu ja sam nauczyłem się tego — podobnie jak Reich czy Fleishman. Może wystarczyłoby, gdybyśmy podali ludziom do wiadomości fakty dotyczące pasożytów, a oni nauczyliby się wszystkiego sami?

Twierdzenie to jest tylko częściowo prawdziwe. Oczywiście, zdarza się tak, ale stwarza to pewne problemy. Walka z pasożytami wymaga szczególnego typu precyzyjnej i aktywnej inteligencji — większość ludzi zaś jest tak intelektualnie „rozleniwiona”, że pasożyty bardzo łatwo wyprowadziłyby ich w pole. Znajdują się oni obecnie w dość niebezpiecznej sytuacji, ponieważ mają złudne poczucie bezpieczeństwa, podtrzymywane starannie przez pasożyty. Jest to taki przypadek, gdy odrobina wiedzy jest niebezpieczna.

Jednakże fakt, że około trzy czwarte populacji ludzkiej natychmiast zaczęło wierzyć, że osiągnęło doskonałą „kontrolę umysłu”, postawił nas przed ogromnym problemem. Skąd mianowicie mieliśmy wiedzieć, które osoby spośród tych milionów zasługiwały na naszą bezpośrednią uwagę? Nie od razu uporaliśmy się z tym problemem. Ograniczyliśmy się do osób wybitnie inteligentnych, szczególnie takich, które przebiły się samodzielnie, jako że podstawowym wymogiem była odwaga i witalność. Ale i tu popełniliśmy wiele błędów. Kiedy Reich i ja odnosiliśmy swoje pierwsze zwycięstwa nad pasożytami, byliśmy do tego pobudzani przez bezpośrednie zagrożenie. Tym nowym kandydatom nie groziło nic, a do wielu z nich nie mogło po prostu dotrzeć, że sprawa jest pilna.

Zdałem sobie teraz sprawę, jak bardzo sukces w tym świecie zależny jest od posiadania nawyku agresywności i ciężkiej pracy, a jak mało od inteligencji. Nie mieliśmy czasu na nieudane próby. Gdybyśmy użyli swych telepatycznych zdolności, by pobudzić ludzi, pogłębiłoby to tylko ich lenistwo. Prędko więc rezygnowaliśmy z nich, przyjmując na to miejsce innych. Wkrótce uderzyło nas, że nawet całkiem inteligentni i poważni ludzie mogli cierpieć na umysłowe lenistwo, jeśli nawyk taki utrwalił się u nich w dzieciństwie. Postanowiliśmy więc, że nasi przyszli kandydaci zwerbowani zostaną w możliwie najwcześniejszym okresie swego życia. W tym celu stworzyliśmy spośród siebie oddzielną grupę, która sprawdzała możliwości umysłowe nastolatków i dzieci. Przekształciło się to w, tak zwaną, „Belinnan K-Test Group”, której osiągnięcia przeszły wszelkie nasze oczekiwania — w ciągu dwóch lat było już ponad pięćset tysięcy adeptów „kontroli umysłu” w wieku poniżej dwudziestu jeden lat.