Ben Bova - Wędrowcy

— Mamy go — odparł mężczyzna. — Zgarnięty dziś po południu. Wiozą go teraz do bezpiecznego miejsca.

— W porządku.

— Mam nadzieję. Ale to już nie te czasy co dawniej. Działamy w izolacji, tylko na pana słowo.

— Czy stawiał opór? — spytał Tuttle.

— Nie.

— Można więc uznać, że pojechał dobrowolnie.

— Mam nadzieję, że sędzia tak to odbierze.

— To nigdy nie trafi do sądu.

— Dziś już nie można lekceważyć służb bezpieczeństwa narodowego i robić, co się komuś podoba.

Wokaliści Świętej Skały rozpoczęli koncert mocnego uderzenia. Na pełnych regulatorach zaśpiewali pieśń gospel. Tłum natychmiast ją rozpoznał i rytmicznym klaskaniem w dłonie jął akompaniować śpiewającym.

— Będę was krył — zawołał Tuttle, przekrzykując hałas sali. — To było cholernie ważne, żeby dostać Stonera, zanimby się ulotnił.

Mężczyzna obok powiedział coś, ale muzyka i oklaski zagłuszyły jego słowa.

— Nic nie zrozumiałem — wrzasnął Tuttle.

Mężczyzna potrząsnął gniewnie głową, wstał bez słowa i ruszył ku wyjściu, torując sobie drogę wśród tłumu.

Keith Stoner siedział w stanie oszołomienia na łóżku w pokoju, do którego został przywieziony. Było to wygodne, staroświeckie łóżko, przykryte bogato zdobioną kapą. Pokój był mały, lecz przytulny. W kącie nie używany kominek, pojedyncze krzesło z oparciami na ręce i wizerunkiem plamistych kwiatów. Nocny stolik, jedna lampa, elektroniczny budzik, małe biurko, drzwi do szafy w ścianie i do łazienki.

Jeszcze jedne drzwi, te, które prowadziły na korytarz, były zamknięte na klucz.

Dwaj mężczyźni, którzy przedstawili się Stonerowi jako agenci wywiadu Marynarki Wojennej, zapakowali go do swego czarnego „plymoutha”, nie dając mu szansy porozumienia się z kimkolwiek. Jedynie Jo Camerata wiedziała, co się z nim stało.

Potem wieźli go gdzieś przez kilka godzin, aż się zorientował, że agenci celowo kluczą, tak aby nie był w stanie odtworzyć sobie przebytej trasy — Zapadł już zmrok, a oni wciąż dokądś jechali, przeważnie bocznymi drogami stanu Massachusetts lub któregoś z sąsiednich stanów.

— Dokąd, u diabła, jedziecie? — zapytał Stoner.

— Spokojnie — rzekł agent siedzący obok niego na tylnym siedzeniu samochodu. Z tego, co mówił wynikało, że nazywa się Dooley. Jego kolega, dryblas, powoził, a jego zwaliste zgarbione ciało wisiało nad kierownicą.

Stoner próbował zapamiętać jakieś szczególne znaki drogowe, ale przemykali się teraz bocznymi drogami w zupełnych ciemnościach. Dookoła nich mogły być równie dobrze pola, jak zabudowania czy nawet ocean. Niebo się zachmurzyło, a drogi były pozbawione latarń.

W końcu skręcili w wyboistą, wysypaną żwirem drogę wjazdową do jakichś zabudowań. W świetle reflektorów zobaczył Stoner po obu stronach drogi szpaler majestatycznych drzew. Droga kończyła się na dużym, starym, pudełkowatym domu. Gonty wykonane były z nie malowanego drewna cedrowego. Samochód zwolnił biegu i reflektory oświetliły drzwi garażu, które otworzyły się automatycznie, gdy się do nich zbliżyli. Wjechali do środka i stanęli. Garaż był oświetlony.

— Proszę chwilę zaczekać — rzekł Dooley.

Stoner nie ruszył się i w ciszy garażu usłyszał, jak drzwi się za nimi zamknęły. Równocześnie lekki trzask oznajmił mu, że otworzyły się zamki u drzwi ich „plymoutha”.

— W porządku.

Zanim Stoner uczynił jakiś ruch, kierowca samochodu wysiadł i stanął obok wozu. Stoner powoli wygramolił się na zewnątrz auta.

— Wolicie nie ryzykować, co? — powiedział do swych porywaczy.

Dooley lekko się uśmiechnął.

— Widzieliśmy, jak pan ćwiczył.

„Nędzne, tchórzliwe świnie — pomyślał o nich z pogardą. — Cóż byliby warci bez kul i rewolwerów?”

Wprowadzili go do domu — starego, jankeskiego domu wiejskiego, który najwyraźniej został przebudowany przez jakiegoś milionera. Oryginalne pokoje były małe, miały niskie sufity o belkach stropowych tak wygiętych ku dołowi, że Stoner niemal zawadzał o nie głową. Kominki. W każdym pokoju kominek i elektryczny grzejnik. Dubeltowe okna. Kuchnia była za to supernowoczesna i lśniła czystością. Była też druga, mniejsza kuchnia przy salonie, służąca jako bar. Sam salon był też zupełnie nowoczesny — szeroki, przestronny, z sufitem wysokim i pochyłym, jak w katedrze. Rozsuwające się szklane drzwi prowadziły do basenu pływackiego, który nie miał wprawdzie olimpijskich rozmiarów, ale na potrzeby domowników na pewno wystarczał.

Wąskimi schodami poprowadzili go na piętro.

— To będzie pana pokój, doktorze — rzekł Dooley, otwierając drzwi niewielkiej klitki. — W szafie znajdzie pan garderobę, która powinna na pana pasować. Łazienka z prysznicem znajduje się tam. — Uczynił ruch ręką. Skarpetki i przybory toaletowe są w biurku.

— Jak długo, do jasnej cholery, zamierzacie mnie tu trzymać? — zapytał. — Będę mógł tu odbierać rozmowy telefoniczne?

Dooley ponownie się uśmiechnął, ale jego oczy pozostały zimne.

— Dostarczymy panu kolację, a jutro rano ktoś porozmawia z panem. Żadnych rozmów telefonicznych.

Siedział więc Stoner na łóżku i patrzył, jak krople deszczu zaczynają się rozpryskiwać na ciemnej szybie. Wsłuchiwał się w stłumione bębnienie deszczu w rynnie.

„Pewnie tak się musieli czuć ci, których naziści wieźli do Dachau” — myślał. W głowie miał zamęt. Był zupełnie wytrącony z równowagi.

Nagle zdał sobie sprawę, że wszystko to musi mieć jedną przyczynę: chcą, aby milczał. Aby nie mógł powiedzieć światu o swym odkryciu.

A to oznaczało, że był prawdziwym więźniem.

— Czy jesteście członkiem partii, profesorze Markow?

Markow skinął głową przesłuchującej go kobiecie.

— I nie zostaliście przyjęci do akademii?

— Jeszcze nie — odparł z lodowatym uśmiechem.

Siedzieli oboje w małej, zagraconej klitce bez okien i o nagich białych ścianach, służącej za pokój do przesłuchań. Jedna ze świetlówek na suficie bez przerwy mrugała i Markow odbierał to jej pukanie w swój mózg niby chińską torturę wodną. „Może to celowe — pomyślał. — Może stanowi część przesłuchania? Albo to tylko partacka robota konserwatora?”

Kobieta siedząca naprzeciw niego, po drugiej stronie małego stołu, miała na sobie beżowy mundur z czerwonymi pagonami i odznakami porucznika. Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia dwa lata i traktowała przesłuchanie Markowa bardzo poważnie. Postanowił przeto być czarujący.

— Moja droga, młoda damo — rzekł. — Cała historia mego życia znajduje się w tych papierach rozłożonych przed panią. Życie nie nazbyt barwne, co przyznaję, ale jeśli interesuje panią szczególnie jakaś jego część…

Zerknęła na listę pytań, na której spoczywała jej lewa dłoń. W prawej trzymała ołówek z nadgryzionym końcem.

— Czy jesteście żonaci? — spytała.

„Ma zamiar przejść przez całą cholerną listę — pomyślał w rozpaczy. — To zajmie długie godziny.”