Fritz Leiber - Wędrowiec

Richard stracił do nich sympatię, zwłaszcza do tego drugiego, przyśpieszył kroku i zostawił ich, pochłoniętych zaciętą, głośną sprzeczką. Ożywienie nagle minęło i uświadomił sobie, że jego plan — i w ogóle cały proces myślowy, który go skłonił do wyboru tej właśnie trasy — miał na celu tylko usprawiedliwienie pragnienia ucieczki na zachód, równie pozbawionej sensu, jak wędrówki stad lemingów przez Półwysep Skandynawski do Oceanu Atlantyckiego, gdzie czeka ich śmierć. A może, zastanawiał się, wstrząs i dezorientacja, której uległ zarówno on sam, jak i wszyscy dokoła, obnażyła ukryty dotąd pod nawarstwieniami cywilizacji pierwotny instynkt, który po prostu każe ludziom reagować na ten sam zew natury, co lemingom?

Nie zwalniając kroku, zbliżył się do drogi i zaczął obserwować przejeżdżające samochody, szukając wolnego miejsca, czy choćby stopnia, na którym mógłby podjechać dalej. Mniejsza o lemingi, bo lepszego planu przecież nie ma. W dodatku przypomniał sobie najbardziej przekonywający kontrargument pierwszego z napotkanych mężczyzn — do gór Cotswolds jest co najmniej dobre czterdzieści kilometrów.

Nad ranem nowy przypływ, znacznie większy od nocnego, wdarł się do Kanału Bristolskiego i zalał tereny nad rzeką Severn, niosąc na swoich falach wraki statków, poszarpane stogi siana, boje zerwane z kotwic, słupy telegraficzne wlokące za sobą druty, zdemolowane domy i zwłoki topielców — a wraz z przypływem Dai Davies, który do ostatnich chwil życia pozostał romantycznym poetą walijskim, minął Glamorgan, Monmouth i wrócił w ojczyste strony wirując i obracając się piętnaście metrów pod wodą niczym martwy fenicki marynarz z wiersza T. S. Eliota.

Margo i Hunter, każde owinięte własnym kocem, pełnili straż w malej okrągłej pieczarze, którą McHeath i Dodd po wygarnięciu wody deszczowej jako tako osuszyli. Nad nimi na zachodzie pośród rozsianych na niebie chmur migotały gwiazdy, wschodnia zaś i środkowa część nieba wciąż była czarna. Pod nimi wąski promień światła zalewał zamknięte samochody i szosę prowadzącą do Doliny. Ponieważ Dodd miał zapas baterii do latarki, Brecht wpadł na pomysł, żeby ustawić ją na głazie tarasującym drogę.

— Tym na straży łatwiej będzie dojrzeć, czy nikt się nie podkrada od strony Doliny — powiedział. — jeżeli ktoś nadejdzie, światło go zaciekawi, i jeśli nie będzie miał złych zamiarów, na pewno krzyknie: „hop, hop”. Nie strzelajcie jednak do kogoś tylko dlatego, że milczy. Weźcie go na cel i każcie mu się zatrzymać. A potem obudźcie mnie.

Margo i Hunter siedzieli i palili, ogniki papierosów kolidowały co prawda z regułami idealnej zasadzki, ale mieli nadzieję, że nikt tego nie zauważy. Margo zaciągnęła się lekko i rozżarzony koniec papierosa oświetlił jej wpadnięte policzki i jasne, gęste włosy, gładko zaczesane po wczorajszej kąpieli w słonej wodzie.

— Wyglądasz jak walkiria, Margo — powiedział cicho Hunter.

Blask papierosa padł teraz na szary pistolet, który Margo wyjęła spod kurtki i trzymała w ręce.

— Czuję się jak walkiria — szepnęła zadowolona. — Nie lubię się rozstawać z tym pistoletem, chociaż spostrzeżenia Dodda są ciekawe.

Podczas gdy Dodd i McHeath stali na warcie, niski mężczyzna oświetlił latarką pistolet i dokładnie go zbadał za pomocą małej, ośmiokrotnie powiększającej lupy: równolegle do fioletowej linii dostrzegł niezwykła precyzyjną skalę.

— Wykonały to istoty obdarzone znacznie lepszym wzrokiem niż my — stwierdził.

Odkrył jeszcze coś, czego Margo nie zauważyła: miniaturowy drążek w zagłębieniu kolby, skierowany na równie miniaturową, okrągłą skalę umieszczoną na końcu lufy. Nikt nie wiedział, do czego służy drążek, ale wszyscy zgodnie uznali, że nie należy robić z nim jakichkolwiek eksperymentów.

— Ciekawe, na ilu planetach zabijano z tej broni? szepnęła Margo.

— Tak — rzekł Hunter. — Wyglądasz jak walkiria, która niczym westalka strzeże świętego ognia tej broni.

Przysunął się bliżej. Margo poczuła zapach potu przywodzący na myśl piżmo.

— Szzz… słyszałeś? — zapytała oddychając szybko. Zgasili papierosy i rozglądając się, czekali w napięciu. Hunter cicho podczołgał się na szczyt wzniesienia drogą, którą przedtem zapamiętał, aby sprawdzić, czy nikogo tam nie ma, mimo że po drugiej stronie wzniesienia było pionowe, dziesięciometrowe urwisko.

Z autobusu i furgonetki nie dobiegał żaden szmer i nie widać było, żeby ktoś obcy poruszał się po terenie, ale poszum wiatru przypomniał im o grobie skalnym niecałe pięć metrów dalej. Po pewnym czasie wrócili do pieczary i znów zapalili papierosy.

— Wiesz, Margo — powiedział Hunter, kończąc poprzednią myśl — wydaje mi się, że zabijając tych mężczyzn ożyłaś, jakbyś się obudziła po raz pierwszy w życiu. Takie gwałtowne przeżycie zmienia człowieka.

Margo uśmiechnęła się do siebie i z powagą skinęła głową.

— Teraz wszystko nabrało znaczenia — odparła szeptem. — Rzeczywistość stała się bardziej konkretna. Rozumiem ją, czuję, że jest mi bliższa. A przede wszystkim rozumiem ludzi. To wspaniałe uczucie.

— I dzięki temu jesteś piękna — powiedział Hunter, biorąc ją za rękę. — Jeszcze piękniejsza. Piękna westalka. Walkiria.

— Ależ, Ross — szepnęła z powagą — można by pomyśleć, że się do mnie zalecasz.

— Bo tak jest — odparł, ściskając mocniej jej rękę.

— Masz żonę i dwóch synków w Oregonie — powiedziała i odsunęła się od niego, ale nie na tyle, żeby uwolnić rękę.

— Oni się nie liczą, chociaż wciąż się o nich martwię. Ale teraz żyjemy z dnia na dzień, z sekundy na sekundę. Każda godzina może być ostatnią. Margo, chciałbym cię pocałować.

— Poznaliśmy się dopiero wczoraj, Ross. Jesteś o kilkanaście lat starszy ode mnie.

— Najwyżej o dziesięć — szepnął, dysząc ciężko, Margo, dawne zasady i przesądy już nie obowiązują. Tak jak powiedział Rudolf, rzeczywistość przestała być realna.

Wtem wiatr rozwiał nad nimi chmury i ujrzeli Wędrowca z mandalą na tarczy, na pół opasanego lśniącym Księżycem. Piękno złocistofioletowej kuli zaparło im dech w piersiach, ale po kilku sekundach Ross Hunter objął dziewczynę ramieniem i przytulił do siebie. Margo wyrwała mu się i wskazała palcem na niebo.

— Tam jest mój narzeczony — powiedziała. — Był stacjonowany na tej… na tych roziskrzonych szczątkach. Ale może udało mu się uciec? Może jest teraz na Wędrowcu?

— Słyszałem o twoim narzeczonym — rzekł Hunter, patrząc na jej twarz, którą teraz, w blasku Wędrowca, widać było i bez żarzącego się papierosa. — Czytałem nawet o waszym romansie w jakimś piśmie. Na zdjęciu uśmiechałaś się wyniośle i wyglądałaś na okropną snobkę. Pomyślałem sobie — ona jeszcze nie wie, co to życie, przydałby się jej prawdziwy mężczyzna, — Taki jak ty, co? No, a poza tym jest Paul — mówiła szybko — którego porwał ten talerz i zabrał nie wiadomo dokąd. Kocha mnie, ale ma okropne kompleksy. Może to, co się teraz dzieje, wyleczy go z nich…

— Oni mnie nic nie obchodzą — przerwał jej Hunter i ukląkł przy Margo, wciąż ją obejmując. — Nie mam wyrzutów sumienia wykorzystując kłopotliwą sytuację, w jakiej znajdują się zakochani w tobie młodzieńcy. Jesteś piękna i kto cię pierwszy zdobędzie, ten jest górą. Poza tym znam cię lepiej niż oni, znam obudzoną ze snu złotowłosą walkirię i jeszcze bardziej od nich szaleję za tobą. Teraz nic się nie liczy, tylko ty i ja. Och, Margo…