Hal Clement - Een zaak van gewicht

Elk vlot apart kon hier dus niet meer dan een fractie van een kilo wegen, hooguit een hele kilo. Lackland zou zelf op de rand van de klif kunnen gaan staan en de vlotten met een paar tegelijk laten zakken; trouwens, twee willekeurige matrozen zouden het schip waarschijnlijk in zijn geheel kunnen optillen, als men ze kon overreden eronder te gaan staan. Lackland had alleen de kabel waarmee de Bree op zijn slee werd voortgetrokken, maar het schip had zelf een grote voorraad touw. De zeelui waren vast wel in staat een bruikbare hijsinstallatie in elkaar te zetten — of niet? Op Aarde was dat elementair; maar op Mesklin, met zijn Verrassende maar begrijpelijke vooroordelen tegen optillen en springen, tegen gooien en alles waarmee hoogte gemoeid was, was de situatie misschien heel anders. Maar Barlennans matrozen konden knopen leggen, en voorttrekken was nu ook niet meer vreemd voor ze; dus zou het wel uitvoerbaar gemaakt kunnen worden. Het grootste probleem was of de zeelieden erin zouden toestemmen dat ze met schip en al in de afgrond werden neergelaten. Sommigen zouden dit vraagstuk helemaal aan de kapitein van het schip hebben overgelaten, maar Lackland had een sterk vermoeden dat hij zou moeten meewerken.

Hij had hier Barlennans mening over nodig, en hij stak een zware arm uit om de zender aan te zetten waarmee hij zijn kleine vriend kon oproepen.

“Barl, ik heb zitten nadenken. Waarom zouden jouw mensen het schip niet aan kabels van de klif laten zakken, met één vlot tegelijk, en het beneden weer in elkaar zetten?”

“Hoe kom jij dan naar beneden?”

“Ik zou niet naar beneden gaan. Vijftig kilometer naar het zuiden is een grote rivier die tot aan de zee bevaarbaar is als de informaties van Hank Stearman kloppen. Ik stel voor dat ik jullie naar de waterval trek, jullie help om de Bree over de rand te krijgen, en jullie tenslotte veel geluk toewens — alles wat we daarna nog voor jullie kunnen doen is inlichtingen geven over het weer en hoe je moet navigeren, zoals we afgesproken hebben. Jullie hebben touwen die het gewicht van een vlot kunnen houden, nietwaar?”

“Natuurlijk; gewoon touw kan in deze streken het hele schip dragen. We zouden de touwen aan bomen of aan jouw tank moeten vastbinden; de hele bemanning samen is niet sterk genoeg voor dit karwei. Maar dat is geen probleem. Ik geloof dat dit de oplossing is, Charles?”

“En hoe staat het met je personeel? Hoe vinden zij het om zo neergelaten te worden?”

Barlennan dacht een ogenblik na. “Ik denk dat dat wel lukt. Ik zal ze met de vlotten omlaag sturen, met een taak, bijvoorbeeld het vlot afhouden. Dat zal ze ervan weerhouden om recht naar beneden te kijken, en dan hebben ze het ook te druk om aan de hoogte te denken. Trouwens, met dat lichte gevoel dat we allemaal hebben’ — Lackland kreunde inwendig — “is niemand erg bang om te vallen; zelfs niet zo bang als ze moeten zijn. Dat komt wel terecht. Kunnen we niet beter ineens op weg gaan naar die waterval?”

“Vooruit dan.” Lackland boog zich over de besturing, plotseling erg moe. Zijn deel van het werk was bijna afgelopen, eerder dan hij had verwacht, en zijn lichaam schreeuwde om verlost te worden van het ellendige gewicht dat het de laatste zeven maanden had meegezeuld. Misschien had hij de winter niet moeten overblijven, maar moe als hij was had hij er toch geen spijt van.

De tank draaide naar rechts en begon weer te trekken, evenwijdig aan de rand van de klif maar op een afstand van tweehonderd meter. De Mesklinieten mochten dan hun hoogtevrees verliezen, Lackland was bezig het te krijgen. Bovendien had hij nooit gepoogd het grote zoeklicht te herstellen na het eerste treffen met Mesklins dierenleven, en hij was niet van plan “s nachts dicht langs de rand te rijden met alleen de koplampen om hem bij te lichten.

Ze bereikten de waterval in een enkele ruk van twintig dagen. Zowel de inboorlingen als de Aardling hoorden hem lang voor ze hem zagen: in het begin een vaag trillen in de lucht dat via een dof gerommel aanzwol tot een gebulder dat zelfs machtiger was dan het stemgeluid van de Mesklinieten. Het was dag toen ze hem in zicht kregen en onwillekeurig stopte Lackland de tank. De rivier was bij de rand achthonderd meter breed en zo glad als glas — rotsen of andere uitsteeksels schenen in zijn bedding niet voor te komen. Hij boog zich eenvoudigweg over de rand en stortte zich in de diepte. De waterval was door erosie bijna twee kilometer

achteruit gedrongen; ze hadden een prachtig uitzicht op de kloof. De rimpels op de vloeistof gaven geen indruk van de snelheid van net vallen, maar het geweld waarmee de mistwolken in de diepte opspatten wel. Zelfs onder deze zwaartekracht en in deze atmosfeer verhulde een deken van mist gedurig de voet van de val. Stroomafwaarts werd hij geleidelijk dunner zodat het kolkende, woelende oppervlak van de benedenloop van de rivier bloot kwam. Er was geen wind, en de stroom werd al gauw kalmer op zijn tocht naar de oceaan.

De bemanning van de Bree had het schip verlaten toen de tank stilhield; en te zien aan hoe ze zich langs de rand van de kloof opstelden zouden er bij de afdaling niet veel moeilijkheden zijn met het moreel. Toen riep Barlennan ze terug naar het schip en nam het werk meteen een aanvang. Lackland kon weer gaan rusten terwijl er touw werd aangesleept en een loodlijn over de rand van de klif werd geworpen om de hoogte te meten. Enkele matrozen begonnen alle losse spullen op de vlotten vast te sjorren, ofschoon de uitgebreide voorbereidingen indertijd weinig te wensen hadden overgelaten. Anderen gingen tussen de vlotten en maakten de touwen los die ze aan elkaar hielden, en controleerden tegelijkertijd de stootkussens die de vlotten veilig uit elkaar hielden. Ze werkten snel, en het ene vlot na het andere werd weggesleept van het skelet van het schip.

Toen het werk eenmaal goed op gang was begaven Barlennan en zijn eerste stuurman zich naar de rand om de beste plek uit te zoeken vanwaar alle materiaal zou worden neergelaten. De kloof zelf werd onmiddellijk afgekeurd; de rivier tussen de wanden was te ruw, zelfs als ze van plan waren geweest het schip in het water weer in elkaar te zetten. Het bleek echter dat de klif zich hiertoe op bijna alle plaatsen leende, en dus kozen de officieren er een die zo dicht mogelijk bij het uiteinde van de kloof lag. Het schip of zijn onderdelen zouden zonder hulp van de tank naar de rivier gesleept moeten worden, en het had geen zin deze afstand langer te maken dan nodig.

Aan de rand werd een staketsel van masten opgericht teneinde een ophangpunt te krijgen dat ver genoeg uitstak om wrijving van het touw te voorkomen, hoewel de masten niet lang genoeg waren om de vlotten helemaal vrij te houden van de klifwand; een katrol, die Lackland met belangstelling bekeek, werd aan het staketsel bevestigd, en het eerste vlot naar voren gesleept. Het was opgehangen in een strop die het horizontaal zou houden. De kabel werd aan de strop vastgemaakt en rónd een boom geslagen, waarna een aantal zeelieden het loss einde grepen, en het vlot werd over de rand geduwd.

Alles hield, maar Dondragmer en zijn kapitein inspecteerden elk onderdeel zeer zorgvuldig voordat de stuurman en een matroos op het vlot mochten kruipen, dat enigszins scheef tegen de rotswand hing, een paar centimeter onder de rand. Nadat zij hun plaats hadden ingenomen keek iedereen vol verwachting toe maar er gebeurde niets, en Dondragmer gaf eindelijk het sein om ze te laten zakken. Alle bemanningsleden die zich niet met de kabel moesten bezig houden renden naar de rand om de afdaling gade te slaan. Lackland had zelf wel willen kijken, maar hij was niet van plan de taak of zijn eigen gepantserde persoon dicht genoeg bij de rand te wagen. Behalve zijn vrees voor de hoogte was hij nog ongerust over de dunheid van het touw dat de Mesklinieten gebruikten; het zag eruit als iets dat een winkelbediende nog niet zou gebruiken om een kilo suiker te verpakken.