Hal Clement - Een zaak van gewicht

Ook hij had het druk gehad in die paar minuten. Aan de lijzijde van het schip stonden op de vlotten vier toestellen die op blaasbalgen leken. Op de monden ervan waren trechters gemonteerd. Bij elke blaasbalg stonden twee matrozen en op een teken van de kapitein begonnen ze zo hard te pompen als ze konden. Tegelijk deed een derde man iets met de trechter en een stroom van fijn stof vloeide in de luchtstraal die uit de monding werd gespoten. Dit werd door de wind naar de vechtenden gedragen. De duisternis belemmerde een nauwkeurige schatting van de snelheid die het kreeg, maar Barlennan was niet voor niets zeeman en toen er een poos was gepompt riep hij een nieuw bevel.

De trechtermannen bogen zich onmiddellijk over hun blaasbalg en meteen joeg er een brullende vlam van de Bree af naar de vechtenden, die erdoor omspoeld werden. De bemanning had reeds dekking gezocht achter zeilen en zelfs de mannen van de blaasbalgen werden beschut door lappen die bij hun wapens behoorden; maar de begroeiing was hoog noch dicht genoeg om de vechtenden te beschermen. Onder het uitstoten van woorden die hij Barlennan nooit had geleerd reed Lackland de tank snel achteruit uit de wolk van vuur met een schietgebedje voor het kwarts van de ruiten.

Zijn tegenstander, die even graag uit het vuur wilde ontsnappen, scheen hier de nodige spierbeheersing voor te missen. Eerst waggelde hij naar links, toen naar rechts, zoekend naar een uitweg. De vlammen doofden binnen enkele seconden, zodat er alleen een wolk van dichte witte rook achterbleef die oplichtte in de koplichten van de tank; maar of het kortstondige vuur was voldoende geweest, of de rook was al even dodelijk, want het monster raakte de macht over zijn spieren steeds verder kwijt. Zijn doelloze stappen werden korter en zwakker terwijl de poten langzamerhand de kracht verloren om het zware lichaam te torsen; weldra struikelde hij en rolde op zijn zij. De poten schopten nog enkele ogenblikken heftig om zich heen, terwijl de lange nek zich beurtelings introk en tot zijn volle lengte uitstrekte, en de kop met de slagtanden door de lucht zwaaide en tegen de grond sloeg. Tegen zonsopgang zag men alleen nog stuiptrekkingen van kop of poot; een paar minuten later lag de reus stil. De bemanning van de Bree stormde overboord en rende over de donkere plek aarde waar de sneeuw was verdampt, belust op vlees. De dodelijke witte wolk was afgedreven op de wind en sloeg nu langzaam neer. Tot zijn verbazing zag Lackland zwarte sporen op de sneeuw waar de wolk was neergestreken.

“Barl, wat ter wereld was dat spul dat je voor die vuurwolk hebt gebruikt? En is het niet bij je opgekomen dat mijn ruiten erdoor zouden kunnen barsten?” De kapitein, die bij een van de radio’s op het schip was gebleven, antwoordde meteen.

“Het spijt me, Charles; ik wist niet waar je ramen van gemaakt zijn, en ik heb er niet bij nagedacht dat onze vlamwolk een gevaar voor je machine kon zijn. De volgende keer zal ik voorzichtiger zijn. De brandstof halen we gewoon uit bepaalde planten. Het zijn vrij grote kristallen die we met grote zorg en in het donker moeten vermalen.”

Lackland knikte langzaam terwijl hij deze gegevens verwerkte. Hij wist weinig van scheikunde, maar voldoende om te kunnen raden naar de aard van de brandstof. Aansteken met licht — brandde in waterstof met een witte wolk — zwarte plekken op de sneeuw — zover hij wist kon het maar één ding zijn. Bij de temperatuur van Mesklin is chloor een vaste stof; het verbindt zich heftig met waterstof, en chloorwaterstof in poedervorm is wit; methaansneeuw die van de grond opdampte zou zijn waterstof opgeven aan het vraatzuchtige element, en koolstof achterlaten. Interessant plantenleven hield deze planeet er op na! Hij moest het maar aan Toorey rapporteren — of misschien kon hij dit nieuwtje beter bewaren tot hij Rosten weer eens ergerde.

“Het spijt me heel erg dat ik je tank in gevaar heb gebracht.” Barlennan scheen zich nog steeds schuldig te voelen. “Misschien kunnen we zulke beesten beter aan jou en je kanon overlaten; of misschien kun je ons leren hoe wij het kanon moeten gebruiken. Is hij net als de radio’s speciaal voor Mesklin gemaakt?” De kapitein vroeg zich af of hij te ver was gegaan met deze opmerking, maar hij vond de vraag wel de moeite waard. Hij kon Lacklands grijns zien noch begrijpen.

“Nee, het kanon is niet speciaal voor deze wereld gemaakt of verbouwd, Barl. Het werkt hier vrij goed, maar in jouw land zou het tamelijk nutteloos zijn.” Hij pakte een rekenliniaal en voegde er even later aan toe: “Op jullie pool zou dit ding onmogelijk verder kunnen schieten dan een meter of vijftig.”

Teleurgesteld hield Barlennan verder zijn mond. Men besteedde er verscheidene dagen aan om het monster te slachten. Lackland legde beslag op de schedel als bescherming tegen Rostens toorn, en de optocht vervolgde zijn weg. Kilometer na kilometer kropen de tank en zijn aanhanger verder. Nog dikwijls kregen ze steden van rotsrollers in het oog; twee of drie keer haalden ze voedsel voor Lackland binnen dat door een raket op hun pad was gedeponeerd; tamelijk vaak zagen ze grote dieren, waarvan sommige leken op het monster dat door Barlennan met zijn vuur was gedood, terwijl andere er heel anders uitzagen. Twee keer ving de bemanning met netten grote planteneters om aan vlees te komen, tot grote bewondering van Lackland. De verhouding van hun respectievelijke afmetingen was veel groter dan die van olifanten en de Afrikaanse pygmeeën die daar soms op jagen.

Het terrein werd heuvelachtiger naarmate ze voortgingen, en met het stijgen van het land verdeelde de rivier die ze met tussenpozen over honderden kilometers hadden gevolgd zich in talloze kleinere stromen. Twee van deze zijrivieren waren nogal moeilijk over te steken geweest. Ze hadden de Bree los moeten maken van de slee en hem er aan touwen overheen moeten trekken, terwijl tank en slee onder water de rivierbedding overstaken. Maar nu waren de stroompjes zo smal geworden dat de slee ze overspande, en dergelijke oponthouden kwamen niet meer voor.

Ten langen leste, een volle tweeduizend kilometer van waar de Bree had overwinterd, en vijfhonderd kilometer onder de evenaar, waar Lackland gebogen ging onder een extra halve g, begonnen de stroompjes min of meer in de goede richting te gaan. Zowel Lackland als Barlennan lieten er een paar dagen overheen gaan voor ze dit vertelden, omdat zij het eerst zeker wilden weten, maar tenslotte leed het geen twijfel meer dat ze zich in het stroomgebied bevonden dat naar de oostelijke oceaan voerde. Het moreel, dat nooit gedaald was, werd er zelfs nog beter door; en er zaten nu steeds wel een paar matrozen op het dak die hoopten als eersten een glimp op te vangen van de zee zodra ze weer een nieuwe heuveltop bereikten. Zelfs Lackland, soms zo moe dat hij er misselijk van werd, leefde weer op; en omdat zijn opluchting het grootst was, zo was hij naar verhouding ook teleurgestelder toen ze zonder enige waarschuwing aan de rand van een steile afgrond stonden; een bijna verticale wand van meer dan twintig meter die zich loodrecht op hun route uitstrekte zover het oog reikte.

Lange tijd werd er geen woord gesproken. Lackland en Barlennan, die samen zo nauwgezet de foto’s hadden bestudeerd waarvan de kaart was gemaakt, waren veel te verbaasd om te spreken. En de bemanning, hoewel geenszins van initiatief gespeend, besloot unaniem dit vraagstuk over te laten aan hun kapitein en zijn buitenlandse vriend.

“Hoe is het mogelijk dat die hier is?” Barlennan was de eerste die zijn stem terugvond. “Hij is niet hoog, vergeleken met de afstand tot de raket die de foto’s heeft gemaakt, maar zou hij voor zonsondergang niet een lange schaduw over het hele land daar beneden hebben geworpen?”

“Zeker Barl, en ik kan maar één reden bedenken waarom wij die niet gezien hebben. Elke foto beslaat vele vierkante kilometers; één ervan zou al het land beslaan dat wij van hieruit kunnen zien en meer. De foto van dit gebied moet gemaakt zijn tussen zonsopgang en het midden van de dag, toen er geen schaduw was.”