Hal Clement - In twee fasen water

Een paar geestdriftigen bleven door de ogen van de robot kijken, deels in de hoop dat er iets zou gebeuren en deels om Raeker gezelschap te houden. De bioloog weigerde de observatiekamer te verlaten. Hij voelde dat de zaken naar een climax liepen, maar had er geen idee van hoe. Zelfs ’s nachts werd dit gevoel erger — vooral op die momenten dat hij een van de diplomaten zag of hoorde. Eigenlijk had Raeker last van een plotseling gebrek aan zelfvertrouwen. Hij vroeg zich af hoe hij zijn leerlingen ooit kon leren de nodige reparaties aan de scaaf te doen, gesteld dan nog dat ze wilden luisteren. Als ze dat niet wilden, of konden, wilde hij Rich of Aminadabarlee nooit meer zien. Hij had er zichzelf nogal ten onrechte van overtuigd, dat zijn eigen argumenten hen ertoe hadden gebracht al hun vertrouwen in hem te stellen en zodoende geen andere stappen voor de redding te ondernemen.

Ondanks de bezorgdheid die hem maar af en toe liet slapen, wist hij de nacht door te komen. Het vertrek van het veerschip was een afleiding — even was hij er bijna van overtuigd dat hij mee moest gaan, maar gezond verstand won het pleit. Verscheidene keren vielen er dingen voor in het kamp, zichtbaar op het robotscherm, die hem onder andere omstandigheden hadden doen lachen. De holbewoners waren nog lang niet gewend aan de vuren en hadden malle opvattingen over hun eigenschappen, gebruik en beperkingen. Soms moest Nick of een van de andere door mensen opgeleide inboorlingen reddend optreden als er iemand blindelings terechtkwam in een dode-luchtzone van een verdampte druppel, om een vuur weer aan te steken. Toen ze eindelijk beseften dat een pas vernietigde druppel zich gedroeg als een in de vroege morgen uitgedampt meer, wachtten sommigen weer te lang alvorens zich bij een gedoofd vuur te wagen, zodat de brandstof teveel afkoelde om het vuur meteen weer te doen oplaaien bij de eerste aanraking met een fakkel. Velen van hen maakten zich bezorgd over de houtvoorraad, waarvan de ervaren groep gezegd had dat hij voldoende was, en probeerde Snel maar te overreden om nieuw hout te laten sprokkelen. Natuurlijk verstond Raeker dit niet, maar hij hoorde het commentaar van zijn eigen mensen, wat nogal minachtend klonk. Dit monterde hem op; als zijn leerlingen zo over de holbewoners dachten, voelden ze misschien nog iets voor hun leraar.

Eindelijk brak de morgen aan, zonder ernstige ongevallen in het kamp of de bathyscaaf. Zodra de kampheuvel geen eiland meer was — het was omspoeld door de gewone regen, maar niet door de zee, zover iemand wist — zette de groep zich in beweging naar de plek waar men de bathyscaaf verwachtte. Deze tocht zou haast zover zijn als die van de vorige dag, want Snel en zijn mensen verwachtten niet dat de gestrande machine zich veel zou verplaatsen. Raeker wist niet of Easy veel beweging had gevoeld; hij had haar stem de laatste achtenveertig uur niet vaak gehoord.

Raeker zelf twijfelde eraan of hij de voorspelling van de inboorlingen moest geloven. Als ze gelijk hadden, zou dat natuurlijk heel wat betekenen voor de geofysici. Het kon ook betekenen dat Easy reden had voor haar optimisme. Maar dat was alleen goed als het gegronde redenen waren; en Raeker kon zich van zijn leven niet indenken hoe het meisje verwachtte dat de machine zou vliegen, waaien, of opgetild worden tot het punt waar het veerschip hem kon ontmoeten. De enkele keer dat hij wegdommelde werd zijn slaap gestoord door wilde nachtmerries met vulkanen, zwevers en onduidelijk gevormd zeegedierte.

Het leed geen twijfel hoe de geofysici het vonden toen de voorspelde plaats werd bereikt en de scaaf afwezig bleek. Ze zoemden als een bijenzwerm en bekogelden elkaar met veronderstellingen zonder naar anderen te luisteren. Aminadabarlee viel flauw en zorgde zo enige tijd voor een radeloos eerstehulpvraagstuk tot hij vanzelf bijkwam, nog voordat iemand enig idee had wat eraan te doen. Gelukkig werd het schip na een kwartier zoeken gevonden op precies dezelfde plek waar het gisternacht had gelegen; het was een troost voor de vaders, maar een raadsel voor de mensen en heel wat Tenebrieten. De zee was er vast en zeker geweest, dat had Easy gemeld. Maar kennelijk was het draagvermogen minder dan verwacht. Enkele geleerden opperden dat dat logischer was; zover buiten de natuurlijke bedding zou de zee evenredig veel meer verdund zijn. Het stelde hem en zijn vrienden gerust, maar Raeker vroeg zich toch wel af hoe een iets grotere verdunning van wat al aardig zuiver H2O moest zijn, voor zover er zuiver water is op Tenebra, zoveel verschil kon maken. Hij vroeg hoe Snel dit rechtvaardigde, maar kon er niet achterkomen.

Evenmin kwam hij erachter, al raadde hij ernaar, welk plan hier voor de ogen van de robot ten uitvoer werd gebracht. Groepen jagers — te oordelen naar de bewapening — werden in groten getale uitgestuurd, elk vergezeld door een leerling van Fagin met zijn bijl. Het vlot voer heen en weer naar de bathyscaaf, en Snel onderzocht met een paar anderen nauwkeurig zijn oppervlak. Easy scheen onderwijl met ze te praten, maar Raeker en zijn mannen verstonden niet wat er gezegd werd. De inboorlingen stelden veel belang in het warme gedeelte bovenop het vaartuig waar de koelinstallatie de calorieën uit het woongedeelte buitenboord pompte; ze begonnen de romp te beklimmen met behulp van de talloze beugels, om dit deel beter te bekijken. Omdat het schip een cirkelvormige doorsnede had en het rakelings losdreef, deed dit het hele vaartuig naar het vlot wentelen; de klimmers lieten zich haastig vallen. Een van hen viel in het meer en verloor het bewustzijn voor hij een uitgestoken peddel kon grijpen. Ze moesten hem ruw naar het ondiepere zuur duwen en dit bracht het vlot dichter bij de robot. Raeker hoorde hoe Nick tegen Betsey opmerkte: “Dit spaart een heleboel tijd. Als de leraren daarbinnen het niet erg vinden, kunnen we dat ding hierheen rollen zodat we eraan kunnen werken.”

“Als Snel dat hoort, doet hij het of ze het leuk vinden of niet,” was het antwoord.”We kunnen het eerst beter in het Engels vragen.”

“Zo is het. Laten we daarheen gaan.” Het tweetal duwde het vlot weer de poel in en peddelden terug naar het schip. Al kon hij het gesprek niet horen, nu wist Raeker waar het over ging, en hij wist hoe het afliep — hij zag hoe Easy instemmend knikte. Het duurde een ogenblik voor hij een angstig idee kreeg en hij riep de technische afdeling op.

“Kan het kwaad als de scaaf gaat rollen?” vroeg hij meteen.”De inboorlingen willen hem uit de poel rollen.”

De mannen aan de andere kant wisselden een blik en haalden toen de schouders op.

“Zover we weten niet,” zei een van hen. “Het schip is op vliegen gebouwd, met de mogelijkheid om omgekeerd te vliegen. De kinderen zullen misschien wat rondtollen, en alles wat los ligt zal meegaan, maar de vitale delen zijn veilig.”

“Goddank,” zuchtte Raeker opgelucht en hij draaide zich weer naar zijn scherm. Het vlot was onderweg naar de wal en Nick riep iets naar Snel. Raeker ving maar een paar woorden op, want het ging in de inheemse taal, maar hij begreep wel waar het om ging. Snel ging aan boord zodra het vlot met waden bereikbaar was en het vlot was aan het eind van zijn draagvermogen. Terug bij de scaaf grepen hij en Betsey de beugels aan de romp en ze begonnen voorzichtig te klimmen. Nick bleef op het vlot om af te houden. Raeker verwachtte ongelukken, maar de klimmers bleken verbazend handig in hun samenwerking, want ze bleven juist boven de vloeistof terwijl het schip traag naar hen toe schommelde. Het was een geluk dat de beugels rondom de romp gezet waren. Raeker wist dat ze dat niet waren nagegaan voor ze hun stunt begonnen.

Een kwartslag bracht het hete ‘afvoerdeel’ in aanraking met de poel en het oleum begon woest te borrelen — zoveel als iets kon borrelen onder Tenebra’s dampdruk. Het was woelig genoeg om de aandacht te trekken van de inboorlingen op het schip, maar aan de wal was het niet te zien.