Hal Clement - In twee fasen water

Een paar minuten na de komst van John, Nancy, Oliver, Dorothy en de robot, eiste hij dat ze hem leerden een vuur te maken. Easy’s reactie had een voorsprong van twee seconden, en zij gaf John al toestemming voor Raeker de vraag hoorde. John wist dat het wezen in de bathyscaaf tot het volk van zijn leraar behoorde en hij gehoorzaamde dadelijk. Hij haalde zijn wrijvingswerktuigen tevoorschijn en in twee, drie minuten had hij een vuur aan de gang.

Vervolgens eiste Snel dat ze hem leerden met dat gereedschap om te gaan. Toen Nick, Betsey, Jim en Jane opdaagden met het vlot, was het de hoofdman gelukt een eigen vuur te ontsteken en ze troffen hem aan in een zonnig humeur. Van de mensen op de Vindemiatrix kon je dat niet zeggen. Aminadabarlee was er meer dan ooit van overtuigd dat mensen een onhandelbaar, eigenzinnig stelletje waren. Momenteel had hij redenen te over voor deze opvatting. Ieder mens op het schip was woedend op de Drommiër, hierin voorgegaan door Easy Rich. Een nacht slapen had haar gewone opgewektheid niet teruggebracht. Ze was verontwaardigd over de beledigingen van de vreemdeling de vorige avond, en niet alleen weigerde ze nu Aminadabarlee tekst en uitleg te geven over haar verklaring dat ze binnen een Tenebraanse dag zouden ontsnappen, maar ze wilde het niemand anders zeggen uit vrees dat hij het zou horen. Dat was natuurlijk kinderachtig; maar Easy was tenslotte een kind, met al haar volwassen spreken en manieren. Men vroeg de vader haar te overreden; hij staarde even strak naar haar gezicht in het beeld, maar zei geen woord. Toch moest er iets tussen die twee zijn overgekomen, want al gauw wendde hij zich af en zei: “Wilt u meneer Sakiiro het veerschip gereed laten brengen? Ik begrijp dat het tijd vergt om de extra straalpijpen aan te brengen en af te stellen.” Meteen ging hij de kamer uit, zonder acht te slaan op een regen van vragen, en verdween naar zijn eigen kwartier.

“Wat doen we nu?” Het was bepaald geen retorische vraag. Hij werd gesteld door een geofysicus, een goede vriend van de familie Rich.

“Wat hij zegt, dacht ik zo,” antwoordde een ander. “Rich lijkt er zeker van dat het kind weet waar ze over praat.”

“Hij is wel zeker, dat weet ik. Maar het kind? Hij is haar vader. Zij is de enige familie die hij in tien jaar heeft gehad, en hij heeft haar wonderwel grootgebracht, maar soms overschat hij haar. Ze heeft hem daarnet ervan overtuigd dat alles in orde is. Maar ik — wij weten het niet. Wat doen we dus?”

“We doen wat hij vraagt,” zei de ander met nadruk. “Zelfs als ze ongelijk heeft, kan het geen kwaad het veerschip klaar te houden. Waarom zo’n drukte?”

“Omdat we weten wat er met Easy en haar vader gebeurt als ze ongelijk heeft,” antwoordde de geofysicus. “Als ze op grond van eigen kennis spreekt, goed. Maar als die tienpotige otter haar alleen maar kwaad maakte zodat ze er iets uitflapte om zich te rechtvaardigen —” Hij schudde somber zijn hoofd. “O ja, nu gelooft ze het zelf, en haar vader ook. Als ze worden teleurgesteld — wel, totnogtoe bleven die kinderen daar beneden in leven dankzij de zelfbeheersing van de familie Rich.” Hij kapte de discussie af door een andere microfoon in te schakelen en het verzoek van Rich door te geven aan de technici.

Raeker had al die tijd gegeten en, nu en dan, geslapen in de observatiekamer. Zo langzaamaan wist hij niet hoe lang hij er al was. De robot stond een beetje buitenspel, maar hij kon altijd toekijken. Zijn leerlingen schenen te zijn opgegaan in de stam van Snel, en kregen hun bevelen afwisselend van de hoofdman zelf en van Easy in de bathyscaaf. Niemand vroeg Fagin wat of hoe er gehandeld moest worden, maar desondanks verliep alles haast te snel voor Raeker om het te kunnen volgen. Hij wist dat Easy ruzie had gemaakt met Aminadabarlee, al kende hij de details niet. Hij wist van haar belofte morgen van de grond te zijn, maar hij begreep evenmin als de anderen hoe ze dat wilde doen. Ook hij kreeg zijn deel van het humeur van Aminadabarlee, want de Drommiër had helemaal niet ingebonden na Easy’s uitbarsting. Integendeel, geruime tijd had hij besteed aan een uiteenzetting hoe dom het was van Raeker om zijn leerlingen te scheiden van hun eigen beschaving, en hoeveel meer men had kunnen leren over Tenebra als men al direct contact gemaakt had met Snel. Bepaald onbeleefd had Raeker niet gereageerd, maar zijn antwoorden werden nogal afwezig doordat hij in beslag genomen werd door de gebeurtenissen op de grond, en zo wist hij de otterachtige meer dan ooit te kwetsen. Hij wist het best, maar kon zich niet echt bezorgd maken over het vooruitzicht van een breuk tussen Sol en Dromm.

In het algemeen wist hij wat er op de grond gedaan werd, maar hij begreep niet alles, en niemand nam de moeite om het uit te leggen. Het kwam niet bij Raeker op dat Easy daarom had verzocht, dat ze alles deed om zich ervan te verzekeren dat er geen bruikbare gegevens gingen naar de Vindemiatrix en het wezen dat haar zo had opgewonden. Hij kon alleen kijken, foto’s nemen, de gesprekken die hij opving opnemen, en daaruit een en ander afleiden.

Het vlot ging te water, en Nick en Betsey peddelden met Snel over de poel tot een punt naast een van de patrijspoorten in de scaaf. Via de robot zag Raeker de ontmoeting tussen de Tenebrieten en de inzittenden van het schip, maar hij hoorde niets van het gesprek — Easy bediende zich natuurlijk van de buitenste luidsprekers, en de robot was te ver weg. Het was een lang en levendig gesprek, want beide partijen gebaarden wild — het venster was groot genoeg om zelfs vanuit de robot in de scaaf te kijken. Hij probeerde de gebaren te begrijpen, maar zonder succes. Pas tegen de avond staakten ze hun gesprek; toen ging het vlot weer aan wal en iedereen begon zijn spullen te pakken. Een tiental holbewoners hielpen het vlot dragen en andere hielpen met de kar. Voor de eerste keer schonk Snel weer aandacht aan de robot; hij beval hem mee te gaan, en gebruikte Nick als tolk. Raeker stemde dadelijk in; de reis was kennelijk bedoeld om de zee te ontgaan, want die zou tenminste evenveel het land inkomen als de vorige nacht.

“Waar gaat het schip vannacht naartoe?” vroeg hij, meer om een demonstratie van de kundigheid van de holbewoners uit te lokken dan omdat het hem iets uitmaakte. Hij verwachtte eigenlijk dat Snel niet eens zou antwoorden, maar de hoofdman was in een opperbeste stemming — de hele dag was alles precies verlopen als hij wilde. Toen de groep eenmaal op weg was, ging hij naast de robot lopen en begon een opgewekt gesprek. Nick gaf zijn woorden weer, en hij beschreef gedetailleerd het terrein dat ze naderden en het punt waar hij verwachtte de scaaf te zien aanspoelen. Hij legde de reden voor deze mening uit, en de geofysici luisterden, maakten aantekeningen en bemoederden de recorders die het gesprek opnamen. De eerste uren van die nacht kenden meer vrolijkheid dan de sector rond Altair in jaren ervaren had. Haast de enigen die niet deelden in de vreugde waren Raeker en Aminadabarlee.

Na een kleine twee uur van langzaam reizen liet Snel zijn karavaan halt houden. De nacht was gevallen, en de regen begon dat ook te doen. Hij zette iedereen aan het werk om hout te zoeken en gaf bevel aan Nick om de waakvuren aan te leggen. Nick en zijn collega’s deden het zonder morren, Raeker verdacht ze ervan menselijk genoeg te zijn, om te genieten van de kans eens met hun kennis te pronken. Bij elk vuur oefenden de holbewoners zich met de vuurbogen en een van de stapels begon al te gloeien.

Zestien jaar lang was het ontsteken van de waakvuren voor de Vindemiatrix het sein geweest voor een achtenveertigurige ontspanning, want op Tenebra gebeurde ’s nachts niets dan regen. Nu was het anders: discussies, soms grenzend aan ruzies, laaiden op. De technici waren druk bezig de buitenkant van het veerschip te versieren met de hydroferron pijpen en hun besturing. De diplomaten zouden niet met elkaar gesproken hebben als ze hun persoonlijke neigingen hadden gevolgd, maar hun beroepstrots hield ze uiterlijk beleefd. Degenen echter die hen kenden hoorden hun gepraat onbehaaglijk aan en dachten aan vastgelopen regelstaven in een kernreaktor.