Frank Herbert - Dzieci Diuny

— Zważanie na szczegóły — powiedziała księżna. Odwróciła się i zesztywniała, widząc, że Tyekanik wyciągnął nóż. Wyciągnął go jednak ku niej rękojeścią do przodu.

— Być może zechcesz użyć mojego noża, by zwrócić uwagę na kolejny szczegół — powiedział.

— Włóż go z powrotem i nie zachowuj się jak idiota! — wybuchnęła. — Czasami, Tyekanik, prowokujesz mnie, żebym…

— To był dobry człowiek, księżno. Jeden z moich najlepszych.

— Jeden z moich najlepszych! — poprawiła.

Wykonał głęboki, drżący wdech, wsadził nóż do pochwy.

— A co z pilotem?

— Ulegnie wypadkowi — powiedziała. — Doradzisz mu najwyższą ostrożność, gdy z powrotem przywiezie nam tygrysy. I, oczywiście, gdy dostarczy zwierzątka ludziom Dżawida, którzy zajmą się ich dalszym transportem… — Spojrzała na nóż.

— To rozkaz, księżno?

— Tak.

— Czy powinienem wtedy nadziać się na nóż, czy ty, moja pani, zadbasz o ten, hmm, szczegół?

Wensicja przemówiła z fałszywym spokojem:

— Tyekanik, gdybym nie była zupełnie pewna, że nadziałbyś się na nóż na mój rozkaz, nie stałbyś tu obok mnie… uzbrojony.

Przełknął, spojrzał na ekran. Tygrysy pożywiały się raz jeszcze.

Nie chciała patrzeć na tę scenę, wciąż obserwując Tyekanika. Wreszcie odezwała się:

— Powiesz handlarzom, żeby nie przyprowadzali nam więcej dzieci według podanego rysopisu.

— Jak rozkażesz, księżno.

— Nie mów do mnie takim tonem, Tyekanik.

— Tak, księżno.

Jej usta ściągnęły się w linię prostą. Potem rzekła:

— Czy mamy w zapasie jeszcze jakieś kostiumy?

— Sześć kompletów szat wraz z filtrfrakami i butami przeciwpiaskowymi, wszystkie z wyszytymi insygniami Atrydów.

— Tkaniny tak bogate jak ta…? — Skinęła w stronę ekranu.

— Godne królewskiego rodu, księżno.

— Zważanie na szczegóły — powiedziała. — Stroje zostaną przesłane na Arrakis jako dar dla naszych królewskich kuzynów. Podarunek od mojego syna, rozumiesz, Tyekanik?

— W zupełności, księżno.

— Niech napisze odpowiednią notę. Powinna mówić, że przesyła te skromne szaty jako dowód oddania dla rodu Atrydów, czy coś w tym stylu.

— A okazja?

— Musi się znaleźć jakieś święto czy urodziny, Tyekanik. Pozostawiam to tobie. Ufam ci, mój przyjacielu. Popatrzył na nią uważnie w milczeniu. Jej twarz spochmurniała.

— Musisz o tym wiedzieć. Komu więcej mogłabym ufać od czasu śmierci mego męża?

Wzruszył ramionami, myśląc, jak bardzo upodabniała się do pająka. Nawiązywanie z nią bliższych stosunków nie przyniosłoby pożytku. Podejrzewał, że to właśnie zrobił levenbrech.

— I, Tyekanik — powiedziała — jest jeszcze jeden szczegół.

— Tak, księżno?

— Mój syn został wyszkolony do władania. Nadejdzie czas, gdy sam będzie musiał chwycić w dłonie miecz. Będziesz wiedział, kiedy owa chwila nadejdzie. Chcę być o tym poinformowana natychmiast. — Odchyliła się, spoglądając poufale w jego twarz. — Nie akceptujesz mnie, wiem o tym. To nie ma dla mnie znaczenia tak długo, jak długo będziesz pamiętał lekcję z tym levenbrechem.

— Był nie tylko bardzo dobry jak poskramiacz, ale i łatwo było się go pozbyć. Tak, księżno.

— Nie o to mi chodzi!

— Czyżby? W takim razie… nie rozumiem.

— Armia — powiedziała — składa się z niezbędnych, ale w pełni wymienialnych elementów. To jest lekcja levenbrecha.

— Wymienialne elementy — powiedział. — Włączając w to najwyższe dowództwo?

— Bez najwyższego dowództwa armia rzadko ma rację bytu, Tyekanik. Właśnie dlatego natychmiast przyjmiesz religię Mahdiego i jednocześnie rozpoczniesz starania, by nawrócić mego syna.

— Natychmiast, księżno. Spodziewam się, że nie życzysz sobie, bym zaniedbał jego nauczanie w sztuce wojennej na rzecz, hmm… religii?

Podniosła się z fotela, obeszła go dookoła, przystanęła przy drzwiach i powiedziała bez oglądania się:

— Któregoś dnia nadwyrężysz moją cierpliwość o jeden raz za wiele, Tyekanik.

Z tymi słowami wyszła.

— Muszę ci coś powiedzieć — rzekła lady Jessika — mimo, iż wiem, że to, co powiem, ożywi wiele wspomnień z naszej wspólnej przeszłości i narazi cię na niebezpieczeństwo.

Przerwała, by zobaczyć jak Ghanima przyjmuje jej słowa.

Siedziały same, tylko we dwójkę, na małych poduszkach w komnacie, w siczy Tabr. Manewry, które doprowadziły do tego spotkania, były nader zawiłe i Jessika nie miała wcale pewności, czy tylko ona sama była tą manewrującą. Ghanima wydawała się przewidywać i wspomagać jej każdy krok.

Było już prawie dwie godziny po wschodzie słońca i minęło podniecenie z okazji powitań. Jessika zmusiła organizm do zwolnienia pulsu i skoncentrowała uwagę na pokoju o ścianach ze skał, z ciemnymi obiciami i żółtymi poduszkami na posadzce. Spostrzegła, że aby sprostać nagromadzonemu napięciu, po raz pierwszy od lat przypomina sobie Litanię Przeciw Strachowi z rytuału Bene Gesserit:

„Nie wolno się bać. Strach zabija duszę. Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie. Stawię mu czoło. Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie. A kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę. Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. Jestem tylko ja”.

W milczeniu powtórzyła to raz jeszcze i zaczerpnęła głęboki, uspokajający wdech.

— Czasami to nawet pomaga — powiedziała Ghanima — To znaczy Litania.

Jessika zamknęła oczy, by ukryć wstrząs wywołany przez tę uwagę. Od bardzo dawna nikt nie potrafił odczytać jej intymnych myśli. Doznanie było niepokojące, zwłaszcza, że jego przyczynę stanowił intelekt ukrywający się pod maską dziecka.

Stawiwszy czoła strachowi, Jessika otworzyła oczy i pojęła, co stało się przyczyną jej wzburzenia: „Boję się własnej wnuczki”. Żadne z bliźniąt nie zdradzało stygmatów Paskudztwa, którymi puszyła się Alia, choć Leto ukrywał jakiś przerażający sekret. Właśnie dlatego został zręcznie wykluczony z tego spotkania.

Działając pod wpływem impulsu, Jessika odrzuciła od siebie zakorzenione emocjonalne maski, bariery w komunikacji, wiedząc, jak niewielki byłby z nich pożytek. Ani razu od czasu śmierci księcia nie opuściła tych barier i zniesienie ich sprawiło jej zarówno ból, jak i ulgę. Pozostały fakty, których żadna klątwa, modlitwa ani litanie nie mogły zetrzeć z rzeczywistości. Unikanie ich nie pomagało się od nich oderwać. Elementy wizji Paula zmieniły świat i dobrały się teraz do jego dzieci. Leto i Alia byli jak magnes w próżni: gromadziły się wokół nich zło i wszystkie nadużycia władzy.