Kim Robinson - Zielony Mars

— W każdym razie przez nią znajdujemy się obecnie w dużo większym niebezpieczeństwie, niż dotąd. Musimy być bardzo ostrożni.

Budowa Gamety powoli dobiegała końca, ale Nirgal jakoś nie czuł się w niej dobrze, niezależnie od tego, jak bardzo próbował się skupiać na codziennej pracy. Najwidoczniej nie tu było jego miejsce.

Któryś z podróżników przywiózł wiadomość, że wkrótce do osady przyjedzie Kojot. Kiedy Nirgal myślał o nim, czuł, jak przyspiesza jego tętno: tak, wrócić znowu pod gwiazdy, znowu jechać nocami kamiennym pojazdem ojca, przemieszczając się od osady do osady…

Jackie patrzyła na niego z uwagą, kiedy jej o tym opowiadał. Pewnego popołudnia, po skończonej pracy, poprowadziła go na nowe wysokie wydmy, a gdy się zatrzymali, niespodziewanie go pocałowała. Chwilę trwało, zanim chłopiec odzyskał rezon, a wtedy oddał jej pocałunek. Przez jakiś czas całowali się namiętnie, przytulali do siebie, ciepłą parą oddechów chuchając sobie w twarze. Potem klęknęli w rowie między dwiema wysokimi wydmami, pod bladą, rzadką mgłą, a następnie ułożyli się razem w kokonie zrobionym z własnych kurtek. Przez jakiś czas całowali się i dotykali, po czym zaczęli sobie nawzajem zdejmować spodnie; wydychając parę, tworzyli małą otoczkę własnego ciepła. Mróz na piasku pod ich kurtkami trzeszczał, a cały akt odbył się bez jednego słowa, scalając ich ciała w jeden wielki obwód elektryczny, na przekór Hiroko i na przekór całemu światu. Więc to się właśnie wtedy czuje, pomyślał Nirgal. Pod pasemkami czarnych włosów Jackie niczym klejnoty połyskiwały ziarenka piasku, jak gdyby na ułamek sekundy zakwitały w nich lodowe wzory, kwiaty mrozu. Cały świat połyskiwał dziwnym blaskiem.

Gdy było już po wszystkim, podpełzli w górę, aby spojrzeć ponad wydmą, czy nikogo nie ma w pobliżu, a później wrócili do swego małego gniazdka i — ponieważ było im zimno — nałożyli ubrania. Potem przytulili się mocno do siebie i znowu się całowali: zmysłowo i bez pośpiechu. W pewnej chwili Jackie przyłożyła palce do jego piersi i powiedziała:

— Teraz należymy do siebie.

Nirgal był tak oszołomiony szczęściem, że tylko skinął głową i zatracił się w namiętnym pocałunku; jego twarz zatonęła w długich, czarnych włosach Jackie.

— Teraz należysz do mnie — dodała.

Miał szczerą nadzieję, że to prawda. Odkąd tylko pamiętał, pragnął tego z całego serca.

Jednakże jeszcze tego samego wieczoru w łaźni Jackie przeszła przez cały basen, chwyciła Harmakhisa i uściskała go. Ich ciała były bardzo blisko siebie. Potem odsunęła się i popatrzyła obojętnie na Nirgala. Jej ciemne oczy wyglądały jak przepastne dziury, wydrążone w twarzy. Nirgal zastygł na mieliźnie, sparaliżowany tym widokiem i poczuł, że jego ciało sztywnieje, jak gdyby przygotowując się na przyjęcie ciosu. Jądra ciągle miał obolałe po stosunku, a Jackie stała tuląc się do Harmakhisa, czego nie robiła od miesięcy, i wpatrywała się w Nirgala wzrokiem bazyliszka.

I wtedy na moment owładnęło nim bardzo dziwne uczucie — zrozumiał, że jest to chwila, którą będzie pamiętał do końca życia, moment decydujący: właśnie ten w nasyconej parą, przyjemnej kąpieli tuż pod okiem posągowej Mai o spojrzeniu rybołowa, której Jackie nienawidziła szczerą, namiętną nienawiścią. Maja patrzyła teraz bacznie na nich troje, jakby coś podejrzewając. Więc taka jest Jackie, pomyślał chłopiec. Ona i Nirgal mogliby do siebie należeć i on zapewne rzeczywiście do niej należał, chociaż samo pojęcie przynależności wcale mu nie odpowiadało. Kiedy uświadomił sobie prawdziwe oblicze Jackie, szok pozbawił go nagle oddechu; czuł się tak, jakby w jednej chwili coś się w nim załamało i przestał pojmować wiele rzeczy, które dotąd wydawały mu się całkiem jasne. Jeszcze raz popatrzył na swą dziewczynę. Był oszołomiony, zraniony i czuł coraz większy gniew — ona coraz mocniej ściskała Harmakhisa — i wreszcie zrozumiał. Najwyraźniej „anektowała” sobie ich obu. Tak, to miało sens, więcej: to było pewne. A Reull, Steve i Frantz byli jej równie oddani — może seks był dla niej po prostu dodatkiem, kolejnym środkiem, za pomocą którego rządziła swym małym „gangiem”. A może nie… Może kolekcjonowała ich wszystkich. I najwyraźniej, skoro Nirgal był im w pewien sposób obcy, lepiej czuła się z Harmakhisem. Został więc wygnany nie tylko z własnego domu, ale także z serca ukochanej dziewczyny, o ile Jackie w ogóle miała serce!

Nie wiedział, na ile trafne są jego przeczucia i nie miał pojęcia, jak to sprawdzić. Nie był zresztą pewien, czy w ogóle chce poznać prawdę. Bez słowa wyszedł więc z wanny i wrócił do męskiej szatni. Idąc, czuł, jak wzrok Jackie wwierca mu się w plecy. Podobnie zresztą jak spojrzenie Mai.

W męskiej szatni w jednym z luster pochwycił spojrzenie dziwnej, obcej twarzy. Zatrzymał się na krótko i rozpoznał tę twarz, wykrzywioną bólem.

Długo wpatrywał się we własne odbicie. I nagle przyszło mu do głowy, że on sam nie stanowi centrum wszechświata ani jego jedynej świadomości, że jest taką samą osobą, jak reszta, że inni postrzegają go z zewnątrz w taki sam sposób, w jaki on widzi ich. Spojrzał więc na siebie z zewnątrz i zobaczył, że ten dziwny „Nirgal w lustrze” to przyciągający oko, czarnowłosy, brązowooki chłopiec, silny i wzbudzający szacunek, prawie bliźniak Jackie z tymi gęstymi, czarnymi brwiami i z tym… władczym i gniewnym — jak jej — spojrzeniem. Mimowolnie i jakby wbrew samemu sobie poczuł moc, płonącą w opuszkach palców, przypomniał sobie wzrok, z jakim patrzą na niego ludzie i zrozumiał, że dla Jackie on, Nirgal, może stanowić tego samego rodzaju niebezpieczną siłę, którą ona uosabiała dla niego. To wyjaśniałoby jej kontakt z Harmakhisem — mogła to być próba utrzymania Nirgala na dystans, próba zachowania równowagi, próba okazania własnej siły. Jackie chciała mu zapewne pokazać, że pasują do siebie, że są godnymi siebie przeciwnikami. I nagle napięcie opuściło ciało Nirgala i chłopiec zadrżał, a potem szeroko się uśmiechnął. Tak, tak… Oni dwoje naprawdę do siebie należeli. Tyle że on był nadal sobą.

Tak więc, kiedy przyjechał Kojot i spytał Nirgala, czy chce mu towarzyszyć w następnej wyprawie, chłopiec zgodził się natychmiast, szczerze ucieszony tą propozycją. Jackie, usłyszawszy tę nowinę, wpadła w gniew. Jej reakcja sprawiła chłopcu ból, choć — z drugiej strony — cieszyła go własna inność i możliwość ucieczki przed tą dziewczyną czy też przynajmniej odsunięcia jej na pewną, bezpieczną odległość. Czuł się bardzo zmęczony i potrzebował odpoczynku.

Kilka dni później, pewnego wieczoru, Nirgal, Kojot, Peter i Michel, pozostawiając za sobą ogromne cielsko polarnej czapy, wjechali w krainę o nierównym terenie, czarno połyskującą pod osłoną gwiazd.

Chłopiec spoglądał za siebie na lśniące, białe urwisko, pełen sprzecznych uczuć. Głównie jednak czuł ulgę. Wydawało mu się, że jego współmieszkańcy, żyjąc w kopule pod południowym biegunem „zagrzebywali się” coraz głębiej pod lód, podczas gdy czerwony świat wirował w kosmosie, w szaleńczym tańcu wśród gwiazd. I nagle Nirgal uświadomił sobie, że nigdy już nie zechce mieszkać pod kopułą, że nigdy już do niej nie wróci, chyba tylko na krótkie wizyty. Nie była to dlań kwestia wyboru, ale po prostu całkiem jasne przekonanie, iż tak się nieuchronnie musi stać, zgodnie z przeznaczeniem. Przeczucie to było tak konkretne, jak drobiny czerwonej skały trzymane w ręku. Wiedział, że od tej chwili będzie bezdomny, tak długo, aż któregoś dnia cała planeta stanie się jego domem, aż każdy krater i kanion będą mu znane, aż będzie doskonale znał każdą roślinę, każdą skałę i każdą osobę — wszystko, zarówno w świecie zielonym, jak i w tym białym. Ale to, pomyślał (przypominając sobie burzę widzianą z krawędzi Promethei Rupes), jest zadanie niewykonalne, ponieważ zajęłoby mu wiele ludzkich żywotów. Tak czy owak, musiał się zacząć uczyć.