Walter Williams: Aristoi

— Ale uderzył. — Pocałował ją. — Czy znowu ma uderzyć?

Drżała z emocji.

— Tak, Aristosie. Oczywiście.

Narzucone dźwiękiem altówek i elektrycznej gitary presto nastąpiło po andante, a wreszcie finale.

Gabriel przechadzał się wśród gości. Pozdrowił Nieskazitelną Drogę i Księcia Stanisława. Udało mu się uniknąć spotkania z Ikoną Cnót. Melodia fletu przydawała barwy wszystkim rozmowom.

GABRIEL: Reno, proszę o statystykę Gregory’ego Bonhama.

RENO: Bonham, formalny małżonek Zhenling Ariste przez trzynaście ostatnich lat. Nie zdał egzaminów w ostatniej rundzie, plasując się na trzydziestym pierwszym miejscu wśród tych, którzy nie zdali.

Usłyszał, że ktoś wymawia jego imię, odwrócił się i zobaczył Zhenling. W opuszkach palców poczuł przyjemne mrowienie.

— Witaj, zdobywczyni Mount Mallory — powiedział.

Zhenling, szczupła, wysoka, kobieta o sprężystych ruchach, tatarskich kościach policzkowych i skośnych ciemnych oczach, miała silne, doskonałe ciało, o muskulaturze dzikiego kota. Nosiła wiśniowe spodnie, wysokie buty, błękitną marynarkę ze złoceniami. Na ramiona zarzuciła ciemniejszą niebieską huzarską kamizelkę obramowaną gronostajami, również ze złotym brokatem. Futrzaną czapkę, ozdobioną srebrnym pyłem i perłami, przekrzywiła na jedno ucho. Ciemne włosy kobiety, poprzetykane drogimi kamieniami, opadały po jednej stronie twarzy, sprawiając wrażenie miłej asymetrii.

RENO: To jego druga porażka. Przebywa w aneksie rezydencyjnym Laboratoriów nanotechnologicznych Fioletowy Jadeit na niskiej orbicie wokół Tienjin…

GABRIEL: A Zhenling rezyduje obecnie w…?

RENO: Pierwotna rezydencja w Jadeitowym Ogrodzie, Wyspa Pierścienna, Tienjin.

WIOSENNA ŚLIWA: ‹zachwyt nad kontrastem między drogocennymi kamieniami a błyszczącymi włosami›

CYRUS:

WIOSENNA ŚLIWA: ‹rozbawienie›

AUGENBLICK: Jesteśmy zainteresowani?

DESZCZ PO SUSZY: Jesteśmy zainteresowani.

AUGENBLICK: Trudno odczytać skiagenosy. To chwilę potrwa.

GABRIEL: Informujcie mnie na bieżąco.

Od niedawna znajdowała się wśród Aristoi, przyjęta w ich szeregi dwanaście lat temu. Z astrograficznego punktu widzenia była sąsiadką Gabriela, gdyż jej domena rozszerzała się z rejonów bliskich jego domenie.

— Dziękuję — odrzekła. — Mam już w planach następny szczyt tym razem Mount Trasker.

Jej imię przetłumaczone dosłownie na język demotyczny brzmiało: „Prawdziwy Dźwięk”. W przenośni jednak znaczyło „Prawdziwy Jadeit”, od czystego dźwięku, jaki wydaje uderzony jadeit.

— Wyglądasz przebojowo — powiedział Gabriel.

— A ty wyglądasz na bardzo zadowolonego.

— Doprawdy? Nie mam pojęcia dlaczego.

— Może przyszłe ojcostwo?

Gabriel pozwolił sobie na to, by jego skiagénos przybrał zdziwiony wyraz twarzy.

— Nie zdawałem sobie sprawy, że ktokolwiek o tym wie.

— Nietrudno się było dowiedzieć. Twój rozkład zajęć z poprzedniego tygodnia zawierał między innymi i to.

— Czy mam to traktować jako pochlebstwo, że zadawałaś sobie trud i prześledziłaś mój rozkład zajęć z poprzedniego tygodnia?

— Z całego roku. Przestudiowałam również wiele innych, dotyczących ciebie faktów.

Gabriel uniósł swe widmowe brwi.

— Po co, jeśli można zapytać?

— Można zapytać.

Ponad nimi przepłynęła modliszkowata Dorothy i Gabriel zamilkł (jego reno szukało w zbiorach czegoś odpowiedniego). Słychać było tylko dźwięki fletu. Gabriel odezwał się dopiero, gdy Dorothy oddaliła się na tyle, że nie mogła już podsłuchiwać.

— Wypytywanie — rzekł — to nie jest styl rozmowy między szlachtą.

— Wydaje mi się, że Johnson powiedział również, iż językiem miłośników literatury są klasyczne cytaty.

— Czy ja jestem miłośnikiem literatury? Nigdy tak o sobie nie myślałem.

— Literatura, stara się przekazać siłę; ‹ To De Quincey, według Wordswortha,powiedziało reno Gabriela› wszystko, co nią nie jest, przekazuje wiedzę.

— Zdaje się, że nasze reno mają niezły zasób dziewiętnastowiecznych cytatów — stwierdził Gabriel. — Proszę, oto moje ramię. Porozmawiajmy.

— Jak sobie życzysz. Ale będziemy wyglądać jak para lokai na Kongresie Wiedeńskim.

— Nie lokai, co najmniej kamerdynerów królewskich. A może nawet arcyksiążąt. Wałęsało się ich tam mnóstwo.

Jej ramię, jakkolwiek nie istniejące w rzeczywistości, było dość ciepłe: Augenblick i Deszcz po Suszy wygłosili pełne nadziei komentarze.

— Powiedziano mi, że ty i Astoreth macie zamiar wywrócić nasz miły galaktyczny porządek.

— Astoreth wcale nie ma takich zamiarów.

— Aż się narzuca następne pytanie, ale chyba przed chwilą potępiłem ten rodzaj rozmowy.

— Astoreth chce wywołać zamieszanie, by znaleźć się w centrum uwagi. A ja…? — Spojrzała na niego i Gabriel zachwycił się programem, który wykreował taką głębię spojrzenia. — Chcę przedstawić pomysły — powiedziała. — Nie jestem jeszcze pewna, co to będzie.

— Na swój sposób postępowałaś zgodnie z jej programem. Rozniecałaś ducha przygody, organizując na przykład swe własne wyprawy i tak dalej.

— Po prostu lubię się wspinać i niebezpiecznie manewrować łodzią podwodną. To wcale nie znaczy, że realizuję czyjś program.

— Ale według ciebie problem wymaga zdecydowanych kroków.

— Przede wszystkim trzeba go dostrzec.

— Jeśli zebrałaś dane…

— Iluż danych potrzebujemy? — Okazywała niecierpliwość. — Tym razem do egzaminów przystąpiło tysiąc Theráponów. A ilu z nich zdało? Dziewięcioro. Ilu Aristoi zmarło lub ogłosiło odejście na emeryturę w okresie między tą a poprzednią sesją egzaminacyjną? Sześcioro.

— Wiesz, że ta kwestia omawiana jest od dziesięcioleci.

— Ponieważ większość z nas ogranicza liczbę ludności w swych własnych dominiach. Demos, jeśli chcą mieć dzieci, muszą zasiedlać nowe domeny. A ponieważ tym razem przybędą tylko trzy domeny, ludzkość powiększy się w zasadzie tylko o trzech Aristoi.

— Demos mogą mieć również dzieci, przenosząc się do słabo zaludnionych domen.

— Wiesz dobrze, że istnieją powody, dla których te domeny są słabo zaludnione.

— Wiem doskonale. Uważałem po prostu, że należy wymienić wszystkie możliwości.

— W porządku. Zatem możliwe jest albo ustawienie się w kolejce emigrantów na nową planetę, księżyc lub habitat, co czasami trwa dekady a nawet stulecia, albo poddanie się rygorystycznym programom społecznym w słabo zaludnionych — nie bez powodów — domenach.

— Ciekawe, skąd Pan Aristos wziął ten utwór na flet. Jest nadzwyczajny. (Reno ustawione na szerokie poszukiwania, ‹priorytet 3›, partytury).

Zhenling pozwoliła sobie na wyrażenie irytacji. Gabriel nachylił się ku niej.

— Wybacz. Jeden wątek myśli splótł się z drugim. Słuchałem.

— Mnie czy muzyki?

— Jestem w stanie śledzić i to, i to.

— Miałam nadzieję, że cię zwerbuję.

— Dlatego więc prześledziłaś mój harmonogram z ostatniego roku. — Westchnął. — Rozczarowałem się. Miałem nadzieję, że motywy były bardziej osobiste.

Gabriel (oraz Augenblick) zauważył, że Zhenling nie wydawała się (lub nie pozwoliła sobie na to, by się taką wydawać) poirytowana tą uwagą. A mogłaby być.