Walter Williams - Praxis

— Prawdopodobnie lepsza od Maranie Town.

Ktoś zaprogramował muzykę taneczną i Kulas podszedł do Gredel, by z nią zatańczyć. Parę lat temu nie mógł nawet porządnie chodzić, ale teraz był dobrym tancerzem. Gredel lubiła z nim tańczyć, poddawać się jego zmiennym nastrojom w szybkich utworach, klejąc się do niego, gdy rytm zwalniał.

Caro zatańczyła z kilkoma chłopcami, ale Gredel zauważyła, że Caro nie umie w ogóle tańczyć, tylko podryguje, prowadzona przez partnera.

Po chwili Kulas odszedł, by pogadać z jednym ze swoich chłopaków, Ibrahimem, który jakoby znał w Maranie jakąś osobę mogącą pomóc w rozprowadzeniu kradzionego wina. Gredel znów usiadła na kanapie obok Caro.

— Masz inny nos — stwierdziła Caro.

— Wiem.

— Ale jesteś ode mnie ładniejsza.

Gredel myślała zupełnie coś innego. Zawsze jej mówiono, że jest piękna, i musiała przyjąć, że ludzie rzeczywiście tak sądzą, ale gdy spoglądała w lustro, widziała mnóstwo niedoskonałości.

Z sąsiedniego pokoju dobiegł krzyk jakiejś dziewczyny i odgłos tłuczonego szkła. Nagle nastrój Caro zupełnie się zmienił — wściekle spojrzała w tamtą stronę, jakby wszystkich tu nienawidziła.

— Czas zmienić muzykę — oznajmiła. Z kieszeni wyciągnęła iniektor medyczny. Spojrzała na displej, zaprogramowała parametr i przystawiła sobie iniektor do szyi, nad tętnicą. W Gredel zapaliły się błyski niepokoju.

— Co to takiego? — spytała.

— A co cię to obchodzi? — warknęła Caro. Z jej oczu biły zielone ogniki.

Nacisnęła spust i w jednej chwili cała jej furia zniknęła, a na ustach pojawił się błogi uśmiech.

— Już lepiej — stwierdziła. — Panda ma naprawdę dobry towar.

— Opowiedz mi coś o Zanshaa — poprosiła Gredel. Caro pokręciła głową.

— Nie. Mam stamtąd same złe wspomnienia.

— Więc o Esley.

— Dobrze. Wszystko, co pamiętam.

Opowiedziała o czarnych granitowych szczytach i tumanach białego śniegu, które z gór stale zwiewał wiatr; i o włochatym Yormaku, który żył w górach, hodując równie włochate bydło; i o lodowcach sunących powoli, nie wiadomo jak długo, w dół górskich dolin; i o wysokich łąkach porośniętych wonnymi storczykami; i o rześkich jeziorach przejrzystych aż po dno.

— Oczywiście byłam tylko w tym górskim uzdrowisku przez parę tygodni — wyjaśniła Caro. — Pozostałej części planety nie znam, możliwe, że to rozżarzona pustynia.

Znów przyszedł Kulas, by potańczyć z Gredel, i gdy Gredel wróciła na kanapę, zastała Caro nieprzytomną z iniektorem w dłoni. Dziewczyna jednak normalnie oddychała, uśpiona, z uśmiechem na wargach. Po chwili przyszedł Panda i chciał ją obmacywać, ale Gredel trzepnęła go po rękach.

— O co ci chodzi? — spytał.

— Nie zaczepiaj mojej siostry, gdy jest nieprzytomna — ostrzegła Gredel. Zaśmiał się niezbyt przyjemnie, ale dał spokój.

Impreza dobiegła końca. Caro ciągle leżała nieprzytomna. Gredel poprosiła, by Kulas pomógł jej zanieść Caro do samochodu i odwieźć ją do mieszkania w Maranie Town.

— A jeśli się nie obudzi, by nam podać dokładny adres? — narzekał Kulas.

— Ten środek wcześniej czy później przestanie działać.

— To może potrwać tydzień.

Pojechał jednak w stronę Maranie Town. Gredel na tylnym siedzeniu usiłowała ocucić Caro. Dziewczyna obudziła się na chwilę i wymamrotała, że mieszka w Apartamentach Volta. Kulas gubił drogę, zaczął krążyć po dzielnicy Tormineli — stworzeń nocnych, które miały właśnie okres swojej największej aktywności. Kulas się złościł, gdy gapili się na niego wielkimi oczami.

Gdy dotarli do apartamentów, Kulas był wściekły. Otworzył drzwi samochodu i dosłownie wywlókł Caro z auta na chodnik. Gredel wydostała się z samochodu, założyła sobie na ramiona rękę Caro, by pomóc jej wstać.

Z budynku wyszedł portier.

— Czy coś się stało lady Suli? — spytał.

Kulas spojrzał na niego zdziwiony. Portier patrzył to na Gredel, to na Caro, zaskoczony ich podobieństwem, ale Gredel cały czas obserwowała tylko Caro.

Lady Sula? — pomyślała.

Zatem moja bliźniaczka należy do parów.

Ach. Aha.

Zimny dotyk iniektora medycznego.

Przystawić do szyi.

Potem syk…

Kadet Sula rzucała się, wygrzebując się z koszmarnych wspomnień, jednak ich mroźne szpony wycofywały się z jej umysłu bardzo powoli. Na panelu błyskało światełko przy akompaniamencie cichego dźwięku.

Nadchodzący przekaz. Dobrze.

— Displej — rozkazała Sula.

To był porucznik Martinez, mężczyzna z mocno zarysowaną, wysuniętą szczęką.

— Kadet Sula, zastanawiałem się, czy nie czujesz się samotna. Zdziwienie wpakowało jej do gardła dziki śmiech. Samotna?

Jak mógł coś takiego pomyśleć?

— Przesyłam ci trochę rozrywki — powiedział Martinez. — Ze swoich osobistych zbiorów. Nie wiem, co lubisz, więc przesyłam rozmaite rzeczy. Jeśli mi powiesz, co ci odpowiada, spróbuję to wysłać.

Uśmiechnął się.

— Dobrej zabawy. — Po chwili dodał z wahaniem: — Dziennikarze ciągle mnie nagabują, chcą zrobić z tobą wywiad o akcji ratunkowej Blitshartsa. Lord dowódca dał pozwolenie, więc decyzja należy do ciebie. Stałaś się tu sławna.

Jego twarz znów pojaśniała.

— Proszę powiedzieć, czy czegoś pani nie potrzeba. Postaram się to załatwić. Oczywiście poza ciepłą kąpielą.

Transmisja się zakończyła. Sula spojrzała na displej komunikacyjny: światełko ciągle migało, czyli bufor ładował się skompresowanymi plikami audiowizualnymi.

Rozrywka?

Wszystko będzie lepsze niż leżenie tu w towarzystwie wspomnień.

Obejrzała Spata w slapstikowej komedii „Ekstrawertyk” — był precyzyjny, a prosta fizyczność jego ruchów sprawiła jej radość. Obejrzała Loralee Pang i Lai-ownową Far-fraq w melodramatach „Doktor An-ku prowadzi dochodzenie” i „Doktor An-ku i tajemnicza czaszka”. Obejrzała Aimee Marchant w wyrafinowanej komedii „Manewry floty”, w której przedstawiono całkowicie nierealistyczny obraz życia na okręcie; „Zwariowane wakacje”, klasyczny obraz z Kulą Armatnią Li, Sula uznała za przereklamowany. Nie zdecydowała się na „Słuszność” i „Życie zła” — ponure analizy rozpaczy i przemocy nie były tym, czego obecnie potrzebowała, choć w takich dziełach cenzorzy nakazali umieścić szczęśliwe zakończenie.

— Prześlij mi więcej Spate’a — poprosiła Martineza w prywatnym komunikacie. — A dziennikarze niech sobie idą w diabły.

Martinez okazał się znawcą nieskomplikowanych komedii. Poza głównymi rzeczami Spate’a przesłał jej obraz „Wysoki i niski” z Diablikami i „Kto jest na płycie” z Mary Cheung.

Gdy oglądała Spate’a w słynnym tańcu grzyba w „Plujce”, poczuła, że fala smutku zaczyna od niej odpływać, poganiana wiatrem śmiechu. Sula śmiała się do rozpuku, w jej brzuchu zagnieździł się skurcz jak pięść, łzy ciekły jej z oczu. Smutek ustąpił, zatamowała go, wepchnęła bezpiecznie za żelazny mur.

Dziękuję ci, Martinez. Dziękuję za uratowanie mnie… od samej siebie, myślała.

Poprzedniego wieczoru w pałacu Ngenich wydano przyjęcie i teraz służba jeszcze zdejmowała dekoracje. Z beczkowego sufitu opuszczono złote kwiaty szaj, każdy większy od człowieka; z kolumn, podpierających długie balkony, odwijano złoto-białe wstęgi. Grupa pokojowców, pod kierownictwem Daimonga w liberii, pucowała podłogę z ciemnoczerwonego marmuru. Ze stojącego przy drzwiach pojemnika na śmieci dochodziły zapachy perfum i zwiędłych kwiatów.