Boris Akunin - Fantastyka

– Chwileczkę. Czegoś tu nie rozumiem. Powiedział pan: „aktywnie propagują”. Ale w jaki sposób? Cóż to, mają u nas swoje przedstawicielstwa, czy jak?

– Nie przedstawicielstwa, tylko przedstawicieli. Migranci potrafią wpływać na zachowanie się ludzi, podporządkowywać ich swojej woli. Szczególnie interesują ich działacze państwowi i społeczni. Nasi wrogowie torują drogę na górę swoim agentom, pomagają im robić kariery, dochodzić do kluczowych stanowisk. Dlatego właśnie w wielkich państwach stworzono ściśle tajne struktury w rodzaju naszego Sanatorium. Ich zadaniem jest kierowanie oporem przeciwko Migrantom: demaskowanie zdrajców i agentów, przeciwdziałanie ich intrygom. Już na początku lat sześćdziesiątych przy KGB stworzono „wydział kosmiczny”. Wówczas pracowało w nim ledwie piętnastu pracowników. Trafiłem tam jako chłopiec, od razu po ukończeniu studiów. Następnie, kiedy rozmiary zagrożenia stały się wyraźniejsze, wydział przekształcono w poważną strukturę o pokojowej nazwie Centrum Działań Profilaktycznych. Sanatorium to nazwa nieoficjalna, od łacińskiego sanatio - to znaczy sanacja, uzdrowienie. Analogiczne instytucje znajdują się w USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Japonii i RFN. Niestety, zimna wojna sprawiła, że współpraca między nami przez długi czas prawie nie istniała. Niektórzy są zdania, że rywalizacja Wschód-Zachód też została spowodowana przez Migrantów. Stara zasada: „Dziel i rządź”.

Robertowi w końcu udało się ściągnąć wzrok Anny.

Co ty o tym wszystkim sądzisz? I jeszcze: co naprawdę myśli ten pułkownik?

Nie wiem. Nie wiem… Ale ten człowiek naprawdę wierzy w to, co mówi. Bądź ostrożny. Kiedy będziesz podejmował decyzję, decyduj nie rozsądkiem, ale duszą.

Darnowski ściągnął brwi.

Jaką decyzję?

Wkrótce się dowiesz.

Jak to duszą?

Sam zrozumiesz.

I znowu się odwróciła.

Pułkownik zaś, nieświadomy tej bezgłośnej wymiany poglądów, ciągnął swój wykład:

– Nasze radzieckie Sanatorium pierwsze stwierdziło, że kontaktu z intruzami nie uzyska się, latając w kosmos prymitywnymi blaszankami. Może go natomiast dać praca agenturalna, czyli to, w czym my, czekiści, jesteśmy tradycyjnie mocni. Przecież największym problemem w tej wojnie jest prawie całkowity brak informacji o przeciwniku. Nie wiemy, kim są Migranci, gdzie znajduje się ich planeta, jak wyglądają. Wnioskując z tego, że pociągają ich warunki naturalne Ziemi, ich fizjologia powinna być zbliżona do ludzkiej. Do tej pory jednak żaden z Migrantów nie dostał się w nasze ręce – ani żywy, ani martwy. Kilka razy znajdowaliśmy mikroskopijne resztki aparatów latających, owych sławetnych UFO, które uległy rozbiciu albo szczęśliwym trafem strącone zostały przez nasze rakiety. Ale nie było z nich wielkiego pożytku; najprawdopodobniej pojazdy mają wmontowany mechanizm samoniszczący. Zdecydowaliśmy zatem, że będziemy dobierać się do tych istot poprzez zwerbowanych przez nich agentów. Po pierwsze ludzie-renegaci coś z pewnością wiedzą o swoich panach z innych planet. A po drugie, prędzej czy później przy pomocy podwójnego agenta złapiemy i kosmicznego gościa.

Robert spojrzał z niepokojem na Annę – czy zrozumiała, dokąd zmierza weteran antymigranckiego ruchu oporu. Ale dziewczyna nadal nie patrzyła na niego; twarz miała jakby nieobecną.

– Działamy jak partyzanci na Białorusi – rzekł z gorzkim uśmiechem pułkownik. – Nie walczymy z Niemcami, tylko z rodakami – „policajami” *. Właśnie „policajami”; tak u nas w Sanatorium nazywamy świadomych zdrajców ludzkości. Czasem te wyrzutki dochodzą do bardzo wysokich stanowisk, mając poparcie swoich protektorów, a oprócz tego – nietuzinkowe zdolności. O, Migranci potrafią dobierać kadry. – Znowu niewesoły uśmiech. – Międzynarodowy termin dla takich ludzi to „zomboidy”, dlatego że należą nie do siebie, ale do tych, którzy ich zombifikowali. Tego materiału nie da się już użyć dla dobra ludzkości.

– Oprócz zomboidów istnieją jednak tak zwani mutanci, albo, jak nazwali ich nasi chłopcy, mutki. To ludzie, którzy z tej lub innej przyczyny znaleźli się w polu widzenia Migrantów, zostali poddani obróbce i odznaczają się różnego rodzaju niezwykłymi zdolnościami. Jeden na przykład potrafi oddychać pod wodą, inny latać, jeszcze inny – możecie się śmiać – być źródłem prądu.

Ale nikt się nie śmiał. Nawet do Dronowa coś w końcu dotarło: z trwogą popatrzył na Roberta.

Aleksander Aleksandrowicz wciąż tym samym konfidencjonalnym tonem ciągnął:

– Co do tego, w jakim celu Migranci to robią, zachodzi różnica poglądów. Możliwe, że eksperymentują, czy nie można ludzi użyć do obsługi, przydzielając im rozmaite użyteczne funkcje: człowiek-ptak, człowiek-ryba, człowiek-generator i tak dalej. Zgodnie z drugą hipotezą mutki to swego rodzaju miny o opóźnionym działaniu. Migranci rozrzucają ich w najróżniejszych miejscach, żeby kiedyś aktywizować w jakichś swoich celach. Kiedy uda się nam natrafić na kogoś takiego, bierzemy go pod uważną obserwację. Mutków śledzą z pewnością także Migranci, a to znaczy, że jest szansa prędzej czy później schwytać kogoś z nich albo choćby „policaja”… – Pułkownik uśmiechnął się rozbrajająco. – Zrobię teraz przerwę, bo widzę po waszych twarzach, że już rozumiecie, ku czemu zmierzam.

– Jesteśmy mutkami? – oburzył się Dronow.

– Tak, jesteście mutantami.

– Szczęście, że nie policajami – zauważył zjadliwie Darnowski.

– Tak, tego mogę wam pogratulować. – Wasiljew popatrzył na niego poważnie. – Żeby zdjąć z was to podejrzenie, potrzebowaliśmy długotrwałych, gruntownych badań. Tak naprawdę należałoby kontynuować je jeszcze przez kilka miesięcy, bo nie wszystkie testy zostały przeprowadzone, ale kierownictwu potrzebni byliście właśnie teraz.

– Dlaczego? – Robert wysunął się do przodu, starając się dostrzec wyraz twarzy Aleksandra Aleksandrowicza.

– O tym wkrótce się pan dowie. Nie ode mnie.

– A co to był ten Biały Słup? – spytał nagle Dronow. – No, ten, w który wjechał autobus?

– Ma pan na myśli incydent z dziesiątego maja osiemdziesiątego roku? – uściślił Wasiljew. – Autobus wjechał w aparat latający Migrantów, który właśnie wylądował nocą na szosie. Analogiczny wypadek zdarzył się w Nevadzie w roku sześćdziesiątym czwartym, ale tam zginęli wszyscy pasażerowie. Statki Migrantów wykonane są z jakiegoś nadzwyczaj trwałego materiału, rakieta „ziemia-powietrze” rozbija się o niego w drobny mak, jeśli tylko przypadkowo nie trafi w dyszę. Wy dwaj, rzecz jasna, też zginęliście, ale byliście mniej zdeformowani niż reszta, więc Migranci zdołali przywrócić was do życia. Nie znaleźliśmy na waszych ciałach śladów interwencji medycznej, ale to dlatego, że nasz sprzęt znajduje się na zbyt niskim poziomie. Na pożegnanie Migranci zrobili prezent każdemu z was. Być może zresztą wasze nadzwyczajne zdolności są po prostu ubocznym efektem operacji; to też jedna z wersji.

Robert bardzo chciał się dowiedzieć, co o tym wszystkim myśli Anna. Zwrócił się do niej i nagle zobaczył, że dziewczyna śpi, zwiesiwszy głowę na ramię.

– Co się z nią stało? – zawołał. – Jest chora?

– Nie, nie. – Aleksander Aleksandrowicz podniósł ręce w uspokajającym geście. – Po prostu usnęła. Fizycznie jest słabsza niż wasza dwójka. I w dodatku znajdowała się w stanie pasywnym o dziesięć dni dłużej. Niech odpocznie. Jest tutaj osobą drugiego planu, wspomagającą.