Robert Silverberg - Twee sterren

‘Ze zijn allebei een beetje stroef. Maar in wezen sympathiek. Aoudad denkt dat ’t wel goed zal gaan.’

‘Heb je al een reis voor ze gepland?’

‘Dat is aan de gang. Luna Tivoli, Titan, de hele interplanetaire toer. Maar we laten ze beginnen in Antarctica. Accomodatie, details — alles is onder controle.’

‘Goed. Een kosmische huwelijksreis. Misschien zelfs een bundeltje vreugde om het verhaal wat op te fleuren. Dat zou iets zijn, als hij vruchtbaar blijkt te zijn! We weten dat zij ’t is, bij God!’

D’Amore zei zorgelijk: ‘Wat dat aangaat, de vrouw van Prolisse ondergaat op dit moment een test.’

‘Dus je hebt haar te pakken gekregen. Prachtig, prachtig! Stribbelde ze tegen?’

‘Er is een goede smoes gebruikt. Ze denkt dat ze wordt onderzocht op vreemde virussen. Tegen de tijd dat ze weer bijkomt hebben we de zaadanalyse en ons antwoord.’

Chalk knikte kort. D’Amore verliet hem en de omvangrijke man pakte de band van Elise’s bezoek aan Burris uit het rek en deed hem in de projector om hem nog eens te zien.

Chalk was ertegen geweest, in het begin, dat ze hem een bezoek bracht, ondanks Aoudad’s aandrang. Maar al na korte tijd was Chalk gaan begrijpen dat er wel voordelen inzaten. Burris had nog geen vrouw gehad sinds zijn terugkeer op aarde. Signora Prolisse had, volgens Aoudad (die het kon weten) een gepeperde honger naar het verwrongen lichaam van de metgezel van haar overleden echtgenoot. Laat ze dan maar bij elkaar, kijken wat Burris doet. Een prijsstier dient niet een hogelijk geadverteerde paring opgedrongen te krijgen zonder enige voorbereidende proefnemingen.

De tape liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Drie verborgen camera’s, slechts enkele moleculen in lensdiameter, hadden alles vastgelegd. Chalk had de gebeurtenis al driemaal afgedraaid, maar er waren steeds weer nieuwe nuances te ontdekken. Het gadeslaan van een nietsvermoedend paar bij de liefdesdaad gaf hem geen bijzondere emotie; hij kreeg zijn genot op meer verfijnde wijze, en de aanblik van het beest met twee ruggen was alleen interessant voor pubers. Maar het was nuttig om iets van Burris’ verrichtingen te weten te komen.

Hij spoelde de tape door tot na de inleidende conversatie. Wat lijkt ze zich te vervelen wanneer hij haar zijn avonturen vertelt! Wat is hij ontsteld als ze hem haar lichaam laat zien! Waarom heeft hij zo’n angst? Hij is geen beginneling met vrouwen. Natuurlijk, dat was zijn oude leven. Misschien is hij bang dat ze zijn nieuwe lichaam afstotend zal vinden en zich op het beslissende moment van hem zou afkeren. Het ogenblik van de waarheid. Chalk overdacht het. De camera’s konden Burris’ gedachten niet openbaren, zelfs niet zijn emotionele toestand, en Chalk had zelf geen stappen ondernomen om zijn gevoelens af te tappen. Dus alles moest met logica worden opgelost.

Burris aarzelde. De dame was vastberaden.

Chalk bestudeerde de naakte tijgerin toen ze haar eis op tafel gooide.

Een ogenblik lang leek het alsof Burris haar zou afwijzen — niet geïnteresseerd in seks, of in elk geval niet geïnteresseerd in Elise. Te nobel om op de vrouw van zijn vriend te liggen? Of nog steeds bang om zichzelf te vertonen aan haar, zelfs terwijl ze daar duidelijk naar snakte? Elise nog steeds vastbesloten. De doktoren die Burris bij zijn terugkeer hadden onderzocht, zeiden dat hij nog steeds in staat was de daad te verrichten — voor zover ze dat konden nagaan — en nu bleek wel dat ze helemaal gelijk hadden gehad.

Elise’s armen en benen zwaaiden door de lucht. Chalk friemelde aan zijn onderkinnen toen de nietige figuurtjes op het scherm het ritueel verrichtten. Ja, Burris kon ook nu nog beminnen. Chalk verloor zijn belangstelling toen de paring naar zijn climax liep. De tape liep af na een laatste shot van uitgeputte gestalten naast elkaar op het doorwoelde bed. Hij kon beminnen, maar baby’s maken? Chalk’s mannen hadden Elise direct nadat ze de kamer van Burris verlaten had onderschept. Een paar uur geleden had de wulpse dame buiten kennis op een dokterstafel gelegen, de zware benen uit elkaar. Maar Chalk voelde dat hij deze keer een teleurstelling te verwerken zou krijgen. Vele dingen lagen binnen zijn macht, maar niet alle.

D’Amore was terug.

‘Het rapport is binnen.’

‘En?’

‘Geen vruchtbaar sperma. Ze kunnen niet goed nagaan wat hij heeft, maar ze zweren dat hij zich niet kan voortplanten. De vreemden moeten ook hieraan iets veranderd hebben.’

‘Jammer,’ zuchtte Chalk. ‘Dat is één benadering die we moeten doorstrepen. De toekomstige mevrouw Burris zal geen kinderen bij hem hebben.’

D’Amore lachte. ‘Ze heeft al baby’s genoeg, vind je niet?’

Voor Burris had het meisje maar weinig sensuele aantrekkingskracht, zo in het voetspoor van Elise Prolisse. Maar hij mocht haar wel. Het was een vriendelijk, pathetisch, fragiel kind. Ze bedoelde het goed. De gepotte cactus roerde hem. Het scheen een te nederig gebaar om iets anders te betekenen dan vriendelijkheid.

En ze werd niet afgestoten door zijn uiterlijk. Bewogen, ja. Een beetje in de war, ja. Maar ze keek hem recht in zijn ogen waarbij ze elke weerzin die er bij haar mocht opkomen, verborg.

Hij zei: ‘Kom je hier uit de omgeving?’

‘Nee. Ik kom uit het oosten. Ga zitten alsjeblieft. Je hoeft voor mij niet te blijven staan.’

‘Dat geeft niets. Ik ben eigenlijk behoorlijk sterk, weet je.’

‘Gaan ze hier iets voor je doen in het ziekenhuis?’

‘Alleen maar proeven nemen. Ze hebben in hun hoofd dat ze me uit dit lichaam kunnen halen en me in een normaal menselijk lichaam kunnen stoppen.’

‘Maar dat zou geweldig zijnl’

‘Vertel ’t aan niemand, maar ik vermoed dat ’t niet zal lukken. De hele zaak is nog één groot luchtkasteel, en voordat het naar de aarde afdaalt…’ Hij zette de cactus op het tafeltje naast het bed. ‘Maar waarom ben jij in het ziekenhuis, Lona?’

‘Ze moesten iets aan mijn longen doen. En ook aan mijn neus en mijn keel.’

‘Hooikoorts?’ vroeg hij.

‘Ik heb mijn hoofd in een vuilnisschacht gestoken,’ zei ze achteloos.

Onder Burris’ voeten gaapte even een krater. Hij moest zich even schrap zetten om zijn evenwicht niet te verliezen. Wat hem schokte, buiten hetgeen ze gezegd had, was de toonloze manier waarop ze ’t gezegd had. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was om je bronchiën door zwavelzuur te laten vernietigen.

‘Je probeerde jezelf te doden?’ flapte hij eruit.

‘Ja. Maar ze vonden me al heel gauw.’

‘Maar — waarom? Op jouw leeftijd!’ Vaderlijk, en hij haatte zichzelf om dat toontje. ‘Je hebt alles om nog voor te leven!’

Haar ogen werden groot. Toch misten ze diepte; hij kon niet verhinderen dat hij ze vergeleek met de smeulende kolen in Elise’s oogkassen. ‘Jij weet niets over me?’

Burris grijnsde. ‘Ik ben bang van niet.’

‘Lona Kelvin. Misschien heb je nog nooit van die naam gehoord. Of misschien heb je die vergeten. Ik weet ‘t. Je zwierf nog in de ruimte toen ’t allemaal gebeurde.’

‘Twee zinnen geleden kon ik je al niet meer volgen.’

‘Ik heb aan een experiment meegedaan. Multiple-embryo ovatransplantatie noemen ze ‘t. Ze hebben een paar honderd eitjes uit me gehaald en ze bevrucht en ze laten groeien. Sommige in het lichaam van andere vrouwen, sommige in incubatiedingen. Er zijn ongeveer honderd baby’s uit geboren. Het duurde zes maanden. Verleden jaar, precies om deze tijd hebben ze dat experiment gedaan.’

Het laatste rif van valse veronderstellingen verkruimelde onder zijn voeten. Burris had een middelbareschoolmeisje gezien, beleefd, een leeghoofdje, tot op zekere hoogte meelevend met het vreemde creatuur in de kamer tegenover de hal, maar voornamelijk bezig met smaak en mode, of wat ook, van haar leeftijdgenoten. Misschien was ze hier om haar blinde darm weg te laten halen, of voor een pukkel op haar neus. Wie weet? Maar plotseling stortte dat beeld in elkaar en hij begon haar in een meer kosmisch licht te zien. Een slachtoffer van het universum.