REM WОRD - Wygraj wojnę. Ramka po ramce

Wojska niemieckie w Polsce, 1939. Teza o słabej mechanizacji jednostek piechoty Wehrmachtu jest omawiana we współczesnej literaturze historycznej. Jednak, jak widać, nie jest to do końca prawdą.

Znaczna część etnicznych Polaków uważa się za odgałęzienie starożytnego plemienia germańskiego lub potomków irańskojęzycznych Sarmatów, ale nie Słowian. Z nieznanego powodu zjednoczenie sił, które wzrosło od 1938 r., 90 mln Niemiec i 35 mln Polski, na wspólną kampanię na Wschodzie, nie nastąpi. W przeciwnym razie ZSRR i jego anglosascy sojusznicy nie mogliby liczyć na wygraną w tej wojnie. Fotografia inscenizowana – niemiecki żołnierz traktuje ostrożną polską dziewczynę

Od 17 września wojska radzieckie wkroczyły do Polski. Ich celem jest powrót Zachodniej Białorusi i Zachodniej Ukrainy do niewoli podczas wojny rosyjsko-polskiej w 1920 r., Bezpieczeństwo Białorusinów, Ukraińców i żyjących tam Żydów. Główna idea. Jeśli Polska wykazuje odwagę w przeciwstawianiu się Hitlerowi, Francja i Anglia aktywnie jej pomagają, Wehrmacht spotka się z odpowiednim odrodzeniem, a ZSRR obserwuje status quo. Oczywiste zwycięstwo Niemców, skłonnych oczywiście do zajęcia całego terytorium, oznacza wejście do gry Armii Czerwonej. Częścią Polski jest region Wilenski (Wilno) z 490 tysiącami mieszkańców przeniesionych na Litwę. Niektóre terytoria są przenoszone do innego satelity Niemiec – Słowacji. 78 000 uchodźców (w tym Żydów), którzy odmówili przyjęcia obywatelstwa radzieckiego z Polski okupowanej przez Niemcy, jest deportowanych z powrotem lub otrzymuje 20 lat obozów. Utrata przyjęć. Polska – nieodwołalnie 63 000 żołnierzy i oficerów w walkach z Wehrmachtem, 420 000 w niewoli niemieckiej Prawie 230 000 zostaje schwytanych przez ZSRR (szeregowi i podoficerowie są rozproszeni do domu). W 1942 r. Większość polskiej armii, w porozumieniu z Anglią, omijając Iran, dołączyła do sił brytyjskich, tworząc armię generałów Andersa lub Sikorsky’ego. Polskie siły powietrzne tracą wszystkie 360 samolotów różnych typów. Niemcy – 15 000 zabitych, a także 320 pojazdów opancerzonych i 285 samolotów (w wyniku wypadków lotniczych, operacji obrony powietrznej i myśliwców). Czerwona Armia – 2000 zabitych, 17 czołgów i 10 samolotów. Nieodwracalne straty Polaków w walkach z Armią Czerwoną – 3000. Armia słowacka: 18 osób. Fotografia przedstawia radziecki czołg BT-7 w polskim mieście z 1939 roku.

Wojska radzieckie w zachodniej Białorusi. Republika zjednoczy się i pozbędzie się gwałtownej polonizacji. Jednocześnie, zgodnie z decyzją Stalina, 100 000 zamożnych (pracowitych) chłopów, przedsiębiorców i właścicieli ziemskich jest wysyłanych do Gułagu «w celu ponownego fałszowania». Te same statystyki dla Zachodniej Ukrainy. Pośrodku zdjęcia znajduje się radziecki pancerny BA-10. Waga 5 ton, załoga 4 osób, pancerz 10 mm. Pistolet 45 mm. Dwa karabiny maszynowe. W kolejnych bitwach z Wehrmachtem maszyna ta przejawi się jako przeciętna. Wykonano 3 400 jednostek. Represja (piękne słowo, które nie oddaje istoty tego zjawiska) wpływa na sztab dowódców Armii Czerwonej. Jeśli chodzi o to, wielu historyków i pisarzy przekazuje rozmowę Mikhailowi Tuchaczewskiemu. Ten marszałek (podobnie jak wszyscy inni) popełnia pewne błędy i «ekscesy» w wojnie domowej, konstrukcji wojskowej i służy jako przykład «prawidłowego działania» systemu kar. Starszy oficer jest zły lub dobry, aresztowanie, tortury, egzekucja, mają negatywny wpływ na armię i ludzi. Z pięciu marszałków Związku Radzieckiego w lochach NKWD zginęło trzech. Ich los podziela 15 tysięcy innych przywódców wojskowych. Nadmierny umysł jest okolicznością obciążającą. Ze wspomnień generała A. Gorbatowa «Years and Wars»: «… Trzech siedziało przy stole. Na przewodniczącym, który siedział pośrodku, zauważyłem szeroki złoty pasek na rękawie czarnego munduru. Kapitanie Rank 1, pomyślałem. Radosny nastrój mnie nie opuścił, bo chciałem tylko zobaczyć sąd w mojej sprawie. Proces trwał cztery do pięciu minut. Moje nazwisko, imię, drugie imię, rok i miejsce urodzenia zostały zweryfikowane. Następnie przewodniczący zapytał: – Dlaczego nie przyznałeś się do dochodzenia w sprawie ich zbrodni? – Nie popełniłem zbrodni, ponieważ nie miałem nic do przyznania, odpowiedziałem. «Dlaczego dziesięć osób zostało już wyznanych i skazanych na ciebie?» – zapytał przewodniczący. W tym momencie byłem w tak dobrym nastroju i byłem tak pewien, że zostanę uwolniony, że odważyłem się uwolnić, a później żałowałem tego z goryczą. Powiedziałem: – Przeczytałem książkę «Robotnicy morza» Victora Hugo. Mówi: raz w szesnastym wieku, jedenaście osób zostało złapanych na Wyspach Brytyjskich, podejrzewanych o powiązania z diabłem. Dziesięciu z nich przyznało się do winy, choć nie bez pomocy tortur, a jedenasty nie przyznał się. Wtedy król Jakub II nakazał biednemu gotować żywcem w kotle: tłuszcz, jak mówią, udowodniłby, że ten też miał związek z diabłem. Najwyraźniej – kontynuowałem – dziesięciu towarzyszy, którzy wyznali mnie i wskazali na mnie, doświadczyli tych samych rzeczy, co dziesięciu Anglików, ale nie chcieli doświadczyć tego, co było przeznaczone dla jedenastego. Sędziowie, uśmiechając się, wymienili między sobą spojrzenia. Przewodniczący zapytał kolegów: «Jak wszystko jest jasne?». Zostałem zabrany na korytarz. Minęły dwie minuty. Zostałem ponownie wprowadzony do sali i ogłoszono wyrok: piętnaście lat więzienia i obóz plus pięć lat porażki w prawach…

Było tak nieoczekiwane, że ja, tam, gdzie stałem, upadłem na podłogę. Tego samego dnia przenieśli mnie do więzienia Butyrka do celi, gdzie czekali tylko więźniowie. Po wejściu powitałem głośno i przedstawiłem się wojskowo: «Kombrig Gorbatow». Po Lefortowie to więzienie wydawało mi się sanatorium. To prawda, że w celi przeznaczonej dla dwudziestu pięciu osób było ich ponad siedemdziesiąt, ale tutaj podawano im codzienny półgodzinny spacer zamiast dziesięciu minut co drugi dzień na Lefortowie.

Litewskie czołgi, prawdopodobnie własnej produkcji, na granicy z Rzeczpospolitą Polską. Żołnierze czekają na rozkaz rozpoczęcia okupacji. Nagrodą za tę kampanię, za zgodą Niemców, jest Wileńszczyzna, zemsta za dawne upokorzenia i ultimatum z Polski

Idee Wielkiej Finlandii jednoczącej narody grupy fińsko-ugryjskiej; Finowie, Karelianie, Estończycy, od Zatoki Botnickiej do Uralu, rozprzestrzenili się wraz z separacją Finlandii od Rosji w 1918 r. Rząd Suomi wysyła petycję do walczących Niemiec. Najważniejsze: zawarcie pokoju w Brześciu z warunkiem przystąpienia Karelii Wschodniej do Finlandii. Podczas własnej wojny domowej, 29 kwietnia 1918 r., Biali Finowie schwytali Wyborga. Naziści organizują ludobójstwo wszystkich ludzi, którzy nie mówią po fińsku (emerytowani wojskowi, licealiści w rosyjskim mundurze, a nawet Polacy). Trzy tysiące ludzi umiera. Dwa tygodnie później, 15 maja, rząd Finlandii wypowiada wojnę Rosji Sowieckiej. Jego oddziały zajmują w szczególności rosyjski, od XVI wieku Pechenga. Później w «Petsamo» zostaną zbadane duże rezerwy rudy niklu. Od 1935 r. Rozpocznie się ich rozwój przemysłowy w anglo-amerykańskich korporacjach. Fińska armia częściowo blokuje Piotrogród, przyczyniając się do pierwszego wielkiego głodu w tym mieście. Według uśrednionych danych 300 tysięcy osób staje się jego ofiarami, a także «czerwony» terror. W stawce Mannerheima opracowywany jest plan «powstań narodowych», fińscy instruktorzy są wyróżniani za tworzenie siedlisk powstańczych. Jednak plany feldmarszałka dotyczące zajęcia Karelii Wschodniej, Półwyspu Kolskiego i ataku na Piotrogród, Niemcy, nie popierają. Po tragedii w Wyborgu wspólne operacje obalenia bolszewickiego rządu wraz z Finami odmówiły prowadzenia Białej Armii. Do maja 1920 r. Jednostki Armii Czerwonej eliminowały marionetkowe państwo północnokarejskie. W październiku tego samego roku Finlandia i ZSRR podpisały traktat pokojowy w Tartu. Zgodnie z tym paktem Rosja w zamian za pokój traci część swoich terytoriów. W 1921 r. Helsinki rozpętały drugą wojnę sowiecko-fińską. Podziały «partyzantów leśnych» dokonują sabotażu i mordowania zwolenników władzy radzieckiej. Walka kończy się w marcu 1922 r. Podpisano dokument o zapewnieniu nienaruszalności granicy sowiecko-fińskiej. Około 30 000 osób niezadowolonych z nowego zamówienia wyjeżdża do Finlandii. Do końca lat 20. grupy zbrojne dokonują najazdów na terytorium sowieckie. W każdym razie nastroje w Finlandii nie wydają się przyjazne rządowi ZSRR. Propozycja Rady Komisarzy Ludowych Handlu – przydział granicy z Leningradu kosztem Finlandii, w zamian za dwukrotność obszaru wschodniej Karelii, który przekracza ten obszar. Wynajmij wyspę Hanko, aby stworzyć sowiecką bazę wojskową. Rozbrojenie i wyburzenie linii Mannerheima na przesmyku karelskim. Finlandia odrzuca te warunki. Na mapie – sytuacja przed i po wojnie sowiecko-fińskiej (zimowej)